Morgunblaðið - 21.12.2004, Blaðsíða 40

40 ÞRIÐJUDAGUR 21. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jóhannes Jóns-son fæddist á
Siglufirði 20. júlí
1916. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans við Hring-
braut 14. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jón Jóhannesson
fiskmatsmaður,
málafærslumaður
og fræðimaður, f.
1878, d. 1953 og
Guðlaug Gísladóttir
húsmóðir, f. 1881, d.
1966. Systkini Jó-
hannesar voru níu, Helga, f. 1902,
d. 1949, Dóróthea, f. 1904, d.
2001, Klara Valdís, f. 1906, d.
1969, Jóhannes Guðmundur, f.
1908, d. 1914, Anna, f. 1909, d.
1983, Trausti, f. 1912, d. 1932,
Bryndís, f. 1914 býr á Siglufirði,
Ingibjörg, f. 1918, d. 1973 og
Finnbogi, f. 1928, d. 1930. Eftirlif-
andi eiginkona Jóhannesar er
Unnur Marinós, hárgreiðsludama,
f. 1. ágúst 1923. Foreldrar hennar
voru Marinó Sigurðsson bakara-
Arnar, f. 1.9. 1989, Vilberg Andri,
f. 28.11. 1993 og Sara Birgitta, f.
4.9. 1995. b) Helga Jóhanna, f.
14.5. 1969. Sonur hennar er Sæv-
ar Ingi, f. 29.10. 1997.c) Birgitta
María, f. 9.12. 1975. Unnusti
hennar er Gunnar Þór Jóhanns-
son. 3) Anna María, f. 31.7. 1956.
Sambýlismaður hennar er Björn
Ingólfsson. Dóttir þeirra er Tanja
Dögg, f. 30.9. 1988. Fyrir átti
Anna soninn Jóhannes Örn, f.
22.2. 1976. 4) Hrafnhildur Hulda,
f. 28.8. 1958 gift Abdellah Zahid.
Dóttir þeirra er Miriam Björk, f.
5.1. 2003. Fyrir átti hún dótturina
Alexöndru, f. 12.8. 1989. 5) Hanna
Birna, f. 1.12. 1960 gift Inga Þór
Jakobssyni. Synir þeirra eru Dav-
íð Örn, f. 23.9. 1986 og Ísak Örn,
f. 7.1. 1998. Fyrir átti Ingi Þór
dótturina Guðnýju, f. 14.11. 1981.
Jóhannes vann frá unga aldri við
ýmis störf tengd síldarútgerð.
Frá árinu 1951 var hann fastráð-
inn hjá Síldarverksmiðjum ríkis-
ins, en í Reykjavík vann hann sem
húsvörður og næturvörður frá
árinu 1972 uns hann lét af störf-
um fyrir aldurs sakir.
Jóhannes og Unnur bjuggu á
Siglufirði fram til ársins 1972 er
þau fluttu til Reykjavíkur.
Jóhannes verður jarðsunginn
frá Fella- og Hólakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
meistari, síðast í
Borgarnesi, f. 1900,
d. 1972 og Guðrún
Jónsdóttir húsmóðir,
f. 1900, d. 1971. Jó-
hannes og Unnur
stofnuðu heimili á
Siglufirði 1944 og
eignuðust fimm dæt-
ur. Þær eru: 1) Erla
Nanna, f. 28.4. 1944.
Börn hennar eru a)
Sveinn Viðar, f. 17.8.
1962, kvæntur Marie-
Hélene Communay.
Dóttir þeirra er
Agathe Agnes, f.
22.10. 2003. Fyrir átti Sveinn son-
inn Snorra Arnar, f. 12.4. 1988. b)
Unnur Björk. Hennar börn eru
Ívar Örn, f. 9.12. 1983, Daníel
Patrik, f. 13.4. 1987 og Sunna
Björk, f. 3.10. 2000. c) Kristín
Elfa, f. 23.9. 1981. Unnusti henn-
ar er Kristján Axelsson.2) Guðrún
Björk, f. 4.11. 1946 gift Vilberg
Þorgeirssyni. Börn þeirra eru a)
Erla Dröfn, f. 8.2. 1965 sambýlis-
maður hennar er Magnús Krist-
insson. Þeirra börn eru Kristófer
Hann pabbi er dáinn.
