Réttur - 01.01.1933, Qupperneq 60

menningnrverðmæti þýzka verkalýðsins séu eyðilögð og miðalda-
mvrkur nasismans leggist yí'ir Evrópu. Yerkalýður allra landa verð-
ur að skilja það, að aðfarir nasismans í Þýzkalandi eru hnefahögg-
framan í alþjóðahreyfingu verkalýðsins. Ef fasismanum tekst aö
festa sig í sessi í Þýzkalandi, ef honum tekst að mola stéttabaráttu-
samtök verkalýðsins og gera þau að viljalausum verkfærum ríkis-
vald'sins, þá verður það merki til auðvalds allra landa um að taka
upp fasistiskar stjórnaraðferðir. Yerkalýður allra auðvaldslanda.
verður þá ofurseldur slíkri ógnarstjóm, sem dæmalaus er í annálum
hans. Þeir viðburðir, sem nú gerast í Þýzkalandi, eru sýnishorn
þess, hvað verkalýður annara landa á í vændum ef ekki tekst að'
stytta lífdaga hins þýzka fasisma og hefta framgang hans í öðrum
löndum.
Það er þess vegna lífsnauðsyn verkalýðshreyfingunni að hefja
þegar í stað heimsbaráttu gegn íasismanum. Ekkert land má skerast
úr leik, því að fasisminn er alþjóðlegt fyrirbæri á tímabili imperial-
ismans, skilyrði fyrir vexti hans er til í öllum auðvaldslöndum, og
fyrr eða síðar verður borgarastéttin neydd) til að grípa til fasism-
ans sem síns síðasta pólitíska atlivarfs. En hvort slíkar ráðstafanir-
bjarga henni eða verða henni að falli er komið undir skilningi
verkalýðsins á fasismanum og vilja lians og þrótti til að berjast gegn
honum og kæfa hann í fæðingunni.
Fasisminn er stjórnaraðferð borgarastéttarinnar á dauðastund-
um auðvaldsskipulagsins, þegar stéttamótsetningarnar hafa vaxið:
svo mjög, að hún fær ekki lengur hamið þær innan ramma hins
borgaralega lýðræðis. Hún verður þá að beita beinu ofbeldi í miklu
ríkari mæli en áður til að halda verkalýðsstéttinni í skefjum. Iiún
afnemur að meiru eða minnu leyti lýðræðisstofnanir þær, sem til
þessa hefir verið ramminn utan um pólitískt vald hennar, en nú
tckur að gliðna í sundur. Jafnframt leitar hún pólitísks fylgis hjá
hinni fjölmennu millistétt, sem fyrir þróun stórauðvaldsins, er
komin á heljar þröm, og lifir gjörsamlega á náð banka og okurauð-
valdsins. Það er meðal þessara uppflosnuðu smáborgara að fasism-
ir.n hefir aðalfylgi sitt. Lífskjör þeirra eru oft og einatt litlu eða
engu betri en verkalýðsins og efnalega séð nálgast þeir liann meir
og meir. En vegna þess að þeir í orði kveðnu j'eka sjálfstæða at-
vinnu og kaupa ef til vill lítilsháttar vinnukraft í viðlögum, standa
þeir mjög næn-i yfirstéttinni að liugsunarhætti og koma því ekki
auga á verkalýðinn sem þann bandfamann, er einn getur létt kjör'
þeirra. Hinsvegar eru þeir andvígir stórauðvaldinu, og stjórnmála-
viska þeiiTa lendir loks út í „jöfnun auðæfanna", þ. e. að allir verði
smáborgarar eins og þeir sjálfir. Þannig vill smáborgarastéttin
skapa sér nýjan heim í sinni mynd, en það sem hún vill það getur-
hún ekki gert, vegna þess að þróun auðvaldsins gengur æ meira
60