Morgunblaðið - 29.04.2004, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. APRÍL 2004 35
„Krummi frændi
þinn er kominn á spít-
ala,“ sagði mamma við
mig tíu dögum fyrir
páska. Orð sem eiga
ekki að þýða endalokin hjá 49 ára
gömlum manni. Og ekki átti ég von á
að sitja og skrifa þessi orð um
Krumma frænda minn nokkrum vik-
um síðar.
Krummi var eini bróðir mömmu
minnar, eini strákurinn innan um
fjórar systur og fæddur í miðið fyrir
nærri því fimmtíu árum. Systkinin
fimm voru reyndar bara hluti af enn
stærri frændsystkinahópi sem ólst
upp saman á Melum í Hrútafirði og er
nánari en ókunnuga gæti órað fyrir.
Það eru því margir sem eiga um sárt
að binda nú þegar Krummi er fallinn
frá. Krummi var alla tíð hluti af mínu
lífi og minningarnar eru margar.
Sumt man maður í raun sjálfur en um
annað hafa sögur og minningar ann-
arra spunnið myndir í huga manns.
Sögur af kubbum sem Krummi hafði
sjálfur búið til þegar hann vann í tré-
smiðjunni og slógu út allar hinar jóla-
gjafirnar það árið. Þykku gleraugun
hans og sítt hárið og skeggið, pípurn-
ar hans, póstkröfuvínið. Mínar fyrstu
eiginlegu minningar af Krumma eru
samt frá unglingsárunum. Þá bjó
hann og vann í Stykkishólmi og ég
umgekkst hann mikið. Hafði meira að
segja lykil að íbúðinni.
Oft var kvöldunum eytt við vídeó-
gláp, jafnvel langt fram á nætur.
Stundum sátum við og spjölluðum og
oft reyndi Krummi að bæta tónlist-
arsmekk minn, sem honum þótti afar
slæmur. Það tókst ekki.
Krummi eldaði súpu og kenndi mér
að krydda. Það var nefnilega ekki
bara Maggísúpan beint í mjólk hjá
Krumma. Hann notaði paprikukrydd,
hvítlauksduft, salt og pipar svo eitt-
hvað sé nefnt til að gera réttinn meira
spennandi og ég kynnti þessar nýj-
ungar heima hjá pabba og mömmu;
reyndar við misjafnar undirtektir.
„Goddamn it, Lillian!“ sagði
Krummi gjarnan þegar vel lá á hon-
um eða þegar ég hafði sett einhverja
hörmung á fóninn. „Goddamn it, Lilli-
an!“ var reyndar svo oft viðkvæðið að
ég get varla hugsað um Krumma án
þess að detta þessi frasi í hug. Þetta
var víst úr einhverri mynd, hverri
man ég ekki og held að hann hafi
sjálfur verið löngu búinn að gleyma
því. En orðin lifðu. Og munu lifa í mér
þótt Krummi segi þau ekki aftur.
Ég þakka Krumma frænda fyrir
allt sem hann gaf mér í lífinu.
Elsku afi og amma, mamma, Elsa,
Þóra og Birna, Melafólkið og vinir
Krumma, góður Guð veiti okkur öll-
um styrk í sorginni.
Reynir Þór Eggertsson.
Nú er komið að kveðjustund, elsku
Krummi frændi. Ég er heppin að hafa
fengið að vera mikið með þér í gegn-
um ævi mína, fyrst þegar þú áttir
heima í Stykkishólmi eins og ég og
svo þegar þú fluttir í sveitina og ég
fékk að vera „ráðskona“. Þá var nú oft
fjör á bænum að hafa mig þá 15 að
verða 16 og Hörð frænda. Oft var það
að ég var ekki alveg klár í því sem ég
var að elda en alltaf sættir þú þig við
það sem ég bar á borð fyrir þig. Þú
varst mikill matarkarl borðaðir allt en
fannst samt enginn matur vera matur
nema það væri mikill laukur, þú elsk-
aðir lauk. Ég gleymi aldrei svipnum á
þér þegar ég og Gulla rifum teppið af
ganginum sem var orðið svo lúið, þeg-
ar þú komst heim úr fjárhúsunum,
hann var óborganlegur. Í hugann
kemur stríðnin þegar þú hringdir í
Kaupfélagið á Borðeyri þegar Gulla
HRAFN
JÓNASSON
✝ Hrafn Jónassonfæddist á Melum
í Bæjarhreppi í
Strandasýslu 7. júlí
1954. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans 14. apríl
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá Hall-
grímskirkju 23. apr-
íl.
var að versla og baðst
Ottó um að tína allan
óþarfa úr körfunni, eða
þegar systur þínar sem
þú kallaðir „vargana“
voru í þann veginn að
gera innrás þá vissir þú
að best væri að halda
sig til hlés, og áður en
þú vissir af var búið að
henda öllu út og viðra
og þrífa allt sem hægt
var að þrífa. Öll sveitin
vissi þegar vargarnir
voru mættir, því þá voru
allar snúrur fullar af
þvotti.
Árið 1992 þá 16 ára varð ég ófrísk
að eldri stráknum mínum. Ég mætti
auðvitað í sauðburð eins og ekkert
væri og gerði allt sem þurfti að gera.
En þegar þú vissir mánuði seinna að
ég væri ófrísk varstu hundfúll út í mig
yfir því að ég skyldi þegja eins og
bjáni og tönnlaðist sífellt á því hvað ef
eitthvað hefði gerst og hann ekki vit-
að hvað væri í gangi. Svona varstu,
vildir alltaf vita hvað væri í gangi hjá
öðrum en ekki velta þér upp úr sjálf-
um þér. Ég er svo þakklát yfir því að
hafa fengið að vera hjá þér og strák-
arnir mínir þeir Eggert Sveinn og
Sveinn Brynjar fengið að kynnast þér
og sveitinni.
Elsku Krummi, síðustu árin þín
hefur lífið ekki verið dans á rósum,
veikindi þín og flutningur úr sveit í
borg. En síðasta árið hefur þú verið
veikur og ég vildi að ég hefði vitað
hvernig þér leið svo ég hefði getað
verið meira með þér, en svona er lífið
maður veit ekkert fyrirfram. Síðustu
tvær vikurnar þínar voru erfiðar fyrir
alla sem standa þér næst. Síðustu
orðunum þínum til mín mun ég aldrei
gleyma en þau voru: „Kysstu kútana
mína frá mér og ég bið að heilsa
þeim.“ Dagurinn sem þú kvaddir
þennan heim er dagur sem ég mun
aldrei gleyma meðan ég lifi, ég ætla
að vera dugleg að segja strákunum
sögur af þér. Ég vil þakka starfsfólki
hjartadeildarinnar fyrir góða að-
hlynningu.
Hvíldu í friði.
Þín
Elín Freyja.
Elsku Krummi frændi. Það var
gaman að koma í sveitina til þín. Ég
og mamma komum svo oft í sauðburð-
inn og þá var rosalegt fjör hjá okkur.
Þú varst alltaf í góðu skapi og varst
svo góður við mig og Svein Brynjar.
Ég skal hugsa vel um Blesa. Ég sakna
þín.
Þinn frændi
Eggert Sveinn.
Elsku Krummi frændi. Það var
gaman að vera í sveitinni hjá þér. Ég
elska þig, frændi minn, og ég sakna
þín.
Þinn frændi
Sveinn Brynjar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og þar er svo margs að minnast,
svo margt sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Fallinn er frá Hrafn Jónasson frá
Melum í Hrútafirði, aðeins 49 ára
gamall. Mig langar að minnast hans
Krumma, eins og hann var jafnan
kallaður af ættingjum og vinum.
