Morgunblaðið - 05.07.2003, Blaðsíða 33

Elsku Dæja mín, mig langar til að
skrifa nokkrar línur og þakka þér
fyrir mig.
Ég fékk að vera í sveit hjá ykkur
Steina og ömmu mörg sumur í Mið-
hlíð, og þaðan á ég margar góðar og
skemmtilegar minningar, t.d. um
heyskapinn, kýrnar, gönguferðirnar
og baðferðir í sjóinn.
Ég fékk að strokka smjör og
skilja mjólk og taka þátt í flestum
bústörfum.
Það var stutt á milli ykkar systra.
Þegar ég kom vestur um daginn til
að kveðja Lóu frænku datt mér ekki
í hug að það væri í síðasta sinn sem
ég sæi þig, eða heyrði í þér. Við átt-
um góða stund saman þegar ég
heimsótti þig á spítalann.
Á leiðinni suður fór ég með Eddu
inn í Miðhlíð, og stoppaði góða
stund.
Ég horfði í allar áttir, og rifjaði
um leið upp liðna tíð. Veðrið var
yndislegt, sól og bjart yfir, og það
glampaði á jökulinn, þann sama jök-
ul og ég sé alltaf úr gagnstæðri átt.
Ég ætla að kveðja þig með erindi úr
ljóði sem þú hafðir svo mikið dálæti
á þegar ég var stelpa.
Nú andar suðrið sæla vindum þýðum;
á sjónum allar bárur smáar rísa
og flykkjast heim að fögru landi ísa,
að fósturjarðar minnar strönd og hlíðum.
(Jónas Hallgrímsson.)
Ég bið góðan Guð að styðja fjöl-
skyldu þína.
Þín frænka,
Jónína Ólafsdóttir.
Þegar ég frétti um andlát Dagnýj-
ar vinkonu minnar frá Ytri-Miðhlíð
brutust fram margar minningar
vegna atburða sem gerst hafa í ár-
anna rás. Sú minning sem sterkust
er og hefur aldrei gleymst er orðin
um 55 ára gömul. Atvikið sem skóp
þessa sterku minningu varð um
haust. Það var búið að smala, draga
sundur og fé komið til sinna eigenda.
Þetta haust voru bændur af Snæ-
fellsnesi að kaupa líflömb í Barða-
strandarhreppi og hófust kaupin á
ysta bænum, Siglunesi. Mér var falið
að sjá um reksturinn inn að Brjáns-
læk og bæta við rekstrarmönnum
eftir því sem lömbunum fjölgaði.
Þennan dag var suddarigning og
voru sumir rekstrarmenn orðnir
blautir. Á meðan fjárkaupsmenn
voru að velja sér lömb af Miðhlíðar-
bæjunum sendi Dagný eftir rekstr-
armönnum til að gefa þeim hress-
ingu. Þegar hún sá útganginn á mér,
þar sem ég stóð í dyrunum rennandi
blautur, sagði hún: „Eitthvað verð
ég að gera. Þú færð lungnabólgu ef
þú verður svona í allan dag.“
Rekstrarmenn voru leiddir til borðs
en ég var settur til hliðar og svo gott
sem afklæddur og fötin sett á ofna.
Svo neri hún í mig hita með hand-
klæðinu um leið og hún þurrkaði á
mér skrokkinn. Síðan kom hún með
bala með heitu vatni. Í hann fóru
fæturnir sem hún þvoði og nuddaði
þangað til blóðið streymdi fram í
hverja tá. Þegar þessu var lokið fékk
ég að borða. Aðrir rekstrarmenn
fóru út að huga að lömbunum er
þeim hafði verið sinnt, en ég sat inni
svo lengi sem bændur voru að
höndla í réttinni. Þá var ég færður í
þurra sokka og fötin, þá orðin hálf-
þurr. Þessi minning er ætíð ljóslif-
andi hið innra með mér og lýsir
hjartahlýju og gestrisni Dagnýjar
vinkonu minnar. Ég veit að ég var
ekki einn um að fá svona móttökur.
Ég þakka „Honum“ sem öllu ræð-
ur að hafa fengið að vera samferða
svo góðri konu sem Dagný var. Að-
standendum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Sigurður Magnússon.
Okkur langar með fáeinum orðum
að kveðja Dagnýju Þorgrímsdóttur.
Dagnýju kynntumst við þegar þau
hjónin Steingrímur Friðlaugsson og
hún bjuggu myndarbúi í Ytri-Mið-
hlíð. Samhent voru þau í snyrti-
mennsku og reglusemi við búskap-
inn og öllum þeim störfum sem þau
komu að.
Fyrir um fimmtán árum tengdust
fjölskyldur okkar þegar yngstu börn
okkar felldu hugi saman og hófu síð-
ar sambúð. Margar góðar stundir
höfum við átt saman þessi ár, bæði á
heimili barna okkar á Patreksfirði
og í Ytri-Miðhlíð. Þar nutum við
gestrisni þeirra hjóna og hlýju. Fyr-
ir þessar stundir og öll þau gæði sem
hún ævinlega sýndi okkur og fjöl-
skyldu okkar þökkum við af alhug.
Börnum hennar og fjölskyldum
þeirra sendum við samúðarkveður.
Guð blessi minningu góðrar konu.
Erna og Jón.
Í dag kveðjum við mæta og ljúfa
konu, Dagnýju Þorgrímsdóttur, hús-
freyju í Miðhlíð á Barðaströnd yfir
hálfa öld, á þeim tíma sem mesta
framfaratímabil sögunnar rennur í
gegn. Jafnan var stórt heimili í Mið-
hlíð og nóg að starfa, mjög oft um 10
manns í heimili meðan börnin voru
að alast upp og enn fleiri á sumrin.
Foreldrar Dagnýjar, sem búið höfðu
í Miðhlíð allan sinn búskap, áttu þar
sitt ævikvöld við umhyggju þeirra
hjóna, Steingríms og hennar. Þess
utan voru oft annarra börn í sumar-
dvöl og einnig að vetrinum þegar
farskólinn var í Miðhlíð. Þá var
kennarinn þar til húsa og nokkur
börn til viðbótar þeirra eigin börn-
um. Þetta þótti sjálfsagt þá en þætti
eflaust mikið í dag enda segir sig
sjálft að dagur húsmóðurinnar hefur
verið langur.
Allt bakað til heimilisins, bæði
brauð og kökur auk hefðbundinnar
matreiðslu. Í sveitinni þurfti líka að
mjólka kýrnar og sinna alls konar
vinnu eftir árstíðum. Menntun var í
heiðri höfð í Miðhlíð og alltaf var
tími fyrir námið hjá okkur börnun-
um. Eftir því sem á leið og þau höfðu
meiri tíma lásu þau mikið og þá
stundum hvort fyrir annað og einnig
ef þau þurftu að leyfa hinu að taka
þátt í því sem lesið var. Dagný var
söngelsk og kunni mikið af sönglög-
um og danskvæðum og tók þátt í
leikstarfsemi í sveitinni sinni fyrr á
árum. Nú seinni árin var hún orðin
heilsulítil og dvaldist á Heilbrigðis-
stofnun Patreksfjarðar og erum við
systkinin innilega þakklát starfsfólki
þar fyrir hlýju og góða umönnun.
Þar lífgaði Dagný upp á umhverfi
sitt með því að vera hvatamaður að
söng með öðrum dvalargestum með-
an heilsa leyfði. Já, margs er að
minnast og margt hef ég að þakka,
þegar þessi hjón voru nýgift að taka
við búi tóku þau einnig að sér fóstur-
barn sem þetta ritar og fékk ég og
síðar öll mín fjölskylda að njóta
hjartagæsku þeirra og örlætis á öll-
um tímum. Dagný var einstaklega
minnug og hélt heilli hugsun og
fylgdist vel með, bæði á opinberum
vettvangi og hvað allir í fjölskyld-
unni voru að gera. Þá mundi hún eft-
ir afmælum allra og hringdi til við-
komandi, nú síðast 6. júní hringdi
hún tvisvar til nöfnu sinnar Þor-
grímsdóttur af því sú stutta var úti.
