Morgunblaðið - 21.12.2004, Blaðsíða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 21. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jólín Ingvars-dóttir fæddist 1.
nóvember 1924. Hún
lést 9. desember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Hólm-
fríður Einarsdóttir
og Ingvar Sigurðs-
son. Systkini hennar
á lífi eru Elín, Sig-
urður, Ráðhildur,
Sigurgestur og
Kristbjörg. Þau sem
eru látin voru Einar,
Guðlaug og Trausti.
Systkini samfeðra
Aðalheiður og Sig-
urður, bæði látin.
Jólín giftist hinn 1. desember
1945 Sigurði Lárusi Árnasyni
múrarameistara, f. 23. okt. 1921,
d. 6. mars 1969. Foreldrar Sig-
urðar voru Arnbjörg Sigurðar-
dóttir og Árni Einarsson. Börn
Jólínar og Sigurðar eru: 1) Árni
Vilberg Sigurðsson, f. 8. okt.
1945, maki Guðlaug Bára Þráins-
dóttir, f. 14. nóv. 1945. Þau
skildu. Þeirra barn Guðrún Árný,
maki Jens Guðmundsson. Þeirra
börn eru Ásthildur Bára og Árni
Björn. Núverandi eiginkona Árna
er Sólrún Ósk Sigurðardóttir, f.
14. júlí 1961, hennar barn Þor-
geir Lárus Másson. 2) Ingvar Jó-
hann Sigurðsson, f.
23. des. 1949, d. 2.
apríl 1963. 3) Arn-
björg Sigurðardótt-
ir, f. 25. nóv. 1952,
maki Ástgeir Þor-
steinsson, f. 6. sept.
1950. Þeirra börn: a)
Sigurveig, sambýlis-
maður Erlingur Þór
Jónsson. b) Lína
Dögg, sambýlism.
Otto Elbertsen. c)
Sigurður, sambýlis-
kona Harpa Kristín
Hlöðversdóttir.
Sambýlismaður Jól-
ínar til margra ára var Jón Andr-
ésson, f. 4. des. 1921, d. 13. júlí
2003. Börn Jóns af fyrra hjóna-
bandi: 1) Birgir, f. 28. júní 1947,
d. 24. maí 1959. 2) Valgerður, f.
12. sept. 1949, maki Sævar Lýðs-
son. Kristín, f. 22. ágúst 1951,
maki Bjarni Bjarnason. 3) Sigrún,
f. 22. ágúst 1960, maki Pétur
Hrafn Sigurðsson.
Fyrstu búskaparárin var Jólín
heima að sinna búi og börnum en
seinni árin var hún útivinnandi
og starfaði lengst af á Sólvangi í
Hafnarfirði.
Útför Jólínar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Nú þegar þú Lína mín ert horfin á
braut langar mig að þakka þér sam-
fylgdina síðustu þrjátíu og þrjú árin
með örfáum orðum.
Þú varst lífsglöð kona en þrátt
fyrir alla þína glaðværð var líf þitt
ekki alltaf dans á rósum, tvö stór
áföll settu mörk á lífsferil þinn. Það
fyrra var þegar Ingvar sonur þinn
fórst af slysförum rétt fyrir ferm-
ingardaginn sinn og seinna áfallið
varð aðeins sex árum síðar þegar
Sigurður eiginmaður þinn lést. Þá
raun að hafa bæði misst son og eig-
inmann barst þú eins og hetja þau ár
sem þú áttir eftir ólifuð.
Þér var það mikið kappsmál að af-
komendum þínum liði ávallt vel og
þá sérstaklega barnabörnunum sem
nú sárt sakna ömmu sinnar. Hvort
sem við hittumst eða áttum tal sam-
an í síma spurðir þú ávallt fyrst
hvernig börnin hefðu það og það veit
ég að sömu umhyggju barst þú fyrir
börnum og barnabörnum Jóns
Andréssonar, sambýlismanns þíns
til margra ára. Já, afkomendur þínir
skipuðu alltaf fyrsta sætið í huga
þínum.
