Pressan - 09.04.1992, Blaðsíða 42

42
FIMMTUDAGUR PRESSAN 9. APRÍL 1992
Næturlífið í Reykjavík
Otyn^efðisltfi
cIV dLr
— eða kannski bara opnir fyrir öllum möguleikum, álítur kunnur næturlífskönn-
uður frá New York sem eyddi helgi á skemmtistöðum og í partíum í Reykjavík
Michael Musto er dálkahöf-
undur hjá Village Voice, víð-
lesnu vikublaði sem gefið er út í
New York. Hann sérhæfir sig f
að skrifa um hið Ijúfa líf, part-
ífólk og skemmtanafíkla. Fyrir
nokkrum vikum dvaldi Musto í
Reykjavík og sótti skemmti-
staði, veitingahús og partí af
ákafa. Svo fór hann hcim og
skrifaði grein í blaðið sitt. Hér
birtist hún, þýdd og örlítið stytt.
Musto færir greinilcga í stílinn
og að hætti amerískra er hann
opinskárri en við eigum að
venjast úr íslenskum blöðum;
en látum lesendur um að dæma
hvort þetta er sannferðug mynd
af reykvísku næturiíll. Millifyr-
irsagnir eru okkar smíð.
Ég var of sexí fyrir kulda-
skóna mína þegar ég valhoppaði
glaðlega um ísland um daginn.
Nei, það er ekki nýr klúbbur.
það er land — með jöklum og
fjöllum og hverum.
Þversagnimæ- em lærdómur
út af fyrir sig. ísland hefur 250
þúsund viðmótsþýða íbúa sem
láta endalausan snjóinn ekki
aftra sér frá því að komast til
vinnu hvern dag. Á kvöldin
breytist þetta fólk í hoppandi
djöfla sem þamba Svarta dauða,
eftirlætisvodka þjóðarinnar, sem
er selt í listilega smíðuðum litl-
um líkkistum. Höfuðborgin,
Reykjavík, er skrítið og dálítið
miðaídalegt þorp, sem ánetjast
þessum drykk á miðnætti. Þá
dansa allir íbúamir naktir um
götumar og hella brennandi
vaxi hvcr á annars geirvörtur.
I2ða þannig.
Við vorum þarna á vcgum
Ingvars Þóriiursonar. snöfur-
legs klúbbstjóra, en fyrirlækið
hans Popp og kók framlciðir
fjölskyldumyndir á borð við
Sódómt. Rexkjavík og scr um
auglýsingar fyrir Kóka kóla.
vökva sem heiur líka trúarlcgt
gildi á eyjunni. Jttlie Jewels. rit-
stjóri Projecl X. var stóri fiskur-
inn í hópnum og sncri fólki í
kringum sig mcð snjallyrðum
cins og: „Skemmtið mér 5-4-3-
2-1. Mér er ekki skemmt" og
„Ég á auðvelt mcð að lála mér
leiðast. svo útvegið eldfjall".
Það gerðu þeir. Þcir útvcguðu
líka ferð báðar leiðir fyrir DJ
Keoki. sem vakti hrifningu
framúrstefnuliðsins með tækni-
músík, og Re.x Richardson. vin
Julie. sem varð kynlífsdraumur
hjá fjölda manns. þótt hann væri
ekki frá Vanity Fair eins og var
auglýst á plakatinu. Ég var
þama sem fulltrúi Willage Wo-
ice. eins og hinir innfæddu þrá-
uðust við að kalla það. Og það
var ég, en líka blautur í fætuma.
Ánægt fólk sem leiðist
Við komumst fljótt að því
hvað tímanum leið á Islandi:
langlífi er mikið og ekkert at-
vinnuleysi, svo fólk er ánægt en
samt leiðist því; bjór var leyfður
1989 og síðan hefur þjóðin ver-
ið að vinna upp þann tíma sem
tapaðist. Kynferðislega eru allir
kolringlaðir — cða kannski bara
opnir fyrir öllum möguleikum.
Það var dæmigert þcgar lcikari
hvfslaði í eyrað á mér: „Þti ert
nokkuð laglegur náungi." Um
leið varð mér litið við og sá
konuna hans vclta sér á rúminu
mcð vinkonu sinni. Tilgangur
scndifcrðar okkar var að beina
þcssu rcikula og ráðalausa fólki
í rcttan farvcg. Ég hugsaði með
mér: ef hverju okkar tckst að
brcyta cins og þrcrnur manns-
ævum til hins bctra. getum við
sctt upp gcislabaugana á nýjan
lcik og farið aftur til Ncw York.
