Morgunblaðið - 05.04.2003, Page 66

„Auðvitað eru öll lögin frábær,“ segir í umsögn um eina af tónleikum Sir
Pauls McCartneys sem voru liður í umfangsmikilli Evrópureisu.
ÞAÐ VAR eins og Paul McCartney
hefði aldrei komið til Íslands, þegar
hann stóð á sviðinu í Ólympíuhöllinni í
Barcelona fyrir rúmri viku. Það var
eins og hann hefði alls ekki hlaupið út
um bakdyr Perlunnar, út í bílaleigu-
jeppann, brunað af stað og beygt af
hringtorginu á móti umferð niður í
Suðurhlíð. Þessi atvik voru ómur for-
tíðar; löngu liðin og sveipuð hulu
óminnis.
En þarna var ég semsagt staddur,
á 24. bekk, blaðamaðurinn sem tæp-
um þremur árum áður hafði orðið
vitni að þessum atburðum, maðurinn
sem alla tíð hafði haft sérstakt dálæti
á Paul McCartney og hæfileikum
hans. Cartney kallaði ég hann.
Reyndar væri réttast að kalla
manninn Kraftney, því krafturinn í
honum er með ólíkindum. Hann er
ekkert að hlífa raddböndunum. Nei,
hann gefur sig allan í sönginn eins og
hann fengi borgað fyrir það. Kannski
fær hann borgað fyrir það.
Allt í kringum mig eru Spánverjar.
Kannski er það bara eðlilegt. Við hlið
mér situr listmálari. Völlur á karlin-
um. Hann er hrumur að sjá, minnir
óneitanlega á Picasso, en sennilega er
hann ekki mikið eldri en Cartney.
Hinum megin við listmálarann er ung
eiginkona hans. Ég ímynda mér að
hún sé hjákona listmálarans. Hann er
ekki við eina fjölina felldur, listmál-
arinn.
Listmálarinn er ugglaust maníu-
depressívur. Hann tekur æðisköst og
málar þá eins og óður maður. Trön-
urnar hafa ekki undan. Þess á milli
fellur hann í hyldýpi þunglyndis og
leitar þá gjarnan huggunar hjá einni
af tólf hjákonum sínum. Hann er
Spánverji í húð og hár.
Fjörutíu mínútum eftir auglýst
upphaf hefst byrjunaratriðið. Furðu-
verur ráfa um salinn; sumar með
regnhlífar í frönskum endurreisnar-
kjólum, aðrar eins og sýningarfólk í
fjölleikahúsi um þarsíðustu aldamót.
Á meðan hljómar tónverk af bandi.
Atriðið er reyndar ívið of langt, en
loksins, að stundarfjórðungi liðnum,
birtist skuggamynd af Cartney með
gamla Hofner-bassann sinn á skermi
á sviðinu. Allt verður vitlaust í saln-
um. You say yes, I say no, You say
stop and I say go go go ... „Hello
Goodbye“ er ágætis byrjunarlag.
Hljómsveitin er þétt, en hljómurinn
ekki nógu góður. Söngurinn rifnar í
hátölurunum. En hvað um það.
Næsta lag er „Jet“, af plötunni
Band on the Run, einni vinsælustu
plötu Wings. Jet - I can almost rem-
ember their funny faces ... Stemmn-
ingin er góð. Adrenalínið flæðir um
salinn. Spánverjar eru æstir og hæst-
ánægðir.
Mér til mikillar furðu er listmálar-
inn sofnaður. Hvaða hvatir liggja
þarna að baki? Hvaða maður kaupir
dýran miða fyrir sig og ástkonu sína á
tónleika með frægasta tónlistarmanni
heims og sofnar í öðru lagi? Svar:
Listmálarinn. Hann hrýtur ofan í
bringu.
Mér er nokk sama. Listmálarinn
má sofa svefninum langa mín vegna
(þá er ég að tala um níu tíma svefn).