Saumaskapur og öll handavinna
var nokkuð sem vafðist ekki fyrir
þér. Tólf ára gömul saumaðir þú
fyrsta kjólinn þinn og ekki þann síð-
asta því að þeir urðu margir ásamt
því að prjóna fjöldann allan af kjól-
um sem sumir hverjir voru hrein
listaverk. Eftir að þú fluttir á Hrafn-
istu tókstu virkan þátt í alls konar
föndri sem þar er boðið upp á og var
það eins og með hannyrðirnar, allt
lék í höndunum á þér. Já, tengda-
mamma, þú varst sannkallaður
listamaður í höndunum. Er líða tók
á þetta ár gerðum við fjölskyldan
okkur grein fyrir því að heilsu þinni
var farið að hraka en þú lést það
ekki á þig fá frekar en fyrri daginn.
Þú áttir það stundum til að koma
þínum nánustu skemmtilega á óvart
og minnist ég þess að á áttræðisaf-
mæli þínu hinn 1. nóvember sl. vildir
þú ekki að neitt væri fyrir þér haft
og bannaðir öll veisluhöld þar sem
þú taldir þig ekki hafa neina heilsu
til slíks og alls ekki fær um að fara
úr húsi. Við hjónin litum inn þann
dag til að samgleðjast þér. Ekki vor-
um við fyrr komin heim en síminn
hringdi og þú spurðir hvort ekki
væri eitthvað í matinn því að þú
værir að hugsa um að koma í mat.
Að sjálfsögðu var brugðist við fljótt
og þú sótt. Þessi kvöldmáltíð varð sú
síðasta sem við áttum saman í þessu
lífi.
Nú líður senn að jólum, þeim tíma
sem var þér að mörgu leyti mjög
kær. Áður en kallið kom varst þú
búin að ganga frá ákveðnum atrið-
um vegna jólagjafa, jú, þú vissir að
þinn tími hér á jörðu var senn á enda
og vildir þess vegna eins og svo oft
áður að allt væri í röð og reglu er þú
færir og það gekk eftir. Ansi held ég
að það verði tómlegt við matarborð-
ið á heimili okkar Öddu á aðfanga-
dagskvöld þegar sæti það sem þú
hefur skipað svo mörg undanfarin
ár stendur autt.
Að endingu langar mig að þakka
þér, Lína mín, allt það góða sem þú
lést af þér leiða fyrir mig og mína
fjölskyldu. Megi Guð almáttugur
ávallt vaka yfir þér.
Þinn tengdasonur
Ástgeir.
Það er komið að því að kveðja
hana Jólín okkar. Þegar börnunum
voru færðar fréttirnar af andláti
hennar varð einu þeirra á orði að
hún Jólín væri alltaf svo hress. Það
eru orð að sönnu og þannig minn-
umst við hennar.
Pabbi og Jólín ferðuðust mikið og
fóru oft til sólarlanda, stundum með
svo skömmum fyrirvara að rétt náð-
ist að láta okkur afkomendurna vita
af brottför. Helsta dægrastytting
Jólínar var handavinnan, það skipti
ekki máli hvort hún var að prjóna,
hekla eða sauma, allt lék í höndun-
um á henni og má segja að hún hafi
verið listakona í handverki. Jólín gat
jafnvel prjónað eða heklað í bílnum
þegar þau pabbi fóru út úr bænum. Í
sólarlandaferðunum var ekki heldur
slegið slöku við, alltaf var Jólín með
eitthvað á prjónunum. Það er dýr-
mætt í dag að eiga dúka og annað
sem hún bjó til. Jólín hafði gaman af
því að taka í spil eins og pabbi. Hún
var mikil keppnismanneskja við
spilaborðið. Það var oft líflegt þegar
hún var að spila og ekki líkaði henni
linkind í sögnum.
Pönnukökurnar hennar Jólínar
eru frægar í fjölskyldunni. Hún
mætti jafnan með vænan stafla í af-
mælisveislur krakkanna og kláruð-
ust þær alltaf fljótt. Pönnuköku-
pannan var meira að segja tekin
með í sólarlandaferðirnar og frést
hefur af Íslendingum sem höfðu
kynnst konu í sólarlandaferð sem
bakaði þessar líka dásamlegu
pönnukökur.
Jólín hafði sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum líðandi
stundar. Það var gaman að ræða við
hana um pólitík og ekki vorum við
alltaf sammála, en þegar hún hafði
tekið afstöðu varð henni ekki hagg-
að.
Jólín reyndist mér og minni fjöl-
skyldu alla tíð vel, til hennar var
hægt að leita þegar á þurfti að
halda. Hún miðlaði af reynslu sinni
og hafði góða nærveru. Hún fylgdist
af áhuga með því sem krakkarnir
voru að gera og hafði gaman af fá
þau til sín í heimsókn.
Við minnumst Jólínar með mikilli
hlýju og innilegu þakklæti fyrir
samverustundirnar og allt það sem
hún gerði fyrir okkur. Blessuð sé
minning hennar.
Sigrún Jónsdóttir, Pétur,
Sigurður Hrafn, Arnar og
Jóna Þórey.
Elsku amma Lína. Þá ertu loks
komin til afa og Ingvars. Mér verður
oft hugsað til þess hvað það var
notalegt að koma til ykkar Jóns á
Skúlaskeiðina. Þar var alltaf tekið á
móti manni eins og prinsi. Fékk ég
alltaf nóg af pönnukökum, ís og auð-
vitað kaffi þó svo að ég hafi ekki ver-
ið hár í loftinu. Ég veit ekki hvað það
var en ég drakk bara kaffi hjá þér.
Þegar þú síðan kvaddir okkur á
fimmtudagskvöldið 9. desember var
hellt upp á kaffi og fékk ég mér einn
kaffibolla úr bollanum þínum.
Fyrir mörgum árum buðuð þið
Jón mér að koma með ykkur í sum-
arbústað í Grímsnesinu. Ákveðið var
að fara í heimsókn til Línu systur
sem var að vinna á Laugarvatni það
sumar. Sást þú fljótlega að ég vildi
frekar vera yfir nóttina hjá Línu og
þótti það sjálfsagt að rúlla á eftir
mér daginn eftir á Coltinum. Þegar
þið síðan komuð aftur um morgun-
inn að sækja mig þá var ég ekki þar
lengur. Hafði ég hitt stráka kvöldið
áður sem voru að spila fótbolta og
vildu þeir endilega fá mig í liðið hjá
sér enda væri fótboltamót á Flúðum
næsta morgun. Á þessum tíma voru
farsímar ekki mikið komnir í notkun
og því ómögulegt að ná í ömmu til
þess að segja henni frá þessu. Ég
kom ekki aftur á Laugarvatn fyrr en
um kvöldið þann daginn. En þú og
Jón biðuð alveg róleg eftir mér enda
var hjartað í þér svo gott. Pabbi
skammaði mig fyrir þessa háttsemi
en ekki fannst þér þetta vera til-
tökumál.
Amma var alla tíð hörkudugleg og
sterk í hjartanu. Oft þegar við kom-
um til ykkar á Skúlaskeiðinu var allt
í gangi, þvottavélin niðri í kjallara
var að þvo, hrærivélin í gangi, þú að
ryksuga og Leiðarljós í sjónvarpinu.
Aldrei hef ég kynnst annarri eins
handavinnukonu. Þú heklaðir og
prjónaðir fram á síðasta dag. Bestu
ullarsokkar sem ég hef gengið í voru
frá þér, amma mín.
Það var alveg sama hvað gekk
mikið á hjá okkur systkinunum,
hvort verið var að atast inni í svefn-
herbergi eða renna sér á teppinu í
stofuganginum á Skúlaskeiðinu.
Alltaf hlóstu með okkur og lékst þér.
Þú gekkst yfir marga erfiða
þröskulda á lífsleiðinni og hugsaði
ég oft um það hvernig ég hefði sjálf-
ur tekið á þeim erfiðleikum sem þú
þurftir að horfast í augu við. En eitt
veit ég að enginn er eins sterk eða
sterkur og amma var, hvort sem það
var í baráttu við tilfinningar eða að
vaska upp í sjóðheitu vatni eins og
þú gerðir alltaf.
Loks færðu að hvíla sterku beinin
og sterku sálina sem voru orðin
þreytt þó svo að það sæist aldrei á
þér.
Ég kveð þig núna, elsku amma
mín, með tárvot augu en þó hlýju í
hjarta því ég veit að þú ert hjá okkur
öllum
Í dag er glatt í döprum hjörtum,
því Drottins ljóma jól.
Í niðamyrkrum nætur svörtum
upp náðar rennur sól.
Er vetrar geisar stormur stríður,
þá stendur hjá oss friðarengill blíður,
og þegar ljósið dagsins dvín,
oss Drottins birta kringum skín.
(V. Briem.)
Það besta sem guð hefur skapað er nýr
dagur.
(Sigur Rós.)
Sigurður.
