Morgunblaðið - 02.02.2006, Side 40

40 FIMMTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ GuðmundurTeitsson fædd-
ist á Grímarsstöð-
um í Andakíls-
hreppi hinn 26.
janúar 1954. Hann
lést á heimili sínu
26. janúar síðastlið-
inn. Guðmundur
var sonur hjónanna
Teits Daníelssonar
frá Bárustöðum í
Andakílshreppi, f.
12. október 1924, d.
15. ágúst 1992, og
Dóru Þórðardóttur
frá Haga í Skorradal, f. 26. apríl
1925. Guðmundur var fjórði í röð-
inni af fimm bræðrum. Elstur
þeirra er Þórhallur, f. 7. apríl
1949, ókvæntur og barnlaus.
Daníel, f. 15. ágúst 1950, d. 21.
ágúst 2005, ókvæntur og barn-
laus. Grímar, f. 17. febrúar 1952,
kvæntur Petrúnu B. Sveinsdótt-
ur, f. 8. júní 1958, og eiga þau
þrjú börn saman: Svein Rúnar, f.
27. október 1977, ókvæntur og
barnlaus, Hjördísi Dögg, f. 16.
maí 1980, gift og á eitt barn, og
Tinnu Ósk, f. 19. maí 1987, í sam-
búð og barnlaus. Grímar á einn
frá þeirri iðkun. Guðmundur
kynnist eftirlifandi eiginkonu
sinni, Elínu Bjarnadóttur, f. 19.
nóvember 1955, á Akranesi. Þau
bjuggu allan sinn búskap á Akra-
nesi, fyrst í Stillholti 15 og síðar í
Akurgerði 6. Þau eiga fjögur
börn. Þau eru: 1) Þórdís Bjarney,
f. 21. febrúar 1975, í sambúð með
Skarphéðni Magnúsi Guðmunds-
syni, f. 3. mars 1979. 2) Sigurgeir
Fannar, f. 18. desember 1978, í
sambúð með Juliet Joensen, f. 28.
maí 1981. 3) Rannveig Helga, f.
26. desember 1981, í sambúð með
Gunnari Högnasyni, f. 11. ágúst
1981, börn þeirra eru Steinar
Bragi, f. 21. ágúst 1998, og Snæ-
dís Lilja, f. 2. febrúar 2004. 4)
Baldvin Þór, f. 28. október 1982.
Eftir að þau hjónin hófu bú-
skap vann Guðmundur hin ýmsu
verkamannastörf, en lengst af í
fiskvinnslu í Heimaskaga og í
Krossvík. Guðmundur hætti
störfum á almennum vinnumark-
aði sökum heilsubrests fyrir all-
mörgum árum. Guðmundur hafði
mikla unun af bílum, hann var
með varahlutasölu til margra ára
í bílskúrnum við heimili sitt.
Hann var mjög handlaginn og bjó
til ófáar kerrurnar með tengda-
föður sínum sem þeir svo síðar
seldu.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
son frá fyrra hjóna-
bandi: Steindór
Hrannar, f. 22. des-
ember 1972, kvænt-
ur og á tvö börn.
Auðunn, f. 6. janúar
1957, d. 24. septem-
ber 1982, ókvæntur
og barnlaus.
Guðmundur ólst
upp á Grímarsstöð-
um og bjó þar allt
þar til hann fluttist
búferlum til Reykja-
víkur til að ganga
menntaveginn. Hann
var góður námsmaður, stundaði
barnaskólanám á Kleppjárns-
reykjum og síðar framhaldsskóla-
nám við Menntaskólann í Reykja-
vík. Örlögin höguðu því þó
þannig að hann hætti námi.
