Tíminn - 08.04.1973, Blaðsíða 10

10
TÍMINN
Sunnudagur 8. april 1973.
Við viljum ekki skilja
Frásögn manns, sem giftist systur sinni,
án þess að þau vissu. Eftir að það uppgötvaðist af hendingu
krefjast ýmsir utanaðkomandi aðilar þess,
að þau slíti samvistum
vera, eftir að þetta uppgötvaðist af hendingu? Hvort skyldi það
varða þau hjónin meiru eða þæróteljandi sálir, sem nú neita að
telja hjónaband þeirra séróviðkomandi? Hverju breytir það fyrir
almenning hverjir elskast og búa saman? Hver hefur eða á að
hafa slíkt íhlutunarvald um einkamálefni fólks, að því sé meinað
að njótast? Nei — eigum við ekki að viðurkenna, að slikar
skoðanirséu úreltar orðnar, og íhlutun um einkamál aðila ætti að
banna. Samninga um tilfinningar sé ekki hægt að gera —þær séu
einkamál aðilanna sjálfra. Hvað yrði gert á Islandi í dag, ef syst-
kin (þó ekki væru nema hálfsystkin) ættu barn saman og byggju
saman? Gaman væri að fá að heyra um slíkt frá þeim aðilum,
sem um það þykjast hafa einhver völd, séu þeir til.
UM systkinabrúðkaup eða annað þess konar samband hefur verið
fjallað í bókum. Hver hefur t.d. ekki heyrt af ást þeirra Geir-
mundar og Þuríðar i bók Þorgils gjallanda Upp við fossa? En við
vitum lítið, hver brögð hafa verið að því að slik hjónabönd tækj-
ust án þess að um væri vitað, en hér á landi hefur löngum verið
grunur, um að ekki væru allir rétt feðraðir, bæði fyrr og nú. —
Það eru líklega fleiri út af prestum og öðrum merkismönnum, en
vita það. — Þóerekki ástæða til aðætla, að hérá landi hafi verið
til að systkin, sem ekki hafi vitað hvort af öðru og með þeim tek-
iztástir, sem leitt hafi til hjónabands. Það er einmitt það sem lesa
má í eftirfarandi frásögn ungra kanadiskra hjóna og systkina.
Þau hafa einsett sér að skilja ekki, hvað sem á dynur. Ur því að
allt var i lagi á meðan enginn vissi neitt, hví skyldi það þá ekki
ÞAÐ VAR sem mér rynni kalt
vatn milli skinns og hörunds, þeg-
ar ég sá manninn á þessari gömlu
og velktu brúðarmynd. Hjartað
hamaðist i brjósti mér, og ég leit
af myndinni á frú Vannier. Ég
reyndi allt sem ég gat til að ná
valdi á röddinni en tókst það ekki
með nokkru móti.
— Hver er þessi maður? sagði
ég skjálfandi.
bessi miðaldra kona frú
Jacqueline Boudreau-Vannier,
þreif myndina úr höndum mér, og
lagöi hana inn i albúmiö, sem hún
hafði veitt mér leyfi til að skoða:
— Við nefnum aldrei þennan
mann hér i húsinu, hvæsti hún.
— En, — sagöi ég hægt, um leið
og ég reyndi að hemja hjartslátt-
inn, — þiö hafið þó varðveitt
myndina?..
Það er bara vegna þess, að
þetta er eina myndin, sem ég á af
systur minni, sem nú er látin,
svaraði þessi kvika kona. — Jæja,
— við skulum heldur tala um eitt-
hvað annað.
Hræðilegar grunsemdir
Ég varð þess var, að Kathleen
kona min, sem sat við hliðina á
mér, hafði veitt þvi athygli, hve
óstyrkur ég var. — Er eitthvað
að, Charles? sagði hún.
Ég reyndi að sefa mig um leið
og ég sagði: — Nei, nei mér
fannst bara, að ég kannaðist við
manninn. En það getur ekki verið
rétt hjá mér, ég veit ekki hvernig
ég ætti að gera það.
Ég þurfti að fá tima til að
hugsa. Hvernig átti ég aö geta
sagt frá þvi, að þegar ég sá þessa
gömlu mynd, sá ég mynd föður
mins? Hvernig átti ég að fara að
þvi nema að vera þess fullviss, að
láta i ljósi hinn hryllilega grun,
sem gróf um sig innra með mér.
Ef þessi maður var faöir minn,
hvað var þá verið að gera með
mynd af honum i þessu albúmi?
Það voru ekki min skyldmenni,
sem áttu það, heldur frænka konu
minnar, móðursystir hennar.
Hvaöa samband gat verið meö
fólkinu, sem bjó hér i fallegu ein-
býlishúsi i Ontarió og föður mins,
sem var fæddur og upp alinn
langt inni I f jöllum og skógum Al-
berta?
Jacques Boudreau, afi konu
minnar, sem þarna sat við hlið
mér, sagöi ákveðinni röddu: —
Þessi maður kvæntist Emiliu
dóttur minni i desember 1944 og
yfirgaf hana i janúar 1949, þrem
mánuðum áður en Kathleen
fæddist. Emilia fékk skilnað 1950
og gifti sig aftur sama ár. Nafn
hans er bannorð hér i húsinu.
Kathleen stóð á fætur, þegar
hér var komið, til að sinna
þriggja mánaða gamalli dóttur
okkar, og ég afsakaði mig, og
gekk út. Þar stóð ég lengi og
horfði út á spegilslétt vatnið, þar
sem nokkrir smástrákar busluöu
og gutluðu árum smábáta i vatn.
Ég var gramur og ásakaði sjálfan
mig fyrir að við hefðum öll þrjú
ekki farið aö heimsækja vini okk-
ar i Detroit, eins og upphaflega
hafði verið ráðgert. Þeir bjuggu
hinum megin viö ána frá þvi, sem
viö nú vorum, og við ætluðum i
upphafi að eyða friinu hjá þeim.
En afi og amma Kathleenar höfðu
talið okkur á að vera þess i staö
með þeim viö Temiskaming vatn,
svo aö sú eina dóttir þeirra, sem
eftir liföi, heföi tækifæri til að
heilsa upp á barnið okkar og
skoða það.
Hvernig er hægt að fá samhengi
i þetta? spurði ég sjálfan mig.
Mynd af föður minum með þess-
ari konu. Gat ég verið öruggur
um að þetta væri hann i raun og
veru? Myndin var gömul, og væri
minni Boudreaus rétt, heföi hún
verið tekin, er hjónin giftu sig i
des. 1944. En einmitt það ár haföi
faðir minn gegnt herþjónustu i
landgönguliðssveitum flotans,
eftir þvi sem hann sjálfur hafði
sagt. Hann var ekki leystup frá
herþjónustu fyrr en seint á' ári
1945, eftir að ....
ÍÉg ákvað að fara aftur inn og
lita á myndina til að geta verið al-
veg öruggur. 1 hjarta minu flutti
ég þögla bæn um að ég hefði rangt
fyrir mér.
Allt virtist eðlilegt
Það er bezt að segja aöeins frá
mér sjálfum og fjölskyldu minni,
áöur en lengra er haldið. Það sem
ég sjálfur hafði réynt, og þaö sem
faðir minn hafði sagt mér.
Ég er fæddur i Edmonton i Al-
berta 3. marz 1947. Móöir min,
Mary Blake, lifði ekki fæðinguna
af, og faðir minn, sem ekki átti
neina ættingja, ákvað að flytja.
Þegar ég var tveggja eða þriggja
mánaða kom hann sér fyrir með
mig i Toronto. Hann fékk eina ná-
grannakonu sina til að lita eftir
mér, á meðan hann væri i vinnu.
Hún var bliö og góð kona á miðj-
um aldri, og fór með mig eins og
sitt eigið barn.
Faðir minn, sem líka hét Charl-
es Webster, var hár og myndar-
legur maður. Hann mun hafa átt
mörg færi á að kvænast aftur, en
lét þó aldrei verða af þvi.
Hann vann hörðum höndum til
að ég gæti notið hinnar beztu
menntunar, og þegar ég hafði lok-
ið námi fór ég aö vinna hjá trygg-
ingafyrirtæki. Þegar pabbi dó tók
ég það mér mjög næi-ri. Hann
hafði lagt sitt af mörkum til aö
veita mér ánægju i lifinu, og ég
átti honum mjög mikið að þakka.
Enginn faöir hefði getað gert
meira fyrir son sinn en hann
gerði, hann var mér bæði móöir
og faðir, og ég hafði aldrei saknað
neins sérstaks.
Sumarið 1970 var ég hækkaður i
stöðu og fluttur til Windsor i
Ontario. Ég var laus og liðugur,
og hafði ekkert i móti þvi að
breyta til og fann mér þægilega
ibúð i hinum nýja heimabæ min-
um. En ég var einmana, eins og
maður verður alltaf, við búferla-
skipti, og þegar flutt er til stærri
borgar.
Ég hafði ekki átt neina fasta
vinkonu i Toronto, en hafði verið
þar i æskulýðsfélagi. Það er ágæt
leið til að komast hjá einmana-
kennd. 1 Windsor fann ég
skemmtilegan klúbb örskammt
þaðan sem ég bjó, og gekk i hann.
Ég fór út tvö kvöld i viku, og þar
lékum við ýmsa leiki dönsuðum
og gerðum fleira okkur til gam-
ans. Þarna hitti ég margar lag-
legar stúlkur, en það var ekki fyrr
en ég kynntist Kathleen Nelson,
sem ég batt trúss mitt við nokkra
þeirra.
Kathleen var dökk á brún og
brá, rétt eins og ég sjálfur. Hún
var yfirlætislaus og fremur hlé-
dræg, en mjög yndisleg stúlka.
Ég var mjög gagnrýninn á stúlk-
ur, en hafði mig þó eitt sinn i aö
Amma Kathleenar, en hún reyndi árangurslaust að fá þau hjónin til að
skilja.
Afinn opinberaði sannleikann, til þess að reyna með þvi aö þvinga þau
til að slfta sam'vistum.