Tíminn - 08.04.1973, Blaðsíða 11

Sunnudagur 8. april 1973.
TÍMINN
11
Charles og Kathleen Webster með dóttur sina. Myndin er tekin áður en sannleikurinn varð þeim ljós.
bjóða henni út að borða. Mánuð-
inn, sem á eftir fylgdi, kynntumst
við mjög vel, og þvi betur sem ég
kynntist henni, þeim mun betur
likaði mér við hana. Ég hafði það
lika á tilfinningunni að hún kynni
lika vel við mig, og þegar við
höfðum verið saman i þrjá mán-
uði, komum við okkur saman um
að trúlofa okkur.
Þegar þetta var, var Kathleen
21 árs, tveim árum yngri en ég, og
hún bjó hjá afa sinum og ömmu.
Hún sagði mér, að foreldrar sinir
væru dánir, móðir hennar fyrir
tveim árum, og siðan þá hefði hún
búið hjá afa og ömmu. i Windsor,
en áður átti hún heima i North
Bay i Ontario.
Hún kynnti mig fyrir afa sinum
og ömmu, Jacques og Sophie
Boudreau, sem bæði voru af
frönskum ættum, en þau tóku mér
mjög vel, enda þótt þvi væri öðru
visi farið með mig.
Það var fyrst þegar við Kath-
leen ætluðum að fara að undirrita
hjúskaparleyfið, að ég fékk að
vita, að hið rétta nafn hennar var
Baudreau. Nelson var aðeins nafn
stjúpföður hennar.
— Þegar faðir minn dó, gifti
mamma sig aftur, útskýrði Kath-
leen. — Hann var bezti maðurinn,
sem hún hefði getað fundið, og
hann var mér alveg sérstakur. Ég
var aðeins ársgömul, þegar þau
giftust, og ég hefði ekki getað
eignazt betri föður. Það var af
einskæru þakklæti til hans sem ég
tók þann kostinn að bera nafn
hans.
Ég hugsaði svo sem ekki meira
um það, Boudreau... Jæja, svo að
afinn og amman voru þá foreldr-
ar föður hennar. Það var ekkert
óeðlilegt við það, engin ástæða til
að leyna neinu i þeim efnum. Lif
okkar var svo venjulegt og eðli-
legt á allan hátt, það var ekkert
dularfullt eða sérstakt við neitt
okkar — allt virtist slétt og fellt,
engin ástæða til neinna grun-
semda.
Ledwell hinn
dularfulli
Svo kom sumarið 1972. Ég var
búinn að hlakka mikið til að
heimsækja vini okkar i Detroit,
og við vorum svo að segja ferðbú-
in þangað, þegar afi og amma
Kathleenar báðu okkur að vera
hjá sér við Tamiskamingvatn.
Þau höfðu alla tið verið svo al-
mennileg við okkur, að okkur
fannst við ekki geta sagt nei við
boði þeirra.
Þetta var sem sagt lif okkar i
stórum dráttum fram i hinn ör-
lagarika ágústmánuð 1972, þegar
amma Kathleenar sýndi mér
gamla albúmið, með myndum af
Kathleen frá þvi hún var barn og
bjó i Haileybury og siðar i North
Bay. Ég var búinn að skoða allar
myndirnar eftir þvi sem ég hélt,
og var i þann veginn að leggja það
frá mér, þegar mynd, sem ekki
var limd inn i það, féll út úr þvi, —
og ég hlaut hið mikla áfall, að sjá
þar mynd af föður minum sem
brúðguma.
Eins og á stóð þá, töluðum við
ekki meira um málið, en þegar
Kathleen fór upp að hátta barnið
um kvöldið, sátum við afi hennar
tveir eftir i stofunni. Þá bað ég
hann að segja mér meira um
manninn á þessari gömlu brúðar-
mynd.
— Það er verst, hvað þú hefur
mikinn áhuga fyrir honum,
drengur minn, sagði gamli
maðurinn, — Hvernig stendur á
þvi?
— Mér finnst eins og ég þekki
hann, eða hafi hitt hann, sagði ég
varkár. En ég get ekki verið
öruggur um það, fyrr en ég hef at-
hugað það betur.
— Ég skal segja þér frá honum,
þá kemstu þó að raun um að þú
hefur hann aldrei augum litið,
sagði gamli maðurinn rólega.
Hann kveikti i pipu sinni, og
hallaði sér vel aftur i stólnum.
Allan timann sneri hann sér að
dyrunum til að geta verið öruggur
um, að enginn annar gæti til hans
heyrt. — Bæði kona min og dóttir
myndu verða æfar, ef þær vissu,
að ég væri að segja þér frá Led-
well, sagði hann.
— Ledwell? sagði ég spyrjandi.