Guðmundur var atorkusamur
maður meðan hann hafði heilsu
til, hann vann þau störf sem
þurfti að Grímarsstöðum en einn-
ig var hann í sveit á Ferstiklu í
Borgarfirði. Hann hafði mikla un-
un af íþróttum á sínum yngri ár-
um, hann þótti afburðamaður í
spjótkasti og tefldi skák og átti
hann marga verðlaunapeninga
Elsku hjartans pabbi minn er
dáinn, hann lést á 52 ára afmæl-
isdegi sínum 26. janúar síðastlið-
inn. Pabbi átti við geðrænan sjúk-
dóm að stríða allt frá því ég man
eftir mér, sjúkdóm sem að lokum
bar hann ofurliði. Pabbi var ein-
staklega góður maður og tók sjúk-
dómi sínum eins vel og hann gat,
hann átti sína góðu daga og sína
slæmu daga í gegnum tíðina rétt
eins og annað fólk með svipaða
sjúkdóma.
Þegar við systkinin vorum yngri
eyddum við nánast ekki einni ein-
ustu helgi heima við að sumri til,
heldur brunaði fjölskyldan eftir
vinnu á föstudögum á misgóðum
bílum, í fyrstu með tjaldið og síðar
með tjaldvagninn í eftirdragi, upp
í Skorradal þar sem við tjölduðum
oftast nær í „stekknum“ góða.
Hver helgin á eftir annarri var
alltaf jafnfljót að líða því pabbi var
duglegur að kenna okkur að veiða,
spila við okkur fótbolta og fara
með okkur til langafa og lang-
ömmu í Haga svo fátt eitt sé nefnt.
Seinna meir fjárfestu pabbi og
mamma í húsbíl og síðar í enn öðr-
um húsbílnum sem þau eiga enn í
dag og á honum brunaði fjölskyld-
an upp í Skorradal, Svínadal og á
fleiri staði oft á tíðum með stór-
fjölskyldunni sem mest öll var
komin á húsbíla.
Á veturna gerðum við einnig eitt
og annað en einna minnisstæðust
er mér ferðin upp að Grímars-
stöðum þegar fjölskyldan fór á
skauta á vatninu fyrir ofan veg.
Mikið lifandi ósköp sem var hlegið
þann dag, og fjölskyldan öll var
úrvinda eftir daginn, svo úrvinda
að pabbi þurfti í bókstaflegri
merkingu að skríða til baka af
svellinu.
Mér eru einnig ofarlega í huga
allar bíldruslurnar sem pabbi reif
niður í gegnum tíðina og oftar en
ekki þegar ég var yngri voru tvær
til þrjár mis niðurrifnar bíldruslur
í innkeyrslunni heima. Pabbi var
þá með skransölu og þetta var
hans áhugamál, að rífa niður bíla,
raða varahlutunum skipulega í bíl-
skúrinn og selja þeim sem þá
þurftu. Ég var jú líka orðin nokk-
uð góð í þessum bransa og hefði
með léttu getað orðið bifvélavirki
hefði ég haft til þess áhuga en
áhuginn var lítill og þótti mér oft á
tíðum miður að hafa bíldruslurnar
fyrir augunum alla daga allan árs-
ins hring en druslurnar voru þó
ekki alslæmar því við systkinin
áttum það til að leika okkur í þeim
þegar við vorum yngri.
Þegar ég stálpaðist og fór að
komast á unglingsárin fór ég ekki
varhluta að því að ýmsar sögur
gengu í bænum um það hvernig
pabbi væri og væri ekki, ég varð
þess einnig vör að vinir mínir voru
t.d spurðir af fólki úti í bæ hvort
ég væri eins og pabbi minn. Sjúk-
dómur pabba og umtal um hann
hafði mikil áhrif á mig og persónu-
leiki minn breyttist á þessum ár-
um. Pabbi gerði samt allt hvað
hann gat til að láta sjúkdóm sinn
ekki bitna á okkur systkinunum og
oftar en ekki hringdi hann heim
þegar sjúkdómurinn fór að ná
völdum og lét okkur vita að hann
væri nú kominn til Reykjavíkur og
yrði þar í einhverja daga.
