Tíminn - 08.04.1973, Blaðsíða 39

Sunnudagur 8. april 1973.
TÍMINN
39
@ Bókasöfn
þarf ýmislegt að breytast. Okkar
skóli hér i Garðahreppi er sjálf-
sagt ekki verr settur en margir
aðrir en hann er 100% tvisettur.
begar við erum búnir að kenna
einum hópnum þá þarf að rýma
skólann til að taka hinn. bess
vegna vil ég bæta inn i grunn-
skólalögin einni grein: Grunn-
skóli skal vera einsettur.
Húsnæðisleysi skólanna er
venjulega afsakað með ein-
um hlut, fjárskorti. En ég er á
annarri skoðun. Ég held að við
munum komast að þvi ef við
skoðum grannt að islendingar
virðast geta klofið það fjárhags-
lega, sem þeir hafa vilja til. Við
förum tfl Mallorka, kaupum
skuttogara og byggjum hring
veg um landið. betta er gott og
blessað en þegar við segjumst svo
ekki hafa efni á að byggja skóla
fyrir börnin okkar þá er það ein-
ungis merki um rangt mat á hlut-
unum, en ekki um fátækt okkar.
0 íþróttir
Klukkan fjögur er ljóst að Man-
chester United hefur brotið blað i
langri og merkilegri sögu þess.
bað fær einhverja verstu útreið,
sem það hefur fengið um dagana.
Um klukkan hálf fimm byrjar
söfnuðurinn okkar að yfirgefa
leikvanginn og halda heim á leið
sömu leið og þeir komu. beir fá
háðsglósur i nestið en láta það
ekki á sig fá. Einstaka snýr sér þó
við og segir eitthvað á móti eða
slær frá sér.
Leiknum er lokið. beir rauð-
hvitu á vellinum eru farnir til að
fá sér bað. Þeir hafa tapað 5:0.
Þeir rauð-hvitu á áhorfenda-
stæðunum eru einnig horfnir og
fólkið fer að tinast heim á leið.
A sunnudaginn segja blöðin frá
leiknum. En ekkert þeirra segir
frá þvi sem gerðist á leiðinni milli
Selhurst Park og Manchester eða
á áhorfendapöllunum og sjúkra-
húsinu. beir sem horfa eða horfðu
á leikinn i sjónvarpi vita heldur
ekkert um það. Þetta eru bara
smámunir, og þeir gerast á
hverjum laugardegi i þessu landi,
þar sem guðirnir heita annað
hvort Manchester United, Totten-
ham, Chelsea, Liverpool eða ann-
að áíika.
—klp—
0 Bréfkorn
einstakra togara hefur verið
nokkuð misjafn og er i einstökum
tilvikum um að ræða hallalitinn
rekstur, en þá aftur á móti meiri
töp hjá öðrum.
Hvernig heldur þú nú, Tómas
Karlsson, að fara muni, ef þessu
heldur áfram? Hvað er til ráða?
A að leggja skipunum fremur en
að leita til rikisvaldsins um að-
stoð?
Þegar þessi orð eru skrifuð, eru
togaraeigendur enn einu sinni að
berjast við það félausir flestir að
koma skipunum út á veiðar meö
þeirri eilifu bjartsýni, að afli
hljóti að glæðast og reksturinn
þar með að bala. Þetta gera þeir
þó i fullu trausti þess, að rikis-
stjórnin sjái sjér fært að verða við
málaleitan þeirra um þær bætur,
sem þeir hafa farið fram á fyrir
s.l. ár. og ennfremur að þeir njóti
skilnings og eðlilegrar fyrir-
greiðslu á liðandi ári ef þörf
krefur. Eru þeir vongóðir um að
úr rætist, enda hefur forsætisráö-
herra lýst þvi yfir, að togararnir
muni njóta fyrirgreiðslu þessarar
rikisstjórnar ekki siður en þeirra
rikisstjórna annarra, sem áður
hafa setið.
Ég leyfi mér að fullyrða,
Tómas, að það hefur aldrei verið
ætlun togaraeigenda að svikja fé
út úr rikissjóði. Og aö þvi er
snertir ótta þinn um það að
togaraeigendur hirði gróðann, þá
vil ég benda þér á það að hingað
til hafa ekki verið á þvi nein
vandkvæði, að hið opinbera hafi
getað náð sinum hluta af gróða
útgerðarinnar i landinu, svo að ég
held að þú getir verið áhyggju-
laus þessvegna.
