Réttur - 01.01.1967, Síða 47

ELISAVETA
DRABKÍNA:
CLARA
ZETKIN
(F. 1867 — D. 1933)
CLARA ZETKIN
Þjóífsagan hermir að í orrustunum á Kata-
launíuvöllum* hafi bardaginn verið svo harð-
ur, að sálir fallinna hermanna hafi haldið
áfram að berjast í loftinu yfir valnum.
Kona, hvít fyrir hærum, en með leiftrandi
svört augu, sagði mér söguna. Það var Clara
Zetkin.
„Fallnir félagar okkar halda baráttunni
áfram. Ekki uppí loftunum, heldur mitt á
meðal ok'kar. Það sem þeir gáfu okkur mun
aldrei deyja. Það er samrunnið holdi og blóði
alþýðunnar, endurfætt í hugsun hennar og
vilj a .... “
í ár er öld liðin frá fæðingu Clöru Zetkin
og þrjátiu og fimm ár frá því hún í síðasta
sinn ávarpaði þýzku þjóðina.
Haustið 1920 kom hún fyrst til Sovétríkj-
anna, sársjúk og reynslunni ríkari eftir ör-
lagaríkan ósigur þýzka verkalýðsins og morð-
ið á nánustu félögum hennar, Rósu Luxem-
burg og Karli Liebknecht. En kjarkurinn var
óbugaður og eldmóður í röddinni. Sterkur
vilji vann sigur á „tregðu“ efnisins, en í
kveðju sinni á þriðja afmæli Októberbylt-
ingarinnar skrifar hún einmitt um þessa hluti:
„Sovétrússland þjáist og berst og byggir
nýtt þjóðfélag fyrir arðrænda alþýðu í öll-
um heiminum, fyrir allt mannkyn. Hugmyndir
og straumar sem berast liéðan vekja bylting-
arsinnaða baráttu; áhrifa þeirra gætir í öll-
um löndum jarðar .... Óbugandi traust á
eigin afli og verkum hefur gert Sovétrússland
ósigrandi. í krafti þessa trausts hefur það innt
af hendi skyldur við sjálft sig og verkalýð
heimsins af óeigingirni og bróðurkærleika.
Nú er það hlutverk verkalýðs allra landa að
gera skyldu sína.“
Clara Zetkin dvaldist ekki lengi í Sovét-
ríkjunum í fyrsta skipti. í heimsblöðunum
komu fyrirsagnir: „Clara Zetkin í Frakk-
landi,“ „Clara Zetkin hvetur verkalýð heims-
* Katalauníuvellir ern í Champagne á Frakklandi.
Þar beið Attilla ósigur fyrir rómverska hersliöfðingj-
anum Aetiusi árið 451. (ÞýS.).
47
L