Morgunblaðið - 05.07.2003, Blaðsíða 48

FÓLK Í FRÉTTUM
48 LAUGARDAGUR 5. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
6. SÝNING SUNNUDAG 6/7 - KL. 17.00 UPPSELT
7. SÝNING FIMMTUDAG 10/7 - KL. 20 UPPSELT
8. SÝNING FÖSTUDAG 11/7 - KL. 20 UPPSELT
9. SÝNING LAUGARDAG 12/7 - KL. 15 UPPSELT
10. SÝNING LAUGARDAG 12/7 - KL. 20 UPPSELT
11. SÝNING MIÐVIKUDAG 16/7 - KL. 20 AUKASÝNING ÖRFÁ SÆTI LAUS
12. SÝNING FIMMTUDAG 17/7 - KL. 20 UPPSELT
13. SÝNING FÖSTUDAG 18/7 - KL. 20 ÖRFÁ SÆTI LAUS
14. SÝNING LAUGARDAG 19/7 - KL. 18 ÖRFÁ SÆTI LAUS
ATHUGIÐ ÓSÓTTAR PANTANIR SELDAR DAGLEGA !
Mannakorn
í kvöld
Þ
AÐ ER sumarkvöld í
Donington-garði í hjarta
Englands. Ég er sautján
ára, síðhærður og
reiðubúinn að segja
heiminum til syndanna. Og hvar er
betra að gera það en á tónleikum með
Iron Maiden, sjálfri Járnfrúnni,
kyndilbera heillar kynslóðar, innan
um 107 þúsund hausa, hvern öðrum
loðnari? „Rokk en ekki popp!“ ómar
um garðinn. Við bíðum. Svo kemur að
því. Ég finn hvernig kalt vatn rennur
milli skinns og hörunds. Forleikurinn
að „Moonchild“. Þá er fjandinn laus.
Hvert lagið rekur annað, „Number of
the Beast“, „Hallowed Be Thy
Name“, „2 Minutes to Midnight“.
Bruce er í essinu sínu. Gellur eins og
loftvarnaflauta. Skyrpir stáli. Múg-
urinn brýst um í útópískri alsælu. Ég
tek lagið með næsta manni. Hef aldr-
ei séð hann áður. Mun aldrei sjá hann
aftur. En á þessu augnabliki erum við
bræður.
Það er auman. Stuggað er við mér.
Ég býst til varnar. Þú skalt ekki voga
þér að spræna hérna! En bíddu við.
Þetta er ekki breskur bárujárns-
berserkur með garðslönguna á lofti,
heldur íslensk flugfreyja. Hún brosir
sínu blíðasta. „Má bjóða þér hress-
ingu?“ Hressingu, hvað áttu við?
Hvað er eiginlega á seyði? Ég er á
flugi. En Bruce er þarna enn þá. Ég
sé hann – beint fyrir framan mig.
Gegnum þröngar dyr. Hann er
klipptur og strokinn og í stað hljóð-
nema er hann með stýri í höndum.
Tól á eyrum. Hann er flugmaður.
Nú næ ég áttum. Fimmtán ár eru
liðin. Ég er á leið með flugi Iceland
Express frá Keflavík til Kaup-
mannahafnar. Tilgangurinn er að
eiga viðtal við flugmanninn í áhöfn-
inni og forsöngvara Iron Maiden, téð-
an Bruce Dickinson.
Eftir þessa óvæntu truflun læt ég
hugann reika á ný. Það er langt síðan
við Járnfrúin höfum ruglað saman
reytum. En þegar á reynir kann ég
þetta allt. Hvern tón, hvert orð. Þetta
voru mín skólaljóð.
Mjúk lending
Lendingin er mjúk á Kastrup.
Staðfesting á því að Bruce leikur
tveimur skjöldum. Járnfrúin á jafn
mikla samleið með mýkt og skyr með
grænum baunum. Flug snýst hins
vegar um þægindi. Þar sýnir gamli
gaddabarkinn á sér nýja hlið.
Ég geng til biðstofu ásamt fimm
öðrum blaða- og útvarpsmönnum,
dönskum og íslenskum. Öll ætlum við
að finna Bruce. Varpa ljósi á þennan
óvenjulega lífsstíl. Þennan óvenju-
lega mann.
