Réttur - 01.04.1982, Side 32

Onelio Jorge Cardoso:
Við fjallveginn
Cardoso er einna frægastur núlifandi kúbanskra rithöfunda. Saga sú, sem hér
birtist, er rituð um 1948, sem sé all löngu fyrir þjóðfrelsisbyltinguna á Kúbu «g
gefur nokkra innsýn í þá baráttu, sem háð var þar þá - og háð er enn í þorra
ríkja latnesku Ameriku.
Matías gamli stóð í dyrunum þegar hann
sá manninn koma að girðingunni neðar í
hlíðinni.
— Þetta hlýtur að vera Magencio, sagði
hann.
Gamla konan fyrir aftan hann gægðist
undir handlegg hans og sagði:
— Magencio er haltur, en það er þessi
ekki.
Og hún hélt áfsam að einblina á
girðinguna, andlitið smágert og augun
slokknuð.
Matías gamli var ekki smáfriður maður.
Andlit hans var hrukkótt og þurrt, bogið nef
og köld augu sem voru á sífellu flökti.
Maðurinn smeigði sér milli víranna og
kom innfyrir girðinguna. Hann lyfti höfði og
skimaði yfir hátt grasið í leit að gangstig,
gekk síðan í átt til hússins.
— Þetta hlýtur að vera ferðamaður, sagði
gamla konan.
— Uhumm; sagði Matías.
Þegar maðurinn kom nær sáu þau svört,
róleg augu hans og heyrðu hann spyrja:
— Þú ert Vicente Matías, er það ekki?
Gamli maðurinn fann til öryggis þegar
hann heyrði nafn sitt nefnt:
— Ojú, skeð gæti það, hef verið hann í
fimmtíu og fjögur ár; sagði hann hlæjandi
og leit a konu sína. En ókunni maðurinn hló
ekki. Þá flögruðu augu gamla mannsins upp
eftir gestinum og staðnæmdust loks við
hendur hans.
— Hvað er þér á höndum? spurði hann.
— Ég er að leita að manni sem getur gert
mér greiða.
— Og heldurðu að ég sé sá maður?
— Kannski, kannski ekki, sagði ókunni
maðurinn og var enn rólegur til augnanna.
— Vanti þig vitneskju um eitthvað hér í
sveitinni, þá hef ég átt hér heima allan þann
tíma sem það hefur tekið þetta tré að verða
svona hátt, sagði Matias og benti.
— Samt getur verið að þú sért ekki rétti
maðurinn. Þannig standa nú málin.
96