Hcimavígstöðin var Hótel
Borg. þar scm er hvorki sjón-
varp né tónvalssími. Hins vegar
virðist fylgja hvctju herbergi út-
úrfullur deli sem bankar af öli-
um kröftum á dymar. Ég hleypti
mfnum inn. hélt hann fylgdi
með í partíinu. Svo kom í Ijós
að hann var ein af hinum víð-
förlu hótcl fy 1 libyttum sem eru
mjög vinsælar á íslandi. Út í
snjóinn með þig. drulludeli!
Nýlegri og velmetnari fylli-
byttur borðuðu með okkur
kvöldverð í Perlunni. ríkmann-
legu veilingahúsi sem snýst á
efstu hæð gríðarstórrar gler-
hvelfingar. „Við snúumst á rak-
vélarblaði lífsins," tuldraði ein
konan ofan í glasið sitt af glað-
hlakkalegum þumbaraskap.
Þegar við komum aftur á Borg-
ina. inn á herbergið hjá Julie.
spurði einn gestgjafi okkar,
gegnsósa í vodka. hvort hann
mætti sofa hjá Rex. Aðeins
klukkustundu áður hafði hann
með viðhöfn kynnt okkur fyrir
„unnustu sinni". Ég gaf honiim
leyfi. en lagði til að hann ráðg-
aðist fyrst við Rex. Það gerði
hann. Rcx svaraði að maðurinn
væri „ógcð". svona í gríni. Við
þetta rann á manninn áfengisæði
og hann öskraði samhengis-
laust: „Ekki tala svona við mig!
Ég gæti tckið ykkur báða í rass-
gatið! Þið mynduð aldeilis vera
ánægðir mcð það á morgun!"
(„Ég yrði ánægður mcð það
núna." ansaði ég bjálfalega.)
Niðri. í veislunni sem var haldin
okkur til heiðurs. var bílstjórinn
okkar að játa að hann hcfði skil-
ið konuna sína eftir vegna þess
að þau ættu í „erfiðleikum með
kynlífið". Á sama tíma voru
tvær stelpur — stelpur! — grát-
biðjandi um að fá að koma upp í
herbergið hjá mér og Keoki.
Áttar einhver sig á megin-
straumnum (vísbending: kvn-
ferðisleg ringulreið?)
Er þetta partíið?
Úti á götu hafði rósemd dags-
ins vikið fyrir eigrandi ung-
lingafiokkum sem helltust út af
börunum í leiðindum og ör-
væntingu: fiöskur og ælukekkir
fiugu eins og banvæn skeyti um
loftið. „Hvar er partí'?" voru allir
að spyija. en í raun virtist þetta
vera sjálft partíið. Daginn eftir
hleyptum við út citurefnunum í
gufubaði. helltum síðan Fin-
landia út í kaffið og þeystum út
úr bænum. Við keyrðum um
þrönga og hála vegi. umlukin
snævi þöktum fjöllum sem
vöktu yfir ísilögðum vötnum.
Það var bæði ógnvekjandi og
hrífandi fallegt — fullkomlega
eðlilegt. en þó eins og sýnishom
af heiminum eftir dómsdag.
Við komum auga á hver sem
gaus — það var sannkölluð há-
tíð fyrir Kodak. Og svo Bláa
lónið. stór tjörn full af heitu
vatni við orkuver. en það var
enga Brooke Shields að sjá í
grenndinni. Sagt er að vatnið
hafi lækningamátt (sérstaklega
fyrir þá sem eru í sárum vegna
jjess að þeir em með psoriasis)
og því flykkjast ferðamenn
þangað. Þetta var vondur dagur
fyrir hárið á Julie og henni var
meira umhugað um að láta ekki
gufuna eyðileggja andlitsfarð-
ann á sér. En allar áhyggjur
hurfu þcgar Siggi. ljóshærður og
svipmikill strákur í sundskýlu.
hlítti fortölum Ingvars og kom
ofan í vatnið með bakka af kók-
flöskum. Gosið blandaðist við
gufuhjúpinn yfir vatninu og þá
miklu hljómkviðu sem er Siggi.
og útkoman var eins og fiís úr
súrrealísku Shangri-la.
