Réttur - 01.07.1930, Blaðsíða 60

276
I3R0T ÚR KVÆÐUM
[Rjettur
og- yfirsjóna. — Það er skrifað þarna fyrir ofan þig«.
Jeg stökk á fætur og jeg æpti:
»Jeg þrái hina geislandi von æskuáranna. Jeg þrái
hina titrandi gleði ástarinnar. — Jeg þrái koss snillis
og Ijóss!
Ó, farðu í burtu, óheillavera!«
Hún sagði:
»Fyrir þeim einum, sem þjáist og skapar í sárum —
fyrir honum einum mun frægðin ljóma. — Þjáningar,
hin dýrðlega örn, nær hugsjóninni. Sá sem berst
hraustlega mun sigra«.
Jeg svaraði: »Vertu kyr!«
— Hinir sujrudu. —
Þeir eru hundruðum, þúsundum saman, þeir eru
millionir — endalausir skarar. úr fjarska berst dimm-
ur þrumugnýr — gnýr, sem skelfur yfir þjettum fylk-
•ingum þeirra.
í bitrum norðanstorminum mjakast þeir áfram með
jöfnu og hægu fótataki. Þeir eru klæddir stökkum ein-
um saman, berhöfðaðir og augnaráð þeirra er hvarfl-
andi.
Þeir leita að mjer... nú eru þeir komnir. Fjöldi
þeirra umkringir mig — líkt og bylgjandi haf grárra
mynda og tærðra andlita.
Þeir strjúkast við mig, þeir hylja mig, þeir taka mig
til fanga. Jeg heyri hásan andardrátt — grátstunur,
guðlast og andvörp kveða við í myrkrinu:
»Við komum úr húsum, þar sem enginn eldur er
kveiktur, úr rúmum, sem veita enga hvíld — þar sem
líkaminn tærist upp og liggur hálfdauður.
Við komum úr óþverragötum og grenum.
Við komum úr huldum fylgsnum — og við vörpum
yfir jörðina ógnandi skugga — sorgar og hættu.
Við höfum leitað að trú — hún hefur blekt okkur.