Krumma kynntist ég fyrir um það
bil sjö árum er ég fyrst kom að Mel-
um. Þá var ég að fara í laxveiði í
Hrútafjarðará. Ég fann strax að til
Krumma var gott að koma. Enda kom
ég þar við nokkrum sinnum á leið
minni norður í heimasveit mína,
Vatnsdalinn. Í einni af mínum ferðum
norður kom ég við hjá Krumma og
var hann þá einn heima. Krummi
bauð mér inn og settumst við í eldhús-
ið og tókum tal saman um búskapinn
og sveitirnar okkar enda báðir aldir
upp í sveit. Ég fann að Krumma þótti
vænt um að ég kæmi þar við. Er ég
kvaddi Krumma á hlaðinu á Melum
sagði hann: „Komdu endilega við,
Sævar, þegar þú ert á ferðinni norð-
ur.“
Krummi átti við vanheilsu að stríða
í mörg ár sem varð meðal annars til
þess að hann varð að hætta búskap og
flytja til Reykjavíkur.
Krummi var barngóður og sá ég
það hvað best hvað vænt honum þótti
um systurdóttur sína Berglindi enda
var hún sem barn og unglingur í sveit-
inni hjá honum, meðal annars um
sauðburðinn.
Kæri vinur, ég þakka þér góð
kynni.
Blessuð sé minning hans.
Ég votta foreldrum hans Jónasi og
Elínu og öðrum aðstandendum inni-
lega samúð.
Sævar Örn Stefánsson.
Stundum er erfitt að skilja þetta líf.
Engin vissa er fyrir því hvað morg-
undagurinn ber í skauti sér. Fréttin
um að hann Krummi vinur okkar
hefði lagt upp í sín hinstu ferð var eins
og reiðarslag. Þótt við sem þekktum
hann, vissum að undanfarin ár hafði
hann átt við vanheilsu að stríða, þá
var enginn undir það búinn að kallið
kæmi svo fljótt.
Þegar kær vinur fellur frá hvarflar
hugurinn til baka og minningarnar
streyma fram. Krummi var um margt
sérstakur maður, eiginlega ólíkur öll-
um öðrum. Hafði skoðanir á öllu, orð-
heppinn og spaugsamur. Hlý og ynd-
isleg manneskja sem laðaði að sér fólk
úr öllum áttum. Hann átti stóran
vinahóp og þekkti marga.
Þær eru ótal margar minningarnar
sem við eigum um Krumma. Ein-
hvern veginn finnst mér ég alltaf hafa
þekkt hann. Við bjuggum saman um
tíma, ég þá nýskilin og bjó ein með
strákana mína tvo. Krummi var þá
húsnæðislaus og flutti til mín og gerð-
ist „húskarl og aðstoðaruppalandi“,
eins og hann orðaði það sjálfur. Á
þeim tíma kynntist ég því best hvaða
mann hann hafði að geyma. Hann
reyndist strákunum mínum, Ægi og
Hlyni, einstaklega vel. Hann var
óþreytandi við að sinna þeim, fara á
fætur snemma á morgnana og gefa
þeim að borða, lesa fyrir þá á kvöldin
eða segja þeim sögur, sannar eða mis-
mikið ýktar en það skipti ekki máli,
þær voru allar jafn skemmtilegar.
Hann kunni ógrynni af sögum og
hafði frábæra frásagnarhæfileika.
Hann vissi nákvæmlega hvar þurfti
að krydda söguna svo hún yrði al-
mennileg og skilaði sér sem skyldi.
Ægir og Hlynur munu ætíð búa að því
að hafa fengið að kynnast þessum
góða dreng. Minningar þeirra um
hann eru fallegar, fullar af gleði og
virðingu.
Lífsharpan hans Krumma er þögn-
uð en eftir lifa minningar um góðan
dreng sem munu lifa með okkur sem
eftir sitjum og sakna sárt.
Elsku Ella Dís, Jónas, dætur og
fjölskyldur, sorg ykkar er mikil.
Minningin um yndislegan dreng mun
létta ykkur söknuðinn.
Sesselja, Þorgeir, Ægir
og Hlynur.