Elsku Jólín, þú hefur kvatt eftir
viðburðaríka ævi. Þú kvaddir í faðmi
fjölskyldunnar en á slíkri stundu
koma upp í hugann margar minn-
ingar. Fyrir okkur systrunum
varstu þú konan hans afa Jóns og
okkar amma. Í uppvextinum fylgdi
því mikil tilhlökkun að heimsækja
ykkur á Skúlaskeiðið. Þið voruð
samrýnd og tókuð vel á móti gestum
og gangandi. Þú varst hress og glöð
í fasi og fljót að reiða fram kræs-
ingar þar sem brauð- og lagatertur
og pönnukökur voru í uppáhaldi. Þú
sinntir sérvisku okkar af natni og
sýndir mikinn skilning, börnum með
stúrinn svip var snúið hið snarasta
með léttum eldhúsverkum og spjalli.
Þér var umhugað um að okkur gengi
vel í íþróttum, námi og starfi. Þú
hafðir mjög gaman af kappsömu
fólki, hvattir okkur til dáða og
fannst mikilvægt að við stefndum
ávallt til sigurs. Ferðalög ykkar afa
voru spennandi, þið voruð fljót að
kynnast fólki, dugleg að skemmta
ykkur og öðrum enda mikil lífsgleði
og stuð í ykkar félagsskap. Hlátur
þinn var smitandi en bakvið hann
leyndist mjög lífsreynd kona. Þú
varst mikil jafnréttiskona, fórst ekki
leynt með skoðanir þínar á þjóð-
félagsmálum og varst ekki að hlífa
neinum við þeim. Af því lærðum við
hve mikilvægt það er að hafa skoð-
anir á samfélagsmálum, að standa á
sínum rétti og að vera fylginn sér.
Þér var margt til lista lagt, hann-
yrðir voru þín sérgrein, mikil fram-
leiðsla á ullarvörum á tíðum og þeir
sem áttu í erfiðleikum með sína
vinnu gátu sótt í þína þekkingu. Í
seinni tíð fórstu að vinna úr postu-
líni og gleri þar sem árangurinn var
ekki síðri. Er árin liðu þá sinntir þú
afa af mikilli umhyggju í veikindum
hans. Þið fylgdust samt sem áður
vel með lífsbaráttu barna ykkar og
afkomenda þeirra, sýnduð stuðning
og styrk. Það var alla tíð svo nota-
legt að vera hjá ykkur þar sem
gleðin var við völd, mikið spjallað
um pólitík og íþróttir, fylgst með
kappleikjum, tekið í spil og hann-
yrðir og maulað á kræsingum. Takk
fyrir allt, elsku Jólín, þú gafst okkur
mikið. Kæru ættingjar og vinir,
minningin um Jólín lifir.
Hlín, Jóna og Bryndís
Bjarnadætur.
„Sælt veri fólkið.“ Þannig heilsaði
Jólín, föðursystir okkar, alltaf hress
í bragði og það kjósum við að gera
þó kveðjustund sé.
Skammdegissólin hverfur bak við
fjöllin … stuttir geislar hennar stafa
bleikrauðum bjarma á himin og haf
enn um stund … allt draumi líkast
… Eins fara árin með minningarnar
… bernskumyndir dofna í óljósri
skímu liðinna daga …
Strákur, hlaupandi inn um hliðið á
Skúlaskeiðinu, snýr sér að mömmu
sinni og segir: ,,Svo þegar Lína býð-
ur okkur eitthvað með kaffinu þá
skalt þú ekki segja að hún þurfi ekk-
ert að hafa fyrir okkur því mig lang-
ar kannski í eitthvað!“ Lína hló mik-
ið og dátt þegar henni var sagt frá
… og stráksi fékk nóg í munn sinn
og maga … enda alltaf eitthvað ljúf-
fengt hjá Línu … upprúllaðar
pönnsur með sykri … í minningunni
veisluborð í hvert sinn hjá Línu …
og stutt í hláturinn … einstakan
hlátur alveg ofan í maga … jafnvel
niður í tær … óendanlega smitandi
hlátur … og hægt að ganga að hon-
um vísum … Stelpa, brosandi um
leið og hún segir: ,,Lína, eigum við
að koma í hláturskast …?“ Það stóð
aldrei á því, Lína var alltaf til … og
svo var hlegið og hlegið vel og lengi
…
Við kölluðum hana Línu ,,pæng“
… aldrei vitað af hverju … ef til vill
fannst okkur heyrast hvellur þegar
hún rak upp skellihlátur og dillaði
sér um leið og næstu hláturroku var
hleypt af …
Geislar skammdegissólarinnar
stuttir þessa dagana … hún kýs að
kveðja … ganga nýja leið … jóla-
sólin tekur á móti henni ljómandi og
hlý … falleg … eins og minningin
um Línu … Línu og Jón.
