Morgunblaðið - 21.12.2004, Blaðsíða 38

38 ÞRIÐJUDAGUR 21. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólafur Guð-mundsson fædd-
ist á Sörlastöðum í
Fnjóskárdal 2. júní
1914. Hann lést á
Elliheimilinu Grund
10. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Ólafsson,
kennari á Akranesi
og síðar á Laugar-
vatni, f. í Fjósatungu
í Fnjóskárdal 1885,
d. 1958, og Ólöf Sig-
urðardóttir, hús-
móðir, f. í Dyrhólum
Mýrdal 1890, d. 1975. Systkini
Ólafs eru Guðný, húsmóðir, f.
1915, Sigurður, fv. lögregluþjónn,
f. 1917, Guðbjörg, húsmóðir, f.
1920, d. 1991, Karl, verkfr., f.
1924, Björn, f.v. forstj., f. 1928,
Ingólfur, fv. prestur, f. 1930.
Hinn 1. október 1939 kvæntist
Ólafur Guðrúnu Einarsdóttur
húsmóður, f. 17. júní 1914 að
Hemru í Skaftártungum, d. 31.12.
1993. Foreldrar hennar voru Ein-
ar Bergsson, bóndi á Mýrum í
Álftavershr., f. 1885, d. 1918, og
1968. Börn þeirra eru Sveinn Þór,
f. 1998, og Arnar Óli, f. 2001. c)
Björg, flugfreyja, f. 1975, gift Jó-
hannesi Guðmundssyni flugstj., f.
1967. Barn þeirra er Ólafur Ingi,
f. 2004.
Ólafur útskrifaðist frá Héraðs-
skólanum á Laugarvatni 1932 og
starfaði við sjómennsku og fleira
til ársins 1937 er hann var settur
lögreglumaður í Reykjavík. Hann
starfaði sem lögreglumaður og
síðar sem lögregluvarðstjóri í
Reykjavík til 1970.
Um tíma starfaði Ólafur einnig
við umferðarkennslu í skólum
borgarinnar. Hann tók síðar við
starfi landvarðar í nýstofnuðum
þjóðgarði að Skaftafelli í Öræf-
um.
Ólafur starfaði síðan hjá inn-
heimtudeild Ríkisútvarpsins til
1984 er hann lét af störfum vegna
aldurs.
Ólafur stundaði frjálsar íþróttir
framan af ævi og var m.a. Íslands-
meistari í kringlukasti fyrir ÍR
um árabil. Hann var mikill áhuga-
maður um myntsöfnun óg átti um
tímaeitt fullkomnasta safn ís-
lenskrar myntar og seðla hérlend-
is. Hann söng með Lögreglukórn-
um um árabil og er heiðursfélagi
kórsins.
Útför Ólafs verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Jóhanna Jónsdóttir
húsmóðir frá Hemru í
Skaftártungum, f.
1883, d. 1975. Ólafur
og Guðrún eignuðust
tvo syni. Þeir eru: 1)
Bjarni, flugvirki, f.
1941, kvæntur Guð-
rúnu Árnadóttur hár-
greiðslumeistara, f.
1942. Börn þeirra
eru: a) Þorbjörg,
deildarstj., f. 1969,
maki Óskar Páll
Sveinsson tónlistarm.,
f. 1967. Þau skildu.
Barn þeirra er Bjarni,
f. 1992. Sambýlismaður Þorbjarg-
ar er Arnar F. Gunnarsson versl-
unarm., f. 1966. Barn þeirra er
Daniel, f. 2000. b) Hildur Hrund,
f. 1972. c) Elín, nemi, f. 1983. 2)
Guðmundur, verslunarm., f. 1944,
kvæntur Maríu Ólafsdóttur hús-
móður, f. 1945. Börn þeirra eru:
a) Ólafur, framkvstj., f. 1965,
maki Ulrike Hettler viðskfr., f.
1969. Börn þeirra eru Axel Ulrik,
f. 2001, og Maja Lore, f. 2004. b)
Sigrún, arkitekt, f. 1968, gift Sig-
þóri Einarssyni framkvstj., f.
„Ég ætlaði að reyna að ná að verða
90 ára en ég er nú farinn að efast um
að það takist.“ Þetta mælti Ólafur
Guðmundsson föðurbróðir minn þeg-
ar við heimsóttum hann í byrjun árs-
ins. En honum tókst það því haldið
var upp á 90 ára afmælið hans hinn 2.
júní í sumar. Gamli keppnismaðurinn
sýndi þarna viljastyrk og keppnis-
skap þrátt fyrir að við gerðum okkur
grein fyrir að degi væri farið að halla
í lífi hans.
