Réttur - 01.04.1982, Blaðsíða 12

Engin ástæöa til að kvarta kæri jjranni — sprenjyan er enn í okkar eigin landi.
auðvalds með aðsetur i New York, London,
Frankfurt, Paris og Tókíó. Á hverju þrepi
valdapýramidans safnast hagnaður sem er
yfirfærður á næsta þrep fyrir ofan. Þannig
eru öll þrepin, nema það efsta og neðsta að
dómi Fank að nokkru höfuðból og að nokkru
hjáleigur. Örlagarikast er þó, að því er þrengt
upp á hjáleigurnar að aðlaga sig að efnahags-
kerfi einokunarfjármagnsins. Þessi skipan
mála veldur þróun á höfuðbólinu en vanþró-
un á hjáleigum. Ákvarðanir um verslun, fjár-
festingu, framleiðslu og tækninýjungar eru
teknar á höfuðbólinu og ánauðin þvingar hjá-
leigurnar til að aðlaga sig að kröfum höfuð-
bólanna. Innlendu fámennisstjórnirnar í
þróunarlöndum verða yfirleitt að lúta vilja
æðstu höfuðbólanna, þ.e. fjármagnsmið-
stöðvanna í honum auðugu Vesturlöndum.
Rétt er að taka fram að André Gunder Frank
byggir kenningu sína einkum á eigin rann-
sóknum á þróun efnahagslífs i Brasilíu og
Chile og samskiptum þeirra við risann í
norðri — Bandaríkin.
Þannig hefur verið komið á, samkvæmt
fyrrgreindum kenningum, alþjóðlegri
skiptingu heimsins í snauða hráefnafram-
leiðendur annars vegar, og rík iðnríki hins
vegar sem þvingað hafa fram verkaskiptingu
sem að mestu lýtur þörfum auðugu ríkjanna
fyrir hráefni, markað og fjármagn. Slík
verkaskipting útheimtir að ráðandi stétt iðn-
ríkjanná komi sér upp hirð feitra þjóna úr
röðum millistéttarmanna í þróunarlöndun-
um. Sú stétt ásamt innlendri borgarastétt
gegnir því þjónustuhlutverki að fást við
stjórnmálavafstur, stjórnsýslu— og her-
naðarstörf. Þetta kerfi hvílir þó fyrst og
fremst á hernaðarlegu valdi auðugustu iðn-
ríkjanna
76