Morgunblaðið - 31.10.2003, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 31. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ásta MargrétMagnúsdóttir
fæddist í Reykjavík
18. maí 1978. Hún
lést á heimili sínu 23.
október síðastliðinn.
Móðir hennar er
Björg Kjartansdóttir,
f. 23. júlí 1950. For-
eldrar hennar Ásta
Bjarnadóttir, f. 16.
febrúar 1922, og
Kjartan Sæmunds-
son, f. 6. apríl 1911, d.
23. apríl 1963. Fóst-
urfaðir Ástu Margrétar er Frey-
steinn G. Jónsson, f. 21. febrúar
1955. Foreldrar hans eru Dóra
Hannesdóttir, f. 14. júní 1929, og
Jón H. Júlíusson, f. 3. janúar 1926.
Faðir Ástu Margrétar er Magnús
Þórðarson, f. 19. desember 1947.
Foreldrar hans voru
Hrefna Bjarnadótt-
ir, f. 16. október
1924, d. 16. febrúar
1989, og Þórður Ás-
kell Magnússon, f.
29. desember 1922,
d. 4. maí 1991. Bræð-
ur Ástu Margrétar
eru Þórður Áskell, f.
18. nóvember 1967,
og Kjartan, f. 1.
október 1976, d. 6.
janúar 1999. Hálf-
bræður Ástu Mar-
grétar samfeðra eru Ólafur Hrafn
og Kormákur Örn.
Ásta Margrét bjó síðustu æviár
sín í sambýli blindra í Stigahlíð 71.
Útför Ástu Margrétar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ásta Margrét systurdóttir mín
kom inn í líf okkar svo undurfalleg og
með fegurstu sál sem ég hef kynnst í
nokkru barni. Hún var ung þegar hún
fór að tala um Jesú og Guð og söng
sálma með miklum krafti fallegri
barnsröddu. Hún trúði á það góða í
öllum manneskjum og sögurnar sem
hún skilur eftir sig eru allar fullar af
sólskini og gleði. Hún hafði mjög ríka
réttlætiskennd og þrátt fyrir sinn erf-
iða sjúkdóm sem hún hefur barist við
síðan hún var sjö ára gömul kvartaði
hún ekki heldur hélt ótrauð áfram á
meðan þrek og kraftur entist henni.
Ákafur lífsþorsti einkenndi Ástu
Margréti, hún átti sína framtíðar-
drauma, hún ætlaði að eignast mann
og mörg börn, hún var meira að segja
búin að ákveða nöfnin á þeim og
ósjaldan ræddi hún við móður sína
um að hún yrði að velja fyrir sig
mann, einu skilyrðin sem hún setti
voru að hann ætti að vera „kammó“
og hafa gott hjartalag.
Ásta Margrét var góð í íþróttum,
sérstaklega var hún góð í sundi og tók
þátt í sundkeppnum langt fram á ung-
lingsárin. Ég minnist þess ein jólin
hvað hún þráði að eignast skauta, hún
hafði þá misst sjónina en það hafði
ekki áhrif á hana, hún gæti alveg
skautað eins og hinir krakkarnir, eina
óskin á jólagjafalistanum voru skaut-
ar, svo fékk hún skautana og allt að-
fangadagskvöldið sat hún með þá í
fanginu, alsæl. Með lotningu fylgd-
umst við með því hvernig henni tókst
að gleðjast með skautana sína sem
hún aldrei gat notað.
Það er margt sómafólkið sem hefur
komið við sögu í lífshlaupi elsku
frænku minnar, Reykjadalsárin voru
henni dýrmæt, á meðan henni entist
heilsa til að fara þangað snérist allt í
kringum Reykjadal, skólaárin í
Öskjuhlíðarskóla, tónlistarkennarinn
hennar sem hvatti hana með ráðum
og dáð, Þorbjörn vinur og kennari,
starfsfólkið í Bjarkarási, og síðast en
ekki síst Magnhildur og allt það ynd-
islega fólk sem annaðist hana í Stiga-
hlíð. Hafið öll hjartans þakkir fyrir
ómetanlegan stuðning og kærleika.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson.)
Margrét frænka.
„Veist þú af hverju guð lætur börn
verða blind og fötluð og síðan deyja?“
Í spurningu systurdóttur minnar,
sem þá var 10 ára gömul, var hvorki
ásökun né reiði. Hún var umfram allt
undrandi því hún gat ekki komið auga
á sanngirnina sem hún bjóst við af
guði, rétt eins og öllum öðrum. Ásta
Margrét var á þessum tíma orðin
verulega sjónskert en við vorum
ásáttar um að hún væri að tala um
Kjartan bróður sinn sem fetaði sjúk-
dómsbrautina á undan henni. Það
kom ekki til greina að hún yrði fötluð
eins og hann – þegar hún yrði full-
orðin ætlaði hún að giftast manni sem
væri kammó og með gott hjartalag og
eignast með honum mörg börn.
Fyrstu ár ævinnar var Ásta Mar-
grét heilbrigð og tápmikil. Hún var
gullfalleg, hafði létta lund, ríka rétt-
lætiskennd og bar einlæga umhyggju
fyrir öðrum. Þessum persónuein-
kennum hélt hún til hinstu stundar.
Þrátt fyrir endurtekin áföll og sífellt
minnkandi færni lagði hún aldrei árar
í bát. Ef einhver efaðist um að hún
gæti hlaupið, hjólað, rennt sér á
skautum eða lært á gítar svaraði hún
einörð: „Maður veit aldrei hvað mað-
ur getur fyrr en maður prófar það.“
Ekkert náði að hagga trúnaðartrausti
hennar og bjartsýni.
Í Stigahlíðinni naut Ásta Margrét
umönnunar fólks sem leyfði sér að
elska hana. Hún kvaddi lífið eins og
hún heilsaði því, umvafin ást mömmu
sinnar.
Sæunn Kjartansdóttir.
Að hausti blómin bliknuð höfuð
hneigja. Það var komið að hausti í lífi
Ástu Margrétar.
Allir eiga sínar óskir og væntingar í
lífinu, hvort sem við erum heil heilsu
eða þurfum að rata þrönga götu erf-
iðleika vegna veikinda eða annarra
orsaka. Ásta Margrét fór ekki var-
hluta af þeim örlögum.
ún átti sínar óskir og drauma eins
og annað æskufólk og ræddi um það á
sinn frjálslega hátt. Hún var mikil fé-
lagsvera og undi hag sínum hvergi
betur en með sem flesta í kringum
sig. Hún var mörgum kostum búin og
hefði heilsan leyft er ekki að efa að
hún hefði orðið mikill kvenskörungur
til orðs og æðis. Hún unni tónlist, var
m.a. listateiknari á sínum tíma og
vann til verðlauna á því sviði. Margar
óskir sínar ræddi hún við móður sína
sem sá til þess að þær myndu rætast
þó ekki væri það á því augnabliki, en
gaf væntingar sem dugðu. Þrátt fyrir
mikil veikindi var þessi hugumprúða,
fallega og vel gerða stúlka hamingju-
söm. Ásta Margrét átti góða að, fjöl-
skyldu sem stóð þétt saman ásamt
góðum vinum. Hún var alls staðar
umvafin ástúð og hlýju allt sitt stutta
líf, hvort sem var heima fyrir hjá sinni
góðu móður og fósturföður, í skóla,
dagvistun eða í sambýli Blindra-
félagsins, sem var annað heimili
hennar hin síðustu ár. Reykjadalur
var ævintýralandið, þar var alltaf
gaman að vera. Hún elskaði þann stað
ef svo má að orði komast, þar var mik-
ið líf og fjör sem átti vel við Ástu Mar-
gréti. Bróðir hennar Kjartan lést árið
1999 úr sama sjúkdómi og nú hefur
lagt Ástu Margréti að velli. Það voru
forréttindi að fá að kynnast þessum
ungmennum og tengjast þeim fjöl-
skylduböndum. Við biðjum almættið
að umvefja þau systkinin af ástúð
sinni og elsku og fjölskyldu þeirra
sem á um sárt að binda.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Þetta fallega ljóð voru síðustu
kveðjuorð okkar til Kjartans og nú til
Ástu Margrétar.
Elsku Björg, Freysteinn, Þórður
og aðrir ástvinir, guð gefi ykkur styrk
til að takast á við sorgina.
Dóra, Jón og fjölskylda.
Ásta Margrét kvaddi þennan harða
heim um svipað leyti og vetur gekk í
garð. Hún var einn íbúanna á sambýli
blindra og sjónskertra í Stigahlíð 71
og við viljum með nokkrum orðum
minnast hennar. Minnast þessarar
myndarlegu og fallegu stúlku, stúlk-
unnar með brosið sitt breiða og
bjarta, stúlkunnar með fallega hárið
og augnaumgjörð sem var engu lík.
Ásta Margrét var líka ákveðin
stúlka, vissi alltaf hvað hún vildi, hún
var baráttukona, skoðanir sínar lét
hún óspart í ljós og var snögg til
svars.
Á fyrstu árunum í Stigahlíðinni,
þegar Ásta Margrét dvaldi aðeins
viku í senn, skyldi glatt á hjalla meðan
hún stoppaði. Allir áttu að skemmta
sér, það átti að baka, borða góðan
mat, syngja og leika sér því hún var
„gestur“. Ekki var nú alla daga hægt
að verða við óskum hennar, og kom
þá fyrir að hún kvaddi, með sveiflu og
sagði „ég er sko farin heim“.
En góðu stundirnar voru miklu,
miklu fleiri og þá var hún hrókur alls
fagnaðar. Þegar Ástu Margréti var
reglulega skemmt, hló hún með öllu
andlitinu og átti auðvelt með að heilla
þá sem nálægt henni voru.
Til marks um metnað og seiglu
Ástu Margrétar fór hún eftir útskrift
frá Öskjuhlíðarskóla í framhalds-
skóla, hún lærði ensku í Borgarholts-
skóla. Tungumálakunnátta hlyti að
koma heimsdömum eins og henni til
góða seinna meir, á ferðalögum henn-
ar um víða veröld.
Ásta Margrét átti líka sínar vonir
og þrá um eigin fjölskyldu, og hún
mamma ætlaði að aðstoða hana við að
finna mann. Hún hafði líka yndi af
börnum og áform hennar voru að
vinna sem „dagmamma“ seinna meir.
Ásta var mjög félagslynd og tók
þátt í margs konar félagsstarfi. Söng-
keppnirnar sem hún tók þátt í voru
margar og hún lagði alltaf mikla
áherslu á klæðnað og allt útlit, hún
vildi vera flott og hún var það, og það
leyndi sér heldur ekki stoltið þegar
hún kom heim með verðlaun.
Svona munum við Ástu Margréti
fram yfir tvítugsaldur.
Þar kom að Ásta flutti alkomin í
Stigahlíð 71. Þarfir hennar breyttust
smátt og smátt og geta hennar í dag-
legu lífi minnkaði.
Hún hafði alltaf yndi af tónlist,
hlustaði mikið og söng en tónlistin
stytti henni stundirnar, gerði henni
erfiða daga léttbærari, alveg til hins
síðasta. Best naut Ásta Margrét þess
að hlusta á lög frá fyrri tíð en ekki síst
á kristilega söngva og þegar líðanin
var góð söng hún með og hún kunni
mikið af textum og kvæðum.
Síðastliðið sumar gat Ásta Margrét
enn notið þess að vera úti í sólinni og
auðséð var hve vel hún naut þess, það
sýndi sólskinsbrosið hennar.
Að leiðarlokum þökkum við Ástu
Margréti samfylgdina. Aðstandend-
um öllum færum við einlægar sam-
úðarkveðjur.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Fyrir hönd íbúa og starfsfólks,
Magnhildur Gísladóttir.
Þegar ég heimsótti þig síðast
fannst mér erfitt að fara frá þér, því
ég vissi að það yrði síðasta heimsókn-
in. Þú varst líka orðin svo veik og
kvalin þetta kvöld. Fjórum dögum
seinna var mér sagt að þú værir farin.