Í janúar síðastliðnum lagði hann af
stað í þetta langa ferðalag. Þá fór
hjartað alvarlega að gefa sig og líf
okkar pabba fór að snúast um Bráða-
móttökuna, Landspítalann, Borgar-
spítalann og göngudeild hjartabilunar
á Landspítala. Við gerðum með okkur
samkomulag, ég, yngsta dóttir hans,
færi með honum í gegnum veikindin
og myndi sjá um allt varðandi veikindi
hans.
Við bjuggum okkur út og lögðum í
hann. Þetta voru mislöng ferðalög allt
frá morgungöngutúrum upp í margra
vikna ferðalög. Ferðalögin voru mis-
strembin. Sum notaleg eins og þegar
við fórum í heimsóknir á göngudeild
hjartabilunar til Önnu Gunnarsdóttur
hjúkrunarfræðings og Axels Sigurðs-
sonar á miðvikudögum. Það voru
notalegir túrar, svo jákvæðir og upp-
byggilegir. Þvílík heppni að hitta
þessa yndislegu ferðafélaga, svo ynd-
islegar manneskjur sem hlúa svo fal-
lega að sjúklingnum en ekki bara
sjúkdómnum.
Svo voru önnur ferðalög mun
strembnari. Þau tóku verulega á. Þá
voru há fjöll klifin og við þurftum oft
að hvíla okkur. Þurftum að þiggja
hjálp og í einu ferðalaginu þurftum
við að þiggja þrjár gagnráðsaðgerðir
til að komast upp fjallið. En upp fjallið
komumst við í það skiptið. Pabbi hafði
eitt mottó í lífinu og það var að gefast
aldrei upp. Og áfram héldum við.
Stundum þurftum við að þiggja blóð-
poka, stundum fleiri en einn. Stund-
um járnpoka, stundum saltvatnspoka,
stundum deyfilyf, hækjur, stafi og að-
hlynningu og stundum þáðum við öxl
til að hvíla á.
Síðasta ferðalagið var erfiðast, þá
var hann pabbi orðinn svo langþreytt-
ur eftir allar fjallgöngurnar en hann
ætlaði ekki að gefast upp, nei hann
ætlaði bara að þiggja meiri hjálp á
leiðinni. Og í hann lögðum við. Hann
þáði alla poka sem buðust á leiðinni og
skimaði eftirvæntingarfullur eftir
hjálparmönnunum. Þeir komu ávallt
brosandi og elskulegir og reiddu fram
hjálparhönd. Þessi tindur var erfiðari
en allir tindar sem við höfðum klifið
áður.
Við sáum heppilegan stein sem við
settumst á og þar hvíldum við okkur
og rifjuðum upp gamla tíma á Siglu-
firði. Þessi tími okkar á steininum á
meðan við biðum er mér svo dýrmæt-
ur í dag. Við töluðum um bernsku
mína og pabbi sagði mér söguna af því
þegar ég fæddist og allt standið í
kringum það. Við rifjuðum upp
bernskuárin á Siglufirði. Hversu dýr-
mætt það var að fá að alast upp í efstu
götunni uppi í fjallinu og þurfa bara
að fara út um útidyrnar og setja á sig
skíðin og vera kominn í brekkuna. Við
rifjuðum upp gamlárskvöldin á Siglu-
firði þegar við stóðum í útidyrunum
og horfðum upp í fjallið og sáum ártal-
ið sem var að líða blasa við upplýst og
nýtt ártal koma fram. Horfðum svo á
skíðamennina í rökkrinu skíða niður
fjallið í svigi með eldkyndlana í hend-
inni. Þetta er minning sem aldrei
verður tekin og er svo eftirminnileg.
