Morgunblaðið - 04.09.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 FIMMTUDAGUR 4. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is
✝ Sigríður Svein-björnsdóttir
fæddist á Snorra-
stöðum í Laugardal í
Árnessýslu 12. júní
1908. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á
Hvammstanga að-
faranótt 27. ágúst
síðastliðins. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Sveinbjörn Eyj-
ólfsson, bóndi á
Snorrastöðum, og
kona hans Guðrún
Eyjólfsdóttir. Sigríð-
ur var elst af tíu
systkinum og komust sjö þeirra til
fullorðinsára. Auk Sigríðar eru
það: Eyjólfur, f. 1909 d. 1966, Jó-
hann Grímur, f. 1912, d. 1996,
Ragnheiður, f. 1916, Njáll, f. 1917,
Tryggvi, f. 1921, d. 1993, og Mar-
grét, f. 1931.
Sigríður giftist 3. nóvember
1938 Jóni Jóhannessyni, bónda í
Skálholtsvík í Hrútafirði, f. 30.
apríl 1906. Þeirra börn eru þrjú:
1) Sigurrós Magnea, f. 5. septem-
ber 1939. Maki henn-
ar er Hilmar Guð-
mundsson, f. 2. apríl
1938. Eignuðust þau
fjögur börn og eru
þrjú þeirra á lífi.
Þau eiga tólf barna-
börn og eitt barna-
barnabarn. 2) Svein-
björn, f. 17.
nóvember 1942.
Maki hans er Jó-
hanna Guðrún
Brynjólfsdóttir, f. 8.
febrúar 1948. Eiga
þau þrjú börn og tvö
barnabörn. Fyrir
átti Sveinbjörn einn son sem nú er
látinn. 3) Jóhannes, f. 22. október
1944. Maki hans er Birna Hugrún
Bjarnardóttir, f. 27. september
1957. Eiga þau fjögur börn. Sig-
ríður var húsmóðir í Skálholtsvík
í Hrútafirði mestan hluta ævi
sinnar. Síðustu árin dvaldi hún á
Sjúkrahúsinu á Hvammstanga.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Prestbakkakirkju í Hrútafirði í
dag og hefst athöfnin klukkan 15.
Sigríður tengdamóðir mín hefur
nú kvatt þetta jarðlíf eftir langa og
starfsama ævi. Hún var ævinlega
kölluð Sigga og oftar en ekki Sigga
Sveinbjörns til aðgreiningar frá
öðrum Siggum. Okkar kynni hófust
vorið 1970 þegar ég kom sem
kaupakona til þeirra hjóna Siggu
og Nonna. Sigga réð ríkjum innan-
húss og var ég þar undir hennar
verkstjórn. Hún lagði mikla áherslu
á að kenna mér vinnuhagræðingu
og talaði oft um að ég ætti að spara
mér sporin eins og ég gæti. Það var
gott að vinna með Siggu og hún
kenndi mér margt sem ég bý að
enn í dag. Á sumrin var stóra húsið
í Skálholtsvík oftar en ekki fullt af
fólki; heimafólki, kaupafólki og
gestum. Þá var Sigga í essinu sínu
því hennar líf og yndi var að gefa
fólki að borða og það gerði hún
skammlaust. Mér er minnisstætt að
ég gat engan veginn hneppt að mér
buxunum þegar ég fór heim eftir
fyrsta sumarið mitt og því gat ég
ekki farið út úr bílnum alla leiðina
til Reykjavíkur.
Í stóra húsinu í Skálholtsvík var
ég kaupakona í nokkur ár. Þar var
yndislegt lítið samfélag þar sem
fólk af öllum aldri var samankomið
við leik og störf. Húsið var fullt af
hlýju og allir voru mikilvægir í
þessu samfélagi. Sigga átti sinn
þátt í að skapa það andrúmsloft
sem var í húsinu.
Nokkru síðar hafði ég hlutverka-
skipti og varð tengdadóttir Siggu
og Nonna. Sigga reyndist mér góð
tengdamóðir og bar hag minn mjög
fyrir brjósti. Tvö eldri börnin okkar
Jóa, Fura Ösp og Burkni Reyr,
sóttu mjög í að vera í sveitinni hjá
ömmu og afa og má segja að þau
hafi alist þar upp að miklu leyti.