Mikið var samt gott að geta kvatt þig,
ÁSTA MARGRÉT
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Jóhanna Rann-veig Kristjáns-
dóttir fæddist á Ísa-
firði 26. júní 1919.
Hún lést á heimili
sínu 23. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Elín Sig-
urðardóttir, f. 11.
júní 1893, d. 4. febr-
úar 1977, frá Hara-
stöðum á Fellsströnd,
og Kristján Jóhann-
esson, f. 25. október
1889, sjómaður frá
Kjós í Jökulfjörðum.
Hann fórst með mót-
orbátnum Rask 4. október 1924.
Eggert Þorsteinsson, kaupmaður
og útgerðarmaður frá Kjarlaks-
stöðum í Dalasýslu, f. 30. jan. 1878,
d. 28. maí 1947, og Sigríðar Guð-
mundsdóttur húsmóðir, f. 24. októ-
ber 1877, d. 16. mars 1953, frá
Reykjavík Börn Jóhönnu og Jó-
hanns eru: 1)Kristján, f. 18. maí
1942, maki Elísabet Stefánsdóttir,
f. 22. nóvember 1943. Þau eiga fjög-
ur börn og tvö barnabörn. 2) Anna
Steingerður, f. 19. september 1943,
maki John Hedegaard, f. 8. desem-
ber 1937, búsett í Danmörku. 3)
Droplaug, f. 20. ágúst 1945. 4) Elín,
f. 14. desember 1950, maki Guðjón
Guðmundsson, f. 6. janúar 1952, bú-
sett í Danmörku. Þau eiga þrjú
börn. 5) Sigurður Jóhann, f. 8. júní
1953, maki Kristín G. Guðnadóttir,
f. 26. febrúar 1956. Þau eiga eina
dóttur. Útför Jóhönnu verður gerð
frá Neskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Systur Jóhönnu voru
Sigríður Guðrún Krist-
jánsdóttir, f. 6. janúar
1922, d. 6. febrúar
1990, var gift Dag-
bjarti Majassyni frá
Leiru í Jökulfjörðum,
og Kristjana Kristjáns-
dóttir, f. 9. júní 1924, d.
25. febrúar 1977, var
gift Willy Black Niel-
sen frá Danmörku, lát-
inn. Hinn 4. desember
1941 giftist Jóhanna
Jóhanni Jóhannssyni,
forstjóra á Ísafirði, f.
10. nóv. 1910, d. 9. júní
1973. Foreldrar hans voru Jóhann
Elsku amma. Okkur systurnar
langar að kveðja þig með nokkrum
orðum. Þannig er að við höfum
löngum þótt í forréttindahópi að eiga
ömmu, reyndar ekki eina heldur
tvær, á lífi sem einnig eru fyrir löngu
orðnar langömmur barnanna okkar.
En nú ert þú farin og eingöngu fal-
legar minningar birtast okkur
Við vorum báðar ungar þegar afi
Jóhann dó en þig fengum við að hafa
hjá okkur 30 árum lengur. Alltaf
eins: hrausta, hnarreista, hæverska
og ljúfa.
Vitað er að barnshugurinn hefur
tilhneigingu til að fegra hlutina og
setja fólk á stall en þannig var með
þig að ekkert breyttist í áranna rás.
Þú hefur alltaf verið eins, jafn fögur
að innan sem utan. Sannkallaður
engill á meðal vor. Við erum efins um
að þú hafir nokkru sinni hugsað nei-
kvæða hugsun til nokkurs manns.
Svo var alltaf til staðar þessi ynd-
islega kímni þín og hlýja viðmót. Og
þegar þú kvaddir okkur fylgdi æv-
inlega aukaknús með umhyggjunni í
kaupbæti.
Það að þú skyldir arka daglega
upp stigann á fjórðu hæð og fara í
búðir og/eða með blöðin í endur-
vinnslu var auðvitað fáu líkt. Oft hitt-
um við þig þar sem þú varst á göngu
með dagblöðin í bréfpoka eða inn-
kaupapokann úr kjörbúðinni og buð-
um þér far en þú kaust heldur hreyf-
inguna. Það skýrir ef til vill frábært
heilsufar þitt og hugsanasnerpu
fram á síðasta dag en hitt vitum við
líka að ljúft lunderni, innri ró og
styrkur hafði mikið að segja.