Ég ætla að lokum. bæði i gamni
og alvöru, að benda þér á grein,
sem birtist i Morgunblaðinu i
gær, eftir Boga Þórðarson. Grein
þessi er á margan hátt mjög at-
nyghsverð, þótt ég sé ekki sam
mála öllu. sem i henni stendur.
Þú skalt lesa hana vel og vand-
lega og e.t.v. litur þú á mál
togaraeigenda i svolitið ööru ljósi
eftir þann lestur. Hún varpar
nokkuð skiru ljósi á ástæðurnar
fyrir þvi. að togaraeigendur, og
reyndar allir útvegsmenn, telja
ranga þá almennu skoðun, að þeir
séu bónbjargamenn, og þeim
fellur það ekki vel, þegar þeir eru
að berjast við það að reyna að
halda við helzta atvinnuvegi
þjóðarinnar, þá séu þeir sagðir
gang við betlistaf.
Ég lýk svo þessu bréfi með ósk
um það, að þú lærir betur áður en
þú skrifar næsta pistil þinn um
togarana , og i þeirri von, að
okkur takist að koma skipunum
út og fáum góðan afla, bæði þér
og mér og þjóðinni allri til gagns
og blessunar.
Akureyri, 28. marz 1973
Gisli Konráðsson
0 Systkini
ið út handa Charles Webster, sem
látið hefði lifið af slysförum i
Vancouver árið 1944. Við það var
fest vottorð sonar hans með sama
nafni, fæddum 9. marz 1943.
Hin fæðingarvottorðin voru
vottorð Stephans James Ledwell,
fæddum 3. ágúst 1914, og annað
handa syni hans Samuel James,
fæddum 3. marz 1947. 1 bréfinu
var einnig stutt tilkynning um, að
dauði hvorugs þeirra Ledwell
feðga væri skráður.
Þarna voru sannanirnar komn-
ar. Faðir minn hafði stolið nafni
annars manns, þegar hann flúði
með mig til Bandarikjanna, —
manns, sem hann vissi að væri
látinn og hefði átt son. En til að
verða algerlega viss, skrifaði ég
til landgöngusveitanna til að fá
það staðfest að mennirnir tveir
hefðu verið skipsfélagar i strið-
inu.
Ég átti þó fæðingarvottorð, sem
virtist rétt, og það var ómögulegt
að sanna, að það væri falsað. Ég
skrifaði yfirvöldunum og bað um
afrit af fæðingarvottorði minu,
þvi sem gefið var út á Charles
Árthur Webster fæddan 3. marz
1947. Viku siðar fékk ég skilaboð
um að fæðing hans væri ekki
skráð. Daginn eftir fékk ég að
vita, að Webster og Ledwell hefðu
þjónað i landgöngusveitunum á
sama skipi árin 1943-44, þegar
Webster lézt i slysi um borð.
Skilnaður eina leiðin
Nú áttum við Kathleen við stórt
vandamál að etja. Við vissum nú,
hver við vorum, en við vildum
ekki skilja. Við vildum lifa okkar
hjónalifi áfram. En svo kom að
þvi, að afi og amma Kathleenar
buðu okkur til sin eitt kvöld. Við
höfðum aðeins verið þar skamma
stund, þegar afi hennar sagði:
— Ég hef alvarlegar fréttir að
færa ykkur. Ég er búinn að at-
huga málin, og það hefur leitt til
þess, að Ledwell stal skirteinum
íátins skipsfélaga, þegar hann
flúði með soninn. Til að afla þér
lika vottorðs stal hann lika vott-
orði sonar þessa félaga sins, en
breytti fæðingardeginum til 1947.
Það er engin ástæða til að efast
um réttmæti þessara upplýsinga.
Ég hef komizt að þvi, hvar hinn
rétti Charles Webster sá sem
fæddur er 1943, heldur sig. Nú er
ekki annað fyrir ykkur að gera en
að skilja.
Við höfðum óttazt að eitthvað
þessu likt gæti hent, svo að við
vorum við þvi búin. Kathleen leit
á hann og sagði ákveðið: —Afi,
við Charles ætlum ekki að skilja.
Við erum þegar búin að komast
að hinu sama. Við höfum lika haft
samband við lögfræðing, og það
eru engin lög, sem geta hindrað
bróður og systur i að búa saman.
Það ætlum við að gera.
— Þið getið það ekki — þið getið
ekki vogað ykkur.... æpti garoli
maðurinn. Það striðir á móti öll-
um náttúrulögmálum. Þið verðið
að sækja um skilnað og hverfa
hvort öðru.
— Ég yfirgef Kathie ekki undir
nokkrum kringumstæðum, sagði
ég ákveðinn. Hefðum við ekki
heimsótt ykkur til Temiskaming-
vatns hefðum við ekkert um þetta
vitað, og allt hefði verið eins og
það var.
Eftir þetta gerði afi Kathleenar
nokkuð, sem við munum aldrei
fyrirgefa honum. Þetta vissu eng-
ir utan fjölskyldunnar, og hefði
þvi ekki þurft að fara lengra. En
hann tók málin i sinar hendur.
Þegar hann gerði sér grein fyrir
að við viidum ekki skilja reyndi
hann að þvinga okkur til þess,
með þi að segja fjölmiðlum frá
okkur. Hann lét blöðin vita allt,
sem hann vissi um málið, og allan
forleikinn. Það var þá sem við
ákváöum, að fólk skyldi fá nána
frásögn af þessu öllu.
Árangur aðgerða afans varð
fyrst á, að lögreglan barði upp á
til að aðvara okkur. Ef við byggj-
um saman sem hjón áttum við
það á hættu að mál yrði höfðað
gegn okkur. Gamli maðurinn
hringdi til að reyna að réttlæta
aðgerðir sinar, hvers vegna hann
hefði ákveðið að láta fjölskyldu-
vandamál koma opinberlega fyr-
ir augu og eyru almennings. Ég
bað hann hreint út sagt að hunzk-
ast norður og niður og tilkynnti að
við vildum ekki sjá hann framar.
Ég var kallaður fyrir yfirmann
minn. Hann útskýrði það fyrir
mér, að eftir þetta leiöindamál,
gerði ég réttast i að biðja um að
vera fluttur til einhvers fjarlægs
staðar — einn saman. Hann bauð
mér nýtt og gott starf, en ef
Kathie hygðist koma með mér þá
ætti ég að hafa vit á að leggja inn
lausnarbeiðni.
Við erum nú að búa niður og
undirbúa okkur með að flytja suð-
ur yfir landamærin til vina okkar
þar. Þeir vita, hvað á hefur geng-
ið, en þeir skilja okkur og virða þá
afstöðu, sem við höfum tekið.
Aftur og aftur hef ég spurt
sjálfan mig, hvað hafi valdið þvi
að við fórum til Temiskaming-
vatns þennan örlagarika sumar-
dag.
Við höfum slitið öllu sambandi
við fjölskylduna, og þó að flest sé
óvist, þá er eitt atriði öruggt: Við
Kathleen ætlum alls ekki að
skilja, sama hvað á gengur. Aftur
og aftur vaknar spurningin: Ef
við ekki hefðum farið til
Temiskamingvatns þá hefði eng-
inn vitað neitt. Hvers vegna þá að
vera að blása málið svona út
núna? Hvaða mun á það að gera
þó hið sanna komi i ljós? Hvers-
vegna ættum við að vera að
hlusta á álla þá sem finnst þetta
koma sér við og skiljast þegar við
erum glöð og ánægö hvort með
annað? Við elskum hvort annað
og eigum saman ildælt barn.
Svarið er Nei. — Rétt eða satt —
það getur vel verið það sama, en
við munum búa saman, það sem
eftir er af lifi okkar. Komi það
sem koma vill.
—Erl
(Lauslega þýtt).
o Hjá Tómasi
við verðum að hata sjófuglakjöt.
Langviu og lunda, og saltkjötið
verður að vera kjöt af sérstakri
kúnst.
Ennfremur er verzlunin þekkt
fyrir lax og silung,og þar reynum
við aðlátaaldrei vanta nýmeti, né
heldur reyktan lax og annan fisk.
Þótt nægilegt framboð sé á þesum
tegundum vissa hluta ársins, þá
verðum við að verja miklum
tima og fjármunura, til að hafa
þessa vöru á boðstólum flesta,
mögulega daga ársins.
Heitir smáréttir
Annar stórliður i starfsemi
kjötverzlunar Tómasar Jónsson-
ar er sala á heitum smáréttum, til
skrifstofu-og verzlunarfólks hér i
nágrenninu. Það færist i vöxt, að
menn fara ekki heim í mat um
miðjan daginn, heldur fá sér
snarl á vinnustaðnum. Þetta fólk
má þó ekki eyða of hárri fjárupp-
hæö til þessara máltiða og þvi er
helzt reynt að hafa fremur ódýra
rétti á boðstólum. Þetta er heitur,
algengur heimilismatur, kjöb-og
fiskréttir, og svo kaupa menn líka
smurðar flatkökur með áleggi,
eða tilbúnar brauð-samlokur.
Þessi þjónusta er vinsæl.og þaö er
mikið að gera i hádeginu og er
biðröð við afgreiðsluborðiö, en
þetta verður að ganga fyrir sig á
stuttum tima, þvi að fólkið hefur
aðeins skamman matartima,. til
að kaupa og neyta matarins.
Langur vinnudagur
Hjá verzluninni vinna að stað-
aldri 10-12 manns. Um helgar eru
fleiri og einnig fyrir stórhátiðir.
Ég hef verið afar heppinn með
vinnukraft. Tveir menn, Páll
Guðjónsson. verzlunarstjóri og
Hilmar H. Svavarsson hafa unnið
hér frá byrjun, svo að segja. Þeir
hafa reynzt frábærlega vel og það
er ekki sizt þeim að þakka, að
verzlunin hefur gengið svo vel
sem hún hefur gert.
Vinnudagur hjá okkur er lang-
ur. Við opnum klukkan 8 á
morgnana og búðinni er lokað
klukkan 6á kvöldin.samt liður oft
langur timi, unz vinnu er lokið i
búðinni. 1 kjötverzlun er mikið
verk að ganga frá fyrir nótt, eða
helgi. Það þarf að koma öllu, sem
farið hefur úr skorðum, i önn
dagsins, i samt lag aftur. Það
þarf að laga i hillum og gluggum
og setja vörur i kæli, eða frysti,
svo að verzlunin sé vistleg og vel
út-litandi, þegar hún verður opn-
uð næsta dag.
Gamalt hús endurbætt
Kjötverzlun Tómasar Jónsson-
ar hefur verið hér til húsa siðan
árið 1917. Þetta er gamalt, litið
hús. Við búum þvi við þrengsli i
venjulegum skilningi þess orðs.
Oft hefur verið talað um að reyna
að stækka við sig, en á þvi eru
miklir annmarkar. Eins og áður
sagði,hefur þessi verzlun sinn stil,
eins og allar góðar verzlanir eiga
að hafa. Við erum þvi dálitið
ihaldssamir á allt, sem horfir til
grundv.allarbreylinga. En við
höfum varið stórum fjárupphæð-
um til að geta starfað hérna i hús-
inu. A efstu hæðinni er eldhús, og
þar eru lagaðir réttir, sem annað
hvort eru sendir beint til kaup-
enda, eða seldir í verzluninni i
húsinu. Þetta er fullkomið,
nýtizku eldhús og vinnslusalur og
sama er i rauninni að segja um
búöinaniðri. Gólf, veggir og loft.
Allt hefur verið endurbætt i
grundvallaratriðum, svo að halda
megi uppi nauðsynlegum
hreinlætiskröfum, og þannig mun
vafalaust verða haldið áfram
lengi enn. Svona verzlun er ekki
hægt að fly.tja hvorki i aðra götu,.
né annað húsnæði, án þess að
eitthvaö glatist, sem við viljum
varðveita. Viö gætum kannski
aukið viðskiptin, en við fengjum
aðra viðskiptamenn, og viö
myndum sakna núverandi við
skiptavina, og ef til vill myndu
margir sakna okkar, ef við flytt-
um burt, segir Garðar
Svavarssson kaupmaður að lok-
um'
Jónas Guðmundsson.
PIERPONT-úrin
handa þeim, sem
gera kröfur um
endingu, nákvæmni
og fallegt
útlit.
Kven- oq
karl-
manns-
úr af
mörgum
gerðum
og verð-
um.
HELGi SIGURÐSSON
úrsmiður
Skóiavörðustígur 13 - Sími 1-1 1-33
IIVERFISGÖTU 103
YW-Seirdiferðabifreið-VW 5 manna-VWsvefnvagn
VW9manna-Landrover 7manna