Tíminn - 18.03.1973, Blaðsíða 34

34
TÍMINN
Sunnudagur 18. marz 1973.
Svanirnir sex
Við reynum samt. Allirtilbún
ir, upp nú.
Það er búið að laga
vélina, Jóhanna, en hún
hefurekki verið reynd.
A meðan Hvellur er i eftirlitsferð rááast striðs
maurar á fólkið.
Byssurnar okk'
,ar nægja ekki. ,
hún hefði beðiðeftir honum
— og falleg var hún, því
varð ekki neitað. Ekki féll
konungi hún vel í geð, og
fór hrollur um hann,er hann
sá hana. Hann lyfti henni
samt upp í söðulinn til sín,
kerlingin sagði til vegarins
og svo komst konungur
heilu og höldnu heim í höll
sína. Nokkrum dögum síð-
ar héldu þau brúðkaup sitt.
Konungur hafði verið
kvæntur áður og átti sjö
börn eftir fyrri drottningu
sína. Það voru sex drengir
og ein stúlka, og þótti hon-
um ákaflega vænt um
börnin. Hann var hræddur
um, að stjúpa þeirra yrði
þeim ekki góð og fékk þeim
því höll nokkra, er lá af-
skekkt langt inni í skógi.
Höllin var svo afskekkt og
vegurinn þangað svo tor-
rataður, að jafnvel kon-
ungurinn sjálfur hefði ekki
komizt þangað, ef hann
hefði ekki átt bandhnykil,
sem var með þeirri náttúru,
að þegar honum var kastað
á jörðina,þá rann hann af
stað sjálfkrafa og sýndi
veginn. En konungur fór nú
svo oft út í skóg að sjá börn-
in sín, að drottningu fór að
gruna margt. Hún bar þá fé
á þjónustufólk konungs til
þess að það segði henni
leydnardóminn og fékk hún
nú allt að vita um þennan
töfra-hnykil.
Nú hafði hún engan frið í
sínum beinum fyrr en hún
var búin að grafa upp hvar
konungur geymdi hnykil-
inn. Þá saumaði húnsexdá-
litlar hvítar silkiskyrtur og
þar sem hún hafði lært
kunnáttu af móður sinni,
þá saumaði hún galdur í
skyrturnar og gekk út í
skóg, hafði hún band-
hnykilinn og lét hann visa
sér veginn. Þegar börnin
sáu, að einhver var á leið-
inni til þeirra, þá héldu þau
að þetta væri faðir sinn og
hlupu á móti honum glöð í
bragði. Þá kastaði hún
sinni skyrtunni yfir hvert
barnið, og um leið og skyrt-
urnar snertu þau, breyttust
þau í álftirog flugu út yfir
skóginn. Nú labbaði drottn-
ing heim í góðu skapi, þar
sem hún hélt, að hún væri
laus við stjúpbörn sín, en
litla stúlkan hafði ekki
hlaupið út með bræðrum
sínum,og stjúpan vissi ekk-
ert um hana.
Daginn eftir kom kon-
ungur að sjá börn sín, eins
og hann var vanur og fann
þá ekkert nema litlu stúlk-
una.
,, Hvar eru bræður þínir?"
spurði hann.
„Mikil skelfing, elsku
pabbi", sagði hún, „þeir
eru farnir og hafa skilið
mig eina eftir".
Og nú sagði hún honum
hvað hún hafði séð gegnum
litla gluggann sinn, — þeir
urðu að svönum og flugu út
yfirskóginn, nokkrar f jaðr-
ir duttu úr þeim í hallar-
garðinum og þær tíndi hún
saman og sýndi honum.
Framhald d laugard
Einu sinni var konungur
nokkur að veiðum úti í
skógi, Hann var svo ákafur
að elta villidýrin, að fylgd-
arlið hans gat ekki orðið
honum samferða. Ekki
linnti hann fyrr en dimmt
var orðið. Varð hann þá
þess var, að hann var ein-
samall og fór villur vegar.
Hann mætti þá gamalli
konu og riðaði höfuðið á
henni, en þetta var galdra-
kerling.
„Heyrðu mig, kona góð",
sagði konungur, „viltu ekki
leiðbeina mér út úr skógin-
um ?"
„Það skal ég gera,
kóngur góður", sagði hún,
„en þó með skilyrði, og ef
þú verður ekki við því, þá
kemstu aldrei út úr skógin-
um og veslast hér upp af
hungri og þorsta".
„Láttu mig heyra skil-
málana!" sagði konungur.
„Ég á dóttur", sagði
kerlingin, „hún er svo
Ijómandi falleg, að hennar
liki finnst ekki um víða
veröld, og hún á þess vegna
skilið að fá gott gjaforð.
Sjáðu nú til, ef þú vilt gera
hana að drottningu þinni þá
skal ég hjálpa þér út úr
skóginum".
Konungur var svo nauðu-
lega staddur, að hann varð
að gera sér allt að góðu.
Kerlingin fylgdi honum svo
heim í hreysi sitt og þar sat
dóttirin við eldinn. Hún tók
á móti konungi eins og að
En Hvellur og Kyoto hafa lenf i vandræðum.