Sigga var alltaf til staðar inni við,
tilbúin í spjall eða spil. Hún sá um
að reiða fram fimm máltíðir á dag á
réttum tímum. Hún veitti þeim ör-
yggi og hlýju og þeim leið alltaf
best í sveitinni. Þegar þau skiluðu
sér í foreldrahús að hausti þurfti ég
oft á minna þau á að nú væru þau
ekki lengur á fjögurra stjörnu hót-
eli. Sigga var rúmlega sjötug þegar
krakkarnir fóru að vera í sveitinni
og virtist hún ekki hafa mikið fyrir
því að leyfa þeim að vera þótt þeim
fylgdi aukin vinna, fyrirhöfn og fyr-
irferð. Dóri, afabróðir þeirra bjó
líka í Skálholtsvík á þessum tíma og
í þessu samfélagi með gamla fólk-
inu öðluðust þau lífssýn og reynslu
sem ekki verður frá þeim tekin.
Fyrir það verður aldrei fullþakkað.
Mörgum árum síðar fæddust
tveir yngri synir okkar Jóa. Þeir
muna óljóst eftir ömmu og afa þeg-
ar þau bjuggu í Skálholtsvík og
kalla Siggu því ömmu á Hvamms-
tanga. Hún kom nokkrum sinnum
til Reykjavíkur eftir að þeir komust
til vits og ára og þeim fannst það
alltaf jafn gaman og tilkomumikið
að fá ömmu í heimsókn því þá gisti
hún í margar nætur og fyrir þeim
var hún ákveðin upplifun. Hún var
öðruvísi af því hún var svo gömul.
Hún var kyrr og sýnileg. Hún var
heima allan daginn og lagði sig oft.
Það fylgdi henni staðfesta og ró.
Sigga var ættuð frá Snorrastöð-
um í Laugardal og þar var hún
fædd og uppalin. Hún bar sterkar
taugar til átthaga sinna og sagði
alltaf „heim“ í Laugardal þegar hún
ræddi um æskuslóðir sínar. Henni
þótti ákaflega vænt um skyldfólk
sitt og bar hag þess fyrir brjósti.
Hún naut þess mjög að heimsækja
sitt fólk í Laugardalinn.
Þau Sigga og Nonni höfðu búið
saman í rúm 60 ár þegar Nonni féll
frá sumarið 1999. Þá höfðu þau
gengið saman í gegnum súrt og
sætt og séð á bak mörgum sam-
ferðamönnum í gegnum tíðina,
meðal annarra sáu þau á bak tveim-
ur barnabörnum sem dóu ung. Það
er óhætt að segja að þau hjónin hafi
lifað tímana tvenna. Sú lífreynsla
sem þau bjuggu yfir gerði þau
sterk og æðrulaus.
Haustið 1999 flutti Sigga frá
Skálholtsvík á Sjúkrahúsið á
Hvammstanga og dvaldi þar síð-
ustu æviár sín. Þar var vel hugsað
um hana og þar leið henni vel.
Nú þegar ég kveð ástkæra
tengdamóður mína er mér efst í
huga virðing og þakklæti. Ég dáist
að æðruleysi hennar. Hún kvartaði
aldrei, var alltaf nægjusöm, glöð og
þakklát fyrir allt sem gert var fyrir
hana. Ég er þakklát fyrir að hafa
átt hana að og fyrir það sem hún
var mér og mínu fólki. Guð blessi
minningu hennar.
Birna Hugrún Bjarnardóttir.
Nú er hún Sigga syst, eins og
hún gjarnan var kölluð af okkur
systrunum, sofnuð svefninum langa
eftir 95 viðburðarík ár og hefur
haldið á vit nýrra ævintýra.
Hún var elst af 10 systkinum og
er mamma okkar sú yngsta í þeim
hópi.