Mig langar að minnast Óla frænda,
eins og við vorum vön að kalla hann í
fjölskyldunni, með nokkrum minn-
ingabrotum sem ég á um hann í
gegnum árin. Óli var elstur í systk-
inahópi föður míns, barna Ólafar Sig-
urðardóttur og Guðmundar Ólafs-
sonar, lengst af kennara á
Laugarvatni. Óli fór snemma að
vinna fyrir sér og segir sagan að þeg-
ar Guðmundur afi minn og hann voru
að vinna í sumarvinnu við byggingu
Hvítárbrúarinnar 1928 og tilkynning
barst um að kominn væri einn bróðir
í viðbót, þá á Óli að hafa sagt: „Er nú
kominn einn munnur í viðbót til að
fæða!“ Þetta var faðir minn sem um
var að ræða, en þeir hafa alla tíð verið
miklir mátar.
Óli var með hærri mönnum af sinni
kynslóð og þekktur borgari, ekki síst
vegna starfa sinna í lögreglunni til
margra ára, en hann lék einnig tröll í
kvikmynd Óskars Gíslasonar „Síðasti
bærinn í dalnum“ frá árinu 1950, sem
var önnur talsetta leikna kvikmyndin
sem gerð var á Íslandi. Mér er minn-
isstætt þegar ég var í barnaskóla að
þá komu lögreglumenn gjarnan í
skólana með umferðarfræðslu. Óli
frændi kom þá oftar en ekki og fann
ég fyrir því að krakkarnir í bekknum
litu pínulítið upp til manns fyrir að
þekkja lögguna. Óli var afskaplega
barngóður og var gott að vera í návist
hans. Hann hafði gaman af að segja
frá og ákafinn og glettnin einkenndu
hann. Það var alltaf svolítið sérstakt
að taka í stóru höndina hans. Maður
varð alltaf eins og barn.
Óli var mikill keppnismaður í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur,
keppti í kringlukasti og var Íslands-
meistari til margra ára í þeirri grein.
Hann var alla tíð mjög sterkur. Það
sýndi sig vel þegar ég dvaldi með
honum tímabundið í Skaftafelli
fyrsta árið eftir að Skaftafell var gert
að þjóðgarði þar sem hann hafði verið
ráðinn sem þjóðgarðsvörður. Þá var
Skaftafell í hálfgerðri einangrun og
ferðamenn lítið farnir að koma þang-
að. Það þurfti að sinna ýmsum verk-
um, m.a. girðingarvinnu, og var þá
tekið hraustlega á því við að kljúfa
girðingarefni, berja niður staura og
þess háttar. Einnig þurfti að sinna
ferðamönnum á svæðinu. Það er eft-
irminnilegt þegar ég fór eitt sinn með
Óla ásamt tveimur konum í mikla
gönguferð inn í Kjós inn af Morsár-
dalnum. Það þurfti að vaða yfir
straumþungar ár og treystu konurn-
ar sér ekki yfir eina ána. Óli gerði sér
lítið fyrir, tók þær hvora undir sína
höndina og bar þær yfir ána – báðar í
einu! Mér fannst þetta alveg ótrúlegt
en sýndi vel hvað hann var viljugur
og hraustur og ekki tilbúinn að gefast
upp.
Seinna varð Óli framkvæmdastjóri
Golfskálans í Grafarholti og starfaði
ég um tíma með honum þegar skálinn
var í byggingu. Þar sýndi hann sama
dugnað og áhuga á viðfangsefninu
eins og hann var alla tíð vanur. Óli
var virkur meðlimur í Lögreglukórn-
um og var ávallt áhugasamur um
málefni lögreglumanna. Hann var
ánægður þegar fyrirtækið mitt tók
að sér að framleiða einkennisbúninga
lögreglumanna og hef ég í gegnum
árin kynnst mörgum lögreglumönn-
um sem hafa átt ánægjulegar sam-
verustundir með frænda mínum og
hefur verið gaman að finna þann hlý-
hug sem þeir báru til hans.
Fyrir mörgum árum fékk faðir
minn Óla til að koma með sem leið-
sögumaður fyrir Bob Davis, banda-
rískan kvikmyndagerðarmann og
fjölskylduvin, upp Skaftártungurnar
og inn í Eldgjá því hann þekkti vel til
staðhátta. Fannst Bob ferðin ganga
svolítið seint því Óli þekkti alla og
mátti til með að spjalla svolítið. Sagði
Bob þá setningu sem við höfum oft
brosað að síðan: „Uh oh, Oli got a
friend!“
Á árum áður fann Óli sinn lífsföru-
naut í Skaftártungunni, Guðrúnu
Einarsdóttur frá Hemru, mikla
sómakonu sem lést fyrir nokkrum ár-
um. Það var alltaf gaman að koma á
Bergþórugötuna til Óla og Gunnu og
var manni tekið fagnandi í hvert sinn.
Óli ólst upp fyrstu árin á Sörlastöð-
um í Fnjóskárdal þar sem afi og
amma hófu búskap. Þangað fórum
við systkinin einu sinni í leiðangur og
lét ég verða af því að hringja úr far-
síma í Óla frá æskustöðvum hans.
Hann fræddi okkur lítillega um stað-
inn og lífið á æskuárunum þar, sem
gerði ferðina eftirminnilegri en ella.
Hann hafði gaman af þessu og nefndi
að þetta væri fyrsta símtalið sem
hann hefði fengið frá æskustöðvun-
um.
Við söknum Óla, en við getum
þakkað og glaðst yfir því hvað Óli átti
gott og langt líf. Líf hans var ekki
bara gott heldur naut hann þess svo
ríkulega að vera til. Hann eignaðist
góðan hóp afkomenda, allt dugmikið
og efnilegt fólk sem hann var afar
stoltur af. Frændi góður, dyggð þín
og drengskapur var gulli betri.
Hafðu þökk fyrir samfylgdina. Bless-
uð sé minning Ólafs Guðmundssonar.
Ásbjörn Björnsson.
Á útfarardegi Ólafs Guðmunds-
sonar fyrrverandi lögreglumanns í
Reykjavík hljóta vinir hans og kunn-
ingjar að rifja upp hreystiverk þessa
tápmikla varðar laganna.
Ólafur vakti athygli fyrir æðru-
leysi og einstakan dug í starfi og ber
m.a. að minnast einstæðs afreks hans
og Kristjáns heitins Vattness (1917–
92) aðfaranótt sunnudagsins 21. des-
ember 1941 þegar þeir félagar voru á
vakt í lögreglustöðinni, sem þá var á
horni Hafnarstrætis og Pósthús-
strætis.
Braust þá skyndilega út mikill
eldsvoði í Hafnarstræti 11 og þustu
þeir félagar á vettvang og tókst að ná
inn í stigahús með því þeir höfðu
heyrt á leiðinni að konur og börn
væru á efstu hæð hússins. Þeir fé-
lagar náðu rétt að komast inn til
fólksins úr reykkófinu og með logana
á eftir sér, enda svo aðþrengdir af
öndunarörðugleikum að allir hnapp-
ar höfðu sprottið af einkennisjökkum
þeirra, sem þá voru hnepptir upp í
háls. Ólafur lamdi með kylfu sinni göt
á þéttriðinn kvistglugga, sté út á
rennu, en hélt sér í gluggapóst og bar
ör eftir glerbrotin. Með hinni hend-
inni handlangaði hann tvo drengi
fjögurra og sjö ára og fimm fullorðn-
ar konur upp til Kristjáns, sem sat
klofvega á kvistinum og kom fólkinu
upp á bratt þakið. Einn af þeim, sem
þannig var bjargað, lifir enn og
kveðst aldrei hafa æðrast með því
lögreglumennirnir hefðu brosað svo
blítt og traustvekjandi til allra á þak-
inu.
Hlúðu þeir félagar að fólkinu þessa
ÓLAFUR
GUÐMUNDSSON
✝ Aðalbjörg Guð-rún Árnadóttir
fæddist í Ólafsfirði 4.
desember 1934. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akur-
eyri 14. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Árni
Anton Guðmundsson,
f. 2. ágúst 1903, d. 4.
ágúst 1957, og Jóna
Guðrún Antonsdótt-
ir, f. 23. október
1908, d. 5. nóvember
1989. Hálfbróðir
Aðalbjargar, sam-
mæðra, er Anton, f. 1932, og al-
systkini Una, f. 1938, Ólafur, f.
1939, og María, f. 1942.
Hinn 22. apríl 1959 giftist Aðal-
björg Júlíusi Snorrasyni frá Dalvík,
f. 26. mars 1938. Foreldrar Júlíusar
voru Snorri Arngrímur Arngríms-
eru Kolbrún Edda, f. 31. júlí 1983,
og Ómar Örn, f. 30. ágúst 1988.