„The show must go on.“ Cartney virð-
ist ekki taka eftir listmálaranum. Að
minnsta kosti lætur hann sem ekkert
sé.
Þessi hljómsveit Cartneys er að
mörgu leyti frábrugðin fyrri hljóm-
sveitum hans. Abe Laboriel jr.
trommuleikari er hreint út sagt stór-
kostlegur. Hann er mikill að burðum
og það er engu líkara en hann sé að
refsa trommusettinu fyrir óþægð.
Hamagangurinn virðist frantískur, en
samt er hann nákvæmari en atóm-
klukka.
Á hljómborðinu er Paul „Wix“ Wic-
kens, sem er eini hljómsveitarmaður-
inn sem hafði spilað með Paul fyrir
þessa tónleikaferð. Hann er frábær
hljómborðsleikari og græjurnar hans
geta líkt eftir hvaða hljóði og hvaða
hljóðfæri sem er.
Gítarleikararnir eru tveir. Rusty
Anderson tekur flest gítarsólóin.
Hann er greinilega náttúrubarn í tón-
list og virðist eiga afar auðvelt með að
herma nákvæmlega eftir gítarleikn-
um í frumútgáfum laganna. Brian
Ray er ekki síðri gítarleikari, en að
auki spilar hann á bassann þegar
Cartney bregður sér á gítar, hljóm-
borð eða píanó.
Þessir menn hafa greinilega of-
boðslega gaman af því sem þeir eru að
gera. Þeir líta á sig sem lukkunnar
pamfíla, að fá að spila þessi lög með
einum fremsta lagasmiði sögunnar.
Spilamennskan hjá þeim er tæknilega
fullkomin, en um leið mátulega kæru-
leysisleg og gríðarlega kraftmikil, líkt
og hjá The Beatles í gamla daga.
Þetta hugarfar smellpassar við lögin
og virðist hafa smitað Cartney sjálf-
an.
Hljómsveitin þéttist þegar á tón-
leikana líður. Hvert snilldarlagið rek-
ur annað: „All My Loving“, „Getting
Better“, „Coming Up“, „Let Me Roll
It“, „Lonely Road“, „Driving Rain“
og „Your Loving Flame“. Þvílíkur
fjöldi laga sem maðurinn hefur úr að
velja! Krafturinn í sveitinni eykst með
hverju lagi. „Coming Up“, sem var á
hinni lítt þekktu McCartney II frá
árinu 1980, lukkast með eindæmum
vel. Frábært lag.
Þrjú síðastnefndu lögin voru á nýj-
ustu plötu Cartneys frá 2001, Driving
Rain, þar sem hann sýndi gamal-
kunna takta og sköpunargleði sem er
sjaldgæf hjá sextugum manni.
Hinum megin við mig, semsagt
ekki listmálaramegin, situr bróðir
minn. Í lok lagsins „Driving Rain“
stendur hann upp og yfirgefur sæti
sitt. Af einhverjum völdum kemur þá
fát á listmálarann. Hann iðar í sætinu
og gerir sig líklegan til að slá hönd
sinni á lær mér. Ég veit ekki hvaðan á
mig stendur veðrið. Sem betur fer
hættir hinn skapheiti meistari strig-
ans við að káfa á sessunauti sínum og
sofnar aftur innan skamms.
Auðvitað eru öll lögin frábær, þótt
maður sakni nokkurra. Um miðbikið,
á eftir „Your Loving Flame“ stendur
Cartney einn eftir á sviðinu með
kassagítarinn. „Blackbird“, „Every
Night“, „We Can Work It Out“, „You
Never Give Me Your Money/Carry
That Weight“, „Fool On The Hill“,
„Here Today“ og „Something“.
„Here Today“ tileinkar hann auðvitað
Lennon vini sínum, en lagið var á
plötunni Tug of War, sem kom út
1982. „Something“ er eina lagið á dag-
skránni sem er ekki eftir Cartney
sjálfan, en það spilar hann til heiðurs
nýgengnum félaga sínum, George
Harrison.
