Réttur - 01.08.1980, Page 45

í íslenskri löggjöf hefur staðið allt til
okkar daga að barn megi jafnt kenna sig
við móður sem föður).
Hin kristilega aðför að mann-
gildi konunnar
Það, sem verður stöðu íslensku kon-
unnar í þjóðfélaginu hættulegast er fram
í sækir, er þegar voldug höfðingjastétt
hefur myndast og hún tekur meir og
meir kristnina í þjónustu sína sér til
auðgunar, en til kúgunar konunnar og
almúgans.
Hin kristna hugmyndafræði (eða trú)
hafði tekið við miklu af bábiljum gyð-
ingdómsins, mótuðum af karlaveldi
(patriarkati) því, er þar sigraði, — svo sem
goðsögninni um þá Evu, er syndina flutti
inn í heiminn, og alla þá fyrirlitningu á
konunni, er þeirri kenningu fylgdi. Og
Páll „postuli" og kirkjufeðurnir gerðu
síðan kristnina öldum saman að þeirri
ónáttúrlegu kvenhaturstrú, sem ómældu
böli liefur valdið, — og er í mestri mót-
setningu við boðskap uppreisnarmanns-
ins frá Nasaret, er sagði um hina ,,ber-
syndugu“: „Kasti sá fyrstur steininum,
sem sjálfur er syndlaus."
Látum oss rifja upp nokkuð af þessum
firrum kristinnar kirkju:
í 10. boðorðinu segir: „Þú skalt ekki
girnast konu náunga þíns, ekki þræl
hans eða ambátt, ekki uxa hans eða asna
né nokkuð það, sem náungi þinn á.“ —
Konan er sett sem eignarhluti við hlið
asnans og uxans.
Páll „postuli“ segir í 1. Korintubréf-
inu: „Konur skulu þegja á safnaðarsam-
kundunum, því að ekki er þeim leyft að
tala, heldur skidu þær vera undirgefnar
eins og líka lögmálið segir.‘ (14, 34.)
Kirkjufaðirinn Tertullian endar for-
dæmingu sína á konunni með þessum
orðum: „Kona! Þú er hlið helvítis.“
Og svo sem eðlilegt var hjá þeim vísu
kirkjufeðrum kristindómsins, þá hlutu
að koma upp efasemdir um hvort slíkur
„ófögnuður“ sem konan helði sál. Úr
því var skorið á kirkjuþingi í Macon á
(5. öld: Samþykkt var með eins atkvæðis
mun að konan hefði sál! — Þó það.
Látum svo nægja að láta Drekkingar-
hyl á Þingvöllum tala máli ofstækis hinn-
ar hákristilegu lútersku kirkju gagnvart
saklausum konum og minna á örlög einn-
ar af þeim mörgu, er þá létu lífið á Is-
landi fyrir ofstækið:
„Sigríði Þórðardóttur, er barn ól við
Bjarna- Sveinssyni, stjúpföður sínum, er
hann meðkenndi undir sinn dauða sig
nauðgað hafa, drekt í Húnavatnssýslu.“
(1674. Eyrarannáll. — Bjarni hafði verið
líflátinn árið áður á Alþingi.) Þar nær
vissulega hin kirkjulega og konunglega
réttvísi hámarki sínu, er ungri konu er
drekkt, af því henni er nauðgað.
Maður getur rétt ímyndað sér liverja
útreið uppreisnarmaðurinn frá Nasaret
liefði fengið, ef hann hefði verið þarna
nærstaddur og lesið kíerklegum og ver-
aldlegum höfðingjum sinn reiðilestur.
Þeir hefðu víst ekki verið lengi að reyra
hann bönduni og senda til Brimarhólms
til hýðingar og verra, þeim hefði þótt
þægilegra að láta Danskinn sjá um refs-
inguna — og máske hefði hans hátign
tekið þýska fursta sér til fyrirmyndar —
þá, er pynta létu og drepa Thomas
Munzer, sem flutti boðskap Krists ómeng-
aðan yfirstéttarþjónustu, — og lagði
Lúther blessun sína yfir böðulsverk þau.
En allur hatursáróður rangsnúinnar og
ofstækisfullrar „kristinnar“ kirkju gegn
173