Lífið spinnur undravefi. Það var
svartaþoka þegar ég kom fyrst að
Melum fyrir rúmum áratug. Unnust-
inn var að heimsækja aldavin sinn
bóndann eins og hann kallaði hann
gjarnan. Sá var úti að sinna verkum,
en inni í bænum voru gestir, enda
komst ég að því að þarna var gjarnan
gestkvæmt. Þegar bóndinn kom loks
inn úr þokunni og við heilsuðumst var
eins og við hefðum alltaf þekkst. Þar
hófst vinátta sem bar aldrei skugga á.
Börnin mín Sara og Skarphéðinn
voru með í för, og það sama átti við
um þau, þar eignuðust þau góðan vin
og félaga sem þau sakna nú sárt.
Næsta vor var Sara mætt á Mela í
sauðburð og svo var næstu vor. Strax
og einkasonurinn hafði aldur til fór
hann norður til Krumma vinar síns og
dvaldi hjá honum sumarlangt ár eftir
ár og þegar frí var í skólanum var at-
hugað með far í Hrútafjörðinn. Var
unun að fylgjast með þeim félögum og
finna vináttuna og virðinguna sem
þeir báru hvor fyrir öðrum. Gat ég,
móðirin, því verið áhyggjulítil, þó
einkasonurinn væri í sveit í öðrum
landshluta, því ég vissi að hann var á
góðum stað hjá góðum manni.
Krummi hafði einstakt lag á börnum
og unglingum, í honum fundu þau
jafningja sem þau gátu talað við og
treyst, enda var alltaf mikið af krökk-
um á Melum hjá Krumma. Ég hefði
því ekki átt að verða hissa, en varð
það nú samt, þegar ég um páska
horfði á eftir litla barninu mínu,
Helgu Völu, þá fjögurra ára, arka
aleina í gegnum snjóinn á leið í fjár-
húsin, sármóðgaða út í Krumma vin
sinn, að hann hefði ekki beðið þar til
hún vaknaði og tekið sig með til gegn-
inga. Þó tók steininn úr þegar við for-
eldrarnir vorum að tygja okkur til
brottfarar og við spurðum telpuna að
gamni, hvort hún vildi ekki bara vera
eftir hjá Krumma. „Jú,“ var svarið
stutt og einfalt, hjá barni sem aldrei
hafði sleppt pilsfaldi móður sinnar,
Krummi og dýrin höfðu sitt aðdrátt-
arafl og bóndinn kvað uppúr með það
að þarna væri framtíðarráðskona
komin.
Á kvöldin áttu þeir fullorðnu glaðar
stundir við eldhúsborðið þar sem
sagðar voru sögur yfir góðum veig-
um. Þá eru ótaldar heimsóknir hans
til okkar í bæinn og oft var dagskráin
þétt, veislur úti um allan bæ hjá ótal
vinum og kunningjum. Um leið og ég
kveð kæran vin vil ég votta foreldrum
Krumma, systrum og ættingjum
samúð mína.
Erla Skarphéðinsdóttir.
Mig langar til að minnast Krumma
vinar míns í nokkrum orðum. Ég naut
þeirra forréttinda að fá að vera í sveit
hjá honum nokkur sumur. Dvölin á
Melum hjá Krumma er mín skemmti-
legasta minning. Fyrir mér, borgar-
barninu, var mikils virði að fá að
kynnast sveitastörfum og eignast líka
fullt af vinum, því ungviðið sóttist eft-
ir því að vera á Melum hjá Krumma.
Alltaf var nóg að gera og alltaf mikið
fjör. Bar Krummi mikla umhyggju
fyrir mér og hugsaði vel um mig,
hrakfallabálkinn. Hvílík upplifun það
var fyrir strákinn að fá að keyra
traktorinn og bílinn, en það var nú
leyndarmál okkar. Ég fór einu sinni í
bíl með honum frá Reykjavík í Hrúta-
fjörð, við vorum rétt komnir í Hval-
fjörðinn þegar ég hafði það að orði að
frekar hægt væri ekið: „Erum við í
akkorði, hér á ekki asinn við,“ var
svarið. Þar sem við vorum báðir ögn
hárprúðir, tókum við upp á því að
krúnuraka okkur, og var þá oft mikið
tilstand.
