Tíminn - 26.10.1975, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 26. október 1975.
Gulldrottn-
ingin góða
Einu sinni voru karl
og kerling i koti sinu.
Kotið þeirra stóð utar-
lega i litlu þorpi. Þau
áttu tvö börn. Sonurinn
hét Sverrir, en dóttirin
hét Svava.
Maðurinn var svo
fátækur, að börnin höfðu
varla fötin utan á sig, og
enga almennilega skó
áttu þau á fæturna.
Faðirinn hafði legið
veikur i marga mánuði.
Hann hafði þvi ekki get-
að unnið sér innjiokkurn
eyri.
Veturinn kom með
frosti og kulda, þá urðu
ástæðurnar i kotinu enn-
þá lakari. Enginn ofn
var i stofunni, og börnin
sátu þvi oft skjálfandi af
kulda, er blessuð sólin
hlýjaði ekki með geisl-
um sinum. Þau lögðust
svöng og köld til svefns á
hverju kvöldi. Oft grétu
þau sárt og báðu um
mat, en svo urðu þau
þreytt að gráta og sofn-
uðu út frá þvi.
Dag nokkurn stóðu
þau við gluggann og
blésu á frostrósirnar á
litlu rúðunum. Þau
gerðu það til þess að
geta séð ofurlitið út á
götuna. Þetta var á
heiðrikum, köldum
vetrardegi. Börnin i
þorpinu voru úti að leika
sér. Sum þeirra hentu
snjókúlum, önnur
renndu sér á sleðum, og
sum voru að búa til snjó-
kerlingar og snjókarla.
— En hvað það væri
gaman að vera með i
leikjunum, sagði Svava
við Sverri. — En fötin
okkar eru svo skjóllaus
og skórnir okkar svo
ónýtir, að ef við færum
út i kuldann, þá yrðum
við lika veik eins og fað-
ir. Nei, nei, við getum
ekki farið út.
Vertu róleg, svaraði
drengurinn. — Þegar
vorið kemur, þá förum
við langt út i skóg. Við
getum farið út að lækn-
um, þar sem bláu, fal-
legu blómin vaxa. Þá
bindur þú þér blóm-
sveig, en ég bý mér til
hljóðpipu úr pilviðar-
grein, og svo leikum við
og syngjum i kapp við
fuglana i skóginum. Og
sannaðu til, þá verður
gaman.
Að nokkrum vikum
liðnum var allur snjór
horfinn. Jörðin var orðin
þið, og blómin voru
byrjuð að springa út.
Sólin glampaði brenn-
heit á gluggarúðurnar i
litla kotinu. Þá sagði
Sverrir við Svövu:
— Nú er vorið komið!
Og börnin lögðu af
stað langt út i skóg. Þau
settust niður á lækjar-
bakkanum og Svava
batt sér blómsveig úr
bláum og gulum blóm-
um, en Sverrir tálgaði
sér hljóðpipu. Nokkrir
tréspænir flugu út i læk-
inn og bárust með
straumnum. Þá sagði
drengurinn við systur
sina:
— Þú sérð skipin min,
'sem sigla þarna á vatn-
inu. Getur þú sagt mér,
hvert þau fara?
— Það get ég ekki,
svaraði telpan. En
veiztu það þá sjálfur?
— Taktu nú eftir, sagði
Sverrir. — Hún amma
sagði mér það einu
sinni. Langt, langt inni i
skóginum býr gull-
drottningin góða. Hún
býr i ljómandi skraut-
legri höll, og hún er bæði
góð og hjálpsöm við þá,
sem ráðvandir eru. Til
hennar hugsa ég að
skipin min fari.
Þá hrópaði litla stúlk-
an:
— Við skulum setjast i
einn bátinn, fara með
honum á fund gull-
drottningarinnar og
segja við hana: — Kæra
drottning! Gefðu okkur
eitthvað handa pabba og
mömmu. Þau eru svo
fátæk, pabbi hefur lengi
legið veikur, og mamma
er lika lasburða. Við
höfum orðið að hátta
köld og svöng á hverju
kvöldi i allan vetur.
— Þetta skulum við
gera, svaraði drengur-
inn.
