Morgunblaðið - 29.04.2004, Blaðsíða 36

Morgunblaðið - 29.04.2004, Blaðsíða 36
MINNINGAR 36 FIMMTUDAGUR 29. APRÍL 2004 MORGUNBLAÐIÐ Á árunum 1966 til 1971 starfaði ég sem skrifstofustjóri borgar- verkfræðings í Reykja- vík. Á skrifstofunni í Skúlatúni átti ég því láni að fagna að hitta þar fyrir samvalið og samstarfs- fúst fólk. Meðal þeirra var Óskar Gunnar Óskarsson. Fljótlega varð mér ljóst að hann var gull af manni. Traustur, ábyggilegur, samvisku- samur en um leið glettinn og orð- heppinn, heilsteyptur félagi og drengur góður. Á þessum árum var Reykjavík í gríðarlegum vexti. Gömul hús og heilu göturnar urðu jarðýtunum að bráð, ný hverfi risu upp og borgin þandist út. Lóðum var úthlutað í gríð og erg og var þó hvergi nóg. Bygg- ingar- og mælingadeildin hafði ekki undan að mæla og meta og gjaldker- inn í afgreiðslunni innheimti gatna- gerðargjöld eins og hann ætti lífið að leysa. Óskar Gunnar var bókari og burð- arás í öllum þessum bægslagangi, öruggur í fasi, skilvirkur og nákvæm- ur. Þess á milli var stundum stund á milli stríða og starfsfólkið gerði sér glaðan dag og var þar margt baukað og brallað. Allt er það mér í fersku minni, ekki síst á þeirri stundu þegar Óskar Gunnar er skyndilega horfinn á braut. Gömul vinátta hverfur aldrei, þótt örlög ráði för, og þegar ég gekk á vit annarra ævintýra hélt Óskar Gunnar sínu striki, með samviskuna og bók- haldið í farteskinu. Á borgarskrif- stofunum starfaði hann óslitið í fjöru- tíu ár og naut allan tímann óskipts trúnaðar og trausts yfirboðara sinna og samborgara. Það er fengur að slíkum mönnum, þótt þeir séu ekki að trana sér fram, enda var það hvorki stíll Óskars né löngun, að troða öðrum um tær. Enda þótt leiðir okkar hafi legið í mismunandi farvegi, eins og gengur meðal ungra manna, slitnaði aldrei strengurinn og ekki var verra að Óskar var kvæntur Kolbrúnu Valdi- marsdóttur, frænku minni. Við erum ÓSKAR GUNNAR ÓSKARSSON ✝ Óskar GunnarÓskarsson fædd- ist í Garðastræti 43 í Reykjavík 14. maí 1940. Hann varð bráðkvaddur föstu- daginn langa, hinn 9. apríl síðastliðinn, og var útför hans gerð frá Fríkirkjunni í Reykjavík 20. apríl. systrabörn. Saman gengu þau sinn örugga og farsæla veg, eignuð- ust þrjú mannvænleg börn og vöktu allan þann tíma aðdáun mína, sem samrýnd og elsku- leg fjölskylda. Síðast sá ég þau saman á golfvell- inum, enda var Óskar staðráðinn í að njóta efri áranna í leik og fé- lagsskap með sér og sínum. Þá, sem áður, var Óskar glaðbeittur og kankvís. Þannig kom hann mér fyrir sjónir alla tíð. Með Óskar Gunnari Óskars- syni er látinn atgervismaður í sjón og raun. Ekki vegna líkamsburða, ekki vegna framapots eða fleðuláta, held- ur vegna þeirra mannkosta að fara vel með sitt. Og annarra. Hann var drengur góður. Betri meðmæli kann ég ekki. Ellert B. Schram. Mætur maður er genginn eftir innihaldsríkt líf. Leiðir okkar Óskars munu fyrst hafa legið saman fyrir um það bil 55 árum. Við vorum báðir í Miðbæjarskólanum, hann ári á und- an, en einn bezti vinur hans á þeim tíma var bekkjarbróðir minn. Þeir áttu báðir heima í Garðastræti sunn- an Túngötu en ég á Bárugötu. Verbúðarbryggjurnar og Slippur- inn voru að vísu yfirlýst bannsvæði ungum drengjum í nágrenninu, en fæstir þeirra gátu þó til lengdar stað- ist aðdráttarafl þessa ævintýralega