Morgunblaðið - 23.03.2004, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. MARS 2004 33
✝ Ingveldur Pét-ursdóttir fæddist
í Reykjavík 14. mars
1915. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni í Reykjavík
11. mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þorbjörg
Eiríksdóttir húsmóð-
ir frá Kirkjuferju í
Ölfusi, f. 26. mars
1877, d. 26. janúar
1926, og Jóhann Pét-
ur Guðmundsson tré-
smíðameistari frá
Úlfljótsvatni í Grafn-
ingi, f. 26. september 1872, d. 22.
janúar 1956, en þau bjuggu á
Vatnsstíg 10b í Reykjavík. Þau
eignuðust fimm dætur, en aðeins
sú elsta, Aldís, f. 12. júlí 1903, d.
23. febrúar 1961, og Ingveldur
komust til fullorðinsára. Hinar
voru Lovísa, f. 9. júlí 1908, d. 20.
ágúst 1911, Ingveldur, f. 6. janúar
1906, d. 15. september 1914, og
Lovísa Eygerður, f. 18. september
1911, d. 17. september 1918.
Ingveldur eignaðist dótturina
Áslaugu Þorbjörgu 12. ágúst
1940. Faðir hennar var Jóhann
Ottesen verslunar-
maður í Reykjavík, f.
29. september 1910,
d. 10. júlí 1943. Ás-
laug er bókasafns-
fræðingur og er gift
Herði Sigurgests-
syni rekstrarhag-
fræðingi og fyrrver-
andi forstjóra.
Þeirra börn eru: 1)
Inga, f. 3. október
1970, gift Vicente
Sanchez-Brunete.
Þau búa í Madrid og
er dóttir þeirra
María Vigdís, f. 22.
júlí 2002. 2) Jóhann Pétur, f. 7.
maí 1975, kvæntur Helgu Zoëga
og eru börn þeirra Áslaug Kristín,
f. 1. maí 1999, og Hörður, f. 10.
ágúst 2003.
Ingveldur stundaði lengi versl-
unarstörf, fyrst ung að árum hjá
Mjólkursamsölunni í Reykjavík,
en síðar hjá Kron, skóbúð, Hús-
gagnaverslun Austurbæjar og
Valhúsgögnum, þar sem hún
starfaði fram að sjötugu.
Útför Ingveldar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Ég hitti Ingveldi Pétursdóttur,
sem ávallt var nefnd Inga, í fyrsta
sinn fyrir utan húsið á Vatnsstíg 10
b. Þetta var á sólfögru sumarkvöldi,
og í það sinn var ég aðeins kynntur
fyrir henni með einföldum hætti.
Kynni okkar áttu hins vegar eftir að
verða nánari. Eftir að ég giftist Ás-
laugu bjuggum við ávallt saman sem
ein fjölskylda. Á þá samveru féll
aldrei neinn skuggi.
Inga var fædd, uppalin og bjó all-
an sinn aldur í Reykjavík. Fjölskyld-
an bjó í litlu, hnarreistu húsi við
Vatnsstíg, sem heimilisfaðirinn Jó-
hann Pétur, þekktur sem Pétur
snikkari, hafði sjálfur teiknað og
byggt árið 1902. Húsið var bæði
heimili og vinnustaður, því að faðir
Ingu, trésmíðameistarinn, hafði
lengi vinnustofu í kjallaranum og
smíðaði og renndi úr tré fyrir bygg-
ingameistara og verslanir bæjarins.
Hitti ég enn fólk, sem man hann við
rennibekkinn. Móðir Ingu lést, þeg-
ar hún var tíu ára, og þá fljótlega tók
Aldís systir hennar, sem var tólf ár-
um eldri, við heimilinu. Missir móð-
urinnar hafði áreiðanlega mikil áhrif
á heilsu Ingu, sem bæði var næm og
greind, en kennsla hennar og mennt-
un fór að mestu fram í einkatímum.
Þyki okkur Reykjavík litrík í dag,
þá held ég að hún hafi í sínum tíð-
aranda ekki verið síðri fyrir stríð.
Inga var hafsjór af fróðleik um menn
og málefni þeirra tíma og brá upp
myndum af lífinu þá. Hún átti alltaf
góðan hóp vina og kunningja, sem
eru langflestir horfnir. Hún hafði
einnig mikla ánægju af að fara á tón-
leika og í leikhús og hvatti vini sína
með sér.
Inga studdi fjölskyldu okkar með
ráðum og dáð. Mér er sérstaklega
minnisstætt til dæmis, er við Áslaug
vorum í tvö ár við nám í Bandaríkj-
unum, þegar okkur fór að berast
vikulega á fimmtudögum brúnn
strangi með Morgunblaðinu síðustu
viku innpökkuðu. Hún vildi fylgja því
eftir, að við vissum, hvað hér væri að
gerast, og stuðla að því að við kæm-
um örugglega til baka. Hún átti líka
stóran hlut í uppeldi barnanna, þau
voru sólargeislar hennar og báru
nöfn hennar og föður hennar. Hún
var ætíð til staðar á heimilinu, og þau
nutu þess sérstaklega, þegar við
þurftum að bregða okkur af bæ, sem
var oft á þeim tímum, þá þau voru
börn og unglingar. Hún naut þess
líka að ferðast með okkur heima og
erlendis, þegar tækifæri var til.
Inga stundaði lengstum verslun-
arstörf. Síðari hluta starfsævinnar
naut hún sérstaklega að selja og af-
greiða húsgögn og hafði mikla
ánægju af samskiptum við viðskipta-
vinina. Hún starfaði allt fram að sjö-
tugu.
Inga naut allgóðrar heilsu þar til á
allra síðustu árum, en í janúar 2001
varð hún mikið veik og var hún það
ár ýmist á sjúkrahúsum eða heima á
Skeljatanga 1. Hún kom í Sóltún 17.
janúar 2002 og dvaldist þar til ævi-
loka. Eru öllum þeim, sem önnuðust
hana á þessum árum, færðar einlæg-
ar þakkir fyrir alla þá aðstoð og að-
hlynningu, sem henni var veitt.
Ég kveð Ingu Pétursdóttur með
miklum söknuði. Hún var okkur mik-
il stoð og góður samferðamaður.
Blessuð sé minning hennar.
Hörður Sigurgestsson.
Samband okkar við ömmu var
mikið og gott og markaðist af því að
hún bjó ávallt með okkur. Þegar við
áttuðum okkur á því að svo væri ekki
með allar ömmur urðum við hissa.
Kostirnir voru svo augljósir. Við vor-
um í frábærum og öruggum fé-
lagsskap um leið og mamma og
pabbi áttu auðveldlega heimangengt.
Amma var sérstaklega skapgóð og
blíð. Við vorum einu barnabörnin
hennar og fengum athygli hennar
óskipta. Hún sýndi okkur endalausa
þolinmæði við að spila, spjalla og
leiðbeina að ógleymdum bænunum
sem hún kenndi okkur. Þau voru
margvísleg og ófá verkefnin sem hún
hjálpaði okkur með og í lok skóla-
anna átti Pési gjarnan að skila kær-
um kveðjum frá handavinnu- og
dönskukennurum. Á flestum tímum
sólarhringsins var hún boðin og búin
að útbúa mat eftir óskum sérviturra
barna og nýttum við okkur það. Ná-
lægð og örlæti hennar var mjög stór
hluti af tilveru okkar.
Amma lagði áherslu á heilindi og
umburðarlyndi í öllum samskiptum.
Hún ræddi eigin ungdómsár ekki
mikið. Þótt líf hennar hafi ekki alltaf
verið dans á rósum urðum við þess
aldrei vör. Aldursmunur einkenndi
ekki samband okkar og við gerðum
oft grín að því að hún væri á margan
hátt yngri í anda en foreldrar okkar.
Hún fylgdist mjög vel með þjóðmál-
um og hafði sínar skoðanir. Hún var
til að mynda alla tíð eindreginn
stuðningsmaður Sjálfstæðisflokks-
ins og naut þess að taka þátt í starfi
hans.
Samband ömmu og mömmu var
einstakt. Þær bjuggu ávallt saman ef
frá eru talin tvö ár þegar foreldrar
okkar bjuggu í Bandaríkjunum og
síðustu þrjú árin vegna veikinda
ömmu. Samband þeirra einkenndist
af djúpstæðri væntumþykju og virð-
ingu. Síðustu þrjú árin hrakaði lík-
amlegri heilsu ömmu. Hún dvaldist
fyrst á sjúkrahúsum og fór síðan á
hjúkrunarheimilið Sóltún. Á þessum
stöðum fékk hún góða umönnum hjá
hæfu starfsfólki. Þar hefur hugur
mömmu verið og sú tryggð og sam-
vera sem mamma veitti ömmu þenn-
an tíma aðdáunarverð.