Pabbi hafði ekki unnið í nokkuð
mörg ár áður en hann lést, það var
því oftast hægt að ganga að hon-
um vísum heima – ef okkur systk-
inin vantaði eitthvað, hvort heldur
sem það var ísskápur, myndbands-
tæki, dekk eða jafnvel bíll vorum
við vart búin að blikka augum og
hann var þá búinn að redda hlutn-
um, bara rétt sí svona – hann tal-
aði ekki mikið um veikindi sín en
ég held að þetta hafi verið ein af
hans leiðum til að bæta fyrir sinn
sjúkdóm gagnvart okkur systkin-
unum. Pabbi var mjög rólegur
maður að eðlisfari og hann skeytti
skapi sínu aldrei á okkur systk-
inunum, ég held ég hefði nú t.a.m
æst mig aðeins fengi ég þær frétt-
ir að ökutækið mitt væri ónýtt, en
nei nei, pabbi tók því með sínu
jafnaðargeði þegar hann fékk þær
fréttir frá einu okkar eitt árið.
Pabbi eyddi deginum oft í heim-
sóknir, hann fór mikið til Bennýjar
ömmu og Bjarna afa, til Dóru
ömmu og til systkina minna. Pabbi
hringdi einnig mikið í fólk og við
pabbi spjölluðum stundum saman í
síma. Pabba þótti sárt að sjá
hvernig Alzheimer sjúkdómurinn
hefur leikið Benný ömmu en hún
var mikill vinur hans.
Pabbi var líka mikill dýravinur
og það má með sanni segja að
hundurinn hún Pollý litla hafi ver-
ið ein af hans bestu vinum. Pabbi
hafði mikla unun af kertaljósi og
oftar en ekki hafði hann kveikt á
einu slíku sér við hlið í eldhúsinu.
Elsku pabbi, ekki átti ég von á
að þurfa að kveðja þig svona fljótt,
en ég virði þína ákvörðun og ég
veit að þér líður nú betur. Ég trúi
að pabbi þinn, hann Teitur afi, og
bræður þínir, þeir Aui frændi og
Danni frændi, sem svo stutt er síð-
an að féll frá, hafi tekið vel á móti
þér. Mér þykir sárt að þú eigir
ekki eftir að kynnast barninu sem
ég geng nú með en þegar það fær
vit til mun ég segja því fallegar
sögur af þér. Ég kveð þig að sinni,
pabbi minn – takk fyrir að hafa
verið til – við munum hittumst aft-
ur þegar minn tími kemur.
Elsku mamma, systkini mín,
Dóra amma, Þórhallur, Grímar,
Bjarni afi, Benný amma og aðrir
aðstandendur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð því farinn er
góður eiginmaður, faðir, sonur,
bróðir, tengdasonur og vinur.
Minning pabba lifir.
Þín dóttir
Þórdís.
Elsku pabbi. Sárt þykir mér að
þú hafir kvatt okkur á þennan
hátt. En þú tókst þá ákvörðun og
ég mun virða það. Þínum þján-
ingum er allavega lokið. Á stund
sem þessari koma upp í hugann
óendanlega margar minningar um
þig, sem ekki verða sagðar í orð-
um. Ég mun sakna þess að geta
ekki komið til þín og „bara spjall-
að“ eins og þú orðaðir það svo oft
þegar þú hringdir í mig og baðst
mig um að koma til þín. Eins og
svo margir vita, pabbi, þá varstu
haldinn mjög erfiðum sjúkdómi
sem bar þig ofurliði. Þrátt fyrir
hann varstu góður faðir og góður
vinur, sennilega sá traustasti. Allt-
af var hægt að leita til þín þegar
eitthvað bjátaði á. Þú reyndir allt
til að hjálpa öðrum en kannski
hefði mátt hjálpa þér aðeins meira.
Ég, Gunnar, Steinar og Snædís
munum sakna þín sárt. Aldrei mun
lífið vera samt án þín, elsku pabbi,
án þinna uppátækja og hláturs. Ég
trúi að við munum hittast að nýju
við endalokin, og þá, pabbi, getum
við haldið áfram að spjalla.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þín
Rannveig.
