Réttur - 01.07.1930, Blaðsíða 62

278
BROT ÚR KVÆÐUM
[Rjettur
Á skurðborðinu.
Heyr þú grannholda lækni, sem með athugulu auga
og með villimannslegri áfergju, sker í sundur og kveí-
ur nakið hold mitt með köldu og beittu hnífsblaði þínu
— veistu hver jeg var? —- Jeg læt mjer á sama standa,
þó að saurugur hníl’ur þinn bíti mig — hjerna í þess-
ari hræðilegu líkstofu, skal jeg segja þjer frá liðinni
æfi minni.
Jeg hefi alist upp á steinum þjóðveganna. Jeg hefi
aldrei átt heimili nje foreldra. Berfætt, beltislaus,
nafnlaus hefi jeg flækst um í rigningu og stormi.
Jeg hefi þekt hina kveljandi þreytu, jeg hefi þekt
hina duldu eymd. Jeg hefi ferðast á meðal fjandsam-
legra manna, á meðal tára og andvarpa.
Að síðustu kom svartur fugl með bognum klóm og'
breiddi vængi sína yfir mig, þar sem jeg lá á hvítum
kodda á spítalanum.
Þannig ljet jeg lífið — skilurðu — ein — eins og
týndur hundur. — Þannig ljet jeg lífið — án þess að
heyra eitt orð — vonar og frelsis. En hvað langa hárið
mitt er gljáandi og svart. Án ástarkossa verð jeg graf-
in — í kaldri jörðinni.
En hvað mjúkur líkami minn er hreinn og hvítur —
en hvað hann er grannvaxinn! — Og nú svívirðir þú
hann með kossi skurðhnífarins.
Grefðu, skerðu, rífðu — óþreytandi og þöguli lækn-
ir. Gleðstu yfir innýflum mínum. Þú skalt seðja þig á
seldum líkama mínum!
Farðu með hníf þinn til hinna innstu tauga, og slít
þú hjartað í sundur — leitaðu í því að hinum stórfeng-
lega leyndardómi þjáninganna.
Veistu að jeg þjáist ennþá af því að liggja þannig
allsnakin fyrir augnaráði þínu og með brostnum aug-
um mínum horfi jeg á þig — og þú munt ekki gleyma
mjer.
Því að í hinum síðustu krampateygjum, berst frá