Morgunblaðið - 18.01.2004, Blaðsíða 59

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 18. JANÚAR 2004 59
Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi eða ótta. Ég er
svo nærri, að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur, þótt látinn
mig haldið. En þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug, lyftist sál
mín upp í mót til ljóssins. Verið glöð
og þakklát fyrir allt sem lífið gefur
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Kveðja
Ólafur, Þóra Fríða,
Henrietta og Aríanna Ósk.
HINSTA KVEÐJA
hann var að draga og skyndilega
krosslagði Svenni netin yfir trossuna
hjá pabba. Þetta þóttu ekki spakleg
vinnubrögð, en Svenni lék á als oddi
og reyndar mun nú eitthvað þorst-
vænt hafa komið við sögu. En þeir
skipstjórarnir hnakkrifust á milli brú-
arglugganna þar sem bátarnir rudd-
ust áfram með einhverja sentimetra á
milli kinnunga og mátti ekki á milli sjá
hvor réði tilkomumeiri orðaforða
þangað til að Svenni segir allt í einu:
„Haltu kjafti Bjarnhéðinn og haltu
áfram að draga netin.“ Þetta þótti
pabba almesta svívirðan, en allt var
þetta nú til þess að skerpa kærleik-
ann þegar á reyndi. Þeir voru líka
lengi saman til sjós Svenni og Gústi
bróðir hans og þeir rifust oft þannig
að það var ekki hægt að toppa það. En
þetta var bara eins og pusið sem gekk
yfir og eyddist, inn við beinið voru
þeir mestu mátar.
Vertíðin 1964 var metvertíð, allar
bryggjur og þrær fylltust af fiski og
Svenni fékk 800 tonn af þorski á ein-
um mánuði. Það var verið að nætur og
daga á netum og nót í bland og strák-
arnir voru að tala um að þetta væri
engu líkt. „Hvernig yrði það ef það
kæmi törn,“ sagði Svenni þá hinn ró-
legasti, þetta var hans lag. Einu sinni
lentu þeir í rifrildi úti á sjó Svenni og
einn af skipverjum hans, Hlöbbi.
Þeirri orðasennu lauk með því að
Svenni rak Hlöbba. Hlöbbi var ekkert
að tuða yfir því, fór úr dekkgallanum
og kom sér niður í lúkar, rekinn.
Skömmu seinna var kastað og allt
varð búnkað af fiski. Svenni sá að það
gekk ekki nógu vel á dekkinu af því að
það vantaði Hlöbba, strunsaði frammí
og spurði Hlöbba hvað hann væri að
þvælast þar. „Þú varst að reka mig“,
svarar Hlöbbi. „Þú ert ráðinn aftur,“
sagði Svenni þá að bragði. Einu sinni
voru þeir að fiska í Krissuna fyrir sigl-
ingu og Jón Berg var munstraður
skipstjóri af því að hann hafði sigl-
ingaréttindi. Svenni ákvað að taka
eitt lokahal í Hávadýpinu við Bjarna-
rey, eitthvað innan landhelgi líklega.
Það gekk ágætlega og Jón Berg
þurfti niður í lest að sansa eitthvað.
Eftir nokkra stund kemur Svenni að
lestarlúgunni og kallar niður brosandi
austur fyrir bæði eyru: „Nonni, það er
varðskip búið að taka þig í landhelgi.“
„Flott,“ svaraði Jón Berg, „þú færð
að borga.“ Um árabil á seinna fallinu
kom Svenni alltaf daglega og náði í
pabba til þess að aka einn hring um
Heimaey og huga að rollunum Vestur
á fjalli, Suður í Höfða og allt þar á
milli. Þetta var daglega klukkan 10.
Allt í einu hætti Svenni að koma og
pabbi skildi ekkert í þessu, en datt
ekki í hug að nota símann hvað þá
annað til að kanna málið. Sameigin-
legur vinur þeirra, Addi Óli í Suður-
garði, hitti Svenna tveimur mánuðum
síðar og sagði Svenna að Bjarnhéðinn
skildi ekkert í því af hverju hann væri
hættur að koma: „Hva, veit hann ekki
að ég er búinn að fá mér hund,“ svar-
aði Víkingurinn.
Það er söknuður að Svenna á Kriss-
unni, hann var einn af lykilmönnunum
í sjómannastétt sem færði þessu landi
farsæld og framtíðarvon í ríkari mæli
en þekkst hafði. Með harðsækni á
sjónum og lífsgleði í starfi og leik
varðaði hann veginn svo eftir er mun-
að.Hann verður örugglega gæjalegur
á góðmiðum eilífðarinnar.
Megi góður Guð varðveita ástvini
hans og umhverfi þeirra allt. Nokkr-
um mínútum eftir að Sveinn Hjör-
leifsson sleppti úr síðustu höfn þessa
heims, hellirigndi í Eyjum. Það er of-
ur eðlilegt að himnarnir gráti slíkan
mann, mann sem var af Guðs náð
veiðimaður og víkingur.
Árni Johnsen.
fyrir nokkrum árum að hann væri
orðinn slitinn af sinni vinnu og stefndi
að starfslokum við 67 ára aldurinn.
Nokkrum mánuðum eftir afmælið eða
í mars s.l. hætti Mummi störfum. Þau
hjónin dvöldu hér á Costa Blanca
ströndinni í tvo mánuði í vor en síðan
tók við mjög ánægjulegt sumar með
ferðalögum um heimalandið. Þau
höfðu haft ásetning um að geta dvalið
hér á Spáni hluta úr ári yfir vetrar-
mánuðina. Þau létu þennan ásetning
sinn rætast í byrjun október s.l. og
höfðu dvalið hér síðan, stefnt var að
heimferð með vorinu. Áður en þau
héldu að utan fóru þau í læknisskoðun
sem leiddi í ljós að bæði voru líkam-
lega vel á sig komin og því blasti
framtíðin við.
Við Sigrún höfum haft viðveru hér
á Spáni nokkur undanfarin ár og því
fögnuðum við mjög að fá jafn góða og
trygga vini eins og Olgu og Mumma í
næsta nágrenni við okkur hluta úr
ári, fá tækifæri til að eldast hér sam-
an og eiga ánægjulegar samveru-
stundir. Við vorum hér í daglegu sam-
bandi og fylgdumst með hvað þau
hjón nutu þess að vera til.
Sagt er að eini öruggi hluturinn í
lífinu sé dauðinn. Vegir guðs eru
órannsakanlegir sem best sannast á
því þegar maður í blóma lífsins fellur
frá, enda er aldur afstæður þegar
heilsufar virðist í góðu lagi. Á mánu-
dagsmorgni 29. desember fékk
Mummi verk fyrir brjóstið og var
hann allur innan klukkutíma. Elsku-
leg börn þeirra hjóna, Óskar, Klara
og Þorsteinn voru komin til móður
sinnar daginn eftir til að styðja hana í
sorg hennar. Við Sigrún fengum
tækifæri til að eiga með þeim kveðju-
stund við kistulagningu og bænagjörð
á gamlársdag í kapellu í Torravieja.
Athöfn þessi var með eindæmum fal-
leg og hátíðleg og geymist okkur í
minningunni. Þar kvaddi Olga ást-
kæran eiginmann og börnin elskuleg-
an föður. Við fengum að kveðja dýr-
mætan vin og þakka samfylgd öll
þessi ár þar sem aldrei hefur borið
skugga á.
Við Sigrún biðjum algóðan Guð að
styrkja elskulega vinkonu okkar Olgu
og börn þeirra Óskar, Klöru og Þor-
stein ásamt mökum og börnum í sorg
þeirra. Eftir stendur falleg minning
um góðan dreng.
Sigrún og Valdimar,
Torravieja, Spáni.
Kær vinur okkar, Sigurmundi Ósk-
arsson, lést á Spáni 29. desember,
langt um aldur fram.
Ekki grunaði okkur þegar við
kvöddum Olgu og Mumma í nóvem-
ber síðastliðnum, eftir að hafa dvalið
hjá þeim í nýja húsinu þeirra á Spáni í
2 yndislegar vikur, að við myndum
ekki öll hittast aftur. Það er svo sorg-
legt að þið skylduð ekki fá lengri tíma
saman, þegar þú varst hættur að
vinna og þið ætluðuð að njóta lífsins
saman. Já saman, því eins og þú sagð-
ir svo oft „við Olga gerum hlutina
saman til að geta verið sem mest sam-
an“. Já, þú varst einstakur maður,
Mummi, og samrýndari hjón en ykk-
ur Olgu hittir maður ekki oft.
Þær voru margar ferðirnar sem við
fórum saman bæði innanlands og ut-
an og betri ferðafélaga en ykkur Olgu
var ekki hægt að hugsa sér. Það var
skemmtileg tilviljun fyrir rúmum
tveimur árum, þegar við keyptum
okkur nýja íbúð, að frétta að þið Olga
hefðuð keypt íbúð í sama húsi. Svo nú
varð stutt á milli okkar. Þau voru ekki
ófá skiptin sem Mummi hringdi eða
kom til okkar og sagði að þau Olga
væru búin að elda alltof mikinn mat
og bauð okkur upp til þeirra að hjálpa
þeim að borða allan þennan mat. Það
var alltaf vel þegið og það má segja að
allur matur hjá þeim var veislumatur.