Þakkir fyrir hverja stund.
Aðstandendum sendum við hlýjar
kveðjur.
Áslaug og Frosti.
Nú er hún Jólín farin frá okkur.
Hún var sambýliskonan hans afa
okkar og var okkur alltaf svo góð.
Það var svo gaman að koma á Skúla-
skeiðið til þeirra. Jólín var alltaf
hress þegar við systkinin komum í
heimsókn. Sagði brandara, hló og
bakaði pönnukökur. Það var fastur
liður í öllum afmælum okkar að hún
Jólín kom með pönnsurnar og þeim
var sporðrennt samstundis. Jólín
var alltaf að prjóna og vinna að ein-
hverri handavinnu enda mjög lagin í
höndunum.
Þegar við vorum yngri og foreldr-
ar okkar voru erlendis hjóluðum við
systkinin á Skúlaskeiðið í mat. Okk-
ur er minnisstætt eitt kvöldið þegar
Jólín setti Hallbjörn á fóninn og
söng og dansaði með. Þá kom ná-
granninn á neðri hæðinni og bað um
að það yrði lækkað í tónlistinni.
Það var líka alltaf gaman að koma
á Miðvanginn og síðustu árin á
Hrafnistu þar sem Jólín var ánægð.
Jólín kveðjum við með söknuði og
þökkum fyrir ófáar skemmtilegar
samverustundir.
Guðmundur, Hildur, Jón og Atli.
Í dag kveðjum við sambýliskonu
föður og tengdaföður okkar, Jóns
Andréssonar, hana Jólínu Ingv-
arsdóttur. Jólín var Rangæingur en
bjó alla tíð í Hafnarfirði og starfaði
þar í mörg ár við aðhlynningu aldr-
aðra á Sólvangi.
Við kynntumst Jólínu fyrir rúm-
um 30 árum þegar hún og Jón hófu
sambúð.
Jólín var mikil atorkukona og sat
aldrei auðum höndum. Hún var ein-
staklega flink og listfeng hannyrða-
kona, einkum við prjón og hekl. Þeg-
ar hún og Jón skutust landshorna á
milli þá sat hún og prjónaði meðan á
ferðinni stóð og ekki sló hún síður ef
þau flugu til útlanda. Eftir að hún
fluttist á Hrafnistu fyrir tveimur ár-
um hóf hún einnig að vinna með gler
og gerði fjöldann allan af glermun-
um. Á Skúlaskeiðinu bjuggu þau
megnið af sínum búskap og þangað
var alltaf gott að koma, dekrað við
mann og pönnukökurnar sívinsælar.
Þangað skruppu börn okkar oft og
iðulega og var alltaf jafnvel tekið.
Varð maður aldrei var við annað en
hún liti á þau sem sín eigin barna-
börn og voru þau mjög hænd að
henni.
Jólín var hress og glaðlynd, sló oft
á létta strengi og sagði sögur af hin-
um og þessum með orðtaki sem
munað var og eftir haft. Vinahópur
þeirra Jóns var stór og ættingjar
margir og gestagangur mikill á
Skúlaskeiðinu. Þau Jón skruppu til
sólarlanda nokkrum sinnum á ári
síðustu árin sér til mikillar ánægju
allt þar til heilsan fór að bila. Á
Hrafnistu undi Jólín sér vel. Við
vottum Árna og Arnbjörgu og
þeirra fjölskyldum innilega samúð
okkar. Að leiðarlokum þökkum við
fjölskyldan Jólínu fyrir einstaka
ræktarsemi og alúð í okkar garð.
Blessuð sé minning Jólínar Ingv-
arsdóttur.
Valgerður og Sævar.
JÓLÍN
INGVARSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Jólín
Ingvarsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Helga Einarsdóttir;
Lína Dögg; Birgir og Sigrún Dóra;
Systkinin frá Framnesi.
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir
Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir
Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís
Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen,
útfararstjóri.
Guðmundur Þór
Gíslason,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS