Morgunblaðið - 31.10.2003, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. OKTÓBER 2003 43
hjálpuðum hvor annarri frá því við
fyrst stigum fæti á þetta nýja land.
Þegar ég var ófrísk og átti erfitt
með að ganga þá safnaðir þú saman
öllum peningum sem þú áttir til að
lána mér fyrir gömlum bíl „svo ég
þyrfti ekki að labba með þessa
stóru bumbu“ eins og þú orðaðir
það.
Þú varst svo góð manneskja,
hugsaðir vel um fjölskylduna þína,
vini þína og allt fólk í kringum þig.
Þú varst svo einstaklega dugleg
kona, en það er ótrúlegt hversu
mikla erfiðleika þú hefur gengið í
gegnum í lífi þínu, ekki síst við að
læra og vinna til að skapa þér og
börnunum þínum nýtt líf í þessu ís-
lenska samfélagi. En því miður
vissu ekki margir hversu hart þú
lagðir að þér.
Vinkona mín, ég vona að þú mun-
ir hvíla í friði og guð muni taka á
móti þér. Ég get ekki orðað það
betur hversu djúp sorg mín er og
hversu sárt ég sakna þín.
Fjölskyldu þinni votta ég innilega
samúð mína.
Thuy Ngo.
Árið 1991 kom þriðji hópur víet-
namskra flóttamanna til Íslands –
frá Hong Kong eins og árið áður.
Þetta voru 30 Norður-Víetnamar
sem flúið höfðu örbirgð og óstjórn í
heimalandinu. Í þessum hópi var
Van Thi Nguyen sem hér á landi
valdi sér nafnið Vera. Hún kom með
syni sínum, Cong Duc Nguyen, sem
nú heitir líka Máni, og sambýlis-
manni sínum, Long Van Bui, sem
tók sér nafnið Jósep. Vegna skorts
á leiguíbúðum bjó þessi litla fjöl-
skylda fyrst í íbúð með einstæðri
móður með tvö lítil börn og gekk
sambýlið mjög vel. Konunum þótti
það vera smámál að deila eldhúsi,
stofu og baðherbergi enda vanar
miklu þrengri og verri aðstæðum í
flóttamannabúðunum.
Vera og Jósep voru ljúf í um-
gengni, þau lögðu sig fram við að
reyna að læra íslensku en það er
sérstaklega erfitt fyrir fólk sem
kemur af tónmálasvæðum eins og
Víetnam og Kína. Þau höfðu ekki
notið langrar skólagöngu um ævina
og fannst eins og fleirum erfitt að
sitja lengi á skólabekk orðin rígfull-
orðin að eigin mati. Það var gaman
að heimsækja þau, þau voru elsku-
leg, harðdugleg til vinnu og dreng-
urinn Máni var afar meðfærilegur
og lærði fljótt að tala íslensku. Þau
eignuðust litla dóttur, Dísu Mai, ár-
ið 1993 og gaman var að sjá hversu
vænt þeim þótti um börnin og
sinntu þeim vel.
En skjótt skipast veður í lofti,
litla fjölskyldan, sem virtist svo
hamingjusöm, sundraðist. En síðar
eignuðust þau Vera og Jósep dótt-
urina Rósu Ðao Thi Bui sem er nú
rúmlega þriggja ára.
Flóttamannaverkefnið stóð í eitt
ár. Eftir það dró verulega úr sam-
skiptum Rauða krossins við fólkið.
Þegar fimm ár voru liðin frá komu
þeirra til landsins veitti Rauði
krossinn þeim aðstoð við að sækja
um íslenskan ríkisborgararétt. Þeg-
ar þeim áfanga var náð má segja að
tengslin hafi rofnað.
Fyrir sex vikum hitti ég Veru á
götu af tilviljun. Hún kallaði til mín
og faðmaði mig að sér og þakkaði
mörgum sinnum fyrir allt sem
Rauði krossinn hefði gert fyrir
hana og fjölskylduna. Það ljómaði
af henni. Þannig vil ég muna Veru –
en ekki grunaði mig að þetta yrði í
síðasta sinn sem við sæjumst hérna
megin grafar.
Það þarf dugnað og þrek til þess
að flytjast á milli menningarheima,
byggja upp nýja framtíð fyrir fjöl-
skyldu og aðstoða ættingja til betra
lífs í nýju landi. Allt þetta gerði
Vera. Nú nýtur hennar ekki lengur
við en ég veit að Jósep gerir það
sem í hans valdi stendur til þess að
hlúa að börnunum og skapa þeim
gott heimili og ég er þess fullviss að
margir munu styðja hann í því.
Við sendum öllum ættingjum og
vinum Veru Van Thi Nguyen hjart-
anlegar samúðarkveðjur.
Hólmfríður Gísladóttir,
deildarstjóri flóttamanna-
starfs Rauða kross Íslands.
Ég kynntist Van fyrst árið 2000
þegar ég starfaði í Miðstöð nýbúa.
Við höfðum sett saman fjölmenn-
ingarlegan barnakór og var Dísa,
dóttir Van, í kórnum. Á meðan
börnin voru uppi að syngja sátum
við mæðurnar gjarnan á neðri hæð-
inni og spjölluðum saman og á þeim
stundum kynntist ég Van. Hún
lagði mikið upp úr því að dætur
hennar fengju tækifæri til að
stunda einhvers konar tómstundir
og hún lagði með ánægju á sig
ferðalagið út í Skerjafjörð á hverj-
um laugardegi til að dóttir hennar
missti ekki af kórnum. Börnin voru
óneitanlega okkar aðal umræðuefni
enda virtist allt hennar líf snúast
um það að hugsa sem best um þau
og skapa þeim sem besta framtíð.
Það var mér sönn ánægja að fá
tækifæri til að kynnast henni. Ég
votta börnum hennar og fjölskyldu
innilega samúð mína.
Guðrún Pétursdóttir.
✝ Kristján BergurKristjánsson
fæddist í Fífuhvammi
í Kópavogi 18. apríl
1942. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 23. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Kristján Stein-
dór Ísaksson frá Fífu-
hvammi í Kópavogi, f.
24.8. 1907, d. 20.8.
1973, og Guðrún
Kristjánsdóttir frá
Álfsnesi, f. 8.12. 1908,
d. 12.1. 1991. Systkini Kristjáns
eru Þórunn, f. 29.12. 1938, gift
Hilmari Gylfa Guðjónssyni, f. 9.3.
1935, d. 16.5. 2003, Helga, f. 12.4.
1943, Gunnar Smári, f. 17.12. 1947,
öll búsett í Kópavogi og Sigurður,
f. 2.1. 1945, d. 19.6. 1976, kvæntur
Hólmfríði Gunnlaugsdóttur, f.
9.11. 1947.
Kona Kristjáns er Þórunn M.
Garðarsdóttir, f. 28.4. 1953. For-
eldrar hennar eru Garðar Bald-
vinsson, f. 2.7. 1915, d. 3.4. 1960, og
Sigríður Sæunn Jakobsdóttir, f.
3.8. 1937, gift Örlygi Kristmunds-
syni, f. 8.2. 1941. Systkini Þórunn-
ar sammæðra eru:
Sigurður Ragnar,
Berglind, Ólafur Jak-
ob, Jóhann Karl,
Sævar og Krist-
mundur. Systkini
hennar samfeðra
eru: Jóna, Garðar,
Fríður, Tómas, Teit-
ur og Baldvin.
Dætur Kristjáns
og Þórunnar eru
Edda Rúna, f. 8.10.
1972, eiginmaður
Rósant Guðmunds-
son, f. 11.6. 1973,
dóttir þeirra er Enea,
f. 6.6. 2000, og Guðrún, f. 2.4. 1979,
sambýlismaður Egill Þórarinsson,
f. 14.4. 1977, börn hans eru Brynja
Rán og Hjörtur Breki.
Kristján stundaði nám í iðnskól-
anum í Reykjavík og starfaði
lengst af sem vélvirki, en síðustu
árin rak hann eigið fyrirtæki,
Lyftuleiguna ehf. ásamt Stefáni
Magnússyni. Kristján og Þórunn
bjuggu lengst af í Smárahvammi
en árið 1988 fluttu þau í Birki-
hvamm.
Útför Kristjáns verður gerð frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku pabbi, þú fórst alltof, alltof
fljótt og ég sakna þín strax ótrúlega
mikið. Síðustu mánuðir, vikur og
dagar hafa verið erfiðir og þá sér-
staklega fyrir þig, en núna ertu kom-
inn á stað þar sem þér líður vel. Síð-
ustu daga er eins og fjársjóðskista
hafi opnast og allar góðu minning-
arnar okkar þjóta í gegnum hugann.
Öll ferðalögin okkar innanlands og
erlendis, þegar þú kenndir mér að
aka bíl í Smárahvamminum, allar
ferðirnar á bílasölurnar, kerruferð-
irnar uppá Nónhæð í kartöflu-
garðana. Það var sama hvað ég bað
þig um, þú reddaðir því, enda þús-
undþjalasmiður með meiru og meiri
viskubrunni hef ég ekki kynnst, enda
last þú óendanlega mikið. Mér fannst
svo fyndið þegar þú byrjaðir alltaf
aftast á bókum, last svo miðjuna og ef
þér leist á það lastu alla bókina. Týp-
ískt fyrir þig að eyða ekki tíma í að
lesa tilgangslausa bók. Þú varst
hnyttinn fram í fingurgóma og áttir
alltaf skemmtilegar sögur á taktein-
um. Þegar þú ætlaðir þér eitthvað
gerðir þú það og þú gerðir það vel.