Húmorinn var alltaf í lagi hjá
Krumma og hann var alltaf að segja
mér sögur. Við gátum hlegið dátt að
okkar einkabröndurum sem enginn
annar skildi. Margar ferðirnar voru
farnar í söluskálann á Brú. Þá var
verið að dekra við litla kútinn.
Þegar ég heimsótti Krumma á
sjúkrahúsið um páskana datt mér
aldrei í hug að ég væri að sjá vin minn
í síðasta sinn, mér finnst það svo
óraunverulegt og sárt. Ég hélt að við
félagarnir hefðum miklu meiri tíma.
Hafi Krummi þökk fyrir allt.
Skarphéðinn Örn
Ársælsson (Bóbó).
Elsku Krummi minn. Það er sorg-
legt að vera í þeim sporum nú, kæri
vinur, að vera að kveðja þig svona
snemma.
Ég var svo heppin að fá að kynnast
þér og eiga með þér dýrmætar stund-
ir á góðum tíma í lífi okkar og það þró-
aðist vinátta. Vinátta sem aldrei
breyttist í raun þrátt fyrir að leiðir
lægju ekki saman í mörg ár. Á
menntaskólaárum mínum þegar ég
bjó með frænku þinni í kvennakomm-
únu í Bólstaðarhlíðinni, hitti ég þig
fyrst. Í byrjun fannst mér þú hafa
frakka framkomu, harðan skráp og
fastar skoðanir. En fljótlega komst ég
að því hvaða mann þú hafðir að geyma
og bak við þennan harða skráp leynd-
ist viðkvæm og falleg manneskja sem
lét sér annt um náunga sinn og um-
hverfi sitt. Við vinkonurnar rifjum oft
upp árin úr Bólstaðarhlíðinni, hlæjum
mikið og undrum okkur á að þessi
skrautlega sambúð skyldi ganga upp.
Við skoðum myndir og það verður að
segjast að á myndunum þar sem þú
klæddist smóking og rauðu skyrtunni
varstu flottastur manna!
Þrátt fyrir næstum tíu ára aldurs-
mun og mismunandi áherslur náðum
við einhverjum tengslum sem ég bý
enn að og þykir óumræðanlega vænt
um. Þú náðir alltaf svo vel til þér
yngra fólks og gerðir þér far um að
leiðbeina því á lífsleiðinni og ég veit að
við erum mörg sem nutum ráða þinna
og hlýju. Það sem þú kenndir mér var
fordómaleysi í samskiptum, einlægni
sem þú áttir nóg af og miðlaðir óspart.
Þú kenndir mér óendanlega margt
um manneskjuna, eiginleika hennar
og breyskleika. Ákveðni þín og hrein-
skilni þótti stundum of mikil en við
sem kynntumst þér eignuðumst dýr-
mætan fjársjóð sem nýtist okkur á
lífsleiðinni. Þakka þér fyrir það.
Ég og fjölskylda mín sendum for-
eldrum og öðrum aðstandendum og
vinum innilegustu samúðarkveðjur.
Auður Axelsdóttir.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ARNDÍS ÞORBJARNARDÓTTIR,
áður til heimilis
á Víðivöllum 10,
Selfossi,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut
föstudaginn 16. apríl sl., verður jarðsungin frá
Selfosskirkju laugardaginn 1. maí kl. 13:30.
Björn Marteinsson, Ólöf Helga Þór,
Guðrún Marteinsdóttir, Kristberg Kristbergsson,
Hlín Kristbergsdóttir.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
vinur,
NÍELS BRIMAR JÓNSSON
frá Akureyri,
Fossheiði 16,
Selfossi,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 27. apríl.
Hanna Þórey Níelsdóttir, Sveinbjörn Orri Jóhannsson,
Steinunn Elsa Níelsdóttir, Arnar Árnason,
Jón Viðar Níelsson, Hulda Waage,
Magdalena Ingimundardóttir
og barnabörn