Allir þessir frábæru eiginleikar
þínir, amma, birtast í börnum þínum
fimm sem öll hafa fengið sitthvað í
arf frá þér. Nú stendur það upp á
okkur að koma því sem við lærðum
af umgengni okkar við þig áfram til
barnanna okkar.
Elsku pabbi, Dodda, Siggi, Anna
Steina, Ellý, makar, barnabörn og
barnabarnabörn, megi minningin
um yndislega konu lifa með ykkur
um ókomin ár.
Englunum hefur bæst góður liðs-
auki.
Jóhanna og Guðrún
Kristjánsdætur.
Elsku langamma mín. Það er ótrú-
lega skrítið að þú sért farin. Ég man
það vel að alltaf þegar ég og Kristján
litli komum til þín fengum við smart-
ies og kók í dós, það var orðin ein-
hvers konar venja að fá smarties hjá
ömmu Jóhönnu. Mér finnst leiðin-
legt að hafa heimsótt þig svona lítið
upp á síðkastið en ég var víst voða
mikið upptekin af skólanum og fé-
lagslífinu, sem mér finnst synd af því
að ég myndi gera hvað sem er til að
fá að hitta þig aftur.
Það er hin vegar skiljanlegt að guð
vilji hafa þig hjá sér af því að þú
varst og ert enn í mínum huga algjör
engill. Guð geymi þig, elsku
langamma.
Elísabet Elma.
Jóhanna gekk hljóðlega um dyr
hér í stigaganginum á Kaplaskjóls-
vegi 29, en það fylgdi henni alltaf
góður andblær þar sem hún hélt leið
sína kvik í spori. Þessi smávaxna og
fíngerða kona bar sig af mikilli ein-
urð bæði innan dyra og utan og það
mátti eiginlega undrum sæta hve
mikil sjónskerðing setti lítinn svip á
allt hennar fas. Jóhanna virtist í raun
njóta hvers dags og ekki síður ár-
anna eftir því sem hún eltist. Árin
skiptu kannski ekki öllu máli. Ég
minnist þess að hún sagði: ,,Nei,
áttatíu og tveggja,“ er við sátum
saman á tali í júnílok fyrir rúmi ári
og ég spurði: ,,Jóhanna, ertu ekki
verða áttatíu og þriggja ára í þessari
viku?“ Morguninn eftir kom hún í
dyragættina þegar ég kom út á
stigapallinn og sagði: ,,Ég skil nú
ekkert í mér, Margrét. Auðvitað er
ég að verða áttatíu og þriggja ára.“
Jóhanna var að sjálfsögðu með aldur
sinn á hreinu eins og annað, hún
hafði sinn háttinn á og hélt sínu
striki þó hún fyndi eflaust til þess að
heilsan væri heldur að gefa sig, sér-
staklega á þessu ári. Undanfarið
höfðu vegferðirnar sem hún fór á
sínum daglegu gönguferðum verið
að styttast smám saman en hún vildi
svo sem ekki gera mikið úr því. Hún
sagðist þá bara tylla sér á bekk oftar
og lengri stund í einu og njóta útiver-
unnar með því móti.
Það er tómahljóð í stigaganginum
eftir að Jóhanna kvaddi. Hún hafði
einkar alúðlegt viðmót og notalega
nærveru og það var einhvern veginn
svo að hún mætti manni alltaf með
jákvæðum huga og mikilli hlýju
hvernig sem á stóð. Það hefur verið
dýrmætt að eiga til margra ára þær
mæðgur Jóhönnu og Droplaugu að
næstu nágrönnum.
Ég sakna Jóhönnu og kveð hana
með miklu þakklæti fyrir góða sam-
veru hér í húsinu.
Margrét Gústafsdóttir.
JÓHANNA R.
KRISTJÁNSDÓTTIR