Réttur - 01.01.1933, Qupperneq 52

þó ekki hefði verið að ræða nema um stundarsakir. Þeg--
ar hin djúptæka kreppa skók grundvöll Weimar-lýðveld-
isins, sem leiddi til mikils glundroða innan borgarastétt-
arinnar, læðast nú svörtustu öfl samtíðarinnar, — hinar
síðustu gjörrotnu leifar aðalskipulagsins, miðalda-
myrkrahöfðingjar Hohenzolla og Wittelsbacher-ætt-
anna, ásamt hershöfðingjum keisaraveldisins, fram í
dagsljósið úr fylgsnum sínum. Þessi óþjóðalýður, sem lif-
að hefir á eftirlaunum frá gjöfulu Weimarlýðveldinu, hef-
ir nú fylkt sér um nazistaflokkinn og gengið í baráttuna
upp á líf og dauða móti öreigunum, sem krefjast brauðs,
vinnu og valda og ógna auðvaldinu, sem ekki er þess
megnugt að fæða sína eigin þræla, með öreigabylting-
unni. —
Þessar tvær höfuðástæður ollu hruni Weimarlýðveld-
isins og valdatöku fasismans.
Þetta er jafnframt pólitískt gjaldþrot sósíaldemokrata
og II. Alþjóðasambandsins.
Og þetta er fullkomið gjaldþrot kenninga kratanna
um hina svo nefndu „lýðræðislegu jafnaðarstefnu“, sem
þegar fyrir 1914 var notuð af sósíaldemokrötunum til
föslunar á marxismanum, þegar þeir voru fallnir frá
kenningu Marx um alræði öreiganna og framkvæmd
verklýðsbyltingarinnar.
Undirbúningur byltingarinnar og stjórn hennar var
einmitt sá möndull í kenningum Marx, sem allt annað
snerist um. Hina mikilfenglega hlutverki öreigalýðsbylt-
ingarinnar verður allt annað að lúta — það voru þau
frumsannindi, sem hinn mikli lærimeistari öreiganna
gekk út frá. Frá þessu sjónarmiði gekk hann jafnan,
þegar hann á tímabili hinna borgaralegu byltinga- og
þjóðfrelsisstríða þurfti að ákveða, hvort hann ætti
að berjast gegn henni. Pað verður að styrkja krafta
verkalýðsins og losa verklýðshreyfinguna við utanað-
komandi áhrif frjálslyndra attaniossa, færa út starf-
svið byltingarhreyfingarinnar og hefja sérhverja lýð-
hreyfingu á hærra stig. Það verður að hefja þjóðernis-
52