Og svo fengum við stelpurnar kyndla
sem pabbi gerði. Við stóðum þarna
eins og brúður. Vorum svo stoltar yfir
traustinu sem hann og mamma sýndu
okkur með því að treysta okkur fyrir
þessum flottu kyndlum. Við fórum
varlega, hlýddum fyrirmælum og
enginn slasaðist. Við töluðum um
eplakassann sem hann og mamma
keyptu fyrir jólin og var geymdur í
geymslunni. Þvílík dýrðareplalykt.
Við hliðina á eplakassanum stóð 7-up-
goskassi. Á hverju kvöldi fórum við
systurnar í geymsluna og lyktuðum
og horfðum á dýrðina. Allt var ósnert
alveg fram á aðfangadagskvöld. En
þá máttum við borða eins og við vild-
um og drekka eins og við gátum. Þá
var nú kátt í höllinni og nokkrir út-
blásnir magar.
Svo rifjuðum við upp blístrið hans
pabba. Hann blístraði flottast af öll-
um pöbbunum á svæðinu. Ef við syst-
urnar vorum uppi í fjalli eða bara við
leik úti og pabbi þurfti að ná í okkur
þá blístraði hann og þá vissum við um
leið að þetta var pabbi og fórum fljótt
á hans fund. Talið barst að helgar-
ferðunum okkar á Almenningana sem
var okkar leynistaður fyrir utan
Siglufjörð. En þangað fórum við um
næstum um hverja helgi allt sumarið
á bílnum okkar Austin 10. Þetta voru
dásamleg tjaldferðalög með honum
og mömmu, svo mikil nálægð öll sam-
an í einu tjaldi. Ef við vildum einveru
þá voru grundirnar ótæmandi í kring
og þar gátum við hoppað og skoppað
allan daginn. Svo barst talið að
stökkskíðunum mínum sem pabbi
smíðaði. Við vorum 3 stelpur sem
kepptum og alltaf kom maður heim
með verðlaun, annað hvort gull, silfur
eða brons þá var gaman. Svo rifjuðum
við upp allar keyrsluferðirnar á Aust-
in 10 upp Skarðið. Þá fékk ég aðstoð-
arbílstjórastöðu og hélt í gírstöngina
alla leiðina upp. Þetta var mikið
ábyrgðarhlutverk hjá lítilli stúlku og
tók ég þetta mjög alvarlega. Svo rifj-
uðum við upp söguna sem pabbi sagði
mér aftur og aftur og aftur. Söguna
um fiskinn sem var soðinn í dós. Pabbi
sagði að þessi saga hefði læknað öll
mein.
Pabbi sagði mér frá því að oft hefði
hann þurft að kveðja konurnar í lífi
sínu og halda út á land til að vinna
þegar enga vinnu var að fá á Siglu-
firði. Þá var hann mánuðum saman í
burtu og sendi mömmu peninga til að
halda heimilið. Pabbi vildi vinna og
var baráttumaður í hjarta sínu fyrir
verkalýðinn. Hann var staðfastur,
gáfaður og vel lesinn. Það var hægt að
tala um allt við pabba, hann var inni í
öllu. Maður kom aldrei að tómum kof-
unum hjá honum, stjórnmál, gengi,
eignamyndun og almenn umræða
voru hans hjartans mál allt fram á síð-
asta dag. Alveg með upp á hár. Við
vorum oft ekki sammála en fannst
gaman að hittast og skiptast á skoð-
unum og rökræða. Og ég þakkaði
honum fyrir hversu vel hann hafði
reynst drengjunum mínu.