Þó þú hafir ekki flaggað tilfinning-
um þínum þá voru þær til staðar,
fundu þeir það sem stóðu þér næstir.
Stundum kallaði ég þig Tuðmund
Jóns, því þú varst ósigrandi í rökræð-
um og þangað til núna hélt ég yf-
irhöfuð að þú værir ósigrandi. Fyrst
þú vannst fyrsta bardagann þá hélt
ég að við fengjum meiri tíma saman.
Það breytir samt enginn hringrás
lífsins, þótt þú hafir reynt það og bar-
ist eins og hetja. Kannski var ég ekki
svo vitlaus heldur bara lítil pabba-
stelpa sem langaði til þess að í fram-
tíðinni myndir þú leiða hana upp að
altarinu og sjá börnin hennar. Þú
ætlaðir þér svo innilega að koma og
sjá hreiðrið hjá mér og Agli uppí
Mosó en því miður komst þú ekki.
Samt veit ég að núna fylgist þú stolt-
ur með okkur. Síðast af öllu hefðir þú
viljað að þetta síðasta ferðalag þitt
hefði of mikil áhrif á mig. Eins og
þegar ég meiddi mig eða var veik þá
sagðir þú alltaf „þetta verður orðið
gott á morgun“ og ég trúði þér aldrei
en núna hef ég ákveðið að trúa þér.
Ég hef allt lífið til að nota veganestið
sem þú gafst mér og takk fyrir að
gera mig að þeirri manneskju sem ég
er í dag. Ég hef og mun alltaf vera
stolt af því að vera dóttir þín.
Guðrún (Dúna).
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Enea afastelpa.
Við viljum minnast vinar okkar og
samstarfsmanns, Kristjáns B. Krist-
jánssonar, sem búinn er að berjast
eins og hetja en af æðruleysi við
krabbameinið sl. ár.
Kiddi, eins og hann var kallaður,
var ákveðinn í því að gefast ekki upp
og hann var viljasterkur til hinstu
stundar.
Æðruleysi og hugrekki einkenndu
Kidda. Þegar við spurðum hann
hvernig hann hefði það var alltaf
sama jákvæðni í þeim svörum sem
við fengum.
Hann hélt reisn sinni í baráttunni
við þann óvin sem engu eirir og svo
marga hrifsar til sín langt fyrir aldur
fram.
Lengst af starfsferli sínum var
Kiddi í vinnu við vélaviðgerðir hjá
hinum ýmsu fyrirtækjum og mörg ár
hjá Landvélum en síðustu 6 árin rak
hann Lyftuleiguna ehf. ásamt Stefáni
Magnússyni.
Kiddi var afar fróðleiksfús maður
og var alla tíð bókgefinn og afar vel
lesinn. Það voru því oft ýmis þjóðmál
rædd og eigum við eftir að sakna
þeirra umræðna á kaffistofunni í
Vesturvörinni.
Kiddi hafði alltaf ákveðnar skoð-
anir á þjóðlífinu og það var ekki hægt
með neinum rökum að breyta skoð-
unum hans. Hann var þrjóskur og
hélt sínu staðfastlega fram.
Kiddi var ekki fyrir að vera innan
um fjölmenni og vildi lítið láta fyrir
sér fara. Hann þurfti ekki á því að
halda en hann var vinur vina sinna.
Elsku Þórunn, það er áfall að
missa maka sinn, ekki síst eftir langa
og farsæla sambúð. Þú hefur staðið
eins og klettur við hlið hans í orra-
hríðinni ströngu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við kveðjum þig, Kiddi minn, og
vottum um leið Þórunni og dætrum
ykkar okkar dýpstu samúð.
Ykkar vinir,
Stefán og Ingunn,
Ómar og Guðný.
Fallinn er frá fyrir aldur fram ná-
granni minn Kristján Kristjánsson
frá Smárahvammi í Kópavogi.
Kristján var einn af frumbyggjum
Kópavogs og liðtækur vel þegar kom
að upplýsingaöflun um sögu staðar-
ins enda séð bæinn vaxa úr sveit í
stærsta kaupstað landsins þar sem
bæjarhellan í Smárahvammi er nú
nánast miðpunktur höfuðborgar-
svæðisins.
Kristján og Þórunn hafa verið okk-
ar næstu nágrannar í tvo áratugi.
Fljótlega eftir komuna í Hvammana
var hafist handa við að betrumbæta
húsakost og breyta. Ekki hafði mað-
ur fylgst lengi með þessum nýja ná-
granna þegar kostir hans komu í ljós.
