Morgunblaðið - 06.07.2004, Blaðsíða 37

að St. Anger hafi söguleg lægð ríkt í
samskiptum ykkar þremenninga,
þín, James og Kirk. Á þeim tíma-
punkti hefst myndin. Hjálpuðu
myndavélarnar á einhvern hátt til
við að sameina ykkur á ný eða voru
þær frekar til trafala?
„Myndin lifði frá upphafi sjálf-
stæðu lífi. Hún er partur af þessu
tímabili. Myndavélarnar voru það
sem ég kýs að kalla „sannleiks-
hvati“, það er þær hjálpuðu okkur að
bregðast við aðstæðum, hvort sem
það var sjálfsskoðun eða samskipti
okkar innbyrðis. Það að hafa kvik-
myndatökuvél uppi í óæðri endanum
hlýtur að hvetja mann enn frekar til
að leggja sig fram. Vélarnar gerðu
það líka að verkum að það þýddi
ekkert að þræta og beita rang-
færslum eftir á. Það var hægt að
fletta öllu upp.“
Það er óhætt að segja að samband
ykkar James Hetfields hafi verið
flókið í gegnum tíðina. Valdabarátta
ykkar hefur verið í brennidepli hin
síðari misseri og menn jafnvel gert
því skóna að á tímabili hafið þið
varla talast við. Hvernig er sam-
bandi ykkar háttað í dag?
„Samband okkar í dag einkennist
af gagnkvæmri virðingu. Og það í
mun ríkari mæli en nokkru sinni áð-
ur. Við höfum látið af glímunni um
forystuhlutverkið í hljómsveitinni. Í
dag samanstendur Metallica af fjór-
um jafningjum sem hefur greitt til
muna fyrir samskiptum okkar
James. Hér áður var það eina sem
við vorum sammála um það að við
stjórnuðum hljómsveitinni og héld-
um hinum tveimur meðlimunum
niðri. Nú er þetta skeið á enda,
þannig að dramatíkin er að mestu
farin úr þessu. Í dag kemur okkur
James vel saman, við berum virð-
ingu hvor fyrir öðrum og gefum hvor
öðrum olnbogarými. Fyrir vikið hef-
ur pressan minnkað og andrúms-
loftið er mun afslappaðra í hljóm-
sveitinni. Þar fyrir utan erum við
hættir að berja okkur á brjóst og
rymja: „Hér kemur Metallica hin
mikla!“. Við umgöngumst fólk al-
mennt af mun meira umburðarlyndi
og virðingu en við vorum vanir.“
Ræðumst ekki við
En hvað um Jason Newsted,
bassaleikara Metallica til fjórtán
ára? Það væru ýkjur að segja að þið
hafið skilið í bróðerni. Ertu í ein-
hverju sambandi við hann í dag?
„Ég hef hvorki heyrt Jason né séð
í meira en tvö ár. Samskiptin eru
með öðrum orðum á bilinu lítil til
engin. En sjáðu til, Jason verður
alltaf hluti af Metallica, sögunni, arf-
leifðinni. Árin fjórtán sem við áttum
saman munu alltaf hafa mikla þýð-
ingu fyrir hljómsveitina, aðdáendur
okkar og hann sjálfan. Í augnablik-
inu er hann hins vegar í eigin heimi.
Við ræðumst ekki við.“
En nýi bassaleikarinn, Robert
Trujillo …
„Við ræðumst reglulega við,“
grípur Lars stríðnislega frammí.
Það eru altént góð tíðindi.
Þið hafið sagt að hann hafi lyft
ykkur upp á hærra plan. Hefur hann
fallið að Metallica eins og flís við
rass?
„Robert er himnasending. Það er
engu líkara en hann hafi alltaf verið
til staðar. Vandamálið við Jason var
að hann var alltaf frekar fjarlægur.
Rob smellpassar inn í hópinn, fé-
lagslega og andlega, að ekki sé talað
um tónlistarlega. Hann sendir frá
sér ótrúlega strauma.“
Ég get ekki látið hjá líða að spyrja
þig um Napster-málið, þegar þú
varðst á augabragði holdgervingur
afla sem vildu banna fólki að hlaða
niður tónlist á Netinu. Hver er af-
staða þín til þess máls? Myndirðu
gera eitthvað öðruvísi ef þú værir í
sömu sporum núna?
„Ég vildi óska að ég hefði vitað
meira um málið þegar ég hellti mér
út í þessa baráttu. Allt hófst þetta á
afskaplega saklausan hátt. Lag sem
við vorum að gera fyrir kvikmynd og
höfðum ekki klárað var allt í einu
komið í spilun á útvarpsstöðvum og
á Netinu. Við botnuðum ekkert í
þessu en röktum slóðina til fyr-
irtækis sem hét Napster. Okkur
þótti eðlilegt hætt væri að spila lag-
ið. Þá var sem sprengju væri varpað
og við vorum gripnir í landhelgi. Þá
var ekkert annað að gera en bíta á
jaxlinn og búast til varnar. Það gerð-
um við. Nokkuð sem reyndist mun
erfiðara en okkur óraði fyrir.
Þegar litið er til baka held ég samt
að við höfum farið rétt að. Við börð-
umst fyrir hugsjónum sem margir
misskildu. Það svíður enn sárt að
sumir gátu ekki skilið að þetta sner-
ist ekki um peninga. Metallica hefur
aldrei snúist um peninga. Þetta
snerist heldur ekki um stjórnsemi.
Ef ég sem lag, hlýt ég að ráða hvað
ég geri við það. Hvort ég kýs að selja
það eða gefa það frá mér endur-
gjaldslaust. Ég er ekki að segja að
það eigi ekki að gefa það. Það er
bara mitt mál að taka þá ákvörðun.
Þetta val var eiginlega tekið af okk-
ur og málið leystist upp í farsa þegar
fólk byrjaði að saka okkur um
græðgi. Okkur sárnaði það, því
græðgi á enga samleið með Metall-
ica. Þetta var erfiður tími.“
Hvernig er þér innanbrjósts nú?
„Ég velti þessu ekki mikið fyrir
mér. Annað veifið gefur fólk sig á tal
við mig og óskar mér til hamingju
með þeim orðum að ég hafi haft á
réttu að standa. Ég mun hins vegar
aldrei líta á mig sem sigurvegara í
þessu máli. Svo einfalt er það.“
Ég hef fyrir satt að þú sért list-
elskur maður. Daðrir meira að segja
við pentskúfinn sjálfur. Er það þitt
helsta áhugamál fyrir utan tónlist-
ina?
„Já, ég hef yndi af listum. En
kannski nær orðið „list“ ekki utan
um áhugasvið mitt. Sennilega á orð-
ið „sköpun“ betur við. Ég hef dálæti
á allri sköpun, hvort sem það er ljóð
og bókmenntir, myndlist eða kvik-
myndir. Ég set þetta allt undir sama
hatt og greini ekki þar á milli.“
Hvað með önnur áhugamál?
„Þú veist allt um hlaupaáráttu
mína nú þegar. Hún er stórt áhuga-
mál. Ég kem úr mikilli íþrótta-
fjölskyldu, þar sem tennis er of-
arlega á vinsældalistanum. Öll
útivist er mér líka að skapi. Ég nýt
þess að vera í náttúrunni. Síðan hef
ég mikið yndi af góðum mat og hef
þegar borðað þrjár eða fjórar góm-
sætar máltíðir hérna á Íslandi. Þið
kunnið greinilega sitthvað fyrir ykk-
ur í eldhúsinu. Annars áttarðu þig á
samhenginu milli átsins og hlaup-
anna. Ég verð að hlaupa allar þessar
máltíðir af mér.“
Snúum okkur þá að rótunum. Þú
varst 17 ára þegar þú fluttist með
fjölskyldu þinni frá Danmörku til
Bandaríkjanna. Ertu ennþá Dani
eða ertu farinn að líta á þig sem
Bandaríkjamann?