„Hann líkist ekkert sérstaklega
þungarokkara,“ segir einhver þar
sem við bíðum álengdar meðan Bruce
gefur sig á tal við nokkra aðdáendur –
sennilega Iron Maiden fremur en
flugfélagsins Astraeus. Það er alveg
rétt. Hann er reffilegur í einkennis-
klæðunum, karlinn. Hefði líklega ver-
ið úthýst á Donington ’88 svona til
fara. Bruce gefur sér góðan tíma með
stuðningsliðinu, stillir sér upp fyrir
myndatöku, gefur eiginhandarárit-
anir. Brosir og slær á létta strengi.
Vanur maður.
Síðan gengur hann í salinn. Grípur
samloku og hringir símtal. „Heyrðu,
ég þarf að ræða við nokkra menn
hérna. Hittumst eftir svona hálf-
tíma,“ heyri ég hann segja. Hleypi
brúnum. Sex blaðamenn á hálftíma.
Það lítur ekki vel út. Iceland Expr-
ess-menn snúast í kringum hann,
samningalegir á svipinn. Bruce kem-
ur svo fram fyrir skjöldu. „Hæ,“ segir
hann, stutt og laggott. „Ég var ekki
alveg klár á því að ég ætti að veita
viðtöl hérna en vitiði hvað – kýlum á
þetta,“ heldur hann áfram eins og að
drekka vatn. Bersýnilega vand-
sleginn út af laginu.
Greint á milli
Teningunum er kastað. Hver fær
10–15 mínútur með kappanum.
Mannskapurinn andar léttar. Bruce
vekur reyndar athygli á því að hann
sé hingað kominn sem flugmaður hjá
Astraeus og lítið þýði að ræða við sig
um tónlist. Hann leggur víst kapp á
að greina þarna á milli. Sjáum til.
Danirnir ganga fyrstir á hólm.
Enda á heimavelli. Punda á hann.
Bruce bifast ekki. Það kjaftar á hon-
um hver tuska, þar sem hann situr
þarna innst í biðsalnum. Menn
mynda hann í gríð og erg. Ekkert
virðist trufla.
Ég er fimmti í röðinni og hef örlitl-
ar áhyggjur af því að kappinn sé far-
inn að lýjast. Það er jú liðinn tæpur
klukkutími og tónleikar um kvöldið.
Öðru nær.
Þegar við setjumst niður kemur
kona aðvífandi. Baðar út öngum. Hún
er starfsmaður á Kastrup og biður
okkur óðamála um að færa okkur,
komið sé að borðgöngu í flug til Hels-
inki í gegnum þennan biðsal. „Ekkert
mál,“ segir Bruce og brosir til kon-
unnar. Eftir stendur hún, álappaleg.
Manninum er margt til lista lagt.
Við flytjum okkur yfir ganginn.
Jukkar og Pekkar virða okkur fyrir
sér. Undrandi. Myndasmiðurinn
fylgir okkur nefnilega hvert fótmál.
Bera þeir kennsl á Bruce? Erfitt að
segja. En rokkelskir eru þeir, Finn-
arnir.
Betri í dag en fyrir
fimmtán árum
Þá erum við loksins sestir og ekki
seinna vænna að buna úr sér spurn-
ingum. Mér er ljóst að tónlist er ekki
á spjallskrá en ég er enn þá með ann-
an fótinn í Donington-garði og bók-
staflega verð, sem gamall maideníti,
að spyrja Bruce um þá tónleika. Eru
þeir ekki einn af hápunktunum á ferl-
inum?
„Jú, tvímælalaust. Ég minnist
þessa dags með mikilli hlýju. Fólkið,
umgjörðin, atburðurinn. Þetta var
frábært. En ef þú ert að spyrja um
gæði tónlistarinnar, þá svara ég því
til að við erum betri í dag.“
- Virkilega?
„Já. Iron Maiden hefur ekki hljóm-
að betur í fimmtán ár. Sköpunar-
gleðin og krafturinn eru enn til staðar
eins og menn munu heyra þegar nýja
platan, Dance of Death, kemur út í
september.“
Það er þá enn þá loft í gömlu leður-
lungunum. En hvaðan kemur inn-
blásturinn, á hvaða tónlist hlustar
hann í dag?