— Hann hét Stephen James
Ledwell, og var gullgrafari hérna
1943, þegar Emilie dóttir okkar
hitti hann, og kom með hann
hingað heim. Ég vann sjálfur i
námunum og kunni ágætlega við
manninn. Hann var ekki fransk-
kanadiskur eins og við né heldur
kaþólskur, en Emilie var stór-
hrifin af honum. Þegar þar að
kom, að þau ákváðu að gifta sig
höfðum við engar sérstakar
ástæður til að setja okkur upp á
móti þvi. Emilie var 25 ára, Led-
well á að gizka þritugur, og hann
hafði sagt, að hann væri frá
Michigan, og hefði sfðustu 12 árin
búið i Kanada.
Ég hlustaði með athygli á með-
an Boudreau talaði. Emilie og
Ledwell eignuðust son 3. marz
1947. Þá aftur fann ég þessa skelf-
ingu, sem greip mig. Það var
fæðingardagurinn minn. En þessi
drengur var fæddur i New
Liskeard, en ég aftur á móti i Ed-
monton langt þar frá. Það áttu
margir drengir sama afmælis-
dag, eða um það reyndi ég a.m.k.
að telja sjálfum mér trú þarna
sem ég sat. Það var bara tilviljun
að ég og bróðir Kathleenar kom-
um á sömu stundu i heiminn.
— Svo kom þó brátt, að þau
hættu að þola hvort annað, hélt
Boudreau áfram. — Það leið ekki
svo dagur að ekki slægi i brýnu
með þeim. Ledwell var óhemju
afbrýðissamur, og fannst að hann
ætti Emilie með húð og hári. Ef
hún svo mikið sem kinkaði kolli til
manns á götu, varð hahn alveg
stjörnuvitlaus. Samt sem áður
hélzt hjónabandið til 1948, þegar
Ledwell uppgötvaði eitt sinn, að
Emilie hafði þegið boð gamals
vinar, sins, sem hét Nelson. Þá
var alls ekkert þeirra i milli, þau
höfðu aðeins hitzt af tilviljun i
bænum rétt fyrir hádegi, og hann
þá boðið henni að borða með sér
nokkrum sinnum. En þessu neit-
aði Ledwell að trúa. Allt varð
þetta ákaflega heimskulegt.
Hann kom með hinar furðuleg-
ustu ásakanir, sem voru þvi
hlægilegri, að Emilie var komin
langt á leið. En Ledwell tók eng-
um rökum, og hlustaði ekki á
neitt skynsamlegt tai. Hann ásak-
aði Emilie stöðugt fyrir að hafa
staðið i ástarsambandi við Nel-
son, og það endaði með þvi, að
hún fór frá honum og kom heim til
okkar og fór fram á skilnað. Þetta
gaf henni rétt til að fá umráðin yf-
ir syninum og ófædda barninu
báðum tveim.
Ledwell hverfur
A meðan Emilie lá á sjúkra-
húsinu eftir fæðinguna kom Led-
well eitt sinn að næturlagi, hafði
soninn á burt með sér og hvarf.
Hann skyldi aðeins eftir bréf-
snifsi, það sem á var krotað, að
hann myndi koma fljótlega aftur
og sækja þá lfka dótturina.
— En hann sýndi sig aldrei
framar, sagði Boudreau.
— Við fórum til lögreglunnar,
sem hóf leit að Ledwell til að ná af
honum barninu, sem Emilie hafði
þó umráðaréttinn yfir. En bæði
Ledwell og drengurinn virtust
sporlaust horfnir. Eina myndin,
sem fjölskyldan hafði af honum
var þessi gamla brúðarmynd.
Hún var tekin upp og send til lög-
reglu um allt, en það kom að litlu
gagni. Það hafðist upp, að Led-
well hafði komið frá Banda-
rikjunum, og þvi hóf lögreglan
þar einnig eftirgrennslanir, en þá
fengum við skilaboð um, að
bandarisk yfirvöld gætu ekki tek-
ið barn frá föður, enda þótt þau
hefðu uppi á honum, fyrr en þar-
lendur réttur hefði einnig viður-
kennt þann rétt.
1 mörg ár gerði dóttir min allt,
sem i hennar valdi stóð til að
reyna að hafa upp á syni sinum,
en hún lézt, áður en hún hafði orð-
ið nokkurs visari.
Boudreau fór til að sækja gömlu
brúðarmyndina og rétti mér
hana. Ég virti hana vel fyrir mér,
og vissi, að maðurinn á henni var
faðir minn. A því var ekki nokkur
vafi.
— Jæja, drengur minn, sagði
Boudreau, — Hvað segirðu þá?
Hugrenningar minar teygðu sig
óneitanlega viða og ómuðu i
kollinum, en ég þurfti að fá tima
til að hugsa og leggja málin niður
fyrir mér. — Hann virtist nauða-
likur föður minum, þegar ég sá
myndina fyrst, sagði ég, en núna
þegar ég gái betur að er það ekki
likt þvi eins mikið, sagði ég veik-
um rómi. — En þrátt fyrir það
likjast þeir hvor öðrum mjög
mikið.
