Morgunblaðið - 06.07.2004, Blaðsíða 36

MENNING
36 ÞRIÐJUDAGUR 6. JÚLÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
1. Fo rsýn . M i ð 07 .07 20 :00 UPPSELT
2 . Fo rsýn . F im 08.07 20 :00 UPPSELT
F rumsýn. Fös 09.07 20 :00 UPPSELT
2 . sýn . Lau 10 .07 20 :00 UPPSELT
3 . sýn . F im . 15 .07 20 :00 ÖRFÁ SÆTI
4. sýn . Fös . 16 .07 20 :00 LAUS SÆTI
5. sýn . Lau . 17 .07 20 :00
ÓSÓTTAR PANTANIR SELDAR DAGLEGA
MIÐASALAN er opin á fame.is,
á þjónustuborði Smáralindar
og í síma 528 8008.
lau. 10. júlí kl. 16.30 upps.
fim. 15. júlí kl. 19.30
fim. 22. júlí kl. 19.30
Yfir 8000 miðar seldir
lau. 10. júlí kl. 19.30 upps.
fös. 16. júlí kl. 19.30
R
eykjavík, Metallica er
með ykkur! Eruð þið
með Metallica? rymur
James Hetfield þar
sem hann trónir yfir
lýðnum á sviði Egilshallar. Kóngur
er krýndur á Íslandi eftir langt hlé.
Ekki stendur á svari. Reykjavík er á
hans bandi. Gefur sig goðunum,
þessu víðfeðma skrímsli, á vald. Á
undan er gengið upphafslagið,
Blackened, hin endanlega adrena-
línsprauta. Eftir 23 ára bið er Metal-
lica í bænum. Haldið ykkur fast!
Tæpum tveimur klukkustundum
áður stend ég á öðrum stað í húsinu
og bíð. Ég á bókað viðtal við Lars
Ulrich, trommuleikara Metallica, en
hann er hvurgi að finna þótt stundin
sé runnin upp. Skipuleggjendur
skálma um ganga. Hann fór víst út
að hlaupa. Aðrir meðlimir þessarar
goðsagnakenndu bandarísku hljóm-
sveitar eru á staðnum, James Het-
field, Kirk Hammett og Robert
Trujillo hafa lokið að ræða við aðra
fréttamenn og huga nú að aðdáend-
um. Ég hef hins vegar skýr fyr-
irmæli um að ónáða þá ekki. Lars er
minn maður. Vonandi hefur hann
ekki villst í Rimahverfinu.
Ég gef mig á tal við vöðvabúnt
sem virðist vaka yfir þeim félögum.
Það róar mig niður. „Lars kemur,“
fullyrðir vöðvabúntið djúpum sann-
færandi rómi.
Rifjast þá upp fyrir mér umsögn
sem ég las í útlensku blaði í gamla
daga, þar sem sagði um trommuleik
Lars að hann væri ekki sá nákvæm-
asti í tímasetningum en hann kæm-
ist ávallt á leiðarenda. Það er hugg-
un. Það er heldur svo sem engin
ástæða til að kvarta, ég hef beðið eft-
ir Metallica í tvo áratugi, þannig að
nokkrar mínútur í viðbót breyta
engu.
Herbergi við hæfi
Skyndilega verður uppi fótur og
fit. Lars er kominn í hús. Hann
gengur ákveðnum skrefum í áttina
að mér við annan mann. Við heils-
umst kumpánlega tæplega hálftíma
síðar en fyrirhugað var. Þessi um-
deildi maður er lágvaxinn og fín-
gerður. Svolítið ör.
Ég vísa honum inn í sérstakt fjöl-
miðlaherbergi, þar sem menn leggja
að jafnaði stund á karate. Kappinn
rekur upp stór augu þegar inn er
komið. „Þetta hlýtur að vera litrík-
asta herbergið í húsinu,“ veltir hann
fyrir sér og ég get ekki stillt mig um
að skrökva því til að ég hafi pantað
það sérstaklega fyrir hann. Lars
skellir uppúr.
„Fyrirgefðu hvað ég er seinn,“ af-
sakar hann strax og við höfum kom-
ið okkur fyrir í sófanum, „en dag-
urinn hefur verið viðburðaríkur hjá
mér. Ég fór að skoða Geysi og það
allt saman og snæddi þennan dýr-
indis hádegisverð í litlu þorpi sem ég
kann ekki að nefna. Á bakaleiðinni
lentum við í umferðartöfum og vor-
um seinir fyrir af þeim sökum. Ef við
höfum ekið eins og Ítalir vil ég nota
þetta tækifæri og biðja hlutaðeig-
andi afsökunar,“ segir Lars sposkur
á svip.
Við? spyr ég. Var öll hljómsveitin
með í för? „Nei, nei, bara við,“ svar-
ar Lars og nikkar kolli til aðstoð-
armanns síns sem verður okkur ber-
sýnilega innan handar.
Hann hefur þá farið einn á stúf-
ana. Líklega runnið blóðið til skyld-
unnar, að skoða gömlu nýlenduna.
Lars Ulrich er nefnilega Dani.
Allt um það. Látum þá hendur
standa fram úr ermum. Aðstoð-
armaðurinn gefur okkur tuttugu
mínútur og hvolfir tímahylkinu.
Þetta er bara helvíti mergjað!
Ferill Metallica hefur verið ótrú-
legt ævintýri þessi 23 ár. Yfir 90
milljónir platna seldar. Eitt stærsta
tónleikaband heims ár eftir ár. Mér
liggur við að segja að þið hafið gert
allt. Hvað er það sem brýnir ykkur
eftir öll þessi ár?
„Það er nú það,“ byrjar Lars hægt
og strýkur vangann. „Ætli það sé
ekki umhyggja og virðing fyrir því
sem við erum að fást við. Nú þegar
við eldumst kunnum við betur að
meta það sem við erum að gera og
njótum þess betur. Tökum okkur
ekki eins hátíðlega og áður. Inn í
þetta fléttast líka sú staðreynd að
þegar maður kemst yfir ákveðinn
hjalla á ferlinum hættir maður að
metast. Verður víðsýnni. Þegar
maður er á þrítugsaldri er maður
svo upptekinn af því að upplifa
æskudrauminn að ekkert annað
kemst að. Fertugsaldurinn fer allur í
að átta sig á því hver þessi draumur
er og hvaða þýðingu hann hefur. Það
er ekki fyrr en nú, þegar maður er
orðinn fertugur, að manni verður
loksins ljóst að þetta er bara helvíti
mergjað. Svona er ekki amalegt að
lifa lífinu,“ segir Lars og hlær með
bakföllum. „Í vissum skilningi erum
við því að byrja upp á nýtt. Núna er-
um við til dæmis á stað sem við höf-
um ekki sótt heim áður. Vitum
hvorki hvað snýr upp né niður og
höfum ekki hugmynd um hvað við
eigum í vændum. Það er eitthvað
tært og heilbrigt við að vera í þeim
sporum. Ætli það sé ekki þetta sem
brýnir mig og hvetur til ærlegra
verka.“
Helstu þungarokkshljómsveitir
níunda áratugarins eru ýmist út-
brunnar eða horfnar af sjónarsvið-
inu. Hver er skýringin á því að vin-
sældir ykkar hafa viðhaldist? Að
Metallica rís eins og Fönix úr rúst-
um þungarokksins?
„Ætli skýringin sé ekki sú að við
höfum alltaf lifað í eigin heimi. Okk-
ar eigin kúlu. Það hljómar kannski
eins og hver önnur klisja en við höf-
um aldrei farið að leikreglum. Við
lútum eigin lögmálum. Við höfum
alla tíð virt strauma og stefnur að
vettugi og aldrei heyrt til ákveðnum
hreyfingum. Þess vegna hafa ófarir
annarra engin áhrif á okkur.
Kannski liggur skýringin líka í því
að við höfum alltaf lagt meiri áherslu
á þarfir hljómsveitarinnar en okkar
eigin þarfir. Margir forsprakkar
rokkhljómsveita sem nutu hylli á ní-
unda áratugnum féllu í þá gryfju að
setja sjálfa sig í öndvegi. Þar með
voru örlög hljómsveitanna ráðin. Í
þessum bransa er farsælla að hugsa
í heildum en einingum.“
Sækjum í hlýjuna
Þið eruð nú að ljúka sex vikna tón-
leikaferðalagi um Evrópu. Er tón-
leikahald alltaf jafn nauðsynlegt?