Allt virtist leika í höndum þessa
manns, sama hvað hann gerði, og
vandvirkni með afbrigðum góð. Ekki
kom maður að tómum kofunum þeg-
ar leita þurfti ráða varðandi viðhald
fasteigna eða bílaviðgerðir á kom-
andi árum. Oft fylgdu verkfæri með í
pakkanum en Kristján virtist eiga
flest verkfæri sem fundin hafa verið
upp og var óspar á að lána þau.
Í seinni tíð var ég skammaður fyrir
að biðja um leyfi, ég átti bara að taka
þau ef skúrinn væri opinn. Um dag-
inn þurfti ég að tengja vask og verk-
færi voru sótt til Kristjáns, ég spurði
um heilsufar þar sem hann hafði átt
við alvarleg veikindi að stríða.
Hann var hress að vanda, nýbúinn
að kaupa glæsilegt hús uppi á Hlíð-
arvegi þar sem hann gat séð betur yf-
ir æskustöðvarnar og Smárann, yf-
irsýn sem verður nú frá hærri
hæðum.
Þórunn, Edda, Guðrún og fjöl-
skyldur, megi Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Marteinn og Alda.
Fyrir 40 árum hófust mín fyrstu
kynni af fjölskyldunni í Smára-
hvamminum í Kópavogi. Þá var ég að
setja í stand minn fyrsta bíl og hafði
fengið inni hjá vini föður míns, Sig-
urði Þorkelssyni, á Fífuhvammsveg-
inum.
Í framhaldi af því hófst kunnings-
skapur okkar Sigurðar heitins bróð-
ur þíns sem varð að traustri vináttu
við hann og síðar fjölskyldunnar allr-
ar.
Í Smárahvamminum tókum við
gamla fjósið í notkun og gerðum upp
bíla og vinnuvélar meðfram öðrum
störfum og þar safnaðist einnig sam-
an mjög sérstæður hópur á nokkuð
ólíkum aldri og í ólíkum störfum í
þjóðfélaginu. Viðræðustundirnar
þarna í fjósinu er frábær minning frá
þessum tíma en þetta tímabil endar
síðan árið 1976 þegar Sigurður bróð-
ir þinn fórst af slysförum og ári síðar
fer ég til Noregs og dvelst þar í 20 ár.
Eftir heimkomuna endurnýjuðum
við vináttuna og nutum góðra sam-
vista seinustu sex árin. Við Sunna er-
um ykkur Tótu afar þakklát fyrir
þennan tíma.
Til að lýsa helstu þáttum skap-
gerðar þinnar kemur mér fyrst í hug
manneskjulegur þankagangur,
kímnigáfa, frásagnarhæfileiki, fróð-
leiksþorsti og yndi af lestri góðra
bóka.
Þú varst hagleiksmaður við öll þín
störf með iðnskólamenntun í vél-
virkjun og tengdust öll þín störf
þeirri iðn að einhverju leyti. En síð-
ustu árin rakst þú eigið fyrirtæki,
Lyftuleiguna ehf., ásamt góðum fé-
laga.
Um 1970 kynnist þú Þórunni sem
varð þinn lífsförunautur upp frá því.
1972 fæddist Edda Rúna og Guðrún
1979, þær voru þín gæfa og kjölfesta í
lífinu.
Fyrstu búskaparárin voru í
Smárahvamminum en síðar í suður-
hlíðum Kópavogs, í Birkihvammi 16
með útsýni yfir heimaslóðir.
Fyrir tæpum fjórum árum kenndir
þú fyrst þess meins sem að síðustu
hafði yfirhöndina. Velheppnuð að-
gerð gaf von um góðan bata en nú í
byrjun árs kom í ljós að meinið hafði
dreift sér og var þá beitt lyfjameð-
ferð sem í fyrstu virtist gefa góða
raun en síðar kom í ljós að engum
vörnum varð við komið.
Þið Þórunn og dæturnar minntust
með þakklæti alúðlegs og umhyggju-
samlegs viðmóts og umönnunar sem
ykkur var auðsýnd vegna þessara
veikinda.
Við hér í Sunnukoti þökkum kær-
lega fyrir góða vináttu og samfylgd
og óskum Tótu og dætrunum allrar
blessunar á ókomnum árum.
Hvíl í friði.
Pétur og Sunna.
KRISTJÁN BERGUR
KRISTJÁNSSON
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
Útfararstjóri
Sími 5679110, 8938638
Heimasíða okkar er
www.utfarir.is
Þar eru upplýsingar um
allt er lýtur að útför:
- Söngfólk og kórar
- Erfidrykkja
- Aðstoð við skrif
minningargreina
- Panta kross og frágang á leiði