Tíminn - 08.04.1973, Blaðsíða 28

28
TÍMINN
Sunnudagur 8. april 1973.
ORMURINN
í BLÁBERINU
,,Nei," sagði Sigga. ,,En
hér i runnunum býr sjálf-
sagt einhver góður andi. Æ,
ég vildi að við hefðum nú
kaffibolla og eitthvað gott
með! "
Öðara stóð silf urbakki við
hliðina á henni og þar á
gullin kanna, tveir bollar úr
hreinu postulíni, sykurskál
úr kristalli, rjómakanna úr
silfri og nokkrar sætar og
volgar hveitikökur.
Telpurnar helltu í bollana,
tóku sér sykur og rjóma og
drukku og þótti gott. Svo
gott kaffi höfðu þær aldrei
bragðað.
,,Nú þætti mér gaman að
vita, hver veitir okkur öll
þessi gæði", sagði Helga.
,,Það er ég, börnin góð",
var sagt inni í runnunum.
Telpunum varð hverft við.
Þær lituðust um og sáu vin-
gjarnlegan karl í hvítri
treyju og með rauða húfu.
Hann staulaðist fram úr
runnunum og var stinghalt-
ur á vinstra fæti. Helga og
Sigga urðu svo hræddar, að
þær gátu engu orði upp
komið.
,,Verið þið óhræddar,
börnin góð", sagði karlinn
og gretti sig vingjarnlega
framan í þær. Hann gat
ekki brosað almennilega,
því að munnurinn á honum
var skakkur. „Verið þið
velkomnar i ríki mitt. Haf-
ið þið nú sofið vel og fengið
nóg að borða og drekka?
spurði hann.
,,Já, ég held nú það",
sögðu báðar telpurnar, en
segðu okkur-------", og nú
ætluðu þær að spyrja, hver
hann væri — en þorðu það
ekki.
,,Ég skal segja ykkur,
hver ég er. Ég er bláberja-
konungurinn, og ræð yfir
öllum þessum bláberja-
runnum. Og hér hef ég búið
í mörg þúsund ár. En hinn
mikli andi, sem ræður yfir
skóginum og hafinu og
himinum, hefur ekki viljað
að ég ofmetnaðist af
konungdómi mínum og
minu langa lífi. Þess vegna
lætur hann mig taka á mig
gervi lítils bláberjaorms
hundraðasta hvert ár. I
þessu veika og hlífðarlausa
gervi verð ég að vera heil-
an dag, frá sólarupprás til
sólarlags. Þá er ég ofur-
selduröllum þeim hættum,
sem slík smádýr eru undir-
orpin: fugl getur hrifsað
mig í gogginn, barnið getur
tínt mig í beri og troðið mig
undir fótum sér, svo ég
missi lífið. Dagurinn i gær
var einmitt hamskiftadag-
urminn. Égvartekinn með
bláberi og átti á hættu að
verða troðinn sundur, hefðu
þið ekki bjargað mér,
blessuð góðu börnin. Til
sólarlags lá ég ósjálfbjarga
í grasinu. Þegar mér var
blásiðaf borðinu, þá snerist
undir mér fóturinn og
skekktist á mér munnurinn
af ótta. En þegar kvöld var
komið og ég tók aftur mitt
eigið gervi, þá fór ég að lit-
ast um eftir ykkur til þess
að launa ykkur. Þá fann ég
ykkur hér í ríki mínu, og
tók ykkur svo vel sem ég
gat án þess að hræða ykkur.
En nú ætla ég að lána ykk-
ur fugl til að vísa veginn.
Verið þið sæl, börnin góð.
Hafið þökk fyrir brjóstgæð-
in. Bláberjakonungurinn
mun sýna ykkur, að hann
er ekki vanþakklátur".
Telpurnar réttu karli
höndina og þökkuðu fyrir
sig. Þær voru því alls hugar
fegnar, að þær höfðu hlíft
bláberjaorminum daginn
áður. Nú ætluðu þær að
fara af stað, en þá sneri sá
gamli sér við og lék hæðnis-
bros um hans skakka
munn: „Skilið kveðju
minni til hans Björns litla",
sagði hann, „og segið hon-
um, að þegar við hittumst
næst, muni ég éta hann upp
til agna".
„Æ, það máttu ekki gera,
herra bláberjaormur",
sögðu báðar telpurnar ótta-
slegnar.
„Jæja, ég skal fyrirgefa
honum ykkar vegna",
sagði karlinn. „Ég er ekki
hefnigjarn. En skilið þið
kveðju til Björns litla og
segið honum að hann eigi
líka von á gjöf. Verið þið
sælar".
Þær tóku nú ber sín og
hlupu inn í skóginn á eftir
fuglinum og var þeim nú
létt í geði. Innan skamms
tók skógurinn að gisna og
þær f urðuðu sig á, hvað þær
höfðu getað farið krókótt
daginn áður.
Þar urðu heldur
tagnaðarfundir, þegar þær
komu heim. Allir höfðu
beðið eftir þeim og leitað
að þeim. Fullorðnu systur-
inni hafði ekki komið dúr á
auga. Hún hélt að óargadýr
hefðu grandað litlu
systrunum. Björn litli kom
á móti þeim með körfu og
kallaði: „Komið þið og sjá-
ið". Hér er sending til ykk-
ar. Gamall maður kom
með það til ykkar".
Þær opnuðu nú körfuna.
Þar lágu tvö dásamleg
armbönd með heiðbláum
gimsteinum, sem voru eins
og þroskuð bláber í lögun.
Þar með var skrifað: „Til
Helguog Siggu". Þarhjá lá
brjóstnæla, sem líka var
einsog bláber i laginu. Þar
á var ritað: „Drep þú ekki
varnarlausa, Björn litli".
Björn skammaðist sín.
Hann skildi sneiðina, en
hann sá, að sá gamli hafði
hefnt sín með þeim hætti,
sem góðum mönnum er
títt. En bláberjakóngurinn
hafði líka hugsað fyrir full-
orðnu systurinni. Þegar
hún fór að bera mið-
degismatinn á borð, þá
stóðu þar tólf körfur fullar
með skínandi fallegum
bláberjum. Nú var ærinn
starfi fyrir hendi, að sykra
þau og kqma þeim fyrir til
geymslu.
Við getum farið þangað
til að hjálpa ef þú vilt, les-
andi góður, við fáum þá
sjálfsagt berjabragð. Því
að þau hafa víst eigi lokið
starfinu enn. Þetta var
ekkert smáræði.

DAN
BARRY
Sjáðu til, Anton. ^xf.Vopnaðin/
einhverhefurkomið^Lmenn, hvers,
snjóskriðunni af stah'vegna það,Js
- J ^ Hvellur.^1