Réttur - 01.01.1933, Síða 20

sem var óseljanlegt við burtför mína frá íslandi, ásamt
vasaúri, sem einnig er fært til reiknings; en ég leyfi
mér undirgefnast að vona, að sé sanngjarnt tillit haft
bæði á hinu óvanalega lága verði, sem mér hefir tek-
ist að reikna útgjöld mín á þessum langa og erfiða
sumarleiðangri, í samanburði við ferðakostnað á ís-
landi yfirleitt, og einnig til hins, að eg hefi hvorki
krafist né hlotið neina uppbót fyrir Reykjavíkurdvöl
mína — dýra og við margvíslegan skort — í þrjá vet-
ur, þá muni hið háa kollegíum náðugast veita mér það,
sem eg fer fram á, með hinum sama mannúðlega fús-
leika og mér var veitt svipuð upphæð fyrir sumarleið-
angurinn 1841.
Ef til vill mætti eg undirgefnast taka það fram,
enda þótt það komi málinu ekki við í ströngum skiln-
ingi, að fjárhagur minn gerir mér þessa endurgreiðslu
á framlögðum peningum ómissanlega. Eg kom hingað
aftur meira en allslaus að fé og 200 rd. frá Hinu ísl.
bókmenntafélagi, er hið eina, sem eg hef að lifa á í
hálft annað ár við samningu vísindarits, sem verður
fyrsti árangurinn af íslandsferð minni. — Undirgefn-
ast.) —Þetta kallar Jónas semsagtí alvöru, ,,að herða
upp hugann og ráðast á Rentukammerið".
Prýðilegt dæmi um aðstöðu snillinga, sem slíta
kröftum sínum í þágu menningarinnar og eiga höfuð
sitt undir högg að sækja til stofnana auðvaldsríkis-
ins. Reglan er sú, þegar slík mál eru annars vegar,
listir og vísindi, þá verður forráðamönnum þessara
stofnana tamast að lita á sig sem góðgerðafyrirtæki
og ritskoðara, og þó formin breytist í auðvaldsskipu-
laginu, og „fjárveitinganefnd Alþingis" komi t. d. í
staðinn fyrir „Rentukammerið“, þá hlýtur eðli þess
óhjákvæmilega að vera samt við sig. —
Vinir borgaralegs þjóðfélags hafa oft haldið því
fram til afsökunar þessari aðdáunarverðu stofnun, að
það hafi verið fátækt fslands að kenna, hve svívirði-
lega var farið með Jónas Hallgrímsson, en þetta er
20