Tíminn - 04.07.1976, Síða 3

Sunnudagur 4. júli 1976
TÍMINN
3
Torgeirsstadir — bjálkahúsiö, sem Torgeir Anderssen-Rysst, sendiherra Noregs á tslandi 1945-’58,
lét tilsniöa I Noregi okkur aö kostnaöarlausu. Húsiö, sem er i norskum stil, feilur skemmtilega inn I
landslag Elliöavatnsheiöarinnar.
nga
Heiðmörk
Fiskirækt höfst i Elliöavatni haustiö 1963 og hefur um cinni milljón
laxaseiöa veriö sleppt i vatniö auk þúsundum bleikjuseiöa. Myndin
sýnir veiöimenn i Elliöavatni, en Rauöhólarnir eru í baksýn.
braut út frá veginum milli Elliða-
vatns og Jaðars og upp eftir
Elliðavatnsheiöinni. 1 dag nefn-
um við þennan veg Heiðarveg, en
þar á enda var vigsluhátiðin 25.
júni 1950 haldin á grasflöt, sem
hlaut nafnið Vigsluflöt.
Ein forsiðufrétt Timans þriðju-
daginn 27. júni 1950sagði svo frá :
„Heiðmörk, griðland Reyk-
vikinga, var opnuð almenningi i
gær (þ.e. sunnud. þann 25.) i
bliðskaparveðri og sólskini, að
viðstöddum þremur þúsundum
manna. Fór athöfnin fram á
sléttri grund milli tveggja lágra
kjarrása, skammt ofan við
Elliðavatn. Hafði þar veriö
gerður laufskrýddur ræðustóll.
Lúðrasveit Reykjavikur lék, en
þjóðkórinn söng undir stjórn Páls
tsólfssonar.”
Athöfninni stjórnaði Hákon
Guðmundsson, varaformaður
Skógræktarfélags tslands. og
seinna formaður og borgardóm-
ari. Guðmundur Marteinsson for-
maður Skógræktarfélags Reykja-
vikur talaði fyrstur og þá Hákon
Bjarnason skógræktarstjóri, sem
barfram þrjár óskir Reykvingum
til handa. Að þeir mættu sækja
á þennan stað frið i hjarta og jáín
vægi hugans i sérhverju ölduróti
— að þeir lærðu að fara mjúkum
höndum um móöurmoldina og
gróðurinn — og að starf þeirra
yrði öðrum landsmönnum hvat-
ing og fyrirmynd.
Þriðji ræðumaður var Gunnar
Thoroddsen, þáverandi borgar-
stjóri, og baö hann þann er sólina
heföi skapað aö halda vemdar-
hendi yfir Heiömörk.
Si'ðast talaði Sigurður Nordal
og fór vitt um. Skógarmaður heföi
i fomöld verið útlagi og siðar heiti
þeirraerskógana eyddu og sviðu.
En nú væri Einar Sæmundsen
nefndur skógarmaður og merkti
sá er skógana græðir og verndar.
Þá bar Sigurður fram þá ósk, að i
Heiðmörk yxi skógur svo hár, að
elskendur mættu hverfa i hann,
enda teldu þeir þá ekki á sig spor-
in upp eftir. Var góður rómur
gerður aö tali Sigurðar.
Friðaða timabiUð
Sú Heiðmörk, sem við þekkjum
i dag, er önnur og stærri en sú
sem ræðumenn blessuðu. Er nú
friöaö svæðið innan girðingarinn-
ar um það bil 2500ha., eða nokkuö
stærra en allt Reykjavikursvæðið
vestan Elliðavatns og eru vestur-
takmörkin komin allt að landa-
mærum Urriðakots, sem er
skammt fyrir ofan Hafnarfjörð.
Tilvitunin i orð Hákons Bjarna-
sonar, i byrjun þessa greinar,
sagði frá kjarrskikum og gengur
súlýsing reyndar enn því svæöið
hefur frekar á sér yfirbragð
kjarrs en skógar. A fyrstu árum
skógræktunar i Heiðmörk reyndu
menn að gróðursetja skógarfuru
en þvi miður dafnaði hún illa og
varö Iúsug.
Einna mest hefur verið gróöur-
settafsitkagreni.semhefur gefið
hvað beztan árangur, og má viða
sjá fagra sitkagrenilundi i ágæt-
um vexti. Þá hefur talsvert verið
gróðursett af birki, bergfuru og
fjallafuru, sem eru nægjusamari
Arangur gróðursetningarinnar austan I Sauðás leynir sér ekki (1975).
um jarðveg, sérstaklega fururn-
ar. Sama má segja um stafa-
furuna, sem er tekin að hylja hina
áöur gróðursnauðu mela sunnan
undir Vifilsstaðahlið.
Það er ekki fánýt eign fyrir
Rvik, að eiga svo fagurt frið-
land sem Heiömörk er, og vist er,
að allur þorri manna tekur undir
orð Hákonar Bjarnasonar að það
sé „...einkennilega fagurt um aö
litast þarna efra.”
MÓL tók samant stuðzt við ársrit
Skógræktarfélags Islands 1975).
Gróðursetning austan I Sauðás sumarið 1957.