Hennar verður sérstaklega minnst
fyrir umhyggju sína og hjálpsemi
við náungann í einu og öllu og fengu
ófáir af samferðamönnunum að
njóta þess. Dagný var mjög trúuð
kona og mun trúarljós hennar og
það uppeldi sem við fengum lýsa
okkur um ókomna tíð.
Eitt var það sem okkur systkinun-
um þótti einstaklega skemmtilegt,
það var þegar sest var saman og hún
sagði okkur frá ,,gömlu dögunum“
eins og við orðuðum það. Þá rifjaði
hún upp ýmsar sögur og var hrókur
alls fagnaðar og með glettni í augum
sagði hún eitt sinn ,,Af hverju hlóg-
um við svona mikið?“ Elsku mamma
mín, ég kveð þig með söknuði og
þakka þér fyrir allar góðu minning-
arnar, ég veit að nú ertu komin til
Steina þíns og ykkur líður vel.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Þín
Unnur Breiðfjörð.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. JÚLÍ 2003 33
✝ Elísabet Boga-dóttir fæddist á
Kaupangi í Eyjafirði
5. október 1909. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
29. júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jónína Guðný
Pálsdóttir og Bogi
Ágústsson. Börn
þeirra eru: Brynhild-
ur, látin, Þorsteinn,
látinn, Bekkhildur,
látin, Elísabet, sem
hér er minnst, og
tvíburarnir Júlíus,
látinn, og Haraldur, býr á Akur-
eyri.
Árið 1938 giftist Elísabet Jóni
Kristjánssyni, f. á Ísafirði 1. jan-
úar 1904, d. 17. nóv-
ember 1999. Börn
þeirra eru Gréta, f.
1938, Guðbjörg, f.
1940 og Bogi Brynj-
ar, f. 1943. Fyrir
átti Elísabet dóttur
sem hét Jónína
Guðný Guðjónsdótt-
ir, f. 1931, d. 1973.
Jón og Elísabet
bjuggu á Akureyri,
til ársins 1952 er
þau fluttu til
Reykjavíkur og síð-
an þaðan til Grinda-
víkur árið 1980, þar
sem þau bjuggu til æviloka.
Útför Elísabetar verður gerð
frá Grindavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Fáir sem feður, engin sem móðir.
Elsku hjartans mamma mín, ég
ætla ekki að segja: Nú ertu farin frá
okkur, því ég veit að þú verður alltaf
hjá okkur, bara á annan hátt. Þú ert
búin að skila þínu hlutverki hér á jörð-
inni 93 ára gömul og gerðir það með
sóma, betri mamma var ekki til í mín-
um huga, hjartað stórt og mildin mik-
il. Þú varst aldrei þiggjandi alltaf gef-
andi. Það er svo erfitt að skrifa um þig
í stuttu máli, ég þyrfti helst heila bók.
En hvar á að byrja? Bernskan er mér
efst í huga, ég átti yndislega æsku og
þú áttir stærsta þáttinn í því. Þakka
þér fyrir það, mamma mín. Þakka þér
fyrir hlýju hendurnar þínar sem
vermdu mínar köldu barnshendur
þegar ég kom inn úr kuldanum.
Þakka þér fyrir köldu hendurnar þín-
ar sem þú lagðir á enni mitt þegar ég
lá veik, þá voru þær svo svalandi og
allt varð svo gott. Þakka þér fyrir all-
an stuðninginn þegar ég missti mann-
inn minn, þá þurfti ég virkilega á þér
að halda og þú brást ekki frekar en
venjulega. Þú breiddir faðm þinn yfir
börnin mín og barnabörn, þakka þér
fyrir það. Þú varst með breiðasta
faðm í heimi, hann náði yfir allt. Allir
sem kynntust þér elskuðu þig, bæði
menn og málleysingjar. Það leituðu
allir til þín ef eitthvað bjátaði á og
enginn fór bónleiður til búðar. Þú
varst kletturinn sem stóð upp úr án
þess að kikna. Hvernig er hægt að
launa svona konu? Það er erfitt, en við
systurnar fengum þó tækifæri til þess
með því að hugsa algjörlega um þig
síðustu mánuði. Við lofuðum þér því
að þú færir aldrei á elliheimili eða frá
okkur fyrr en æðri máttarvöld tækju
yfir og við þetta stóðum við. Hinn 18.
júní fékkstu áfall og varst flutt á spít-
ala, hinn 29. júní ertu dáin. Guði sé lof
að þú þurftir ekki að bíða lengi eftir að
fá hvíldina. Þú varst falleg í lifanda lífi
og þú varst líka falleg á dánarbeðin-
um. Elsku Bubba og Bogi, þakka ykk-
ur fyrir ykkar framlag til að mömmu
liði sem best og væri ekki ein. Bubba
mín, þakka ég þér fyrir að gera allt
sem þú gerðir fyrir mömmu og pabba,
þú veikst ekki frá þeim í sjö ár. Ég bið
góðan Guð að hjálpa okkur að vera
sama samheldna fjölskyldan þótt
mamma sé farin. Ég veit það verður.
Við höldum áfram að vera „ítalska“
fjölskyldan, ekki bara fyrir þig, elsku
mamma mín, heldur fyrir okkur öll,
því við elskum hvert annað.
Þín dóttir
Gréta.
Mig langar til þess að minnast
konu sem var mér fyrirmynd í lífinu,
sem ég elskaði og dáði. Hún studdi
mig á allan hátt, bæði til jákvæðra
verka og ekki síst þegar lífið hjá mér
virtist vera svo erfitt að ekki þótti
neinn tilgangur með að lifa því lengur.
Þegar ég var lítil stúlka vildi ég
bara vera hjá ömmu. Þar var skjólið,
þar var ég svo mikils virði. Ég minnist
þess hve gott var að fá að sofa á milli
ömmu og afa í stóra rúminu og alltaf
fékk ég að kúra í faðmi ömmu og
þannig sofnaði ég oftast værum
blundi. Alltaf var svo öruggt og rólegt
hjá henni ömmu, hún sagði mér svo
margt, hún var aldrei að flýta sér. Oft
var glens og gaman hjá fullorðna fólk-
inu við spilamennsku langt fram eftir
öllu og þá var svo gaman að hlusta,
læra og fá að vera með. Amma hafði
svo ríka réttlætiskennd. Þegar ósætti
og leiðindi komu upp í fjölskyldunni
var það oftar en ekki hún sem kom á
sáttum eða kom skoðunum sínum það
vel á framfæri að ekki var hægt annað
en að leysa málin, hún tók ekki annað
í mál, þannig að það sem henni fannst
eða það sem hún sagði var alltaf
merkilegast þegar upp var staðið.
Enginn er gallalaus eins og hún svo
oft minnti okkur á og það var hún
amma mín ekki heldur, en hún var
mjög sterkur persónuleiki með hjart-
að á réttum stað. Ég vil þakka henni
fyrir allt það sem hún gaf mér og
kenndi mér um lífið. Ég er sannfærð
um að það nýja líf sem ég öðlaðist eft-
ir margra ára baráttu við Bakkus og
eiturlyf hefði ég aldrei öðlast nema
með stuðningi hennar og trú hennar á
mér, en hún missti aldrei trúna á að
ég gæti þetta og hún studdi mig í ein-
lægni og fórnaði sér algjörlega fyrir
mig og börnin mín.
Tímarnir hafa breyst í þjóðfélaginu
og allir lifa fyrir sig og tala um að eiga
tíma fyrir sig. Lífið hennar ömmu var
fjölskylda hennar og að eyða sem
mestum tíma með henni. Oft talaði
hún um hvað allir væru góðir við sig
og virtist ekki skilja af hverju við sótt-
umst öll eftir að vera með henni og fá
að dekra við hana til dauðadags.
Amma mín uppskar eins og hún sáði.
Hún varð aldrei nein byrði á okkur
þrátt fyrir háan aldur og börnin henn-
ar tóku ekki í mál annað en að hugsa
um hana og leyfa henni að njóta þess
að vera heima. Þannig að ég lít á það
sem forréttindi að hafa átt hana að og
bið guð að blessa hana og varðveita.
Ég elska þig mikið og alltaf.
Þín
Elísabet Kristjánsdóttir
(Dottý).
Við viljum þakka þér, amma mín,
fyrir að hafa þekkt þig í þessi ár sem
við höfum lifað og hafa verið til staðar
þegar ungt fólk vissi ekki viti sínu um
veraldlega hluti. Þá var gott að eiga
ömmu sem hafði séð tímana tvenna og
hafði reynt ýmislegt á sinni löngu ævi.
Þegar við hugsum til baka þá eru það
forréttindi að hafa átt ömmu og afa
sem var alltaf gott að heimsækja og fá
kleinu eða eitthvern annan glaðning
með kaffinu. Samband þitt við okkur
barna- og barnabarnabörnin var ein-
stakt og mun lifa með okkur um
ókomna tíð. Okkur er minnisstætt
hversu afi okkar hann Jón Kristjáns-
son var skemmtilegur maður og mik-
ill hagyrðingur. Þá kemur það upp í
huga okkar að þú, amma, varst ekki
síðri hagyrðingur en hann. Okkur er
einnig minnisstætt þegar sá er hér
ritar fyrir fjölskylduna að Suðurvör
14, var spurður í blaðaviðtali hver
væri fallegasta kona sem hann hefði
séð. Þá svaraði hann umhugsunar-
laust, það er hún Elísabet Bogadóttir,
amma mín. Við viljum ekki hafa þessi
orð fleiri, en við vitum að Dúa, Halli,
afi og Tralli taka vel á móti þér.
Fjölskyldan að Suðurvör 14,
Grindavík.
Elsku amma og langamma. Okkur
langar að minnast þín með þessum
orðum. Það er okkur í fersku minni
þegar við komum í heimsókn. Þá var
iðulega fullt af fólki við eldhúsborðið
að spila og aldrei vantaði góða skapið.
Alltaf var heitt á könnunni, hlaðnir
diskar af þínum einstöku kleinum og
lummum og aldrei var hann Tralli
skilinn útundan. Þín verður sárt sakn-
að, þó sérstaklega af Berglindi þar
sem þú varst henni svo kær. Við vit-
um öll að þú ert hvíldinni fegin og við
vitum líka að afi bíður þín með spila-
stokkinn í hendinni.
Elsku amma, við kveðjum þig með
þessu ljóði:
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Hvíl þú í friði.
Jón Þór, Þóra, Eyrún, Berg-
lind og Hallgrímur.
Elsku langalanga amma mín. Ég
vil þú vitir að þú ert besta amman
mín. Nú ert þú komin í himnaríki og
hittir loks hann afa minn. Nú hættir
þú að vera veik og ég veit að þér líður
mjög vel núna. Takk fyrir allt.
Ég bið Jesú að passa þig og varð-
veita.
Þín
Elísa Dóra Theodórsdóttir.
ELÍSABET
BOGADÓTTIR
Elskulegur faðir okkar og sambýlismaður,
KARL SIGURÐSSON,
lést á Landspítalanum Hringbraut föstudaginn
4. júlí.
Steinunn Karlsdóttir,
Jóhann Karlsson,
Þorbjörg Karlsdóttir,
Áslaug Magnúsdóttir
og aðrir vandamenn.
Þökkum sýnda samúð, vináttu og hlýhug við
andlát og útför bróður okkar og frænda,
ÞORLÁKS STEFÁNSSONAR,
Hnappavöllum,
Öræfum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunarheimilis-
ins Skjólgarðs fyrir hlýja og alúðlega umönnun.
Einnig þökkum við öllum þeim sem heimsóttu
Þorlák á hjúkrunarheimilið síðastliðinn vetur.
Systkini og systkinabörn.