„Ég hef gaman af alls konar tónlist.
Mest hlusta ég auðvitað á rokk, bæði
gamalt og nýtt, en í seinni tíð hef ég
líka yndi af tónlist þar sem stefnum
er blandað saman. Ég hlusta talsvert
á keltneska tónlist, t.d. hljómsveitina
The Afro-Celt Sound System, sem
blandar keltneskri tónlist saman við
afrískan trumbuslátt og rokk.“
Orka er orð sem verður tengt við
Bruce Dickinson um aldur og ævi.
Menn fá hálsríg af því að horfa á hann
á sviði. Það er eins og að fylgjast með
tennisleik. Ég færi þetta í tal og vísa
til þess að félagar Bruce hjá Astraeus
lýsi honum sem mesta orkubolta sem
þeir hafi fyrir hitt. Má það vera?
„Jæja, gera þeir það, blessaðir,“
segir Bruce og skellir upp úr. „Það
má vel vera.“
- Svo ertu jafnan með ótal járn í
eldinum. Hvaðan kemur þessi orka?
„Ég veit það ekki. Ég hef alltaf ver-
ið svona. Þarf alltaf að hafa eitthvað
fyrir stafni. Betur get ég ekki svarað
þessu,“ segir Bruce kíminn og ljóst er
að ég kemst ekki lengra með þessa
spurningu.
Ef mann langar að fljúga,
þá flýgur maður
Í einu frægasta lagi Iron Maiden,
„Flight of Icarus“, sem orðið er tutt-
ugu ára gamalt, hermir af Íkarusi
sem lét drauminn um að fljúga eins
og örninn rætast, þó allt endaði það
með ósköpum, samkvæmt grískri
goðafræði. Hefur Bruce lengi dreymt
um að fljúga?
Hann brosir að þessari samlíkingu
en viðurkennir að hann hafi haft mik-
inn áhuga á flugi í æsku. „Föður-
bróðir minn var í flughernum og flýg-
ur raunar enn og afabróðir minn vann
sem flugvirki í seinna stríði. Hann fór
með mig á margar flugsýningar þeg-
ar ég var barn. Það heillaði og mig
dreymdi um að verða flugmaður.
Þegar ég var fjórtán eða fimmtán ára
gaf ég þennan draum hins vegar upp
á bátinn. Ég var arfaslakur í reikn-
ingi og eðlisfræði og taldi til lítils að
reyna við flugprófið. Ég myndi
örugglega falla.“
- En hvað gerðist?
„Með tímanum áttaði ég mig á því
að þetta væri vitleysa. Reikningur og
eðlisfræði eru engin hindrun. Ef
mann langar að fljúga, þá flýgur mað-
ur. Svo einfalt er það.“
- Hvað ertu búinn að fljúga lengi?
„Ég fékk flugmannsréttindin fyrir
tíu árum en hef haft atvinnu af þessu í
tvö ár. Ég var búinn að fljúga smærri
vélum um nokkurt skeið og langaði að
stíga skrefið til fulls. Ég hef ekki efni
á því að festa kaup á þotu, þannig að
ég varð að fá mér vinnu,“ segir hann
og brosir.
Við tölum ekki um það en líklegt er
að Bruce sjái flugið fyrir sér sem fullt
starf í framtíðinni. Varla stendur
hann á sviðinu til eilífðar. Til þess að
halda réttindunum þarf hann að
fljúga. Halda sér við.
Bruce Dickinson er fjölhæfari en við
flest. Hann er flugmaður, sagnfræð-
ingur, skylmingakappi, útvarps- og sjón-
varpsmaður, rithöfundur, myndbanda-
leikstjóri og þriggja barna faðir. Best er
hann þó þekktur sem söngvari hinnar
goðsagnakenndu þungarokkssveitar
Iron Maiden. Orri Páll Ormarsson, gam-
all maideníti, hitti kappann að máli á
Kastrup-flugvelli í Kaupmannahöfn. Flaggskip þungarokksins. Iron Maiden í fullum herklæðum á gullaldarárunum. Bruce er annar frá vinstri.
Bruce Dickinson í flugstjórnarklefanum í Astraeus-vélinni á Kastrup.
Ljósmynd/Teitur Jónasson
Eins og
örninn