Samvinna þeirra og ekki síst skap-
ferli ömmu átti mjög stóran þátt í því
að búa til það hlýja, örugga og stað-
fasta umhverfi sem við ólumst upp í.
Fyrir það erum við óendanlega
þakklát.
Við biðjum algóðan Guð að blessa
minningu ömmu.
Inga og Jóhann Pétur.
Við kveðjum í dag mæta konu,
Ingveldi Pétursdóttur eða Ingu eins
og hún var ævinlega kölluð í fjöl-
skyldunni. Við kynntumst henni fyr-
ir um 40 árum þegar Áslaug, einka-
dóttir hennar, giftist Herði bróður
okkar. Hún hélt með þeim heimili
alla tíð og varð sjálfkrafa hluti af
okkar fjölskyldu.
Inga lést þremur dögum fyrir 89
ára afmælisdag sinn, en hún var
fædd og uppalin á Vatnsstíg 10b í
Reykjavík og bjó þar í 60 ár og var
því sannur Reykvíkingur. Hún var
vel að sér um menn og málefni og
þekkti vel til margra íbúa bæjarins á
árum áður og fylgdist með því fólki
og afkomendum þeirra. Hún hafði
áhuga á ættfræði og gat rakið ættir
margra íbúa borgarinnar. Áhugi
hennar á fólki náði reyndar út fyrir
landsteinana og þá helst til Dan-
merkur en hún hafði gaman af að
lesa dönsku vikublöðin og var vel að
sér um dönsku konungsfjölskylduna
og marga af eldri leikurum Dana,
enda var hún mikill leiklistarunn-
andi. Það gat verið gaman að spjalla
við hana um þetta fólk sem hún talaði
oft um eins og kunningja sína.
Alla sína starfsævi vann hún við
verslunarstörf, fyrst í mjólkurbúð-
um, síðan í skóbúð Kron og svo í hús-
gagnaverslun Austurbæjar og í Val-
húsgögnum. Naut áhugi hennar á
fólki sín vel í þessum störfum.
Inga átti sterkan og góðan vin-
kvennahóp og voru flestar þeirra
Reykjavíkurdömur eins og hún. Við
systur nutum þeirra forréttinda til
margra ára að hitta þær einu sinni á
ári, á afmælisdegi Ingu. Það var af-
skaplega fróðlegt og skemmtilegt að
fylgjast með umræðum þeirra um
málefni líðandi stundar, ekki hvað
síst um samferðafólk þeirra í lífinu.
Þær komu úr ólíku umhverfi, þekktu
marga, höfðu frá mjög mörgu að
segja og voru svo ótrúlega minnug-
ar. Á síðari árum fækkaði smám
saman í hópnum, en alltaf voru þær
jafnhressar og kátar þær sem komu.
Við minnumst Ingu ekki bara sem
fjarlægrar tengdamóður bróður okk-
ar, heldur tengdist hún fjölskyldunni
sterkum böndum og tók þátt í öllum
hátíðum og fjölskylduviðburðum,
stórum og smáum. Hún var gjarnan
kölluð Inga amma í okkar hópi, bæði
til aðgreiningar frá Ingu dótturdótt-
ur sinni en ekki síður vegna þess að
hún gekk börnum okkar systranna,
Vigdísi og Sigurgesti, í ömmustað,
eftir lát móður okkar árið 1978 og
síðar þeim Tómasi Vigni og Árnýju
þegar þau fæddust. Hún sýndi þeim
einlægan áhuga, umhyggju og alúð
alla tíð, fylgdist vel með hvernig
þeim vegnaði í lífinu og gætti þess
ávallt að vera með í að gefa þeim af-
mælis- og jólagjafir. Alltaf spurði
hún um þau, þegar við hittum hana,
fylgdist með námi þeirra og störfum
og þá ekki síst með ferðalögum
þeirra hér heima og erlendis. Það
var aðdáunarvert hversu vel hún
mundi hvað þau voru að gera, hvar
þau voru og hvenær þau voru vænt-
anleg heim.
Þrátt fyrir erfið veikindi síðustu
mánuði hélt Inga uppteknum hætti.