Á meðan við rifjuðum upp fortíðina
þarna á steininum kom í ljós að lyfin
unnu hvort á móti öðru. Þegar pabbi
fékk mikinn hjartaverk fékk hann
morfínlyf við verknum sem leiddi til
hræðilegrar ógleði. Svona vanlíðan á
leiðinni á tindinn var óbærileg. Pabbi
gat ekki afborið þessa vanlíðan. Að
lokum gafst hann upp og leit í augun á
mér og sagði: „Hanna Birna mín, ég
er að fara, ég er að deyja, þetta geng-
ur ekki lengur, ég get ekki lifað svona,
nú verður þú að vera sterk.“ Þessi
tindur gekk of nærri pabba og við
systurnar og mamma vöktum yfir
honum í tæpar 3 vikur allan sólar-
hringinn. Að lokum kvaddi hann þetta
líf og eftir sátum við konurnar í lífi
hans sorgmæddar en sáttar yfir að
kvölum hans var lokið.
Hvíl í friði, elsku pabbi minn, þú
verður alltaf mín fyrirmynd.
Þín elskandi dóttir
Hanna Birna.
Elsku besti pabbi minn.
Nú er komið að kveðjustund. Hug-
urinn leitar heim á fornar slóðir, til
Siglufjarðar. Yndislegir sunnudags-
morgnar að sumri, þegar þú vaktir
mig eldsnemma og ég fékk að fara
með þér niður í Síldarverksmiðjur til
að flagga, eða kaldir snjóþungir dagar
þegar við fórum að sækja kol niður í
verksmiðju. Á heimleiðinni fékk ég að
sitja ofan á kolapokanum á sleðanum
sem þú dróst, bara við tvö. Þvílík for-
réttindi, þvílíkur heiður. Á gamlárs-
dag þegar þú byggðir stærðarinnar
snjóhús með sætum og öllu tilheyr-
andi, upplýst með kertum, kakó
drukkið og kökur maulaðar. Stund-
arinnar var notið en beðið með eft-
irvæntingu eftir kvöldinu þegar
kveikt var í brennunni sem var rétt
fyrir ofan húsið okkar. Yndislegar
ferðir upp í Hvanneyrarskál, fjalla-
klifur fyrir litla skrefstutta stelpu.
Þar var sest niður, horft með aðdáun
yfir fallega fjörðinn. Uppplifður ynd-
islegur ilmur af gróðri og nestið borð-
að.
Fyrstu skíðin mín voru tunnustafir,
algjört æði. Þau gerðir þú fyrir mig,
elsku pabbi.
Síðan gömlu tréskíðin sem þú mál-
aðir himinblá. Mér fannst þau flott-
ustu skíðin í öllum heiminum. Sleð-
arnir sem þú smíðaðir. Sparksleðinn
með sætinu og magasleðinn sem not-
aður var nánast á hverju vetrarkvöldi.
Rennt sér niður Þormóðsbrekkuna,
margar bunur.
Minnisstæð eru öll skiptin sem ég
kom inn ísköld eftir að hafa verið
klukkustundum saman að búa til
snjógöng. Þú nuddaðir ískalda fætur
og hendur þar til líf færðist í með til-
heyrandi verkjum. Grátur vegna þess
hve sárt var er blóðið fór aftur að
streyma. Gott að hafa pabba að hugga
sig. Ég kynntist þér enn betur þessar
síðustu vikur er ég sat hjá þér á spít-
alanum. Þar sýndir þú á þér nýjar
hliðar. Sýndir enn betur hve vel þú
kunnir að meta nærveru fjölskyld-
unnar og hve mikið þú kunnir að meta
allt yndislega starfsfólkið á hjarta-
deildinni sem vildi allt fyrir þig gera.
Þessu yndislega fólki verð ég þakklát
til æviloka.
Elsku pabbi ég kveð þig með þakk-
læti og söknuði.
Hvíl í friði.
Takk fyrir allt og allt.
Þín dóttir
Anna María.
