Tíminn - 26.10.1975, Blaðsíða 14
14 TÍMINN Sunnudagur 26. október 1975.
Hin örlagarlku augnablik á bökkum Moldár. Barry heldur til baka og verður aö skilja aðstoðarflugmanninn, Teddy, og eina konu eftir I kúlnahríöinni.
Ameriski ævintýra-
maðurinn Barry Meeker
flaug með 7 manns yfir
járntjaldið á þremur
dögum. Hann slasaðist
alvarlega við það, en
flúði úr spitalanum. Hér
segir hann sögu sina:
Sá, sem bað mig um að fara
þessa flugferð, er leyndardóms-
fullur málafærslumaður, sem ég
hef ekki séð nema þrisvar sinn-
um.
Starfið: Ég flyt fólk yfir járn-
tjaldið.
Launin: Tiu þúsund mörk fyrir
flugið.
Ég veit að næstum allur
heimurinn talar um mig eftir sið-
asta flugið. Stundum er talað um
dirfsku og kjark, en lika er
minnzt á verzlun með mannslíf.
Stundum er talað um hugsjónir og
sveo einnig um lágkúruleg við-
skipti. Svona starf gerir mann
einmana, en mér er sama um
hvað sagt er.
Það var erfitt að þurfa að skilja
aðstoðarflugmann minn, Teddy,
eftir i siðasta flugi. Það fékk m jög
á mig.
Þetta var á föstudegi, rétt fyrir
klukkan fjögur. Teddy og ég fór-
um Ut á flugvöll, Miinchen-Riem.
Putti keyrði okkur.
Putti er gælunafn á konunni,
sem ég er búinn að búa með i 600
daga. Hún er kona fram i fingur-
góma. Ég kann vel við öra skap-
gerð hennar, og hvað hún er órök-
vis, en það finnst mér einkenn-
andi fyrir raunverulega konu.
Putti vissi vel, að við tókum á
okkur býsna mikla lifshættu
þennan dag. Ég gleymi aldrei
augum hennar, þegar við kvödd-
umst við flugvallarhliðið.
En á þessu angistaraugnabliki
sagði hún samt ekkert annað en:
„Bless, gangi þér vel!” Enginn
kveðjukoss, ekkert vink. Stór-
kostleg kona.
Ég hygg, að innst inni, skilji
Putti, að einmitt þegar mest á
reynir, kæri ég mig ekki um stór
orö.
Nokkrum minútum seinna vor-
um við komnir á loft. Ég stýrði
þyrlunni eins og svo ótal sinnum
áður, og var hamingjusamur i
þessu óþægilega hægra framsæti
við stýrisstöngina.
Þið megið segja að þetta sé
gömul þvæla, en aðeins á tveimur
stöðum kann ég reglulega vei við
mig. — Annaðhvort hjá konu, eða
i stjórnklefanum.
Við flugum á 210 km hraða yfir
Bayern og Austurriki i átt að
Moldá, þar sem við áttum að
lenda á litlu nesi. Fallegasta flug,
ef ekki er tekið með i reikninginn,
að þetta nes, er hinum megin við
járntjaldið.
Barry,
takið
þér við!
Ég fékk að visu
10.000 mörk, en það er
,ekki mikilvægt.
Lendingarstaðinn leynilega
fann umbjóðandi minn, mála-
færslumaðurinn i Míinchen. Hann
sá einnig um flestan annan undir-
búning.
Hann hafði ákveðið fólkið, sem
ég átti að taka upp þennan dag við
Moldá, til að fljúga með þau i
frjálsan heim. Hann hafði útbúið
nákvæma flóttaáætlun fyrir fólk-
ið, sem bjó i Austur-Berlin. Dög-
um saman hafði hann fylgzt með
staðnum i kiki frá austurrisku
landamærunum. Hann hringdi i
mig á föstudagsmorguninn: „Allt
i lagi, við getum hafizt handa.”
Hann hafði afhent mér 10.000
mörk nokkrum dögum áður fyrir
þessa ferð, allt i 500 marka seðl-
um. Þið megið áli'ta hvað sem þið
viljið um peningana. Þið getið
lika sagt, að þetta sé smáupphæð
miðað við alla áhættuna.
Ég verð að segja, að peningarn-
ir skipta mig svo að segja engu.
Það er tvennt, sem er miklu
mikilvægara fyrir mig.
í fyrsta lagi er ég þeirrar
skoðunar, að hver og einn á þess-
ari jörð hafi rétt á þvi að fara
þangað sem hann langar, og að
enginn megi hindra það með vél-
byssum og dauðramannalandi.
(Milli gaddavirsgirðinganna
tveggja á tékknesku landa-
mærunum er autt svæði þakið
jarðsprengjum Aths. þýð).
í öðru lagi verð ég að viður-
kenna, að ég hef vissa ánægju af
að framkvæma verk, sem eru
nánast óframkvæmanleg.
Ef þið vitið aðeins meira um
mig, skiljið þið ef til vill ánægju
mina af þvi, sem annað fólk
mundi kalla hættu.
Ég var orustuflugmaður i Viet-
nam. Þar varð ég að venja mig
við, hvérnig sem mér likaði, að
stiga inn i nýja fallega þyrlu að
morgni til og koma með hana til
baka um kvöldið gegnumskotna
eins og sigti. 200 til 300 skotgöt
voru alls ekki neitt óvenjulegt.
Spyrjið mig ekki hversu margir
félaga minna særðust eða jafnvel
létust fyrir augum minum. Ég
veit það ekki lengur. Sennilega
hef ég ýtt þvi til hliðar i hugskoti
minu. Ég undrast það bara i dag,
að ég skyldi sleppa með nokkrar
skrámur.
Verið getur, að siðan þá sé mér
það keppikefli að reyna á þolin-
mæði verndarengils mins til hins
ýtrasta með alls konar hættuspili.
Daginn, sem þolinmæði hans
þrýtur, er hægt að jarða mig. Og
þótt merkilegt sé, eftir allt það
sem hefur komið fyrir mig, kviði
ég þvi ekki.
Ef svona er litið á málið, er
augljóst, að það er ekkert tauga-
strfð fyrir mig að flytja flóttafólk.
Um fimmleytið flugum við yfir
landamæri Austurrikis og Tékkó-
slóvakiu. Ef ég væri spurður,
hverjar væru tilfinningar minar
er ég var að brjótast um hábjart-
an dag inn i austantjaldsland,
verðég að segja: eiginlega engar.
Sá, sem situr við stjórnvölinn,
hefur svo mikið að gera bæði með
skynsemi sinni, með höndum og
jafnvel fótum að halda rellunni i