Umhyggjan fyrir fjölskyldunni kom
glöggt fram í öllu hennar tali. Hún
fylgdist vel með því sem var að ger-
ast í þjóðlífinu og hún hélt reisn sinni
og virðingu til síðasta dags.
Við þökkum samfylgdina í gegn-
um árin og alla góðvildina í okkar
garð.
Blessuð sé minning Ingu Péturs-
dóttur.
Ásdís og Sigrún
Sigurgestsdætur.
Ég stærði mig stundum af því þeg-
ar ég var lítil hvað ég væri heppin að
eiga þrjár og jafnvel fleiri ömmur.
Inga amma var ein þeirra og við
vorum heppin frændsystkinin að fá
að deila henni með Ingu og Pésa.
Okkur systurnar langar að þakka
fyrir alla góðmennskuna og velvild-
ina sem við fengum að njóta frá Ingu
Pétursdóttur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hugur okkar er hjá fjölskyldunni
heima í dag.
Vigdís og Árný.
Ingu kynntist ég áður en ég man
eftir mér. Hún var fyrsta vinkonan
sem ég eignaðist í Skerjafirðinum og
tæplega sjötíu ára aldursmunur
skipti mig engu máli. Inga talaði
nefnilega alltaf við mig eins og við
værum jafnöldrur, meira að segja
þegar ég var ennþá að leika mér með
Barbiedúkkur.
Inga bakaði bestu pönnukökur
sem ég hef fengið, enda bað ég hana
einu sinni um uppskriftina og gaf
henni ,,einkunn: 10“. Okkur Ingu
þótti annars skemmtilegast að horfa
á Nágranna eða spila. Hún kenndi
mér að spila ólsen ólsen, rommí, kas-
ínu, löngu vitleysu og þjóf og ég
mátti að sjálfsögðu velja hvaða spil
við spiluðum hverju sinni. Svo þegar
ég fór heim gaf Inga mér alltaf kon-
fektmola í nesti.
Ég man sérstaklega eftir því þeg-
ar Áslaug og Hörður fóru í veiðiferð
og fólu mér það skemmtilega verk-
efni að ,,passa“ Ingu. Þó að ég hafi
ekki gert mér grein fyrir því á þeim
tíma var hún miklu frekar að passa
mig en ég tók ábyrgðina alvarlega.
Ég fékk meira að segja að gista
heima hjá Ingu þó að ég ætti heima í
næsta húsi. Um kvöldið tókum við
svo fimmuna upp á Suðurlandsbraut
og fórum á Pizza Hut.
Í seinni tíð heimsótti ég Ingu í Sól-
túnið. Hún var alltaf jafn glæsileg og
brosandi og hafði mikinn áhuga á að
fá fréttir af mínu lífi þó að hún hafi
aldrei verið mikið fyrir að tala um
sjálfa sig. Ég verð ævinlega þakklát
fyrir að hafa kynnst Ingu og fyrir að
hafa alltaf verið velkomin heim til
hennar.
Áslaugu, Herði, Ingu, Jóhanni
Pétri og fjölskyldum þeirra votta ég
innilega samúð.
Blessuð sé minning Ingu vinkonu
minnar.
Anna Hrefna.
Það mun hafa verið fyrir um það
bil 50 árum sem ég fyrst kynntist
Ingu. Við Áslaug, einkadóttir Ingu,
tengdumst þá vinaböndum sem ekki
hafa rofnað síðan. Við lærðum mikið
saman bæði í gagnfræðaskóla og
menntaskóla og dvöldum þá á heim-
ilum okkar til skiptis. Mér fannst
alltaf svo gott að koma á Vatnsstíg-
inn þar sem þær mæðgur bjuggu
með Pétri, föður Ingu og Aldísi, syst-
ur Ingu. Pétur varð bráðkvaddur
þegar við vorum í landsprófi. Hlý-
leikinn í garð gamla mannsins var
einstakur. Hann hafði misst konu
sína frá tveimur ungum dætrum en
Inga var aðeins 10 ára þegar móðir
hennar dó. Pétur var smiður og hafði
sjálfur reist húsið og var enn með
verkstæði í kjallaranum á þessum
tíma. Menningarblær var yfir heim-
ilinu sem bar húsráðendum vitni um
fágaðan smekk og virðingu fyrir
menntun og menningu. Inga starfaði
þá við afgreiðslu í KRON og þrátt
fyrir langan og strangan vinnudag
hafði hún umfram orku til að sinna
gamla manninum og Áslaugu af alúð.
