Morgunblaðið - 17.02.2005, Page 45

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. FEBRÚAR 2005 45
MINNINGAR
Einar, gamli vinur
minn, er dáinn, bara 54
ára. Við bjuggum á
sama svalagangi í Ár-
ósum á áttunda áratug síðustu aldar,
þar sem við vorum báðir við nám.
Við pörin á svalaganginum hittumst
oft, borðuðum góðan mat, drukkum
aðeins bjór og vín, en Einar hafði
áhuga og vit á hvoru tveggja, og ekki
sló hann hendinni á móti góðu kon-
íaki eða viskíi. Rætt var um pólitík
og meira að segja stundum farið í
fótbolta með öðrum Íslendingum á
laugardögum. Sumarið 2003 hitt-
umst við aftur eftir fremur langan
tíma, en það var eins og við hefðum
sést í gær. Það var gott að vera með
Einari, hann hafði góða nærveru og
var hugulsamur gagnvart bæði
börnum og fullorðnum. Fjölskylda
hans var samheldin og fóru þau í
mörg ferðalög bæði innan og utan
Evrópu og við ræddum oft sameig-
inlegt áhugamál; ferðalög. Einar var
skapandi maður, góður kokkur og
fagurkeri. Hann fylgdist vel með því
sem var að gerast í dönskum arki-
tektúr og fyrir u.þ.b. mánuði vorum
við að ræða nýjar byggingar, eins og
nýja óperuhúsið, í símanum.
Húmor og hugrekki brást honum
ekki, alveg til seinasta dags.
Minningin um góðan dreng lifir í
hug og hjarta.
Ragnar Gunnarsson.
Þið stúdentsárin æskuglöð,
sem oft við minnumst síðar,
þið runnuð burtu helst til hröð
í hafsjó fyrri tíðar,
og ekkert það sem þar er geymt
mun þaðan fást um eilífð heimt.
(Þýð. Jón Helgason.)
Á okkar æskuglöðu stúdentsárum
í Árósum kynntumst við Einari,
háum og grönnum í flotta græna leð-
urjakkanum. Það tók dálítinn tíma
að kynnast Einari því hann var hæg-
látur, ólíkt mörgum ærslabelgjum
þessa tíma. En hann leyndi á sér
eins og góð bók sem byrjar rólega,
nær fljótt flugi og toppar á réttum
stöðum.
Við héldum hópinn nokkur saman
í Árósum á þessum árum og var eitt
helsta áhugamál okkar matur og
drykkur. Einar var þar í hlutverki
meistarakokksins en við hin aðstoð-
✝ Einar Sveinssonarkitekt fæddist í
Reykjavík 24. ágúst
árið 1950. Hann lést
á heimili sínu laugar-
daginn 29. janúar
síðastliðinn og var
útför hans gerð í
kyrrþey frá Nes-
kirkju þriðjudaginn
8. febrúar.
arkokkar og njótendur.
Ógleymanleg er „Át-
veislan mikla“ undir
áhrifum bíómyndarinn-
ar Grande Bouffe en
þar fór Einar á kostum
í mikilleik matreiðsl-
unnar.
Ljúfar minningar frá
þessum Árósaárum og
síðar frá heimili Einars
og Guðrúnar í Reykja-
vík tengjast oft ein-
hverri eðalmáltíð þar
sem Einar var í aðal-
hlutverki.
Það er gott að geta
um „eilífð heimt“ minningu um góð-
an dreng.
Elsku Guðrún, Eggert, Auður
Kamma og aðrir aðstandendur, við
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sara og Þórólfur.
Elsku Einar. Ég vildi bara þakka
þér fyrir allar hlýju og góðu sam-
verustundirnar á þeim árum sem ég
þekkti þig. Ég og Auður Kamma
kynntumst þegar við vorum 9 ára og
síðan þá hef ég eytt miklum tíma hjá
ykkur. Manni leið alltaf svo vel hjá
ykkur. Iðulega tókst mér að láta
bjóða mér í mat, og var alltaf himin-
lifandi, því að fáir voru betri kokkar
en þú.
Ég vildi líka þakka þér fyrir alla
hjálpina í gegnum tíðina, t.d. oft var
bíllinn með eitthvað vesen og þá
varst þú mættur út, þess vegna um
miðja nótt, til að hjálpa. Þú varst
ótrúlegur og fórst af svo miklum
dugnaði í gegnum lífið, það var ekki
fyrr en undir seinustu ár að ég vissi
að þú hefðir verið slappur nánast
alla þína ævi. Aldrei minnistu á það
við okkur og gerðir allt eins og
hraustustu menn, án þess að kvarta.
Ég lít mikið upp til þín fyrir hve
æðrulaus og ósérhlífinn þú varst.