Við Kathleen vorum mjög
hreinskilin hvort við annað og
þekktumst mjög vel. Hún hlýtur
þvi að hafa fundið að eitthvað
amaði að mér. Nokkrum dögum
siðar, þegar við gengum með
ströndinni með barnavagninn
sagði ég henni frá þessum hræði-
lega grun minum.
— 1 raun og veru er ég alls ekki i
neinum vafa, sagði ég, — maður-
inn á myndinni hlýtur að vera
faðir minn. Eins og er, get ég ekki
útskýrt, hvernig hann hefur getað
sannað, að hann væri Charles
Webster, og ég sonur hans með
sama nafni. En ég hef fæðingar-
vottorð, og hann hlýtur lika að
hafa haft það til að geta fengið þá
vinnu, sem hann hafði. Þegar við
komum aftur heim skal ég kom-
ast að hinu sanna.
Kathleen tók um hönd mina,
horfði fast i augu niin og sagði: —
Er þetta þér svo mikilvægt?
Verður þú að finna lausn á þessu?
Er ekki bezt að láta „hundinn
liggja grafinn” þar sem hann er?
Setjum nú svo að þú kæmist að
þvi að Ledwell væri faðir þinn —
gerirðu þér grein fyrir hvað það
kann að hafa i för með sér fyrir
okkur? Þá er ég systir þin.
Svo furðulegt sem það kann að
virðast, þá hafði ég aldrei imynd-
að mér, að svo kynni að fara, að
við Kathleen yrðum að skilja
vegna þessa. Mér hafði aldrei
dottið það i hug, að fengi ég sönn-
un þess, að mitt eiginlega nafn
væri Ledwell, þá hefði það i för
með sér hjúskaparslit.
Sannanir sem
úrslitum réðu
Við Kathleen héldum brátt ein
heim með barnið. Ég vissi að
Kathleen þekkti mig svo vel, að
hún vissi, að ég myndi ekki gefa
mig fyrr en ég vissi svör við öllum
þeim spurningum, sem vaknað
höfðu.
Við vorum rétt að koma heim,
er Kathleen sagði skyndilega: —
Charles, setjum nú svo, að
maðurinn á myndinni sé faðir
þinn, og ég systir þin. Hvað eigum
við þá að gera? — Ég elska þig, og
vil ekki slita sambandi við þig.
Littu á barnið okkar — hún er
fyllilega heilbrigð og falleg og
bezta barn á allan hátt. Ef við ótt-
umst að næsta barnið okkar verði
ekki heilbrigt, þá þurfum við ekk-
ert að vera að eiga fleiri.
— Ekki vil ég heldur skilja við
þig, Kathie min, sagði ég. Ef við
fáum grun okkar staðfestan, þá
getum við haldið sannleikanum
leyndum hjá okkur einum. Það
þurfa engir aðrir að vita neitt um
það. Þú varst mér ókunn þangað
til við fyrst hittumst, og nú ertu
konan min. Hvað svo sem hent
hefur I fortiðinni, þá breytir það
ekki þessu. Ef einhvern fer að
gruna, hvernig málum er blandið,
þá flytjum við okkur bara t.d. til
Bandarikjanna. Þar getum við
skipt um nafn og byggt upp nýtt
lif handa okkur, þar sem enginn
veit, hver við erum.
En ég var ekki einn um að vilja
komast að hinu sanna. Afi konu
minnar og frænka fengu bæði
sömu hugmyndina. 1 hugsunar-
leysi minu hafði ég vakið hjá
þeim grun, en það gerði ég mér
ekki ljóst fyrr en siðar.
Þegar ég nú var kominn heim
hafði ég samband við kunningja
minn, sem átti aðgang að öllum
fæðingarskýrslum i Ottawa. Ég
bað hann að senda mér afrit af
fæðingarvottorði föður mins,
Charles Webster, fæddum 4. ág.
1914. og vottorð sonar hans með
sama nafni, fæddum 3. marz 1947,
ásamt fæðingarvottorðum Led-
well feðga, James og Samúels, að
öllum likindum fæddum sömu
daga.
Menn geta sjálfsagt vel imynd-
að sér, hve mjög ég var á nálum
næstu daga. Þessar sannanir
myndu veita mér svör við öllum
leyndardómunum. Að lokum kom
að þvi að bréfið með öllum
afritunum fjórum kæmi.
Ég opnaði það i skyndi, og fann
hvernig skelfingin greip mig þeg-
ar ég las það fyrsta gef-
Framhald á bls 39
Hin örlagaríka brúðarmynd af Stephan James Ledwell og Emilie
Boudreau, en hún var kveikjan að þvf að hið rétta kom i ljós.