„Ég er danskur ríkisborgari og
ferðast enn á dönsku vegabréfi. En
hvað skal segja? Ætli ég líti ekki á
mig sem Dana búsettan í Bandaríkj-
unum. Annars er þjóðerni svo af-
stætt hugtak á þessum síðustu tím-
um. Ég fer víða. Má þá ekki í raun
segja að ég sé alþjóðlegur?“
Þér er ljóst að Ísland heyrði lengi
undir dönsku krúnuna?
„Já, og ég hef fundið það hérna
undanfarna tvo daga að það eru ein-
hver óþægindi í sambandi við sam-
skipti Íslendinga og Dana. Ég get al-
veg skilið það. Þið eruð fámenn þjóð
eins og við og feikilega stolt af upp-
runa ykkar. Það að eiga öfluga ná-
granna eins og Svía og Þjóðverja
blæs mönnum líka stolt og samstöðu
í brjóst og þeir leggja kapp á að
halda menningu sinni og arfleifð á
lofti. Við réðum hér ríkjum um tíma
og ég skynja að menn hafa ekki
gleymt því. Sem Dani er ég vanur
því að vera neðarlega í fæðukeðj-
unni. Það er því dálítið skondið að
koma hingað þar sem nánast er litið
á okkur sem heimsveldi eða eitthvað
þaðan af verra. Ég á vont með að
upplifa Danmörku með þessum
hætti. Þetta er í eðli sínu mótsögn,“
segir Lars og hlær sem aldrei fyrr.
Börnin læra dönsku
En börnin þín, þau hljóta að vera
meiri Bandaríkjamenn en Danir?
„Já, þau eru það. Ég reyni samt
eftir bestu getu að halda þeim upp-
lýstum um sögu Danmerkur og arf-
leifðina.“
Tala þau dönsku?
„Ekki eins vel og þið hérna á Ís-
landi,“ svarar hann eftir eilitla um-
hugsun og slær sér á lær. „En við er-
um að vinna í málinu.“
Að því sögðu kveðjumst við Lars
Ulrich enda hefur aðstoðarmaðurinn
andað ofan í hálsmálið á mér um
stund. Tíminn löngu liðinn. Ég horfi
á eftir honum út um dyrnar og sé
ekki betur en hann hafi stækkað á
þessum hálftíma sem við sátum sam-
an, þessi snaggaralegi Dani. Hann
er í það minnsta ekki allur þar sem
hann er séður.
Stundu síðar er ég í svitabaði á
miðju gólfi Egilshallar. Innbyrði
hverja klassíkina af annarri, Master
of Puppets, Fade to Black, Nothing
Else Matters, Enter Sandman, San-
itarium, For Whom the Bell Tolls og
sjálft meistaraverkið, One. Hjörtu
okkar slá í takt, átján þúsund
manna. Mér er á því augnabliki ljóst
að ég mun deyja – eins og mér finnst
ég raunar hafa fæðst – með Metall-
ica í blóðinu.
James Hetfield: Gagnkvæm virðing.
orri@mbl.is
’Þegar litið er til baka held ég samt að við höfumfarið rétt að. Við börðumst fyrir hugsjónum sem
margir misskildu. Það svíður enn sárt að sumir
gátu ekki skilið að þetta snerist ekki um peninga.
Metallica hefur aldrei snúist um peninga.‘
MENNING
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. JÚLÍ 2004 37
Kíktu á neti›
www.das.is
Hringdu núna
561 7757
ÍS
LE
N
SK
A
A
U
G
LÝ
SI
N
G
A
ST
O
FA
N
/S
IA
.I
S
D
A
S
25
23
1
0
7/
20
04

Dregi› ver›ur um einn glæsilegasta fornbíl landsins, Bel Air
árg. 1954, flann 8. júlí n.k. Me› bílnum fylgja nokkur hundru›
flúsund kallar í skottinu, 2 milljónir ef flú átt tvöfaldan mi›a.
Allt skattfrjálst.
Vinningaveisl
a í júlí
Missir flú
af milljónum?
Kauptu mi›a
núna