Þá kemur hljómsveitin inn á sviðið,
en beitir ekki rafmagnshljóðfærum í
næstu lögum: „Eleanor Rigby“,
„Michelle“, „Calico Skies“ og „Here,
There, and Everywhere“. Cartney er
fagnað meira eftir þessi lög en eftir
rokklögin, þar sem rafmagnshljóð-
færi og trommur eru á útopnu.
Áfram heldur fjörið: „Band On The
Run“, „Back In The USSR“, „Maybe
I’m Amazed“, „Let Em In, My Love“,
She’s Leaving Home“, „Can’t Buy Me
Love“, „Birthday“, „Live and Let
Die“, „Let It Be“, „Hey Jude“. Há-
punktur tónleikanna er frábær flutn-
ingur á „She’s Leaving Home“, sem
hann hafði aldrei flutt opinberlega
fyrr en í París þremur dögum fyrr.
Rusty leikur listilega á klassískan gít-
ar í stað hörpuleiksins. Hann hlýtur
að hafa eytt mörgum klukkustundum
í að ná því. Snilldarlega gert.
Listmálarinn er mestmegnis sof-
andi, þótt það sé óskiljanlegt hvernig
hægt er að sofa í þessum drunum og
hávaða. Stundum rís hann þó upp úr
öskustónni og klappar af sinni al-
kunnu maníu. Ástkonan er sam-
kvæmari sjálfri sér. Hún heldur fullri
meðvitund og er vel með á nótunum.
Auðvitað tekur Cartney aukalög.
Reyndar er hann klappaður þrisvar
upp. Spánverjar rísa úr sætum af
hrifningu. Listmálarinn situr, sof-
andi.
Tónlist
Listmálarinn
sefur
Tónleikar
Barcelona
Paul McCartney
Tónleikar með Paul McCartney föstu-
dagskvöldið 28. mars. Með honum á
sviðinu voru Rusty Anderson gítarleikari,
Brian Ray gítar- og bassaleikari, Paul
„Wix“ Wickens hljómborðsleikari og Abe
Laboriel jr. trommuleikari. Tónleikarnir
voru haldnir í Palau Sant Jordi-
íþróttahöllinni, við hlið Ólympíu-
leikvangsins í Barcelona, að viðstöddum
yfir 20.000 áhorfendum.
Ívar Páll Jónsson
Reuters
66 LAUGARDAGUR 5. APRÍL 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Sýnd kl. 5.50, 8 og 10.15.
Sýnd kl. 8. Sýnd 6.
Sýnd kl. 10. Sýnd kl. 4.
Jackie Chan og Owen Wilson eru mættir
aftur ferskari en nokkru sinni fyrr í
geggjaðri grínspennumynd.
Miðasala opnar kl. 13.30 HUGSAÐU STÓRT
EINI THX LÚXUSSALUR LANDSINS
SV. MBL
HK DV
ÓHT Rás 2 Kvikmyndir.com
Sýnd kl. 1.40, 3.45 og 5.50.
Sýnd kl. 8 og 10.20. B.i. 16.
Sýnd kl. 3, 5.30, 8 og 10.30.
kl. 8.
Eingöngu í LÚXUSSAL kl. 5.30 og 10.30. B.i.12
Eingöngu í LÚXUSSAL kl. 2. B.i.12

Radíó X

Kvikmyndir.com
6 ÓSKARSVERÐLAUN M.A.BESTA MYNDIN
Þeir líta bara út
eins og löggur!
Grínið er farið í gang
með tveimur geggjuð-
um - Steve Zahn og
Martin Lawrence!
i lí
i l !
í i f i í
i j
i !
Sýnd kl. 3, 5.30, 8 og 10.20.
Sýnd kl. 2, 4, 6, 8 og 10. B.i. 12.
Jackie Chan og Owen Wilson eru mættir
aftur ferskari en nokkru sinni fyrr í
geggjaðri grínspennumynd.