Eftir matinn var oftast sest að spilum
og var það mikið gaman.
Já, það er fyrir margt að þakka.
Kæri Mummi okkar, við þökkum þér
einlæga vináttu og allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman, og biðjum
góðan Guð að blessa minningu þína.
Elsku Olga og fjölskylda, við sendum
okkar dýpstu samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Hallfríður og Egill.
Í öllu fögru sál vor sér
í sælli návist guðdóms
ljómann bjarta.
En Guð er næst og guðsmynd fegurst er
í góðrar móður elskuríku hjarta.
(Höf. ók.)
Elsku Nanna mín.
Ég þakka þér fyrir allt það fallega
og góða sem þú kenndir mér í þessu
lífi. Ljúfari og hlýrri manneskja en
þú er vandfundin. Ég var 6 ára göm-
ul þegar pabbi kom með mig til þín á
West-End kaffistofuna á Vesturgöt-
unni þar sem þú og mamma þín unn-
uð saman. Mamma þín gaf mér heitt
súkkulaði og vöfflu með rjóma. Þá
tókst þú utan um mig og brostir svo
blíðlega til mín, og ég fann strax
hlýjuna frá þér.
Um sumarið fórum við Inga
frænka, Svenni, Óttar og Sigga í
sumarbústað í Ölver með ömmu á
Laugavegi og þið pabbi komuð og
voruð í tjaldi og settuð upp hringana.
Ég var svo hrifin og glöð. Um haustið
1953 fluttum við saman á Nesveg 60
og í desember eignaðist ég minn
fyrsta bróður, Guðmund. Tveim ár-
um seinna fæddist Tryggvi. Þarna á
ég mínar bestu bernskuminningarn-
ar. Það var svo mikið líf í húsinu og
þegar við fórum upp til Rúnu var
spilað á píanó og harmonikku og
sungið. Þarna voru beinlínis haldnar
skemmtanir með alls kyns atriðum.
Við vorum tvær Nönnurnar, ég
var kölluð Nanna litla og þú Nanna
stóra. Þú varst aldei stjúpa eins og
þær eru í ævintýrunum. Þú varst
mér frá fyrstu tíð sem besta móðir. Á
hverju kvöldi fórstu með bænirnar
með mér, þú kenndir mér Faðir vor-
ið. Mér leið svo vel hjá þér. Þú vildir
alltaf hafa mig svo fína, lést sauma á
mig kjóla og kápur. Ég var eins og
prinsessa hjá þér.
Sjálf varstu alltaf svo fín og falleg.
Þú varst líka einstaklega blíð og góð
og aldrei gastu hallmælt neinum. Þú
varst bókelsk, vel gefin og vel að þér
á mörgum sviðum. Öryggið sem þú
og Guðný móðir þín gáfuð mér mitt í
allri óreiðunni var dýrmætt vega-
nesti og eftir að þú og pabbi skilduð
reyndi ég oft að flytja til þín aftur.
Aðstæður leyfðu það ekki, en ég átti
alltaf hjá þér hjartarými og það léstu
mig finna. Ég minnist þess til dæmis
þegar ég var orðin fjórtan ára og
langaði að fá að flytja til þín sem ekki
var hægt, að ég fékk að vera hjá ykk-
ur í jóla- og páskafríinu og ég fékk
vinnu með þér í mjólkurbúðinni.
Elsku nafna mín. Ég þakka þér fyrir
samfylgdina og allt sem þú kenndir
mér og sérstaklega þakka ég þér fyr-
ir bræðurna mína tvo.
Blessuð sé minning þín.
Nanna Jónsdóttir.
Hart nær 60 ár eru síðan frænka
mín Nanna Tryggvadóttir hélt alfar-
in úr hlaði á Þverhamri. Nú hefur
hún á ný haldið úr hlaði, til þeirra bú-
staða er vér kristnir menn byggjum
að vissu marki tilveru okkar á. Annað
sannara höfum við ekki haldbært,
þótt vissulega sé ,,hver sinnar gæfu
smiður“. Ég hygg að Nanna hafi ver-
ið sannkristin kona. Mátti ekkert
aumt sjá, var trygg í lund, vinföst,
draumlynd og góð. Þannig stendur
hún skýrt í minninu.
