Réttur - 01.04.1982, Page 47

Spánar í Atlantshafsbandalagið. Nýlega laus
undan oki fasismans fær almenningur á
Spáni ekki að láta í ljós vilja sinn í þessu máli
nú frekar en íslendingar árið 1949. Almenn-
ingur er aldrei spurður að því beint, hvort
hann vilji hernað og styrjaldir, af því að því
hlýtur hann alltaf að svara neitandi. Al-
menningi er alltaf att út í stríð, almenningi er
alltaf fórnað í stríði.
Og 30. mars 1949 tóku 37 þingmenn ák-
vörðun, sem hlýtur að leiða til þess, að ís-
lenskum almenningi verði fórnað, næst þeg-
ar dregur til tíðinda hér í okkar heimshluta,
nema nægilega margir verði til að breyta
þeirri ákvörðun. Inngöngunni í Nató fylgdi
nefnilega herstöð tveimur árum siðar. Her-
stöð, sem dregur að sér sprengjur óvina
Bandarikjanna eins og segull og gerir þá
sjálfkrafa að okkar óvinum. Eftir að við
gerðumst svo nánir vinir Bandaríkjanna,
glötuðum við frelsinu til að velja okkar eigin
óvini; í þeim efnum eru það bandarískir
hagsmunir sem ráða.
30. mars 1949 er dagurinn, þegar staðfest
var, að nýtt niðurlægingartímabil væri hafið
i sögu íslands, þess íslands sem átti að baki
merkilegri frelsisbaráttu en önnur lönd,
vegna þess að hún var háð eð rökum, með
orðum einum að vopni, þeim vopnum, sem
eru sæmilegust siðuðum mönnum. Og við er-
um hér saman komin í dag til að harma
þennan síðasta kafla íslandssögunnar og
krefjast þess að endir verði bundinn á hann.
En krafan er ekki bara borin fram af því
að þjóðarstoltið sé sært, litlar þjóðir og fá-
tækar hafa mikla þjálfun í því að þola
langvarandi niðurlægingu af hálfu hinna
ríku og voldugu, nei krafan er borin fram af
sífellt meiri þunga, vegna þess, að verði ekki
umsvifalaust hafin niðurtalning í vopnabúr-
um heimsins, þá munum við öll deyja. Líka
þeir ríku, líka þeir voldugu. í næsta sinn för-
umst við öll. Þegar geislavirkt regnið fellur á
jörðina eftir kjarnorkustríð, lognast lífið út
út af og ekkert verður eftir, ekki einn piltur,
ekki ein stúlka, ekki eitt blóm.
Sá friður sem þá hefur verið tryggður með
vopnavaldi er friður dauðans. Hinn eilífi
friður hins algjöra dauða. Þetta er sú skelf-
ing, sem mannkynið verður að fara að
horfast í augu við, allt mannkynið, ekki bara
þeir óbreyttu, heldur lika leiðtogar þess, vís-
indamenn og vopnaframleiðendur, þeir sem
kalla sig eigendur þekkingar, auðs og valds.
Það mun ekki verða neinum til lífs að loka
augunum.
Ég gæti reynt að nefna tölur, sem bera
geggjuninni vitni, sem altekur þá, sem ráða
ferðinni. Ég las í Newsweek að 7 billjónum
Bandaríkjadollara væri varið til hergagna-
framleiðslunnar í heiminum í dag. Það er
stjarnfræðileg upphæð, sem ég hef ekki
skynsemi til að skilja, allra síst, þegar ljóst er
að mikill meirihluti barna jarðar býr í hreys-
um og sveltur heilu hungri. Ég skil ekki
heldur til hvers þarf að koma fyrir kjarn-
orkuvopnum í Evrópu í þvílíkum mæli, að þau
dugi til að tortíma álfunni og öllum hennar
innbyggjurum 30 sinnum. Eitt sinn skal hver
deyja, það er staðreynd, sem ég skil, og síðan
taka aðrir við að lifa. En það er vitfirring að
undirbúa mannkynsmorð 30, 40, eða 50
sinnum í öryggisskyni.
Ég skil eitt líf, þetta líf, það líf, sem tekur
konuna níu mánuði að ganga með og
þjóðfélagið 15-20 ár að koma til manns og ég
mótmæli af öllum lífs og sálar kröftum, að
það megi síðan sprengja það líf í tætlur á 20
sekúndum. Lífið í mínum eigin börnum, eru
e.t.v. þau verðmæti, sem eg skynja best, og
111