Réttur - 01.08.1979, Blaðsíða 12

Þorsteinn Vilhjálmsson:
Er verkalýðshreyfingin
tilbúin með mótleikinn?
Áður en ég reyni að svara erfiðum
spurningum vil ég taka fram að ég er
einn þeirra, sem urðu fyrir miklum von-
brigðum með niðurstöður stjórnarmynd-
unarviðræðnanna í utanríkismálum. Ég á
þá ekki eingöngu við herstöðvarmálið
heldur einnig við það furðulega ákvæði
að „vinstri“ stjórn muni fylgja „óbreyttri
grundva 11 ars te fnu“ í utanríkismálum.
I>etta þykir mér lýsa ótrúlegri lágkúru af
hálfu miðflokkanna tveggja, og hefði átt
að vera hægðarleikur að leiða þeim það
fyrir sjónir, eða hvenær hafa t.d. kratar á
Norðurlöndum sagst fylgja nákvæmlega
sc>mu stefnu í utanríkismálum og íhalds-
flokkarnir?
En snúum okkur nú að spurningum
Réttar:
1. Hér getur auðvitað í hæsta lagi verið
um varnarávinning að ræða: Væntan-
lega væri hag verkalýðsstéttarinnar,
þrátt fyrir allt, enn verr borgið í dag
ef Alþýðubandalagið hefði verið utan
stjórnar. Allir aðrir stjónmálaflokkar í
landinu eru haldnir þeirri ómót-
stæðilegu áráttu að vilja leysa allan
vanda á kostnað verkalýðs og e.t.v.
bænda, en ekki annarra. Það er hlut-
verk Alþýðubandalagsins í ríkisstjóm
og annars staðar að stemma stigu við
þessari áráttu eftir bestu getu, miðað
við ríkjandi valdahlutföll á hverjum
tíma. Þetta hefur tekist að einhverju
leyti, spurningin er bara hvort það hef-
ur tekist nógu vel.
Þorsteinn Vilhjálmsson
2. Þegar eiu ríkisstjórn er sett á laggirn-
ar felst m.a. í þeim verknaði fyrirheit
málsaðila um að stjórnin ætli sér að
starfa saman senr heild að einhverju
verulegu leyti. Meðan núverandi rík-
isstjórn hefur varla borið gæfu til að
efna þetta frumheit vefst mér tunga
um tönn að ræða önnur fyrirheit
hennar eða aðrar vonir, sem kynnu
að hafa verið við hana bundnar.
Ræturnar að þessu gæfuleysi má
rekja bæði grunnt og djúpt. Á yfir-
borðinu blasir við að einn stjórnar-
flokkurinn starfar ekki eðlilega sem
vitræn heild, auk þess sem innan hans
er að finna öfl sem liafa viljað stjórn-
ina feiga alll frá upphafi. En ef dýpra
er skyggnst tel ég að rekja megi þessi
fyrirbrigði til þess að hugmyndafræði-
legt forræði borgarastéttarinnar sé því
miður öllu drýgra en styrkur stjórn-
málaflokkanna á Alþingi segir til um,
148