Réttur - 01.01.1978, Síða 15

háskólaborgara en liún hefur verið trú
hugsjónum sínum og ást sinni til kyn-
bræðra sinna.
Angela Davis vill ekki vera nein hetja.
Hún kærir sig ekki um vinsældir eða
samúð. Sjálfsævisögu sína skrifaði hún til
þess að auka skilning fólks á þeim þjóð-
félagsöflum, atburðum og þeinr nrann-
eskjum sem hafa knúð liana til þess starfs
sem hún innir af hendi í dag. Slík stjórn-
málaleg ævisaga þjónar mikilvægu, lrent-
ugu takmarki. Opni slík bók augu
svartra, brúnna, rauðra, gulra og hvítra
fyrir baráttu hinna kúguðu og niður-
lægðu, er hún þess virði að hún sé skrif-
uð.
Bókin er 350 blaðsíður, skipt í 6 kafla.
Rituð í dagbókarformi, þar senr fyrsta
dagsetningin er hinn 9. ágúst 1970 en
hin síðasta 4. júní 1972. Fyrst fylgjumst
við með Angelu á flótta undan lögregl-
turni; í tvo mánuði fer hún hrddu höfði
áður en hún er handtekin. Flóttinn,
handtakan, fangelsið, allt þetta fyllir les-
andann spennu, furðu og þó fyrst og
fremst reiði.
I öðrum kafla fáum við innsýn inn í
bernsku og uppeldi Angelu en lrún
fæddist árið 1944 í Birmingham. Varpar
kafli þessi ljósi á margt og er einkar fróð-
legur fyrir íslenskan-hvítan lesanda.
II. KAFLI
Upphaf
Stóra, hvíta lrúsið á hæðinni lá ekki
langt frá gamla hverfinu okkar en fjar-
lægðina var ekki hægt að mæla í blokk-
unr. Bæjarblokkirnar þar sem við bjugg-
um áður, voru hvirfing lítilla múrsteins-
húsa sem öll voru eins. í malbikinu um-
hverfis voru fáir grænir reitir. Án jarð-
vegs eða lóðar var ómögulegt að gróður-
setja nokkuð það sem borið gæti blónr
eða ávöxt. En þar voru vinir og vinátta.
Árið 1948 fluttum við úr bæjarhúsun-
unr í Birmingham í stóra timburhúsið
við Miðstræti. Foreldrar nrínir búa þar
enn. Vegna turnspírunnar, stórra gafla og
flagnaðrar málningar sagði fólk að þai
væri reimt. Bak við lrúsið var skógur með
fíkjutrjám, brónrberjarunnunr og dásanr-
leg villt kirsuberjatré. Hér var nóg rýnri
og engin steinsteypa. Vegurinn var eins
og appelsínugul rák úr Alabama-leir.
Húsið var það sem nrest bar á í lrverfinu
— ekki aðeins vegna sérkennilegs bygg-
ingarstíls en líka vegna þess að það var
eina húsið sem ekki var fullt af hvítunr
fjandskap. Við vorum fyrsta þeldökka
fjölskyldan sem flutti inn á jretta svæði
og hvíta fólkið lrélt að við værunr franr-
varðasveit í fjöldainnrás.
Fjögurra ára gömul tók ég eftir því að
fólkið lrinum nregin við götuna var frá-
brugðið, öðruvísi, án þess þó að ég gæti
sett framandleik þess í sanrband við litar-
hátt þess. Það sem gerði Jrað frábrugðið
fyrri nágrönnum okkar í bæjarhúsunum
var ódjarflegur svipur þess, lrvernig það
starði á okkur, hvernig það lrliðraði sér
lrjá að svara er við buðunr góðan dag.
Eldri hjón, fjölskyldan Montee, sátu all-
an tímann á veröndinni framan við lrús-
ið, augu þeirra voru herská.
Næsturrr á sama andartaki og við flutt-
unr inn, bar hvíta fólkið saman ráð sín
og samjrykkti landanræri nrilli Jress og
okkar. Það lýsti Jrví yfir að lréldum við
kyrru fyrir „okkar“ megin landamær-
anna, léti Jiað okkur í friði. Færunr við
nokkru sinni yfir og stigunr fæti í land
þess, yrði lýst yfir stríði. — Skotvopn voru
15