Morgunblaðið - 21.12.2004, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. DESEMBER 2004 39
MINNINGAR
dimmu aðventunótt með því örðugt
var að ná því niður. Slökkviliðið hafði
ekki nógu langa stiga til að ná upp á
fjórðu hæð hússins svo börnin voru
selflutt niður á svalir hússins þar til
ágætir menn úr breska setuliðinu
komu með stiga sem nægði svo allir
komust óskaddaðir af vegna árvekni
og hetjudáða þeirra Ólafs og Krist-
jáns. Var þetta hreystiverk lengi
fréttaefni og síðar getið í annálum.
Þeir, sem áttu ástvini sína þarna í
bráðri lífshættu, hafa jafnan minnst
þeirra félaga úr lögregluliðinu með
innilegu þakklæti. Verður Ólafur nú
jarðsunginn þegar rétt 63 ár eru liðin
frá því er afrek félaganna var unnið.
Ólafur var trúaður maður og þráði
oft eftir að hann missti konu sína að
komast í þá ferð, sem nú er hafin.
Kristján var frægur íþróttakappi
og Ólafur fyrr og síðar sjómaður, en
báðir mikilmenni að burðum, einstök
prúðmenni og með hæfustu lögreglu-
mönnum.
Nú að þeim báðum látnum er þeim
vottuð virðing og þakklæti fyrir
hreystiverkið og hugulsemina fyrir
nær hálfum sjöunda áratug. Sérstak-
ar alúðarkveðjur berast frá Hilmari
Foss Poulton, sjötugum fyrrv. skip-
stjóra í Ástralíu.
Blessuð sé minning þessara mætu
manna.
Hilmar Foss.
Það kom mér ekki á óvart þegar
mér barst sú fregn að vinur minn
Ólafur Guðmundsson væri látinn þar
sem hann var búinn að vera lengi
sjúkur. Mér komu í hug okkar fyrstu
kynni fyrir 50 árum þegar ég hóf
störf í lögreglunni í Reykjavík og við
urðum vaktarfélagar og um leið nán-
ir vinir, og hélst sú vinátta alla tíð.
Það er mikið lán að hafa átt Ólaf sem
vin og samstarfsmann og vart hægt
að hugsa sér betri félaga hvort held-
ur var innan starfsins eða utan. Ólaf-
ur var glæsimenni og snyrtimenni og
vakti athygli hvar sem hann fór, enda
með hæstu mönnum og bar sig vel, og
var vinsæll bæði meðal starfsfélaga
og almennings og vildi hvers manns
vanda leysa. Á sínum yngri árum var
hann landsþekktur íþróttamaður og
átti m.a. Íslandsmet í kringlukasti í
tíu ár eða frá 1938–1948 og var vel lið-
tækur í fleiri greinum. Hann var sá
maður sem maður hefði helst kosið
að hafa sér við hlið þegar mikið lá við.
Árið 1941 var hann heiðraður ásamt
Kristjáni Vattnes lögregluþjóni fyrir
frækilegt björgunarafrek sem þeir
unnu við að bjarga fólki úr bruna í
Hafnarstræti 11, en við það verk
lögðu þeir félagar sig í mikla lífs-
hættu.
Fleiri afrek vann hann sem of
langt væri upp að telja. Ólafur var
mikill félagsmálamaður og kom víða
við í þeim efnum innan lögreglunnar,
var m.a. einn aðalmaðurinn í Lög-
reglukórnum og var kjörinn heiðurs-
félagi hans 1984.
Nú er komið að kveðjustundinni
sem við ræddum oft um og nú kveð
ég þig með þökk fyrir langa og
trausta vináttu og ánægjulegt sam-
starf og sendi sonum þínum Guð-
mundi og Bjarna og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur frá
mér og fjölskyldu minni.
Bjarki Elíasson.
Kveðja frá Lögreglukór
Reykjavíkur
Lokið hefur jarðvist sinni mætur
maður, Ólafur Guðmundsson, gjarn-
an kallaður Ólafur frá Laugarvatni.
