Réttur - 01.05.1932, Blaðsíða 9

svari af honum. Það var kominn upp sá kvittur, a'ð
hann væri dáinn; því var líka fleygt, að hann væri orð-
inn vitskertur. Eg hefi sjálfur lesið átakanlegt bréf,
skrifað af gömlum fanga frá Doftana, þar sem segir,
að stundum hafi heyrzt, þegar kyrt var veður, dimmir
tónar frá harmasöng eða lofgerðarljóði, sem virtust
koma neðan úr jörðunni. Þeir komu frá Bujor.
Ung verkastúlka, Lenutza Filipovici að nafni, ásetti
sér að komast á fund Bujors og sjá, hvað orðið væri um
hann.
Tilviljun ein gerði henni þetta kleyft. Meðan stóð á
hinum pólitísku málaferlum, sem kölluð voru þriggja-
hundraðamálið, hafði ákærandi hins opinbera fullyrt
það, að hin átján ára gamla Lenutza hefði verið unn-
usta Bujors.
Þetta var lygi, en unga stúlkan reyndi að færa sér
hana í nyt. Hún leitaði til hátt setts embættismanns í
öryggismálaráði Rúmeníu, hins bölvaða Ranciulescus,
sem stóð fyrir „kommúnistisku deildinni“.
Hún sagði við hann: „Það er sagt, að Bujor sé dá-
inn“.
„Það er ekki rétt, hann er á lífi“, svaraði Ranciulescu.
Lenutza tók nú í sig kjark og bar upp erindi sitt.
„Þér vitið, að hann var unnusti minn. Eg vil ganga úr
skugga um það, að hann sé enn á lífi".
Embættismaðurinn hlaut að synja um þessa ósk, þar
eð hann hafði stranga skipun um það, að fyrirmuna
Bujor hverskonar samband við umheiminn.
Lenutza hélt fram ósk sinni reiðulega. Hún hótaði
að setja af stað opinbert hneyksli. Síðan grátbændi
hún og kraup á kné fyrir ókindinni. Þá gerðist það,
sem ótrúlegast var: Eftir langrar stundar hik lét Ran-
ciulescu undan og breytti ásetningi sínum af einhverj-
um ástæðum, áreiðanlega ekki af meðaumkun. Hann
öskraði framan í hana:
„Andskotinn hafi það þá. Þú skalt fá að sjá hann og
tala við hann í þrjár mínútur“.
73