Nanna ólst að mestu upp á Þver-
hamri í Breiðdal. Þar var þá fjórbýlt
og eðlilega mannmargt, krakkaskari,
einkum á sumrin þegar sumardval-
arbörn komu ,,að sunnan“. Þessar
fjórar fjölskyldur bjuggu í tveimur
tvílyftum timburhúsum, byggðum
NANNA
TRYGGVADÓTTIR
✝ Nanna Tryggva-dóttir fæddist á
Þverhamri í Breið-
dal 31. mars 1931,
ekki Selhamri eins
og misritaðist í
blaðinu 12. janúar.
Hún lést á heimili
sínu 3. janúar síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Fossvogskirkju 12.
janúar.
laust fyrir 1900. Stóðu
bæirnir undir háu og
stæltu hamraþili og
drógu nafn af. Í brekk-
unum undir hamrinum
bústangaði Nanna
ásamt systur minni
Arnbjörgu. Fengum
við strákarnir, nokkru
yngri, að vera með, ef
við hegðuðum okkur
vel og værum fúsir að
snúast fyrir húsmæð-
urnar á nýbýlinu
Hamri. Vafalaust var
þetta ekki nýbýli.
Þarna höfðu yngis-
meyjar áður fyrr rekið bú, en voru
horfnar suður en eitthvað af börnum
þeirra kom til sumardvalar. Þannig
er gangur þessa mannlífs undir
hamri ódauðleikans.
Þarna sleit Nanna Tryggvadóttir
barnsskónum. Ólst upp í skjóli móð-
ur sinnar, Guðnýjar Jónsdóttur,
móðursystur minnar, og móðurbróð-
ur okkar Boga. Þau systkin bjuggu á
efri hæð ytra hússins á Þverhamri.
Guðný stóð fyrir búi með bróður sín-
um. Hún giftist ekki en eignaðist
þessa einu dóttur sem var auga-
steinninn hennar og stoð og stytta er
á ævina leið.
Veruleg þáttaskil urðu í lífi okkar
Þverhamarsmanna haustið 1944. Þá
brunnu bæði húsin samtímis. Eldur-
inn lifnaði í ytra húsinu. Bogi vaknaði
við að undarlegur bjarmi lék utan
gluggans. Hann skynjaði þegar að
kviknað var í húsinu. Við krakkarnir,
Nanna, Arnbjörg systir og ég, vorum
drifin niður á tún, dúðuð þar í teppi
og sængur og sagt að hreyfa okkur
ekki þaðan meðan reynt yrði að
bjarga einhverju út úr húsinu. Nán-
ast ekkert bjargaðist af efri hæðinni
nema sængurfatnaður og litlu meira
af þeirri neðri. Þarna urðu veruleg
þáttaskil í lífi Nönnu. Í þessum
bruna missti hún allt sem hún átti af
veraldlegum auði og e.t.v. einhvern
hluta þeirrar tilveru er beið hennar.
Ég man enn hve sárt hún grét, þegar
rauðar tungur eldsins stóðu út um
gluggana á heimili hennar, raunar
grétum við öll og ríghéldum hvert í
annað. Næsta ár hófst uppbygging á
Þverhamri. Bogi tók þá afstöðu að
byggja íbúðarhús á svonefndri Setu-
borg, en þar hafði hann fjárhús. Um
sumarið höfðust þær mæðgur,
Nanna og Guðný, við í lambakofa
upp af bæjarstæðunum. Í framhaldi
þessa atburðar var ákveðið að þær
hyrfu úr búskapnum og flyttust til
Reykjavíkur. Undir haust stigu þær
á skipsfjöl.
Eftir þetta sá ég þær mun sjaldn-
ar, en fékk frá þeim jólagjöf á hverj-
um jólum, oftast bók.
Ég veit að Nanna var góðum gáf-
um gædd. Hygg að hún hafi haft
löngun til ritstarfa. Þær Arnbjörg
skrifuðust á. Stundum stalst ég í
bréfin. Þau báru með sér góða stíl-
hæfileika og hugmyndaflugið var til
staðar – en e.t.v. ónóg sjálfstraust
ásamt öðrum ytri aðstæðum komið í
veg fyrir annað en nokkur góð sendi-
bréf. En draumana tók enginn frá
frænku minni. Þá átti hún í ríkum
mæli.
Það var ávallt gaman að heim-
sækja þær mæðgur þegar við hjónin
skruppum suður. Guðný bakaði
pönnukökur og lagaði kókó. Við þann
starfa vann hún lengi á kaffihúsi á
Vesturgötunni, West End mun það
hafa heitið, og sagt að enginn á þessu
landi ,,distileraði“ betra kókó en
Guðný Jónsdóttir.
Á fimmtugsaldri lauk Nanna
sjúkraliðanámi, þá fráskilin og ein-
stæð móðir. Þetta starf átti vel við
hennar fórnfúsu lund. Starfaði hún
allar götur á Borgarspítalanum, þar
til hún lét af störfum vegna heilsu-
brests. Hún kom sjaldan austur eftir
að hún fór. Heimsótti okkur nokkr-
um sinnum og hana Löbbu, heimaln-
ing er hún átti og gekk sjálfala í
Þverhamarstúni, mannelsk og
ágeng. En hún þekkti eigandann er
hann kom austur fjórum árum eftir
brottförina. Á ég ljósmynd af þeim
fundi.
Sumarsöngur ljáanna á Þverham-
arstúni er hljóðnaður. Hann má þó
greina ef grannt er hlerað á lognvær-
um kvöldum. Hann mun fylgja
frænku minni yfir móðuna miklu,
ásamt ilminum úr brekkunni þar sem
gamla búið er horfið í svörðinn.
Með þessum sundurleitu orðum
reynum við hjónin að þakka Nönnu
samfylgdina um leið og við vottum
aðstandendum dýpstu samúð.
Guðjón og Jóhanna í Mánabergi.
Ég kynntist Nönnu Tryggvadótt-
ur þegar hún flutti á Hjarðarhaga 17,
þar sem ég og fjölskylda mín bjugg-
um. Móðir mín María Thoroddsen,
átti íbúð á efri hæðinni og ákvað hún,
1959 að ég held, að leigja út hluta af
henni.
Þegar hún auglýsti íbúðina bárust
ótal umsóknir, en við mæðgurnar
vorum sammála um að ein bæri af
öllum öðrum. Hún var skrifuð með
gullfallegri rithönd og á góðu máli.
Þessi umsókn var rituð af Nönnu
Tryggvadóttur og varð hún fyrir val-
inu. Ekki varð mamma fyrir von-
brigðum þegar hún kynntist Nönnu,
því hún var einstaklega háttprúð og
alúðleg í viðmóti.
Nanna flutti svo inn með móður
sinni Guðnýju og tveimur ungum
sonum, Guðmundi og Tryggva, mikl-
um fjörkálfum sem féllu vel inn í
barnahópinn í húsinu.
Reyndust þær mæðgur mömmu
sérstaklega vel og voru synirnir á
aldur við yngri son okkar Einars
mannsins míns, þannig að það sköp-
uðust mikil tengsl á milli fjölskyldn-
anna. Nanna og Guðný höfðu báðar
viðmót mikillar hlýju og innileika
sem hin börnin okkar kunnu líka vel
að meta. Það var notalegt að koma
upp á efri hæðina til þeirra og ömmu
barnanna og má segja að við höfum
verið eins og ein stór fjölskylda á
þessum tveimur hæðum. Þessi tími
var ákaflega mikils virði fyrir okkur
öll og skilur eftir ljúfar minningar
um ókomna tíð.
Eftir að móðir mín dó, réðst
Nanna í að kaupa sér íbúð í Heið-
argerði 80 þangað sem fjölskyldan
flutti og bjó Nanna þar til æviloka.
Engu að síður héldust órjúfanleg
bönd einlægrar vináttu á milli fjöl-
skyldna okkar og voru þær mæðgur
einstaklega gestrisnar og góðar heim
að sækja.
Nanna og Guðný bjuggu alltaf
saman þar til Guðný lést og voru þær
samtaka um uppeldi sonanna Guð-
mundar og Tryggva. Þeir eru báðir
hinir mætustu menn í þjóðfélaginu.
Nanna var einstaklega glæsileg
kona með aðlaðandi framkomu. Þeg-
ar ég kynntist henni vann hún við af-
greiðslu í mjólkurbúð. Síðar fór hún
af miklum dugnaði í sjúkraliðanám
og helgaði sig því starfi á Borgar-
sjúkrahúsinu fram að starfslokum.
Ég sendi Guðmundi og Tryggva
og fjölskyldum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur frá mér og börnum mín-
um.
Blessuð sé minning Nönnu
Tryggvadóttur.
Margrét Thoroddsen.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfvirkt um leið
og grein hefur borist) eða á
disklingi. Ef greinin er á disk-
lingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Ekki er tekið við hand-
skrifuðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu
(17 dálksentimetrar).
Frágangur
afmælis- og
minningar-
greina