Réttur - 01.01.1933, Qupperneq 17

án enda. — í næstum öllum bréfum æpir armóðurinn
;út úr línunum eða hvíslar voveiflega milli þeirra.
Það, sem mestri undrun veldur, er sú ófeimni út-
gefandans, að setja þetta á prent, borgaralegu þjóðfé-
lagi til svívirðu öðru vísi en prenta óheyrilegustu stað-
ina í bréfunum með grísku letri til að koma í veg fyr-
ir, að almenningur geti lesið það. Eins og bréfin eru
útgefin, eru þau ekki annað í eðli sínu en kommún-
istisk árásargögn á hendur hinu borgaralega þjóðfé-
lagi fyrir hina miskunnarlausu grimd þess gagnvart
snillingum og afburðamönnum, og það er til marks um
hug útgefandanstil þjóðfélagsins, að honum skuli ekki
hafa hugkvæmst að setja saman einhverjar útskýring-
ar til afbötunar ódæði því, sem það sýndi Jónasi Hall-
grímssyni, meðan hann var á lífi. Það er erfitt, að
hugsa sér öllu djúptækara árásarefni á hina ráðandi
stétt en hið stöðuga hungur og klæðleysi Jónasar Hall-
grímssonar.
Hagsmunasaga hans er saga um „enga skildinga“,
um „yderst trange Kaar uagtet al mulig Sparsomme-
lighed“, „þrotin fararefni“, „þörf á hjálp undir þess-
um kringumstæðum“, ,,allsleysi“ og aftur allsleysi, um
hvað hann muni geta, ef „han faar noget mere at
spise“, — „í haust er eg verra en snauður”, „det er
slemt at sulte“, „varð innkulsa í andskotans hjallin-
um, sem eg svaf í“, „verð með öllu móti að forðast að
koma til nokkurs manns fyrir Jclæðleysi, þó mér standi
hin beztu hús opin“, „uppiskroppa og m. a. tóbaks-
laus“, getur ekki borgað þvott sinn, á ekki fyrir mat
(þannig bréf eftir bréf), gengur milli manna og slær
1—2 dali, o. s. frv. o. s. frv. ár eftir ár, öll manndóms-
árin hans, meðan hann er að starfa að vísindum sín-
um og yrkja sín ódauðlegu ljóð, — unz dauðinn gerir
að lokum enda á fátækt hans. í seinasta bréfinu segir
hann: „Lægi altént vel á mér, gæti eg orkt betur“.
Umsóknir hans til opinberra stofnana um fé til vís-
indastarfsemi sinnar eru orðaðar eins og þegar sund-
17