Hún sá til þess að Áslaugu stæðu all-
ar dyr opnar. Hún hvatti dóttur sína
mjög til náms og lagði m.a. áherslu á
að hún lærði á píanó og lærði að meta
gildi klassískrar tónlistar. Samband
þeirra mæðgna var alla tíð mjög náið
og einkenndist af hlýleika sem var
svo ljúft að fylgjast með.
Seinna starfaði Inga hjá Valhús-
gögnum. Mjög gott þótti okkur hjón-
um að leita til hennar þar um ráð-
leggingar og kaup á húsgögnum.
Inga flutti með Áslaugu og Herði
tengdasyni sínum, fyrst á Hagamel
og síðar í Skerjafjörð. Hún studdi vel
við bakið á þeim á umsvifamiklum og
krefjandi árum. Hún naut þess að fá
að sjá barnabörnin vaxa úr grasi og
dafna og mennta sig og litlu lang-
ömmubörnin voru gleðigjafar. Inga
var sérlega heilsteypt kona sem gott
var að ræða við. Hún fylgdist mjög
vel með þjóðmálum og minni hennar
var frábært alveg fram á síðasta dag.
Síðustu árin háði hún erfiða baráttu
við heilsuleysi og dvaldist tvö síðustu
árin í Sóltúni þar sem umönnunin
var frábær og varla leið sá dagur að
Áslaug kæmi ekki til hennar.
Að lokum vil ég þakka allar
ánægjustundir á Vatnsstígnum forð-
um sem voru með í að móta lífssýn
mína, svo og tryggð og vináttu æ síð-
an. Áslaugu og fjölskyldu sendi ég
innilegar samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu Ingveldar Péturs-
dóttur.
Stella Guðmundsdóttir.
Þegar við kveðjum Ingveldi Pét-
ursdóttur, eða Ingu eins og hún var
kölluð, er margt að þakka. Við leigð-
um efri hæðina í húsinu hennar í rúm
6 ár en sjálf bjó hún á neðri hæðinni
ásamt Áslaugu dóttur sinni. Það fór
vel um okkur á Vatnsstígnum og var
það ekki síst að þakka þeirri elsku
sem við mættum jafnan hjá Ingu.
Hún var ein af þeim sem hægt er að
segja um að hafi verið góð mann-
eskja. Hún var glæsileg kona og það
var reisn yfir henni hvar sem hún
fór. Hún var stefnuföst og hafði æv-
inlega skoðanir á hlutunum og tók
afstöðu til mála.
Þegar við fluttum inn á Vatnsstíg
10b var Dóra dóttir okkar tveggja
mánaða og strax tók Inga henni eins
og hún væri amma hennar. Það fór
enda svo að um leið og litla telpan gat
farið að hreyfa sig um sat hún um að
komast niður til Ingu. Þegar hún
heyrði að hún var komin heim úr
vinnunni var hún lögð af stað niður
stigann og þurfti ekki mörg lítil högg
á hurðina áður en opnað var og hún
flaug í faðminn á Ingu. Svona var það
allan tímann sem við vorum á Vatns-
stígnum. Við vorum ung þegar þetta
var og leituðum oft ráða hjá Ingu um
eitt og annað og alltaf reyndist hún
hjálpleg og það mátti svo sannarlega
treysta því sem hún sagði eða lagði
til.
Að leiðarlokum þökkum við allt
sem Inga gerði fyrir okkur og send-
um Áslaugu Ottesen, einkadóttur
hennar og fjölskyldu, okkar innileg-
ust samúðarkveðjur.
Sigrún, Sigurdór,
Dóra og Nanna.
INGVELDUR
PÉTURSDÓTTIR
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur
vináttu og hlýju við andlát og útför unnusta
míns, föður okkar, sonar, bróður og barna-
barns,
GUÐMUNDAR JÓNS MAGNÚSSONAR,
sem lést föstudaginn 5. mars sl.
Sérstakar þakkir færum við Björgunarsveitinni
á Dalvík.
Agnes Þorleifsdóttir,
Mikael Guðmundsson,
Auðunn Ingi Guðmundsson,
Magnús Ingi Guðmundsson, Sólrún Lára Reynisdóttir,
Birkir Magnússon,
Reynir Magnússon,
Guðmundur Jónsson, María Jónsdóttir
og aðrir aðstandendur.