Réttur - 01.08.1979, Blaðsíða 17

tískt afl til þess að gera þær breytingar á
sjálfri grundvallargerð þjóðfélagsins, sem
við viljum og teljum nauðsynlegar, en
hvert spor, sem stigið er fram á við, og er
verkalýðsstéttinni og láglaunahópunum
í landinu í hag, hefur gildi í sjálfu sér.
Alþýðubandalagið jók til nmna fylgi
sitt í síðustu kosningum, og jrað var stór
hópur fólks, sem til jæss ætlaðist, að Jaað
tæki sæti í ríkisstjórn. Yfirgnæfandi
meirihluti flokksmanna var einhuga um,
að því kalli bæri að hlýða, en hinsvegar
sér hver og einn, að stjómarjrátttaka af
því tagi, sem nú er um að ræða, hefur
margþætt vandamál í för með sér. Það
reynir vissulega á flokkinn, að hann reyn-
ist sterkt pólitískt afl og standi af sér þá
jmlraun, sem hann hefur nú staðið í síð-
ustu mánuðina.
Engum dylst, að flokksmenn eru sár-
óánægðir með j)að tii að mynda, að geng-
tð var til stjórnarsamstarfs með jreim skil-
málum, að við utanríkismálunum skyldi
ekki hreyft. Við fáum engu til leiðar kom-
ið varðandi úrsögn íslands úr Nato og
brottvísun herliðsins af íslandi, og er Jjað
heizkur biti.
Þessi stjómarjrátttaka er flokki okkar
lærdómsrík og hvetur til stöðugs og vak-
andi endurmats á réttmæti hennar. Þar
reynir vissulega á pólitískt skynbragð og
stéttvísi fylgismanna okkar. Hinsvegar er
það augljóst mál, að enginn stjórnmála-
flokkur getur unnið sér tiltrú, sem kýs
að standa álengdar með tilheyrandi heil-
agleika og veigrar sér við Jrví að axla þá
ábyrgð, sem joví er samfara að takast á við
hin margvíslegu viðfangsefni. Við verð-
um að þora að prófa á veruleikanum
það, sem við höfum frarn að færa í sam-
ræmi við grundvallarsjónarmið okkar,
líka hér Jrar sem okkur er markað svið
innan ramma hins borgaralega stjórn-
kerfis. Þar verðurn við að berjast, ef við
ætlum að vinna að framgangi hugsjóna
okkar, við höfum ekki annan vígvöll.
Flokki okkar, Alþýðubandalaginu og
verkalýðshreyfingunni Jrar sem hann á
rætur sínar, er mikill vandi á höndum
hvernig takast megi að reisa Jrær kröfur
meðal fólksins í landinu, sem í öllum
skilningi bendi fram á við, þannig, að
fólkið segi sem svo: hingað og ekki
lengra, Jretta látum við ekki bjóða okkur,
við viljum lifa fyllra og innihaldsríkara
lífi, við viljum lífvænleg laun fyrir dag-
vinnu, en ekki endalausa vinnuþrælkun,
við sækjuin fast rétt okkar til hvíldar og
tómstundaiðju, til félags- og mennings-
lífs, við vefengjum þá neyzluhyggju, sem
einlægt er þröngvað inn á okkur, kerfis-
bundið og markvisst, við viljum raska því
brenglaða gildismati, sem þjóðfélag okk-
ar einkennist í alltof ríkum mæli af, við
viljum, að börnin okkar njóti fyllstu um-
önnunar og góðra menntunarskilyrða,
við viljum jafnrétti kynjanna, við viljum
jöfn laun fyrir nytsamleg störf, og við vilj-
um, að ísland segi sig úr hernaðarbanda-
laginu Nato og vísi erlendu herliði á
brott.
Mér hefur einatt fundizt nokkuð á Jrað
skorta, að verkalýðshreyfingin hafi frurn-
kvæði af sinni hálfu til J:>ess að reisa slík-
ar kröfur, en verkalýðshreyfingin er það
afl, sem öðrum fremur verður að veita
stjórn, sem Jreirri, er nú situr, aðliald og
vera henni yfirleitt til halds og trausts.
153