Frá því við fyrst munum eftir
henni bjó hún norður í Hrútafirði á
bænum Skálholtsvík með Nonna
sínum og mági, honum Dóra. Marg-
ar hlýjar og góðar minningar tengj-
ast þeim stað, sem þótti afar langt í
burtu frá höfuðborginni fyrir okkur
borgarbörnin, og komum við iðu-
lega í heimsóknir með foreldrum
okkar þangað á sumrin. Að koma
þangað var eins og koma í „alvöru“
sveit. Stóra, hvíta steinhúsið er það
fyrsta sem kemur í hugann og hef-
ur að geyma mikla sögu, auk fjölda
minninga þar sem andi liðinna
sálna sveimar um. Mikil virðing var
yfir þessu húsi, og var ávallt mikill
gestagangur með nóg pláss fyrir
alla sem langt komu að og gestrisni
Siggu og Nonna með sitt hlýlega
viðmót var ætíð til fyrirmyndar. Við
minnumst þeirra hjóna með hlýju í
hjarta. Drífa var sú heppna af okk-
ur systrunum að kynnast þeim
mjög náið er hún fór tvö sumur
þangað í sveit og var það bæði
þroskandi og ljúfur tími sem hún
geymir vel í sínu bernskuminni.
Þegar að kveðjustund kom hjá
henni á haustin, kvaddi hún þau
ævinlega með tárin í augunum.
Sigga og Nonni voru einstaklega
samhent og skemmtileg hjón og
aldrei nein lognmolla í kringum
þau. Þau voru bæði vinnusöm og
lærði maður mikið af þeim, og
þeirra verkum. Aldrei máttu þau
aumt sjá, hvorki hjá fólki né dýrum.
Nú kveðjum við hana Siggu syst,
elskulegu frænku okkar, hinstu
kveðju, með söknuði og vottum við
börnum hennar, tengdabörnum og
öllum aðstandendum innilega sam-
úð.
Guð blessi minningu þessarar
góðu konu sem við kveðjum með
þessu versi.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Drífa, Ragnheiður og Rakel.
Ég held að manni þætti það tölu-
vert mál ef nokkrir vinir og vanda-
menn myndu tilkynna manni að
þeir ætluðu sér að „droppa“ í heim-
sókn með alla fjölskylduna í nokkra
daga og nætur. Þetta tíðkast al-
mennt ekki hér í þéttbýlinu nú til
dags, en var aftur á móti alvanalegt
í Skálholtsvík hjá Siggu og Nonna
og þótti ekki tiltökumál. Gestrisni
þeirra var annáluð. Sigga stóð í
stafni, tók á móti öllum með bros á
vör, eldaði, bjó upp rúm og snerist í
kringum gestina á alla mögulega
vegu. Handtökin voru óteljandi, en
aldrei man ég eftir að hafa séð hana
pirraða eða neikvæða þrátt fyrir
mikið álag. Hún hafði einstaklega
gaman af fólki og naut þess að
spjalla við gestina. Sérstaklega
ljómaði hún ef börn hennar, barna-
börn, systkini eða ættingja úr
Laugardalnum bar að garði. Mig
grunar að hún hafi í huganum aldr-
ei almennilega flutt burt úr Laug-
ardalnum, þar sem hún átti sínar
bernskuminningar.
Hugur hennar var oft hjá ætt-
ingjum og vinum og hún spurði
ávallt frétta af öllum þegar maður
kom í heimsókn.
Ég, eins og faðir minn heitinn og
mjög margir aðrir, átti því láni að
fagna að fá að vera í sveit hjá Siggu
og Nonna í Skálholtsvík. Svein-
björn og Jóa höfðu þá hafið búskap
og öllu þessu fólki á ég það að
þakka að hafa kennt mér að vinna.
Það verður seint endurgoldið. Ég
mun minnast Siggu í Skálholtsvík
með einstakri hlýju og þökk fyrir
trygglyndi og vináttu við fjölskyldu
okkar öll þessi ár.
Helgi Jóhannesson.
Haustið 1967 varð ég þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að fara til
Siggu og Nonna í kaupavinnu. Var
ég hjá þeim hjónum tvö sumur og
þau eru stór í minningunni. Það eru
forréttindi að hafa fengið að komast
í vist hjá þeim hjónum, læra af
þeim og öðlast vináttu þeirra, en
þau bjuggu þá í sambýli við Dóra,
bróður Nonna. Þetta var á þeim ár-
um sem ekkert var rafmagnið, og
menn skemmtu hver öðrum með
því að vera saman, spila og njóta
þess sem umhverfið hafði upp á að
bjóða.
Þótt áratugir skildu okkur að
varð okkur vel til vina. Sigga varð
mér sem önnur mamma og hún var
vinkona mín í sveitinni. Við gengum
fjörur, tíndum steina, tíndum ber,
spiluðum og seinna þegar ég kom í
heimsóknir með Óla son minn spil-
uðum við og drukkum kaffi. Þessi
sumur í Skálholtsvík voru ótrúleg.