Hann var lögregluþjónn í Reykjavík,
vel þekktur og kynntur. Margir sam-
tímamenn þekktu Óla, enda var hér
ekkert smámenni á ferðinni, maður
rúmlega tveir metrar á hæð og auk
þess þekktur íþróttamaður, ljúf-
menni og öðlingur í öllum samskipt-
um.
Með þessum fáu og fátæklegu orð-
um ætla ég ekki að rekja lífshlaup
Ólafs, til þess þarf mér færari menn
og því kunnugri.
Þessar línur var mér falið að rita
sem kveðjuorð frá Lögreglukór
Reykjavíkur, en þar var Ólafur heið-
ursfélagi og vel að þeirri sæmd kom-
in þar sem hann vann kórnum geysi-
lega mikið og vildi veg hans sem
mestan í hvívetna.
Í mörg ár var hann ritari kórsins
og kom þá vel fram hversu nákvæm-
ur og samviskusamur maðurinn var.
Ég hygg að ekki sé ofmælt að segja
að Ólafur hafi átt hvað drýgstan þátt
í tilurð þess samstarfs sem nú er á
milli lögreglukóra á Norðurlöndum
en svokölluð kóramót eru haldin á
fjögurra til fimm ára fresti til skiptis í
löndunum. Í stjórn kórsins var Ólaf-
ur þegar fyrsta mótið var haldið hér á
landi árið 1966 og mun það mót
standa býsna hátt miðað við önnur
mót og er þar á engan hallað. Ólafur
var stoltur af Lögreglukórnum og
hélt málefnum hans mjög á lofti,
enda ástæða til þar sem kórinn er
elsta félag innan lögreglunnar, stofn-
aður árið 1934 og hefur starfað sam-
fellt síðan.
Lögreglukór Reykjavíkur kveður
nú dyggan félagsmann og biður hon-
um blessunar Guðs á þeim leiðum
sem hann hefur nú lagt út á um leið
og þakkað er fyrir mikið og óeigin-
gjarnt starf í þágu kórsins.
Lögreglukór Reykjavíkur sendir
aðstandendum Ólafs innilegar sam-
úðarkveðjur.
Arnþór Ingólfsson.
nú þegar mild ljósin varpa birtu út í
skammdegið og snjórinn fellur svo
hægt til jarðar. Jólanna hátíð í nánd.
Í auðmýkt og í þakklæti fyrir
samfylgdina gegnum árin þau öll
minnist ég nú Öllu hans Júlla, kveð
þessa mætu konu.
Það hefur verið lærdómsríkt að fá
að fylgja henni eftir, feta með henni
leiðina um lífins vegi í blíðu og
stríðu. Það hefur verið ljúft að
þiggja af henni leiðsögnina, stuðn-
inginn, atlætið það allt.
Það hefur verið gott að fá að njóta
nærveru hennar, hlýju og alúðar.
Eftir standa nú dýrmætar minn-
ingarnar.
Ég þakka fyrir allt sem hún hefur
kennt mér, þolinmæði, þrautseigju
og mildi. Hafi hún þökk fyrir söng-
inn, taktinn í lífinu, lífsdansinn sjálf-
an.
Hjá Öllu var gott að hlæja. Með
henni var gott að gráta.
Í huganum sé ég hana sitja þarna
við eldhúsborðið í Goðabrautinni
með kaffibollann sinn, heyri enn um-
vandanir hennar, athugasemdir eða
hrós. Skynja hvellandi hláturinn,
syngjandi áherslurnar, greini ástúð
og kærleika. „Ert þetta þú? Komdu
inn.“ Á borðinu er matur … ég kom
til þín svangur, en frá þér saddur
fór.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Við kveðjum þig með trega þungans tár
sem tryggð og kærleik veittir liðin ár.
Þín fórnarlund var fagurt ævistarf
og frá þér eigum við hinn dýra arf.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Elsku Júlli frændi, Anna Jóna,
Krissa, Árni, Jónka, Inga og fjöl-
skyldur.
Við strákarnir í Bárugötunni
sendum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum algóðan Guð að
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Arnar Símonarson
(Addi).
✝ Ásbjörg GuðnýJónsdóttir fædd-
ist á Gunnlaugsstöð-
um í Stafholtstungna-
hreppi 30. nóvember
1904. Hún lést á dval-
arheimilinu Höfða á
Akranesi 15. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jón Þ. Jónsson bóndi,
f. 25. júní 1870, d. 9.
mars 1959, og Jófríð-
ur Ásmundsdóttir, f.
29. apríl 1881, d. 16.
október 1977. Ás-
björg var annað barn
í sextán systkina hópi og ólst upp
hjá foreldrum sínum á Gunnlaugs-
stöðum. Systkini Ásbjargar eru:
Friðjón, f. 1903, d. 1991, Oddur
Halldór, f. 1906, d. 1994, Guð-
mundur, f. 1908, d. 1995, Kristinn,
f. 1909, d. 1994, Lára, f. 1911, d.
2000, Leifur, f. 1912, d. 1997, Guð-
jón, f. 1913, d. 2001, Sigrún, f. 1915,
Fanney, f. 1916, Guðmundur Ósk-
ar, f. 1918, d. 1996, Magnús, f.
1919, d. 1995. Svava,
f. 1921, Ágústa, f.
1922, Gunnlaugur, f.
1924 og Svanlaug, f.
1928.
Árið 1934 giftist
Ásbjörg Jóni Bjarna
Magnússyni, frá
Höfða í Þverárhlíð, f.
9. mars 1905, d. 2.
febrúar 1976. Bjuggu
þau lengst á Sig-
mundarstöðum í
Þverárhlíð en þau
keyptu jörðina vorið
1937. Þau voru barn-
laus. Vorið 1966
hættu Jón og Ásbjörg búskap af
heilsufarsástæðum og fluttu til
Akraness og keyptu húsið Laugar-
braut 13. Seinni árin dvaldi Ás-
björg á dvalarheimilinu Höfða á
Akranesi. Hún gaf húsið sitt á
Laugarbraut 13 og allar eigur til
samtaka lamaðra og fatlaðra.
Útför Ásbjargar verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Í dag er elskuleg föðursystir mín,
Ásbjörg Guðný Jónsdóttir, jafnan
kölluð Ása, kvödd hinstu kveðju. 30.
nóvember sl. fagnaði hún hundrað
ára afmæli sínu. Á aldarafmælinu tók
Ása á móti gestum, ræddi við mann
og annan. Þótt líkamlegri heilsu hefði
hrakað síðustu vikurnar var minnið
óskert og sást að afmælisbarnið hafði
staðið sig furðu vel í glímunni við Elli
kerlingu, haldið góðri sjón og heyrn,
skýrri hugsun og fylgst vel með gangi
þjóðmála.
Ekki var Ása gömul þegar hún fór
að hjálpa til við uppeldi systkina
sinna. Hún var fljótt hamhleypa til
vinnu og ósérhlífin. Á barnmörgu
heimili var mikið annríki og ekki þótti
umtalsvert þótt börn og unglingar
væru látin vinna ýmsa erfiðisvinnu
svo sem að bera vatn í bæinn. Þá voru
ekki þægindi nútímans. Það þóttu
stórkostlegar framfarir þegar hægt
var að dæla inn vatni með handdælu.
Oft var vinnudagurinn langur við að
halda öllum barnahópnum og öllu
innanhúss jafn snyrtilegu og raun
bar vitni. Hver flík var unnin heima
og marga munna að fæða. Það kom
fljótt í ljós að Ása var mikil listakona í
höndum og saumaði hún oft fatnað á
systkini sín. Í torfbænum gamla varð
hetjusaga til, þar fæddust flest börn-
in en þrátt fyrir erfiðar ytri aðstæður
tókst foreldrum Ásu að skila af sér
slíku dagsverki að fágætt mun vera.
Baráttuvilji, glaðværð og hjálpsemi
einkenndi fjölskyldu Ásu og upp-
vaxtarár.
Ása var á Gunnlaugsstöðum til
vorsins 1934. Þá hóf hún búskap á
Höfða ásamt unnusta sínum, Jóni
Bjarna Magnússyni, syni hjónanna
Sigríðar Halldórsdóttur og Magnús-
ar Rögnvaldssonar sem þar bjuggu
þá en þau fluttu að Höfða í Þverár-
hlíð vorið 1909. Jón og Ása giftu sig
um haustið 1934 en næsta vor brugðu
þau búi og fluttu til Reykjavíkur og
voru þar til heimilis árin 1935 og
1936. Þar stundaði Jón ýmsa vinnu
sem til féll. Ekki undu ungu hjónin
hag sínum á mölinni enda bæði börn
hins fagra Borgarfjarðarhéraðs.
Vorið 1937 keyptu þau jörðina Sig-
mundarstaði í Þverárhlíð, hófu þar
búskap og bjuggu þar til ársins 1966.
Bærinn er nú fremstur í byggð undir
Þverárhlíðarhálsinum norðan Litlu-
Þverár. Það þótti undrunarefni hvað
Ása og Jón gátu afkastað miklu. Þau
byggðu allt upp, ræktuðu og girtu og
áttu afurðamikið bú og gott. Jörðin
tók miklum stakkaskiptum, nýrækt
varð mikil og falleg og túnið allstórt.
Góð hirða var á öllu úti sem inni og
bar ábúendum fagurt vitni. Þau voru
stolt af því að vera bændur, elskuðu
jörðina sína, glöddust yfir hverjum
áfanga sem náðist. Þau fundu þann
streng sem bindur manninn við nátt-
úruna. Verklagni og dugnaður var
þeim í blóð borið og starfsorka þeirra
virtist óþrjótandi. Ása var hörkudug-
leg, ósérhlífin og umfram allt ærleg.
Barn að aldri kynntist ég hvílíkur
höfðingi og kvenskörungur Ása var
þegar ég kom fyrst að Gunnlaugs-
stöðum til sumardvalar. Mikill sam-
gangur var á milli Sigmundarstaða
og Gunnlaugsstaða. Oft var mann-
margt á Gunnlaugsstöðum þegar
börnin sextán og fjölskyldur þeirra
komu í heimsókn. Í hverri veislu stóð
Ása eins og herforingi við stjórnvöl-
inn og stýrði með einstakri lagni og
ákveðni, jafnt börnum sem fullorðn-
um. Ásu og Jóni varð ekki barna auð-
ið en Ása átti ætíð mikið í sínum eigin
systkinum og systkinabörnum. Ég á
margar kærar myndir af Ásu og fátt
þótti mér skemmtilegra en að fara í
heimsókn að Sigmundarstöðum.
Heimili Ásu bar vott um smekkvísi
og fágun. Handavinna húsmóðurinn-
ar skreytti híbýli hennar og fagrir
munir prýddu stofur, bónuðu gólfin
gljáðu sem fægður spegill, allt var
pússað og strokið en sjálf var Ása
mesta stássið. Kvik og létt í hreyf-
ingum tók hún á móti okkur á bæj-
arhlaðinu. Svo bar hún fram kræs-
ingar, heimabakaðar tvíbökur,
randalínur, kleinur, mjúkar flatkök-
ur með hangikjöti, spesíur, jólakökur
og hvaðeina, renndi kaffi í bolla og
þótti verst að eiga ekkert með
kaffinu handa okkur …
Vorið 1966 urðu Jón og Ása að
hætta búskap af heilsufarsástæðum.
Á yngri árum hafði Jón orðið fyrir
því slysi að brotna illa um ökklann á
vinstra fæti, greri það seint og illa
enda aldrei vitjað læknis. Ökklabrot-
ið háði Jóni alla tíð og síðustu árin var
hann sykursjúkur og Ása ekki heilsu-
hraust heldur enda höfðu þau unnið
mikið alla tíð. Þau fluttu til Akraness
og keyptu húsið Laugarbraut 13.
Vorið 1972 fór Jón í aðgerð vegna
ökklabrotsins og fékk talsvert mikla
bót en þá kom annað til. Það var inn-
vortis mein sem síðast dró hann til
dauða. Næstu árin dvaldi hann oft á
sjúkrahúsi en þess í milli var hann
heima. Síðustu sólarhringana var
hann heima hjá Ásu konu sinni. Þá
sást vel hversu sterk hún Ása er en
hún hjúkraði honum þá af sinni ein-
stöku hlýju og tillitssemi. Hjónaband
Jóns og Ásu var fádæma gott svo
aldrei bar skugga á.
Ása reyndist fjölskyldu sinni ástrík
móðir því við vorum öll börnin henn-
ar en einnig sýndi hún öðrum sömu
ástúð og hlýleika, einkum þeim sem
voru minni máttar. Systkini sín þótti
henni ákaflega vænt um sem og allt
sitt frændfólk.
Seinni árin dvaldist Ása á Höfða á
Akranesi. Hún gaf húsið sitt að Laug-
arbraut 13 og allar eigur til samtaka
lamaðra og fatlaðra. Allt líf Ásu var
spunnið úr þeli góðleika og mikillar
hlýju til allra manna og málleysingja.
Hún var vönduð til orðs og æðis, heil-
steypt og mikil reglukona, réttsýn og
gædd miklum mannskilningi.
Ása undi sér vel á Höfða, jákvæð
sem fyrr, hældi öllu starfsfólkinu,
hún hafði sko ekki yfir neinu að
kvarta, það væri leikið við sig, allir
ynnu sem einn maður. Þeir sem
heimsóttu Ásu fóru ríkari heim aftur.
Hún var svo lifandi og gefandi af já-
kvæðu lífsviðhorfi sínu og innri birtu
og framar öllu óbilandi bjartsýni.
Hún prjónaði drjúgt um dagana, gaf
á basar á spítalanum og prjónaði
marga peysuna handa vinum og
vandamönnum en ekkert gladdi hana
eins mikið og að geta glatt lítið barn.
Var þá oft vafi á hvort ljómaði meira
andlitið á gömlu konunni eða
barninu.
Ég og fjölskylda mín þökkum Ásu
afbragðskynni alla tíð. Við minnumst
hennar með hlýhug og virðingu.
Svanfríður S. Óskarsdóttir.
Í dag minnumst við hjá Styrktar-
félagi lamaðra og fatlaðra Ásbjargar
Guðnýjar Jónsdóttur fyrir einstakan
velvilja í þágu félagsins.
Það er vegna fólks eins og þeirra
hjóna Ásbjargar Guðnýjar Jónsdótt-
ur og eiginmanns hennar Jóns
Bjarna Magnússonar sem félag eins
og Styrktarfélag lamaðra og fatlaðra
getur sinnt starfi sínu í þeim mæli
sem það gerir.
Þeim hjónum varð ekki barna auð-
ið og ákváðu því að færa félaginu eig-
ur sínar að gjöf í þeirri von að þær
verði einhverjum til blessunar.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég fyrir hönd félagsins þakka ómet-
anlegan stuðning í gegnum árin.
Fyrir hönd SLF,
Vilmundur Gíslason,
framkvæmdastjóri.
ÁSBJÖRG GUÐNÝ
JÓNSDÓTTIR
Erfidrykkjur
Salur og veitingar
Félagsheimili KFUM & KFUK
Holtavegi 28, 104 Reykjavík.
Upplýsingar í síma 588 8899.
www.kfum.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning