Réttur - 01.01.1967, Blaðsíða 36

2. Að styrjaldaraðilar í Suður-Vietnam
dragi úr hernaðaraðgerðum.
3. Að þjóðfrelsisfylking Suður-Vietnam
verði viðurkenndur samningsaðili og all-
ir aðilar fallist á að setjast að samninga-
borði.
L. B. Johnson, Bandaríkjaforseti, hefur
margsinnis lýst sig fúsan til að setjast að samn-
ingaborðinu um frið í Vietnam. En hann get-
ur ekki uppfyllt lið eitt og þrjú í tillögum U
Þant.
Bandaríkin virðast álíta, að hægt sé að
þvinga stjórn Norður-Vietnam að samninga-
borðinu með loftárásum. Áður en hægt verð-
ur að semja frið í Vietnam, verður Banda-
ríkjastjórn að gera sér ljóst, að ekki er hægt
að sprengja stjórnina í Hanoi til að semja,
jafnvel þótt allt land þeirra verði nær lagt í
rúst og mannfall nálgist þjóðarmorð.
í bókinni „The Politics of Escalation in
Vietnam," sem hópur bandarískra ctúdenta við
Kaliforníuháskólann í Berkeley og Wash-
ingtonháskólann í St. Louis hafa tekið saman
og safnað skjölum um styrjöldina og afstöðu
Bandaríkjastjórnar til friðarumleitana, kemur
friðarvilji Johnsons vel í ljós.
í hvert skipti, sem baráttan hefur gengið illa
gegn skæruliðum og valdhafarnir í Saigon
hafa orðið ótryggir í sessi og þá rætt um hlut-
leysi eða þegar reynt hefur verið að finna
pólitíska lausn á Vietnammálinu — þá liafa
Bandaríkjamenn aðeins eygt eina lausn, þ. e.
auknar hernaðaraSgerðir.
Þegar fréttist um bréf Ho Chi Minh til for-
sætisráðherra Indlands þess efnis, að hún
reyndi að miðla málum og koma á friði í
Vietnam, — þá varð verðfall í kauphöllinni í
Wall Street.
„Fleiri hermenn, fleiri sprengjur, meiri og
fullkomnari vopn, eru svör Washington við
friðarumleilunum.“
í Vietnam eru Bandaríkin að reyna að leysa
vandamál stjórnmálalegs eðlis með hervaldi.
De Gaulle talaði af reynslu, er hann í ræðu I.
36
sept. í fyrra ræddi um afstöðu Frakka til
stríðsins í Vietnam:
„/ stuttu máli sagt, er það álit Frakklands,
að ekki sé hœgt að leysa þessi vandamál með
liervaldi, lwersu hörð eða langvinn, sem slík
barálta vœri.“
Franski heimspekingurinn og rithöfundur-
inn Jean-Paul Sartre, lét svo ummæll um frið-
arhorfur í Vietnam:
„Við megum ekki leika á okkur sjálf. Við
eigum í hœttu að falla í slungnustu snöru, sem
áróðursmeistararnir hafa fundið upp. Hverju
lialda ekki Bandaríkjamenn fram? Að þeir
auki liernaðaraðgerðir í Vietnam, að þeir
kasti sprengjum á Norður-Vietnam og noti
gas í Suður-Vietnam til að ná betri samnings-
aðstöðu .... En hvað liafa þessar bandarísku
kröfur í för með sér? Auðvitað heyja menn
styrjöld til að öðlast frið! Til að ná einhvers
konar friði. — Þeim friði, sem þeir œskja
sjálfir. Til að ná einhvers konar samningum.
— Þeim samningum, sem þeir óska að setja
öðrum.“
Hverju friðartilboði Johnsons fylgja aukn-
ar loftárásir og hernaðaraðgerðir. En þrátt
fyrir allan áróður og sprengjuvarp verður
viðurkenning Genfarráðstefnunnar frá 1954
ekki haggað. Þ. e. að Vietnam er eitt land og
ein þjóð byggir þetta land. Krafan um, að viet-
namar fái sjálfir að ráða málum sínum vex
með degi hverjum.
Róniaveldi - Bandaríkin
Arnold Toynbee, einn frægasti sagnfræðing-
ur aldarinnar, segir í bók sinni „The Economy
of the Western Hemisphere“:
„Bandaríkin eru í dag forustuþjóð andbylt-
ingaraflanna um allan heim, sem stendur vörð
um unninn auð og hagsmuni. Bandaríkin
gegna sama hlutverki og Rómaveldi forðum
daga. Róm studdi alltaf þá ríku í öllum þjóð-
félögum, sem borgin réði yfir, gegn þeim fá-
tœku. Og þar sem þeir fátœku hafa alls staðar