Elsku afi minn er látinn. Hann ætl-
aði að verða að minnsta kosti níræður
eins og Binna frænka, en það vantaði
tvö ár í það. Já það var ótrúlegt
hversu seigur hann var en hann hefði
ekki getað þetta einn. Hún amma mín
er búin að vera svo sterk þrátt fyrir
erfiða tíma og systurnar voru dugleg-
ar að vaka yfir pabba sínum, allt til
hins síðasta. Það var alltaf skemmti-
legt að fara til ömmu og afa í Reykja-
vík. Þar gat ég gleymt mér í sögunum
sem afi sagði mér af sér sem ungum
manni á Siglufirði og iðulega fórum
við í gönguferð alla leið í sjoppuna og
þar mátti ég velja mér eitthvert góð-
gæti. Hann var alltaf mjög áhugasam-
ur gagnvart mínu námi og starfi. Það
hefur alltaf skipt mig miklu máli. Ég
veit að hann var stoltur af mér. Þau
amma ferðuðust víða í útlöndum á ár-
um áður og þá iðulega til staða sem ég
gat varla borið fram sem barn en það
var sko ekki bara Spánn. Núna er
hann á ferðalagi sem hann varð að
fara einn í en ég veit að hann er ekki
einn. Elsku afi minn. Takk fyrir allar
yndislegu stundirnar. Þú barðist
hetjulega og fórst með sæmd. Hvíl í
friði. Elsku amma, mamma, Hanna
Birna, Erla, Anna María, Hrafnhild-
ur. Megi Guð styrkja okkur öll.
Birgitta María.
Svanasöng við
og silungsvötnin bláu,
þar finn ég frið
hjá fjöllunum mínum háu, –
þar finn ég frið.
(Páll Ólafsson.)
Mér er það sárt að hafa ekki auðn-
ast að fylgja þér síðasta spölinn, elsku
afi minn. En nú er þér ekkert fjötur
um fót lengur og þú ert eflaust á leið
norður. Léttfætti smaladrengurinn,
sem þú sagðir mér svo oft frá, bíður
nú vorsins með óþreyju – fjöllin þín og
vötnin taka þig nú aftur í faðminn. Ég
mun vitja þín þar afi minn.
Sveinn Viðar,
Frakklandi.
JÓHANNES
JÓNSSON Þú skilur eftir auðlegð þásem enginn tekið fær.
Ást í hjarta, blik á brá,
og brosin silfurtær.
Mesta auðinn eignast sá
er öllum reynist kær.
(G.Ö.)
Elsku afi, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir okkur
bræðurna.
Þínir afastrákar,
Davíð Örn og Ísak Örn.
HINSTA KVEÐJA
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, systir
og amma,
INGIBJÖRG SIGURÐSDÓTTIR
frá Stykkishólmi,
fyrrv. þingmaður á sænska þinginu,
varð bráðkvödd á heimili sínu á Gotlandi í Sví-
þjóð aðfaranótt laugardagsins 18. desember.
Ausdís, Jörgen, Sofie,
Lovísa Sigurðardóttir,
Þuríður Sigurðardóttir,
Soffía Sigurðardóttir,
Magnús Sigurðsson,
Ágúst Haraldsson,
Sigurður Sigurðarson
og fjölskyldur.
Kveðjuathöfn um systur okkar,
MARGRÉTI PETRÍNU HALLSDÓTTUR
handmenntakennara
frá Siglufirði,
fer fram í Fossvogskirkju miðvikudaginn
22. desember kl. 15.00.
Útför verður frá Siglufjarðarkirkju miðvikudag-
inn 29. desember kl. 14.00.
Magðalena Sigríður Hallsdóttir,
Helgi Hallsson,
Jón Hallsson,
Guðjón Hallur Hallsson.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ANNA MARÍA FRIÐBERGSSON,
Máshólum 10,
áður Laugarnesvegi 104,
er látin.
Alice Gestsdóttir, Björn Jónsson,
Agnes Gestsdóttir,
Karen Gestsdóttir, Rafn Vigfússon,
Vilborg Gestsdóttir, Magnús Sædal Svavarsson,
Kristrún Gestsdóttir, Ingi B. Jónasson,
Ómar F. Dabney Ingveldur Gísladóttir,
María Vala Friðbergs,
barnabörn og fjölskyldur þeirra.