Nú skar hann reglu-
lega stóran spón af trjá-
greininni sinni. Spónn-
inn flaug út i lækinn
miðjan og varð að smá-
báti, og þau Svava og
Sverrir settust út i bát-
skelina. Drengurinn
fram i, telpan aftur i, og
siðan héldu þau af stað.
Lækurinn bar þau út á
stóra á, og áin flutti þau
út á stórt og opið haf. Nú
sáu þau hvorki fjöll né
bæi, borgir né tré. Þau
sáu ekkert nema hafið
fyrir neðan sig og himin-
inn yfir höfði sér. Gerð-
ust þau nú hrædd og
kviðafull yfir þvi að vera
komin svo langt i burtu
frá foreldrum sinum.
En þegar kvöld var
komið, lásu börnin
bænirnar sinar og sofn-
uðu. Himinninn var orð-
inn alstirndur, og
tunglsljósið blikaði á
sænum. Máninn og
VARHAPLAST
plasteinangrun
Verksmiðjan
'Armúla 16
• •
BVGGINGAVORUR
Armstrong HLJÓÐEINANGRUNAR -
PLÖTUR og tilheyrandi LÍM
WkandeAý VEGGKORK i plötum
KDRKOPLAST GÓLFFLÍSAR
Armaflex PÍPUEINANGRUN
Armstrong GÓLFDÚKUR
GLERULL
Þ. ÞORGRÍMSSON & CQ
Armúla 16 sími 38640
'Í!.X .. Y *
stjörnurnar gættu barn-
anna,svo að ekkert varð
að þeim um nóttina.
Börnin bárust lengra
og lengra, og að lokum
komst hann alla leið til
strandar, þar sem gull-
drottningin góða réð
rikjum. En börnin urðu
einskis vör. Þau voru i
fasta svefni. Þegar þau
vöknuðu um morguninn,
var sól komin hátt á loft.
Sáu þau nú, að þau voru
komin að landi. Og þar
sem þau voru mjög
hungruð, stigu þau á
land hið bráðasta, bundu
bátskelina sina við tré,
og gengu siðan lengra
upp á ströndina til þess
að leita berja.
En i fjörunni lágu
margir steinar undur-
fagrir. Þeir voru rauðir,
bláir, gulir og grænir og
alla vega litir. Þeir
leiftruðu og ljómuðu
þarna i sólskininu i öll-
um regnbogans litum,
svo að börnin fengu
nærri þvi ofbirtu i augun
við að horfa á þá.
— Littu á, bróðir!
Sjáðu alla þessa skin-
andi steina, sagði
Svava. — Ég ætla að ná
mér i fáeina og búa mér
til úr þeim hálsfesti.
Hún lagðist siðan á hnén
og valdi sér nokkra
steina, sem henni leizt
bezt á. Hún fleygði þeim
þó brátt aftur og tók
aðra, sem henni virtust
nú vera ennþá fegurri,
og þannig gekk það koll
af kolli, nokkrum sinn-
um.
Bróðir hennar stóð
með hendur i vösum og
horfði á. Loksins sagði
hann:
— Elsku systir min!
Þú tinir saman alla
fegurstir steinana, en
þorir þú að taka þá?
Ertu viss um að þeir séu
þin eign?
Svövu brá svo mikið,
að hún stokkroðnaði,
fleygði öllum steinunum
frá sér niður i sandinn,
reis á fætur og hvislaði:
— Elsku bróðir minn,
ég hugsaði ekkert út i
þetta. Við skulum flýta
okkur héðan!
Börnin gengu nú
lengra og komu að stór-
um og fögrum garði. I
garðinum uxu yndisleg
tré, og héngu á þeim
gull- og silfurlit epli,
sem glitruðu i sólskin-
inu, svo að það var sönn
unun á að lita.
— Þetta eru vist ágæt
epli, sagði Sverrir. —
Við verðum að bragða á
þeim.
Hann var svangur, og
var þvi ekki lengi að
hugsa sig um, náði sér i
langa spýtu, sem lá þar
á vegi hans, og ætlaði að
reyna að slá eplin niður
með spýtunni.
Þá hljóp Svava til
hans og hrópaði:
— Góði bróðir minn!
Hvað ertu að gera? Við
eigum ekkert i þessum
eplum!
Drengurinn hrökk við,
leit á systur sina og
mælti: