Réttur - 01.01.1978, Qupperneq 23

Höfundar og útgefandi bókarinnar, frá vinstri: Ólafur R. Einarsson, Örlygur Hálfdánarson, Einar Karl Har-
aldsson.
Það hafa stundum heyrzt umkvörtunarradd-
ir á síðustu misserum frá ýmsum forustu-
mönnum verkalýðssamtakanna um það, að
fjölmiðlar fjalli ekki sem skyldi um málefni
samtakanna og leiði hjá sér að gera skil við-
fangsefnum þeirra og stefnumiðum. í grund-
vallaratriðum eru aðfinnslur þessar réttmæt-
ar. Hitt er svo annað mál, að það má kalla
meira en litla hjartsýni að búast við einhverri
jákvæðri umfjöllun um málefni verkalýðssam-
takanna í fjölmiðlum, sem alla tíð hafa verið
ýmist beinlínis fj andsamlegir eða þá tómlátir
um málstað þeirra og stefnu. Reynslan hefur
líka sýnt, að ekki er heldur treystandi á „borg-
aralega" ríkisfjölmiðla í þessu efni. Málstað-
ur verkalýðshreyfingarinnar og stefnumið
munu því aðeins ná að móta almenna þjóð-
málaumræðu, að hreyfingin sjálf, og þau
stj órnmálaöfl, sem henni tengjast, beiti sér
miklu kröftuglegar en verið hefur fyrir því,
að umræðan verði háð á forsendum verka-
lýðshreyfingarinnar sjálfrar, en ekki á þeim
grundvelli og innan þess ramma, sem ráðandi
stétt og málpípum hennar þóknast hverju
sinni.
Það, sem hér hefur verið sagt um hlutdeild
verkalýðssamtakanna að opinberri þjóðmála-
umræðu, á að breyttu breytanda við um hlut
verkalýðssamtakanna í þjóðarsögunni, eins og
hún er kynnt uppvaxandi kynslóð í þeim
kennslubókum, sem notaðar eru í íslenzkum
skólum. Þar er hlutur verkalýðssamtakanna
lítill og miklu minni en efni standa til. Ein-
stakir kennarar geta vissulega bætt úr þessu
að vissu marki, en baráttu verkalýðshreyfing-
arinnar, og áhrifum hennar á þjóðfélagsþró-
un þessarar aldar, verða þó tæpast gerð þau
skil, sem verðugt væri á þeim vettvangi, nema
23