Nú eru erfiðir tímar framundan
hjá Auði og fjölskyldunni, en ég veit
að þú hugsar vel um þau af himnum.
Þú varst yndislegur maður og
góður faðir og eiginmaður og þín
verður sárt saknað af okkur öllum,
Einar minn. Takk fyrir allt.
Ástvinirnir höfði halla
af hvörmum falla tár,
Guð mun styrkja ykkur alla
öll hann græðir sár.
(Höf. ók.)
Þuríður.
Einar er látinn.
Hann var myndarlegur, dökkur
yfirlitum – rólegur að eðlisfari – þol-
inmóður og þrautseigur – æðrulaus
og kvartaði aldrei – vel lesinn og
unni góðum bókmenntum – fagur-
keri á mat og vín – náttúrubarn –
þekkti alla fugla vel og atferli þeirra
– veiðimaður, enda ekki langt að
sækja það – frábær kokkur og þá
sérstaklega með villibráð – góður
faðir og eiginmaður – listunnandi og
hafði unun af fallegri hönnun –
traustur og góður vinur vina sinna.
Við þökkum vini okkar Einari fyr-
ir samfylgdina og sendum fjölskyldu
hans okkar dýpstu samúð.
Sigríður P. Friðriksdóttir og
Bjarni S. Ásgeirsson.
Einar Sveinsson, arkitekt, er lát-
inn langt um aldur fram. Þegar slík-
ar fréttir berast er maður óþægilega
minntur á hverfulleika þessa lífs, og
ekki sízt fyrir það, að hann var öllum
mönnum stærri og stæðilegri. Fyrst
kemur manni þó í hug, hve ljúfur
hann var í viðmóti og háttvís. Á hon-
um var aldrei neinn asi eða fum;
óhætt mun að segja, að hann hafi
verið maður hinna kyrrlátu stunda.
Um hann lék sá andblær, að öllum
leið vel í návist hans. Aldrei skorti
hann umræðuefni og einatt var hug-
urinn opinn fyrir listrænum viðhorf-
um til allra hluta. Náttúra landsins
var honum ofarlega í huga og hann
unni veiðimennsku og öllu því er við-
kemur útilífi.
Mörg undanfarin ár höfum við
hjónin notið vináttu Einars og
ágætrar konu hans, Guðrúnar Egg-
ertsdóttur. Sannmæli er, að engri
stund var betur varið en með þeim,
hvort heldur það var á heimili þeirra
eða í sumarbústöðum, sem þau tóku
oft á leigu vítt um land. Einar var
sérstakur höfðingi heim að sækja og
hafði mikla ánægju af að bjóða gest-
um sínum allt það besta, sem völ var
á. Oft stóð hann löngum yfir pottum
og pönnum til að framreiða hina
gómsætustu rétti, enda hafði hann
mikinn áhuga á matartilbúningi og
var vel að sér í þeim fræðum.
Einar var mjög áhugasamur um
land og þjóð og hafði ferðazt mikið.
Hvar sem hann kom kynnti hann sér
alla staðhætti og gerði sér far um að-
fræðast um náttúruna, bæði af eigin
raun og viðtölum við heimamenn.
Einar bjó yfir fágætum eiginleika,
sem er ekki mörgum gefinn. Hann
var með eindæmum athugull á öll
fyrirbæri í ríki náttúrunnar. Sér-
staklega var hann áhugasamur um
dýr, bæði stór og smá, jafnt í sjó og á
landi. Síðastliðið sumar varð eg
þeirrar gæfu aðnjótandi að fara með
honum til veiða, þegar Einar og
Guðrún sóttu okkur heim að Vík-
ingavatni. Þá kynntist eg vel áhuga
hans á lífríki náttúrunnar. Hann var
fljótur að átta sig á, hvar veiðivon
var mest og hann fylgdist með at-
ferli dýra af ótrúlegu innsæi. Hann
fann hverja músarholuna á fætur
annarri og bú hunangsflugna fóru
ekki framhjá honum. Því miður varð
minna úr þessari ferð en ráðgert
var, því að hann kenndi þá þess las-
leika, sem varð upphaf að langri og
strangri baráttu við þann sjúkdóm,
sem engu eirir. Þá glímu háði hann
af slíku æðruleysi og þvílíkri innri
ró, að fátítt er.
Einar Sveinsson er minnisstæður
öllum vinum sínum, sem geyma
minningu hans í þakklátum huga.
Við hjónin færum eiginkonu hans,
börnum og öðru venzlafólki innileg-
ar samúðarkveðjur.
Ágúst H. Bjarnason.
Einar Sveinsson var einhver allra
besti maður sem ég hef kynnst.
Hann var góður vinur og gaman að
vera með honum. Heima hjá honum
leið manni vel og fann að maður var
velkominn. Hann var líka frábær
húmoristi og ekki síst þess vegna
þótti okkur öllum í fjölskyldunni
vænt um hann. Við munum sakna
hans og minnast með ást og aðdáun.
Við vottum Guðrúnu, hans elskulegu
eiginkonu, og öllu hennar fólki
dýpstu samúð, en móðir Guðrúnar,
Gerður Jónasdóttir, er besta vin-
kona mín og hef ég margoft heimsótt
hana á Íslandi í gegnum árin.
Johanna Wilson og fjöl-
skylda, Winnipeg, Kanada.
Látinn er góður drengur, öðling-
urinn hann Einar Sveinsson arki-
tekt. Leiðir okkar lágu fyrst saman
árið 1984, þegar Einar hóf störf hjá
embætti Húsameistara ríkisins, þar
sem við unnum saman í 12 ár og á
þeim vinnustað mynduðust vináttu-
bönd sem aldrei hafa rofnað.
Frá námslokum við Arkitektskol-
en í Árósum 1980 starfaði Einar með
náfrænda sínum, Einari Tryggva-
syni arkitekt, og var aðalverkefni
hans þar vinna við aðalskipulag
Mosfellssveitar 1984–2004. Árið
1984 hóf Einar störf hjá Húsameist-
ara ríkisins, en þar hafði hann unnið
áður á námsárum sínum. Á þessum
tíma voru umsvif Húsameistara rík-
isins mikil og var teiknistofa emb-
ættisins þá langstærsta teiknistofa
landsins og þegar best lét voru
starfsmenn þar rúmlega 30.
Meginverkefni Einars á vegum
Húsameistara ríkisins voru m.a.
byggingar K og W á Landspítalalóð,
innréttingar í Listasafni Íslands,
vinna við Fjórðungssjúkrahúsið á
Akureyri FSA auk fjölda verka fyrir
ýmis ráðuneyti og ríkisstofnanir.
Góður og glaður hópur var þá fyr-
ir hjá Húsameistara og féll Einar vel
inn í hópinn. Á teiknistofunni höfð-
um við nokkrir félagarnir tekið upp
þann sið að fara í sund í Sundhöllina
í hádegismatartímanum og varð
Einar fljótt einn af öruggustu fé-
lögum sund- og pottormafélagsins.
Eftir að leiðir skildu og starfsmenn
Húsameistara tvístruðust út um
borg og bæ, höfum við gömlu pott-
verjarnir, haldið í þá hefð að reyna
að hittast eins oft og kostur er í há-
degissundi, þar sem við tökum þátt í
að leysa þjóðmálin og jafnvel al-
heimsmálin eins og pottverja er sið-
ur. Einar var einstaklega viðræðu-
góður og minnisstæðar eru mér
samverustundirnar, þegar við áttum
tíma tveir saman og gátum rætt
okkar hjartans mál.
Einar átti ekki langt að sækja list-
ræna hæfileika enda margir þekktir
listamenn í hans ætt. Faðir hans
hafði stundað leirlistargerð í Þýska-
landi og Guðmundur frá Miðdal, fað-
ir Errós, var föðurbróðir Einars. Í
ætt Einars eru einnig óvenjumargir
arkitektar. Á öðrum vettvangi sór
Einar sig einnig í ættina, en hann
var veiðimaður góður, fór árlega á
rjúpu og gæs og stundaði einnig sil-
ungs- og laxveiðar og á löngu tíma-
bili renndi hann fyrir silung með
Eggert tengdaföður sínum. Einar
fór ekki varhluta af þungbærum
veikindum á æviferli sínum, því að-
eins nokkurra ára greindist hann
með liðagikt, sem hann glímdi við
alla ævi. Á þeim tíma, fyrir um hálfri
öld, fólst svokölluð lækning í því að
skorið var upp við sjúkdómnum.
Spítalaferðir og rúmlegur voru
því æði margar strax á barnsaldri.
Einar sagði mér eitt sinn frá því að
það sem honum þótti verst við sjúk-
dóminn, hafi ekki verið allir upp-
skurðirnir og sársaukinn sem fylgdi
heldur það, að hann gat ekki tekið
þátt í leikjum og íþróttum með jafn-
öldrum á björtum sumardögum. Í
veikindum sínum síðustu mánuði
sýndi Einar ótrúlegan viljastyrk og
æðruleysi.
Einar hafði unun af ferðalögum
innanlands sem utan og höfðu Einar
og Guðrún ásamt börnum ferðast
mjög víða.
Oft á tíðum var eitthvert þekkt
veitingahús heimsótt á ferðalögum
erlendis, enda Einar sannur „conn-
oisseur“ á mat og drykk og sjálfur
var hann listakokkur. Þau voru ófá
skiptin, sem leitað var í þekkingar-
brunn Einars, hvað varðaði mat og
drykk, þegar starfsmenn Húsa-
meistaraembættisins ætluðu að gera
sér glaðan dag, voru á leið í sum-
arferð eða góð veisla í aðsigi. Einar
var lífsnautnamaður í albestu merk-
ingu þess orðs.
Nú skilja leiðir, en það kæmi mér
satt að segja ekki á óvart þó að Ein-
ar væri þessa stundina staddur á
einhverju astralplaninu og byrjaður
að töfra fram dýrindis krásir fyrir
burtgengin ættmenni og vini.
Guðrún, Eggert og Auður Kamma
eiga nú um sárt að binda, en ljúfar
minningar um góðan og einstakan
eiginmann og föður koma án efa til
með að styrkja þau á þessum erfiðu
tímum.
Ég votta þeim innilega samúð
mína og svo gera einnig pottverjar
úr Sundhöll Reykjavíkur.
Guð varðveiti góðan dreng.
Samúel Örn Erlingsson.
EINAR
SVEINSSON
Þegar við systkinin
frá Öngulsstöðum III,
bróðurbörn Helgu,
setjumst niður til þess
að skrifa nokkur orð til
að kveðja Helgu frænku okkar
koma fyrst í upp í hugann bernsku-
minningar frá sjötta tug síðustu ald-
ar. Myndir úr lífi stórfjölskyldunnar
heima. Á þeim tíma var Helga
ásamt Valdimar syni sínum til heim-
ilis á Öngulsstöðum en dvaldi lang-
HELGA
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Helga Halldórs-dóttir fæddist á
Öngulsstöðum í
Eyjafirði 27. október
1920. Hún lést á
Dvalarheimilinu Hlíð
mánudaginn 7. febr-
úar síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Akureyrar-
kirkju 15. febrúar.
dvölum að heiman sök-
um vinnu sinnar. Þá
fannst okkur þetta
sjálfsagt fyrirkomulag
en eflaust hefur það
verið erfitt fyrir unga
móður að geta ekki
haft einkasoninn hjá
sér og hugsanlega
markað stærri spor í
persónuleika Helgu
frænku en við gerðum
okkur grein fyrir. En
stundirnar þegar hún
kom heim um helgar
eða stórhátíðir voru
ógleymanlegar. Oftast
var með í för eitthvert góðgæti í
poka og það voru ekki allir í sveit-
inni sem áttu því láni að fagna að fá
tvö páskaegg, annað frá foreldrun-
um en hitt, og það venjulega ekki af
minni gerðinni, frá Helgu frænku.
Það kom að því Helga flutti alfar-
ið til Akureyrar þar sem hún með
miklum dugnaði bjó þeim Valda fal-
legt heimili. Hún var eftirsóttur
starfskraftur hvort sem það var í
eldhúsinu í Sjallanum, matráðskona
á Vökuholti við Laxá eða þar sem
hún stýrði með myndarbrag einu
stærsta mötuneyti bæjarins hjá Út-
gerðarfélagi Akureyringa. Helga
var glæsileg á velli og það sópaði að
henni hvar sem hún fór. Hún vær
gædd góðum gáfum og fylgdist vel
með þjóðmálum og lá ekkert á skoð-
unum sínum. Ef til vill er ekki ör-
grannt um að á stundum hafi sum-
um fundist hreinskilni hennar ganga
út í öfgar.
Við systkinin viljum þakka Helgu
frænku fyrir samfylgdina. Hún var
verðugur fulltrúi sinnar kynslóðar
sem ekki hefur hlotið neitt nafn.
Kynslóðar sem vann sín störf af trú-
mennsku á eftir aldamótakynslóð-
inni og plægði akurinn fyrir 68-kyn-
slóðina og þær sem síðar koma. Við
viljum að síðustu senda Valda, Alice
og börnum innilegustu samúðar-
kveðjur okkar.
Snæbjörg, Jóna, Halldór
og Jóhannes Geir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug vegna andláts elskulegs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
BALDURS SIGURÐSSONAR
frá Lundarbrekku,
Hrafnagilsstræti 24,
Akureyri.
Amalía Jónsdóttir,
Sigurður Baldursson,
Jón Stefán Baldursson, Anna Marit Níelsdóttir,
Jónas Baldursson, Kristín Aðalsteinsdóttir,
Jóhanna Marína Baldursdóttir, Sigurpáll Ingibergsson
og barnabörn.
Útför elskulegrar móður okkar,
ÞURÍÐAR SIGURÐARDÓTTUR
frá Hátúnum,
sem lést föstudaginn 11. febrúar, fer fram frá Prestbakkakirkju á Síðu
laugardaginn 19. febrúar kl. 14.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Katrín, Sigríður og Magnea Þórarinsdætur
og fjölskyldur.