„Ég myndi ekki velja orðið nauð-
synlegt. Ég hef ekki trú á því að
neitt sé nauðsynlegt lengur. Það
samræmist ekki minni sýn á heim-
inn. Á hitt ber þó að líta að þegar
maður hefur gefið út vinsæla plötu –
og St. Anger er vinsælasta plata
okkar í Evrópu síðan „Svarta plat-
an“ kom út fyrir þrettán árum –
verður maður að hlýða kallinu. Um
þessar mundir nýtur hljómsveitin
mikillar hylli í Evrópu og við sækj-
um einfaldlega í hlýjuna.“
En er þetta ekki lýjandi? Þú
misstir af fyrstu Metallica-
tónleikunum í 23 ár í Englandi í síð-
asta mánuði vegna smávægilegra
veikinda. Þið eruð komnir á fimm-
tugsaldur.
„Auðvitað getur þetta verið lýj-
andi. Ferðalögin léttast ekki með ár-
unum og maður þarf að vera fjarri
fjölskyldunni löngum stundum. En
þegar upp er staðið erum við í eðli
okkar sígaunar sem spila tónlist og
ferðast þangað sem vinnu er að hafa.
Á endanum hefur þetta líka fleiri
kosti en galla, þannig að við kvörtum
ekki.“
Lífsstíll ykkar hefur breyst tals-
vert mikið …
„Það ætla ég rétt að vona,“ grípur
Lars hlæjandi frammí.
Það sem ég á við er að þið hafið
hægt ferðina. Þrír ykkar eruð giftir
og þið James eruð báðir orðnir feð-
ur. Hvaða áhrif hefur það haft á
hljómsveitina?
„Fyrst og fremst jákvæð áhrif.
Reynsla okkar af föðurhlutverkinu
hefur gefið okkur aukna dýpt sem
manneskjur og kennt okkur að meta
lífið betur. Vandamálið er alltaf að
finna jafnvægið. Þá er ég að tala um
fjölskyldu og vinnu. Okkar vinna er
um margt óvenjuleg og það hefur
reynst ágætt að hafa sitthvað að
sýsla utan hennar. Stundum getur
verið gott að kúpla sig frá vinnunni.
Það er bara mannlegt. Það er
dásamlegt að eiga börn og við reyn-
um að verja eins miklum tíma og
unnt er með þeim.
Beinu áhrifin eru þau að við höf-
um stytt tónleikaferðir okkar. Ferð-
umst yfirleitt ekki lengur en 4–5 vik-
ur í einu í stað 8–9 vikna áður. Þetta
þýðir að við erum oftar heima hjá
okkur, auk þess sem börnin ferðast
stundum með okkur, sem er mjög
skemmtilegt.“
Nú haldið þið vestur um haf til að
vera viðstaddir frumsýningu heim-
ildarmyndar um ykkur, Some Kind
of Monster, sem þegar er farið að
sýna hér á landi. Þetta er um margt
óvenjuleg mynd. Eruð þið ánægðir
með útkomuna?
„Já, mjög ánægðir.“
Og? Ég bíð um stund en svarið
verður bersýnilega ekki lengra.
Þessi mælskasti maður í rokk-
heimum hefur brugðið upp pók-
erfésinu og bitið í vörina.
Sagt er að við upphaf vinnunnar
Með málm í æðum
Aldrei hafa fleiri Íslendingar verið saman
komnir undir einu þaki en þegar stærsta og
áhrifamesta þungarokksveit allra tíma,
Metallica, tók Íslendinga formlega í tölu
rokkenda við hátíðlega athöfn í Egilshöll í
Grafarvogi sl. sunnudagskvöld. Orri Páll
Ormarsson var á vettvangi og ræddi við
trommuleikarann umdeilda, Lars Ulrich.
Morgunblaðið/ÞÖK
Lars Ulrich: Við höfum alltaf lifað í eigin heimi. Okkar eigin kúlu. Það hljómar kannski eins og hver önnur klisja en
við höfum aldrei farið að leikreglum. Við lútum eigin lögmálum. Við höfum alla tíð virt strauma og stefnur að vett-
ugi og aldrei heyrt til ákveðnum hreyfingum. Þess vegna hafa ófarir annarra engin áhrif á okkur.