Gærkvöldið skiptir engu máli
Um kvöldið vorum við á
gestalistanum á Café Óperu.
smáhýsi fullu af eftirlíkingum
og kitsi. þar sem píanistinn spil-
aði „lmagine". Bjarni Breið-
fjörð (stórlax úr klúbbalífinu
sem er gefinn fyrir að panta
verðlaunavín og skýra frá því að
hann sé með á nótunum. viti
h\ að er að gerast) sagði hæðnis-
lcga: „Njótum öll þessarar
þunglyndislegu stundar." Bjami
var kominn með glóðarauga.
scm hann var ekki með daginn
áður. en á lslandi skiptir það
sem gerðist í gærkvöldi engu
máli. Eitthvað annað hlýtur að
hafa verið í deiglunni. því Julie
hélt nú í anninn á Ingvari og út-
skýrði: „Ég er búin að sjá að
hann er mjög mikilvægur maður
sem getur komið mörgu í verk.
Hann er draumlyndur." Og
Dóra — þeirra útgáfa af mér.
eða svo var mér sagt — fór ekki
ofan af því að hún væri besti
vinur Grace Jones á Islandi og
hrópaði: „Bijóstin á mér eru að
detta af!”
Og svo í klúbba á borð við
Casablanca og Ömmu Lú.
glæsilega skreyttan stað. yfir-
fullan af harðviði. kertastjökum
og teppum sem grúfa yfir
hausamótunum á fólki. Þar spil-
aði Keoki smátæknipopp og
eldri maður öskraði hástöfum:
„Ekki meira rokk og ról!” Við
fórum líka á hommabar. en það
var engin leið að sjá að það væri
hommabar nema á mvndinni af
Cher sem hékk á veggnum.
Síðasti stóri skemmtistaður-
inn var Ingólfs Café, tveggja
hæða ljósum prýdd stofa. full af
glæsilegum og tískuklæddum
sykurmolum. Þar ýtti mér ein-
hver frá salemisskálinni, hann
þurfti að æla í hana; einu svert-
ingjamir á íslandi reyndust vera
Ameríkanar sem vom komnir til
að keppa á eróbíkkmóti: og enn
einn ráðvilltur náungi kyssti mig
á höndina. en síðan kom fát á
hann og hann sagði: „Öh. þær
eru fallegar stelpurnar héma.
finnst þér það ekki?" Jú. það
finnst mér. Heima hjá Ingvari
týndi Julie brjóstahaldaranum
sínum, en skapmikill listamað-
ur. sem Ingvar sagði að „gæti
bara málað í þunglyndisköst;
um“, sveifiaði um sig sverði. í
húsinu vom líka svipur. stigi og
mótorhjól. sem Ingvar játaði að
væri allt sem þarf til kynlífs fyr-
ir stráka og stelpur. Við það
bætist svo tölvan hans — „en
ekki spyija mig hvemig er farið
að".
Þetta fólk verður aldrei samt
eftir. Eftir hádegisverð á Hard
Rock (það em tvö. en enginn
McDonalds) vomm við búin að
vinna okkur inn fyrir geisla-
baugunum. Og nú er ég kominn
aftur í landið þar sem Hollv
Hunter auglýsir hárnæringu.
Bíddu eftir mér. Siggi.
Bolludagurinn
vekur furðu
ísland kemur reyndar viðar
við sögu í pressunni i New
York. I marshefli tímaritsins
Spy, nokkuð háðsku blaði
sem er mikið lesið af ungu
fólki, segir af þeim furðulega
sið islendinga að haida hátið-
legan sérstakan bolludag, og
er háttalag íslenskra barna
þann dag borið saman við
háttalag jafnaldra þeirra í
heimsþorginni.
Orðrétt segir á þessa leið:
„ísland heldur uþp á sér-
stakan bolludag (..Bun Da/j.
Okkur er sagt að þá ráðist
böm inn í hús. vopnuð litrik-
um prikum, og fái gefnar boll-
ur með þeyttum rjóma. Á
svipaðan hátt ráðast ung-
menni í New York inn í hús,
vopnuð prikum sem eru ekk-
ert sérstaklega litrík, og
heimta að þeim séu gefnir
peningar og steriógræjur. “