leikvangs. Við áttum þar margar góð- ar stundir á bernskuárunum og lét- um okkur ekki bregða svo mjög við yfirheyrslur, þegar heim var komið með vasana úttroðna af lúnum þjöl- um og öðrum fyrrverandi nytjahlut- um. Árin liðu og hver hélt sína leið, en aftur lágu leiðir okkar Óskars saman, þegar ég réðist til borgarinnar árið 1972. Það var eins og sambandið hefði aldrei rofnað. Við þekktumst og áttum eftir að starfa náið saman um nærfellt 30 ára skeið. Það væri synd að segja, að við hefðum ætíð verið sammála. Óskar var afar nákvæmur og vandvirkur í allri sinni embættisfærslu og fannst oft með réttu, að sumir okkar starfs- félaga hans hefðum takmarkaðan skilning á þeirri ögun, sem starf hans krafðist. Engu að síður tókst okkur oftast að komast að sameiginlegri niðurstöðu, sem báðir gátu unað við. Óskar flíkaði ekki verðleikum sín- um eins og mörgum er svo tamt nú á tímum, en engum, sem með honum störfuðu duldist, að hann var hæfi- leikaríkur og mikill kunnáttumaður á sínu sviði, enda naut hann óskoraðs trausts til starfsloka. Honum voru falin margvísleg trúnaðarstörf og leysti þau vel af hendi, en auk þess var hann ætíð boðinn og búinn til þess að leiðbeina þeim, sem til hans leituðu með úrlausnarefni á sviði bók- halds og reikningsskila. Í einkalífi var Óskar gæfumaður með góða konu sér við hlið. Hann verður á guðs vegum, hvert sem ferð- inni er heitið og skilur hér eftir sig mikið verk og góðar minningar. Eggert Jónsson. Það var mikið áfall þegar fréttin barst á föstudaginn langa af andláti Óskars Gunnars Óskarssonar. Hann var einn af nánustu vinum okkar og svo hefur verið sl. 43 ár. Það er því að vonum að hið skyndilega og ótíma- bæra fráfall hans snerti okkur djúpt. Óskari kynntumst við haustið 1961 þegar við hófum allir nám í viðskipta- deild Háskóla Íslands og fylgdumst við að í náminu og lukum kandídats- prófum á sama tíma. Óskar hafði hlý- legt og vinsamlegt viðmót og ríka kímnigáfu sem hann beitti ávallt rætnislaust. Það leið ekki á löngu þar til sterk vináttubönd höfðu myndast á milli okkar og þau héldust í öll þessi ár án þess að nokkurn skugga bæri þar á. Ástæðan fyrir þessu er ekki síst það jákvæða viðmót sem Óskar hafði til að bera og sú mikla um- hyggja sem hann bar jafnan fyrir vel- ferð ættingja og vina. Vináttan náði að sjálfsögðu til fjöl- skyldna okkar og eigum við margar og ánægjulegar minningar frá sam- verustundum liðinna ára. Óskars er sárt saknað en við minnumst hans með miklu þakklæti enda erum við ríkir af góðum endurminningum um frábæran vin. Við sendum Kolbrúnu eiginkonu Óskars og börnum þeirra, Gísla, Margréti og Óskari Bjarna og öðrum aðstandendum innilegustu samúðar- kveðjur vegna hins skyndilega frá- falls Óskars Gunnars sem hlýtur að reyna mjög á þau. Megi góður guð veita þeim styrk á þessari erfiðu stund. Örn Marinósson, Sverrir Ingólfsson. Tilvera okkar er undarlegt ferðalag. Við erum gestir og hótel okkar er jörðin. Einir fara og aðrir koma í dag… Þessi orð Reykjavíkurskáldsins Tómasar Guðmundssonar segja svo mikið um lífið okkar og komu sterkt upp í huga minn þegar ég heyrði, að Óskar Gunnar Óskarsson væri farinn í ferðina miklu. Það var fyrir nærri sextíu árum að við Óskar Gunnar hittumst fyrst, þá bæði að stíga okk- ar fyrstu spor á skólagöngunni. Öll