Sambýlismaður Kristínar er Bjarni
Haraldsson, f. 12. júní 1954. c) Árni
Anton, f. 6. september 1959. Kona
hans er Freygerður Snorradóttir, f.
4. maí 1961. Börn þeirra eru Katrín
Sif, f. 6. júlí 1980, sonur hennar er
Manuel Árni, f. 27. janúar 2004;
Árni Freyr, f. 1. mars 1983, unnusta
Hildur Friðriksdóttir, f. 5. apríl
1984, og Aðalbjörg Júlía, f. 22.
mars 1988. d) Jónína Amalía, f. 2.
júní 1961. Börn hennar eru Júlíus
Gunnar, f. 11. mars 1980, Guðríður
Aðalbjörg, f. 16. ágúst 1982, sam-
býlismaður hennar er Víglundur
Brynjar Bjarnason, f. 7. apríl 1978,
og sonur þeirra er Bjarni Brynjar,
f. 21. febrúar 2003; og Brynjar Már,
f. 27. ágúst 1997. e) Ingigerður Sig-
ríður, f. 4. ágúst 1965.
Aðalbjörg og Júlíus bjuggu á
Dalvík og auk húsmóðurstarfa
sinnti Aðalbjörg fyrirtækjum
þeirra hjóna, bæði í fataiðnaði og
veitinga-og hótelrekstri.
Aðalbjörg verður jarðsungin frá
Dalvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
son, f. 17. mars 1908, d.
9. febrúar 1981, og
Kristín Aðalheiður
Júlíusdóttir, f. 9. apríl
1917, d. 16. febrúar
1999. Börn Aðalbjarg-
ar og Júlíusar eru: a)
Anna Jóna, f. 8. októ-
ber 1954. Börn hennar
og Jóns Jósefssonar
eru Arna Guðrún, f. 7.
ágúst 1976, maki Sig-
geir Vilhjálmsson, f. 4.
desember 1975, dóttir
þeirra Esja Kristín, f.
19. janúar 2004; Aðal-
björg Birna, f. 13. júlí
1983, og Laufey, f. 18. mars 1987,
unnusti hennar er Valur Sigur-
geirsson, f. 19. júní 1986. Sambýlis-
maður Önnu Jónu er Björn Sig-
urðsson, f. 25. nóvember 1962. b)
Kristín, f. 27. febrúar 1958. Börn
hennar og Arnar Arngrímssonar
Alla amma, elsku besta Alla
amma, öll við elskum Öllu ömmu.
Alla amma var einstök kona, hæfi-
leikarík kona sem átti fáa sína líka.
Útgeislun hennar og hressileg fram-
koma snerti við öllum þeim sem á
vegi hennar urðu. Alla amma var
vinmörg, kom jafnt fram við alla og
kom ævinlega til dyranna eins og
hún var klædd. Við lærðum margt af
því hvernig Alla amma tók lífinu.
Lífsgleði ömmu, bjartsýni og dugn-
aður voru henni eðlislæg og segja
má með sanni að hún gerði aldrei
mál úr smámáli. Alltaf vorum við vel-
komnar í Goðabrautina til hennar og
afa, þar beið okkar útbreiddur faðm-
ur, glaðværð og alls kyns kræsingar,
enda mikill sælkeri og kokkur hún
amma okkar. Við systurnar munum
sakna hennar, ég, Alla nafna hennar
og Laufey. Hún snerti líf okkar og
minning hennar mun lengi lifa með
okkur, enda hafsjór til af skemmti-
legum sögum af ömmu.
Þú naust þeirra forréttinda elsku
amma að kveðja þennan heim um-
kringd okkur ástvinum þínum og
fjölskyldu. Takk elsku amma fyrir
allt sem þú gerðir fyrir okkur og
með okkur, það er okkur dýrmætt.
Nú þegar komið er að kveðjustund-
inni sjáum við þig fyrir okkur kveðja
okkur eins og þú gerðir alltaf, þú
komst út á stigapall í öllum veðrum
og veifaðir með bros á vör þar til við
vorum úr augsýn. Guð blessi þig
amma og alla sem sakna þín núna og
eiga um sárt að binda, því við vitum
að hjálpsamur og góður vinur hefur
kvatt okkur. Við trúum því að nú líði
þér vel, sért enn umkringd ástvinum
og í gleðskap því þar sem Alla amma
er þar er gleði.