Matur var oft pantaður úr kaup-
félaginu og þegar óvænta gesti bar
að garði var farið inn í búr og þar
voru niðursuðukrukkur með kálfa-
kjöti, því besta sem til var. Grá-
sleppan var líka sú besta sem til
var og selkjötið var það besta sem
til var. Reykhús var við bæinn, þar
var reykt hangikjöt og rauðmagi.
Rauðmaginn var borðaður kaldur
ofan á brauð; rúgbrauð sem Sigga
bakaði.
Sigga var ættrækin, hún var elst
systkina sinna, hún átti marga ætt-
ingja og vini og á þessum árum var
gestkvæmt í Skálholtsvík. Hún var
ákveðin í skapi, örugg í fasi, ástrík
og hlý og stríðnin var aldrei langt
undan.
Ótal margs er að minnast frá
samverustundum okkar, minning-
arnar ylja.
Ég kveð kæra vinkonu með hlýju
í huga. Það var gæfa lífs míns og
minnar fjölskyldu að kynnast
henni. Hvíl þú í friði elsku Sigga.
Börnum hennar og fjölskyldum
þeirra sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þórdís.
SIGRÍÐUR SVEIN-
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Magnús RagnarÞórarinsson
fæddist í Reykjavík
29. sept. 1931. Hann
lést á Landakoti 28.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Ragna V.
Magnúsdóttir, f.
18.10. 1911, d. 13.3.
1989, og Þórarinn S.
Björnsson, f. 12.9.
1914, d. 15.2. 1998.
Magnús Ragnar var
eina barn þeirra.
Magnús var í sam-
búð með Grétu V.
Jónsdóttur, f. 30.1. 1943. Þau
slitu samvistum. Sonur þeirra er
Jón Arnar Magnússon, f. 18.12.
1964, í sambúð með Jónínu Páls-
dóttur, f. 2.9. 1966, og eiga þau
Magnús Pál, f. 30.12. 1999. Af
fyrri sambúð á Jón Arnar Þorkel
Diego, f. 7.8. 1992, og Bryndísi
Diego, f. 1.4. 1994.
Móðir þeirra er
Dóra Björg Þorkels-
dóttir, f. 27. feb.
1966.
Magnús Ragnar
ólst upp í Reykjavík
og er gagnfræðing-
ur frá Ingimars-
skóla. 1953-1956
stundaði hann nám í
Norður-Ameríku í
Technical Institute
og Themple Uni-
versity, Phila-
delphia PA, USA.
1956-1959 starfaði
hann í Chicago á rannsóknar-
stofu við efnarannsóknir. Frá
1959 starfaði hann lengst af sem
sölumaður og hjá nokkrum hrað-
frystihúsum hér á landi.
Útför Magnúsar verður gerð
frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku pabbi.
Nú er komið að kveðjustund, takk
fyrir allt og blessuð sé minning þín,
hún geymist í hjarta mínu.
Þinn sonur,
Jón Arnar.
Elsku tengdapabbi.
Mig langar í fáum orðum að þakka
fyrir frábær kynni og góð ár. Ég veit
að síðasta ár var þér mjög erfitt og
þú vissir hvert stefndi og ræddir það
við okkur. Það var aðdáunarvert að
fylgjast með þér á spítalanum, þú
sást alltaf spaugilegu hliðina. Þér
fannst nú þetta vera vesen stundum
og vildir bara fara heim. Ég man
stundirnar þegar þú sagðir mér frá
árunum í Chicago, þar keyptir þú
sko tvenn jakkaföt á verði eins. Þú
varst alltaf fínn í tauinu, fórst ekki út
nema í jakkafötum, pússuðum skóm
og með hatt. Enda sagði Magnús
Páll alltaf: Afi með hattinn. Ég veit
að þér þótti mjög vænt um afabörnin
þín og vildir alltaf fá að fylgjast með
þeim.
Að leiðarlokum kveð ég mann sem
mér þótti afar vænt um og bið Guð að
geyma þig og varðveita.
Ástarþakkir fyrir allt.
Jónína.
Elsku Magnús afi.
Guð geymi þig. Þú munt alltaf eiga
stað í hjörtum okkar.
Þín barnabörn,
Þorkell, Bryndís og Magnús Páll.
MAGNÚS R.
ÞÓRARINSSON
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.