barnaskólaárin lágu leiðir okkar saman í Miðbæjarskólanum. Þar var Óskar Gunnar alltaf sami ljúfi dreng- urinn sem gott var að umgangast. Tíminn leið. Nú fékk ég að kynnast Óskari Gunnari á nýjum vettvangi, nefnilega sem bróður kærs vinar míns, Jóhanns, og sem mági bestu vinkonu minnar, hennar Dídíar. Og ekki nóg með það, faðir Óskars Gunnars var vinnufélagi minn hjá Sjúkrasamlagi Reykjavíkur. Óskar Gunnar var þá búinn að festa ráð sitt og stofna heimili með sinni ljúfu og elskulegu eiginkonu, Kolbrúnu Valdemarsdóttur. Enn kom lífið með skemmtilegt innskot, því pabbi minn og tengdafaðir Óskars Gunnars voru spilafélagar til margra ára og áttu marga unaðsstundina við spilaborðið. Það er örstutt síðan, tæplega átta mánuðir, er við Óskar Gunnar hitt- umst vegna skyndilegs fráfalls Jó- hanns, bróður hans. Það var sami góði drengurinn og í Miðbæjarskól- anum forðum, sem studdi mágkonu sína af alhug þegar sporin voru þung og dagarnir dimmir. Ég veit að Ósk- ar Gunnar saknaði stóra bróður sárt. Hjörtu fjölskyldna bræðranna eru sorgmædd í dag. Hugur minn, fullur samúðar, er hjá Kolbrúnu hans góðu konu, hjá börnunum hans og ástvin- unum öllum. Ég trúi því að þeir bræður gangi hlið við hlið í landinu þar sem eilífðarsólin skín. Guð blessi minningu Óskars Gunnars Óskars- sonar. Guðríður J. Pétursdóttir (Gurrý). Hvers vegna er leiknum lokið? Ég leita en finn ekki svar. Ég finn hjá mér þörf að þakka þetta sem eitt sinn var. (Starri í Garði.) Í dag kveðjum við hinsta sinni Ósk- ar G. Óskarsson, fyrrverandi borg- arbókara, sem lést á heimili sínu langt fyrir aldur fram. Stórt skarð er nú komið í hóp samhentra starfs- manna hjá borgarbókhaldi, því þrátt fyrir að Óskar hafi látið af störfum fyrir nokkrum árum hélt hann alltaf góðu sambandi við fyrrverandi sam- starfsmenn sína. Við eigum eftir að sakna þess að sjá hann birtast með bros á vör og spyrja hvernig gangi í bókhaldinu. Margar kærar minningar hafa leit- að á hugann síðustu daga. Óskar henti oft gaman að því að hann hefði vaxið í starfi borgarbókara. Hann var stór og mikill maður, enda þurfti stóran mann til þess að rúma hans stóra hjarta. Við höfum unnið mis- lengi með Óskari, en með hlýju og brosi snerti hann alla samferðamenn sína. Öll nutum við leiðsagnar hans í starfi og alla aðstoð veitti hann fús- lega væri eftir því leitað. Hann var góður yfirmaður og hélst vel á starfs- fólki. Á samskipti hans við okkur bar aldrei skugga. Að leiðarlokum kveðjum við góðan vin og sendum eiginkonu og fjöl- skyldu Óskars innilegar samúðar- kveðjur. Megi minningin um góðan og traustan mann veita ykkur styrk á erfiðum stundum. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Starfsfólk borgarbókhalds. Föstudaginn langa bárust mér þær leiðinlegu fréttir að Óskar, fyrr- um yfirmaður minn, væri dáinn. Þar sem ég er stödd í Ameríku, langar mig að koma eftirfarandi kveðju áleiðis. Eftir að hafa verið ein af átta manna vinnufjölskyldu þinni í rúm 12 ár, á ég svo margar minningar sem ég mun með stolti halda í. Elsku Óskar, takk fyrir margar og ómetanlegar kennslustundir. Ótrú- legur yfirmaður með svo marga kosti sem þú vannst þér inn ómælda virð- ingu okkar sem nutum. Kæra Kolla, Madda, Gísli, Óskar og fjölskyldur, ég votta ykkur samúð mína. Anna Karen Kristinsdóttir. Ljúfur, hlýr