Þínar
Arna Guðrún, Aðalbjörg
Birna og Laufey Jónsdætur.
Elsku Alla mágkona.
Þá hefur þú kvatt okkur í bili. Svo
snöggt, eins og þér einni var lagið,
yfirgafst þú þetta jarðneska svið.
Eftir sitjum við hljóð.
Síst af öllu átti ég von á því, hinn 4.
desember síðastliðinn í afmæli þínu,
að okkur entist ekki lengri tími sam-
an. En svona taka forlögin oft í
taumana og af okkur tekin völdin.
Fyrirvaralaust.
Minningar streyma fram, minn-
ingar sem ég mun ylja mér við um
ókomna tíð.
Þú hefur verið mín besta vinkona í
nær 50 ár. Ætíð hefur þú staðið við
hlið mér, eins og klettur, á hverju
sem hefur gengið. Saman höfum við
átt ógleymanlegar stundir. Og þær
tekur enginn frá mér.
Um þig gæti ég skrifað heila bók.
Um gleði þína og gáska, hressleika
og lífsgleði, hjálpsemi og hlýju, að
ónefndum þínum einstaka húmor.
Ég heyri enn hlátur þinn, ég sé
þig þarna brosandi, ég finn hlýjuna
þína. Til dyranna komstu eins og þú
varst klædd. Blessuð sé minning þín.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Elsku Júlli bróðir, Anna Jóna,
Krissa, Árni, Jónka, Inga og fjöl-
skyldur. Ég sendi ykkur mínar inni-
legustu samúðarkveðjur í þessari
miklu sorg.
María Snorradóttir
(Maja mágkona).
Vertu alltaf hress í huga
hvað sem kann að mæta þér.
Lát ei sorg né böl þig buga.
Baggi margra þungur er.
Treystu því, að þér á herðar
þyngri byrði’ ei varpað er
en þú hefir afl að bera.
Orka blundar næg í þér.
(Erla skáldkona.)
Í birtu jólanna myrkvast umhverf-
ið allt í einu þegar Alla mágkona er
flutt fárveik á sjúkrahús og deyr ör-
fáum klukkustundum seinna án þess
að nokkur fái rönd við reist. Það
minnir okkur ennþá einu sinni á
hversu stutt er milli lífs og dauða og
enginn veit sína ævina fyrr en öll er.
Hún er nýbúin að halda veglega
veislu í tilefni sjötugsafmælisins og
nokkrum dögum síðar kveðjum við
hana hinstu kveðju.
Upp í hugann koma minningar lið-
ins tíma, tímans fyrir tæpum fimmtíu
árum, þegar elsti bróðirinn kynnti
konuefnið sitt. Hún minntist sjálf
þessarar fyrstu heimsóknar oft síðar
og hló mikið að hæversku sinni þá og
sagðist hafa vandað sig mjög. Það
dugði því hún sló í gegn og fljótlega
hófu Alla og Júlli búskap á neðri
hæðinni heima. Alla var heimavinn-
andi fyrstu árin enda fæddust fjögur
börn á sjö árum en strax og tækifæri
gafst fór hún að vinna utan heimilis.
Lífsgleði hennar og atorka eru öðr-
um til eftirbreytni og þrátt fyrir að
oft væri í ýmsu að snúast hafði hún
ævinlega tíma til að taka vel á móti
vinum.
Alla hafði sinn hátt á hlutunum,
hún hafði sínar skoðanir á flestum
málum og fannst fátt leiðinlegra en
að sitja á þessum skoðunum og skóf
ekkert af því ef hún vildi svo við hafa.
Það var því ávallt bætandi og frísk-
andi að líta við hjá Öllu og Júlla.
Nú þegar hún hefur verið kvödd
héðan gerum við okkur ljóst, að þrátt
fyrir lífstrú hennar og jákvæðni þá
hefur hún síðustu árin átt við erfiðari
veikindi að stríða en nokkurn grun-
aði.
Ég kveð Öllu með söknuði og inni-
legu þakklæti fyrir samveru liðinna
ára.
Elsku Júlli, við Sturla og strák-
arnir vottum þér og þínum okkar
dýpstu samúð.
Inga.
Komið er að kveðjustund. Kær
vinkona hefur lagt upp í langferð. Þá
hinstu. Fregnirnar af andláti hennar
hafa ekki enn náð að meitla meðvit-
undina. Það er eins og tíminn standi í
stað.
En leiðir skilja á fallegum árstíma,
AÐALBJÖRG GUÐ-
RÚN ÁRNADÓTTIR