Réttur - 01.01.1967, Blaðsíða 48

ins til að styðja Sovétrússland,“ „Clara Zetkin
boðar byltingu.“
Clara var í Frakklandi og flutti ávarp á
stofnþingi franska kommúnistaflokksins í árs-
lok 1920. Innanríkisráðherra Frakka hafði
neitað henni um landvist. Allar löglegar leið-
ir voru lokaðar og það virtist með ólíkindum
að gömul og lasin kona gæti yfirstigið þær
torfærur. Ollum til undrunar sté hún í ræðu-
stólinn og var ákaft fagnað:
„Félagar! Vinir! Ég hef ekki látið neitun
um vegabréfsáritun aftra mér frá að koma
hingað og sýna ykkur að gömul byltingar-
kona getur yfirstigið torfærur sem lögregla
og auðvaldsríki leggja á leið okkar ....“
Hún lauk máli sínu með: „Lengi lifi bylt-
ingin í Rússlandi! Lengi lifi bylting verka-
lýðsins!“
Jafnskjótt og hún hafði lokið máli sínu var
hún horfin á sama dularfulla hátt og hún birt-
ist. Koma hennar og ræða hafði mikil áhrif
á stofnþingið, og lögregla og frönsk yfirvöld
voru titrandi af vonzku.
Hvernig hafði hún komizt inn í landið?
Clara hló og sendi blöðunum bréf: Hún ætl-
aði ekki að leysa gátuna fyrir lögregluna, en
hún hafði hvorki komið dulbúin eða á fölsku
vegabréfi. Andstæðingar gætu samið reyfara
um komu hennar, en hennar áhugamál væri
raunveruleikinn.
í franska þinginu krafði mónarkistinn Vall-
at innanrikisráðherra skýringa. Ráðherr-
ann stamaði afsakanir og frá afturhaldinu
heyrðist svei og baul. J>á stóð upp þingmað-
ur kommúnfeta, Marcel Cachin:
„Ég hneigi mig fyrir þessari konu.“
„Fyrir Lenin,“ var kallað framí.
„Já, ég ber mikla virðingu fyrir Lenin. —
Eg get gefið innanrí'kisráðherranum þann
vitnisburð, að hann og undirmenn hans gerðu
allt sem þeir gátu til að koma í veg fyrir
komu Clöru Zetkin til Frakklands. I>að er ekki
þeirra sök að þeim mistókst. Ég vil nota tæki-
færið til að láta í ljós aðdáun mína á tiltæki
gömlu konunnar. Hún hefur sannað: ef hjart-
48
að er þrungið ást til alþýðunnar er engin
hindrun óýfirstíganleg.“
Arið leið með miklum átökum. í Þýzka-
landi var Adolf Hitler kjörinn „Fiihrer“ fyrir
„Nationalsozialistische Partei,“ sem þá var
aðeins nokkrar tylftir bjórdrekka í Miinchen-
er Bierhalle.
Clara Zetkin hvatti þýzkan verkalýð til
baráttu gegn gagnbyltingunni. Hún sat 3.
þing Alþjóðasambands kommúnista í Moskvu
1921, og í október birtist hún skyndilega á
þingi ítalska sósíalistaflokksins í Mílanó, enda
þótt henni væri meinuð leið inní landið og
þingstaðurinn undir öflugu lögreglueftirliti.
„Ég bið ykkur um að hylla mig ekki, held-
ur Alþjóðasamband kommúnista.“ Hún lauk
ræðu sinni með hvatningu um að styðja Sov-
ét-rússland. Ræðuna flutti bún á ágætri ítölsku
eins og hún bafði talað frönsku á stofnþingi
franska flokksins.
Lögreglan ákvað að handtaka hana þegar
hún kæmi útúr þinghúsinu, en verkamenn
mynduðu þéttan vegg er varði leið hennar til
bílsins sem beið hennar. Þá hófst eltingaleik-
ur, lögreglubíll fast á eftir og annar sem ók
framúr. Þegar að hótelinu kom beið þar lög-
regla. Bílhurðin opnaðist og út sté ung og
falleg stúlka með ka-staníubrúnt hár. í bíln-
um fann lögreglan gráa hárkollu og staf.
Ár liðu. Brúna pestin sem kom upp í Bæj-
aralandi breiddist út um allt Þýzkaland. Hinn
óði Fiihrer undiibjó aftökur á þýzku alþýðu-
fólki og í heiminum öllum.
Clara var nú langdvölum í Sovétríkjunum.
Hún var sístarfandi, stjórnaði Alþjóðasam-
hjálp verkalýðsins, flutti ræður og skrifaði
greinar. En aldur og heilsuleysi sóttu á.
Árið 1932 var hún kjörin á Ríkisþingið sem
fulltrúi þýzka kommúnistaflokksins. Á þingi
því voru nazistar orðnir stærsti þingflokkur-
inn.
Þrátt fyrir veikindi sem höfðu gert hana
nærri blinda var hún staðráðin í að mæta á
þinginu og neyta réttar síns sem elzti þing-
maðurinn til að setja þingið og ávarpa.