og notalegur eru þau lýsingarorð sem fyrst koma í hugann þegar Óskars G. Óskarssonar, fyrr- verandi borgarbókara, er minnst. Mér fannst gott að njóta þessara eig- inleika hans þegar ég tók við starfi borgarritara í Ráðhúsi Reykjavíkur árið 1995. En Óskar var líka ótrúlega minnugur á það sem laut að þróun og rekstri borgarinnar og hann var ákaflega vandaður og góður embætt- ismaður. Reykjavíkurborg naut starfskrafta hans allt frá því hann lauk prófi í viðskiptafræði árið 1966. Fyrst var hann aðalbókari hjá borg- arverkfræðingi en tók við vandasömu og ábyrgðarmiklu starfi borgarbók- ara árið 1970. Óskars er ekki síst minnst fyrir það, hversu vel hann hugsaði um samstarfsfólk sitt. Hann fylgdist með högum þess, hvatti það og studdi og stóð vörð um hagsmuni þess í hví- vetna. Kringum hann ríkti andrúms- loft góðvildar og kímni, hann var eins við alla og gaf sér tíma til spjalls og ráðgjafar. Óskari virtust í blóð bornir þeir eiginleikar sem yfirmönnum eru taldir mikilvægastir til að framkalla hið besta hjá samverkamönnum sín- um. Hann var líka ákaflega trúr borginni sinni, bæði sem starfsmaður hennar og íbúi. Óskar tók við starfi borgarbókara þrítugur að aldri og má segja að frá þeim tíma hafi orðið bylting á því sviði sem hann sinnti. Upplýsinga- tæknin hóf innreið sína og þar var Óskar í fararbroddi af hálfu borgar- innar, þegar hann vann með Skýrr að nýjum upplýsingakerfum fyrir ríki og borg. Hann var líka í verkefnis- stjórninni sem undirbjó það fjárhags- upplýsingakerfi borgarinnar, sem nú er í notkun. Honum fannst ákaflega spennandi að kynna sér alla mögu- leika nýju tækninnar til að kalla fram upplýsingar og setja þær fram með skýrum hætti. Stundum kallaði hann mig að tölvuskjánum í snyrtilegu skrifstofunni sinni bara til að leyfa mér að sjá það sem birst gat á skján- um þegar hann studdi á einn takka eða tvo. Óskar var líka maður sem vildi njóta lífsins. Vegna langs starfsald- urs hjá borginni gat hann farið á eft- irlaun rösklega sextugur og það kaus hann að gera. Hann vildi fá tíma til meiri samvista við konuna sína og fjölskyldu og til að sinna hugðarefn- um eins og ferðalögum og golfi. Það breytti ekki því að Óskar var reiðubúinn til að vinna verkefni í þágu borgarinnar þegar eftir var kallað. Eftir að hann lét af föstu starfi hafði hann umsjón með störfum hóps sem vann að breyttu fyrirkomulagi endurskoðunar og eftirlits hjá borg- inni og síðan að útboði á endurskoð- unarþjónustu fyrir Reykjavíkurborg. Hann var líka tiltækur á háannatím- um, þegar uppgjör og ársreikningur kölluðu á liðsinni. Ég minnist Óskars sem einstaks vinnufélaga og það er mikill söknuð- ur í huga samstarfsmanna hans í Ráðhúsi Reykjavíkur og víðar hjá borginni. Ég votta Kolbrúnu, börn- unum og fjölskyldum þeirra hlut- tekningu mína. Helga Jónsdóttir. Okkar kæri vinur og fyrrverandi nágranni, Óskar Gunnar, lést á föstu- daginn langa. Þessi óvæntu sorgar- tíðindi bárust okkur hjónunum á meðan við dveljum hér á Kanaríeyj- um. Stutt er síðan þau Óskar og Kol- brún dvöldu á sömu slóðum og höfðu þau lýst mikilli ánægju sinni við okk- ur varðandi þá ferð. Við kynntumst þessum yndislegu hjónum fyrst fyrir um það bil 25 ár- um er við gerðumst frumbyggjar ásamt öðrum góðum grönnum í Stallaseli í Seljahverfi. Börnin í botn- langanum okkar gerðust fljótt góðir leikfélagar en foreldrarnir spjölluðu saman um húsbyggingarnar sínar. Fljótlega kom í ljós að við nágrann- arnir í nr. 7 og 9 áttum svipaðan bak- grunn menntunar- og starfslega séð sem ýtti undir frekari kynni og vin- áttu. Nokkru síðar gengu eiginkon- urnar í sama klúbb innan Soroptim- istahreyfingarinnar á Íslandi og styrktust þá góð kynni þeirra enn frekar. Vinátta okkar hjónanna og fjölskyldu okkar jókst þannig með hverju ári. Óskar var afar hjartahlýr, skiln- ingsríkur og umhyggjusamur vinur. Bjartsýni og jákvæðni voru einnig ríkir þættir í fari hans. Hann var jafnframt mjög opinn og ræddi jafnt stór mál sem smá af sömu innlifun. Oft hlýddum við á frásagnir hans af fjölskyldunni, vinum og samstarfs- mönnum samhliða rabbi okkar um garðslátt, trjárækt o.fl. Óskar var góður gestgjafi og mikill matmaður og hrósaði hann oft í okk- ar eyru matseld Kollu sinnar en eld- un á grilli var aftur á móti hans sér- deild. Okkur er afar minnisstætt að á góðviðrisdögum kom Óskar oft yfir til okkar og spurði hvort við ættum að grilla saman. Eftir góðan máls- verð var setið lengi frameftir í kvöld- sólinni á stéttinni þeirra og mikið spjallað og hlegið. Brúðkaupsdagar okkar voru 8. og 9. október. Þegar Óskar og Kolbrún höfðu verið gift í 40 ár og við ná- grannarnir í 30, þ.e. á árinu 2000, þá fórum við saman í afar eftirminnilega brúðkaupsafmælisferð til Parísar- borgar. Héldum við upp á stór- áfanganna í lífi okkar með kvöldverði á siglingu um Signu. Oft nutum við samvista við Óskar og Kolbrúnu ef annað hvort okkar hafði leigt sér or- lofshús. Vorferðir með mökum á veg- um Soroptimistaklúbbs Bakka og Selja var árlegur viðburður. Óskar naut þess mjög að ferðast og fræðast um framandi staði og hélt dagbók um ferðir þeirra hjóna. Hann átti það til að kalla í okkur í kaffi og kryddaði þá samverustundina með upplestri úr dagbókinni. Það var hrein unun að hlýða á þessar ferða- lýsingar sem voru í senn mjög fróð- legar, skemmtilegar og fullar af kímni sem honum einum var lagið. Þótt hér hafi verið nefnd ýms ferða- lög þá var Óskar mjög heimakær og leið sýnilega best heima í Stallaseli í faðmi nánustu fjölskyldumeðlima. Fyrir fáum árum fluttu vinir okkar vestur í bæ á Ásvallagötuna, þar sem þau komu sér vel fyrir í fallegri og notalegri íbúð, og var góðra granna sárt saknað. Ekki rofnuðu þó vináttu- tengslin við þessa flutninga og höfum við oft notið gestrisni þeirra í Vest- urbænum. Kæri vinur, því miður gátum við ekki fylgt þér síðasta spölinn en í stað þess skynjuðum við mjög sterkt nær- veru þína er við gengum meðfram hafinu á þeim slóðum þar sem þú og Kolla þín röltuð saman í ykkar Kan- aríferð. Elsku Kolbrún, Gísli, Madda, Ósk- ar Bjarni, tengdadætur og barna- börn. Við hjónin ásamt sonum okkar, Jóhanni og Sigga, og fjölskyldum þeirra samhryggjumst ykkur inni- lega. Friðleifur og Snjólaug, Gran Canaria. Samúðarblóm Helluhrauni 10, 220 Hfj. Sími 565 2566 Englasteinar Einstakir legsteinar Minningarkort 570 4000 Pantanir á netinu: www.redcross.is Rauði kross Íslands bregst við neyð jafnt innanlands sem utan og veitir aðstoð er gerir fólk hæfara til að takast á við erfiðleika og bregðast við áföllum. Þegar á reynir Rauði kross Íslands
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.