Pabbi, ég trúi að þér líði mun
betur þar sem þú ert núna og ég
virði þína ákvörðun. Ég þakka og
minnist stundanna sem við áttum
saman og sérstaklega stuðningsins
sem þú sýndir alltaf á þinn sér-
staka hátt, alveg sama hve gott
eða slæmt ég gerði eða trúði þér
fyrir.
Mér eru minnisstæðar stundirn-
ar við skákborðið, t.d. þegar þú og
þínir vinir sátuð við stóru talstöð-
ina á mínum bernskuárum og spil-
uðuð skák við hópa vítt og breitt
um landið og svo þegar þú kenndir
mér mannganginn, það hefur
örugglega tekið þó nokkurn tíma
en það gleymist ekki.
Bílhræin sem komu, voru í inn-
keyrslunni í mislangan tíma og var
skipt út fyrir önnur, þarna fórum
ég og mínir æskuvinir í margar
bílferðirnar á alls konar tryllitækj-
um. Það kom svo margt gamalt og
skemmtilegt í ljós þegar við tókum
okkur til og hreinsuðum upp lag-
erinn af varahlutum úr bílskúrn-
um, allt til að ég kæmi Toyotunni
inn meðan ég var próflaus, og
Bjarni afi mætti og byrjaði að bera
aftur inn varahlutina sem voru
komnir út á vörubílspall, þannig að
sumir hlutirnir voru bornir 2–3
sinnum út á pall. Þá vottaði fyrir
söknuði hjá þér en þetta gerðir þú
fyrir mig eins og ekkert annað
kæmi til greina.
Ferðalögin voru líka stór hluti
af minni æsku, allt frá litlu tjaldi
upp í húsbíl og oft var farið í veiði-
ferðir þó aflinn væri mismikill og
þú hafðir mikið dálæti á ferðalög-
um þó þeim hafi fækkað mikið eft-
ir að við krakkarnir uxum úr grasi.
Það kom oft fyrir að húsbíllinn var
í gangi niðri í Akurgerði og gamli
að stússast í honum þó að ekkert
væri verið að fara.
Svona gengur lífið fyrir sig, fólk
fæðist, lifir og deyr. Ég vona að ég
hafi getað gert þig stoltan á ein-
hverjum tímapunkti í þínu lífi og
vildi að við hefðum eytt meiri tíma
saman en því verður ekki breytt.
Það kom að því að sjúkdómurinn
sem þú barðist við frá unglings-
árum náði að sigra eina skák en
þetta er svipað og með okkar
skákir, þú vannst svo margar áður
en það kom að því að þú leyfðir
mér að vinna eina.
Sigurgeir Fannar
Guðmundsson.
Elsku pabbi. Það fyrsta sem
kemur upp í hugann, þegar ég
minnist þín, er hversu skilnings-
ríkur og hjartagóður faðir þú varst
sem hugsaðir ávallt vel um mann.
Sterkasta minningin mín er þeg-
ar ég kom úr skólanum í kringum
tíu ára aldur og oftast varstu í
stofusófanum að leggja þig en allt-
af raukstu á fætur þegar ég ýtti í
þig og spurði hvort þú værir til í
að kíkja rúnt. Þá tókum við hring
sem endaði oftast í Axelsbúð þar
sem þú splæstir í litla kók og prins
og ég sat svo og horfði á þig
spjalla við félaga þína sem því
miður fór svo fækkandi með ár-
unum.
Alltaf gat ég leitað til þín með
allar gerðir vandamála, stór eða
smá, og alltaf sýndirðu manni já-
kvæðu hliðarnar og kenndir mér
að það er óþarfi að æsa sig yfir
hlutunum, best sá ég það þegar ég
asnaðist til að eyðileggja bílinn
ykkar á fylliríi og hringdi til ykkar
í húsbílinn og þú svaraðir. Það
fyrsta og það eina sem mig minnir
að þú hafir sagt var að þú spurðir
hvort ég hefði nokkuð slasast, en
svo var ekki. Þá sagðir þú mér að
hafa engar áhyggjur, við myndum
skoða þetta eftir helgi.
Flestar minningarnar sem koma
upp í hugann á þessari stundu og
munu líklegast ávallt gera, eru
góðar, sumar skömmustulegar því
þá var aðallega sjúkdómnum um
að kenna sem þú þurftir að glíma
við lengi, en þær eru fáar, ef ekki
bara engin minning um það að þú
hafir einhvern tímann verið vond-
ur við mig.
Ég er mikið búinn að hugsa út í
þessa ákvörðun þína, ég virði hana
og fyrirgef og núna trúi ég því að
þú sért mun hressari og sitjir á
spjalli við Auja bróður þinn og
segir honum skemmtisögur af okk-
ur fjölskyldunni og Danni frændi
og Teitur afi eru þarna líklegast
líka.
Ég þakka þér, pabbi minn, fyrir
að hafa verið til, þakka þér fyrir
tímann sem við áttum saman og
við hittumst á ný þegar minn tími
kemur. Þá verður sko tekin löng
skák.
Guð geymi þig.
Þinn sonur
Baldvin.
Við endurnýjuðum kynni okkar
1980, þegar ég flutti á Akranes, en
þá höfðum við ekki hist í nokkur
ár, frá því að við sem unglingar
tókum fyrstu skrefin fjarri heim-
ilum okkar og leiðir okkar lágu
fyrst saman. Þú varst góður náms-
maður og hafðir lítið fyrir náminu,
en vegna veikinda þinna entist þér
ekki þrek í þeim efnum. Með hjálp
læknavísindanna gast þú verið
þátttakandi í atvinnulífinu um
langa hríð og skilaðir þínu til þjóð-
félagsins, stofnaðir heimili og þið
hjónin eignuðust börn og framtíðin
var öruggari og minna um óvænt-
ar hindranir, en svo kom að því að
þú þurftir á öryggisneti samfélags-
ins að halda, en það er nú einhvern
veginn þannig að öryggisnetið
virkar ekki jafnvel þar sem geð-
sjúkdómar eiga í hlut. Það var svo
komið að þú sást enga leið aðra, en
að taka eigið líf. Maður verður
máttvana og öskrar í hljóði og vill
ekki að slíkt gerist, en það gerist.
Hvenær verðum við tilbúin að gefa
geðsjúkum sömu möguleika og
öðrum og án fordóma. Það hafa
verið stigin stórkostleg skref í
þessum efnum, hvað varðar lækn-
ingu, meðferðarúrræði og skilning
samfélagsins, en við eigum eftir að
tengja þetta betur saman, hið al-
menna samfélag og meðferðarúr-
ræðin. Þetta er svo tengt, skiln-
ingur okkar verður að vera til
staðar samhliða öðrum ráðum.
Þú eignaðist skáktölvu fyrir
nokkru og það kveikti að nýju
skákáhugann. Við vorum farnir að
taka aftur til við að tefla stöku
sinnum og var það kjörið tækifæri
til að hittast. Síðasta samtal okkar
var þegar þú hringdir og varst að
hugsa um hvort við ættum að taka
skák. Við teflum aftur síðar, kæri
vinur.
Megi góður guð styrkja Ellu og
börnin, sem og alla aðra í sorginni.
Guð gefi Guðmundi Teitssyni frið.
Jóhannes Finnur Halldórsson.
GUÐMUNDUR
TEITSSON
Í desembermánuði
síðastliðnum fór hún
Maja frænka svo
skyndilega frá okkur
öllum. Þessi fallega, rauðhærða og
tignarlega kona sem alltaf gat séð
fallegu hliðar lífsins þrátt fyrir erfið
veikindi. Hún á stóran hluta í hjarta
mér því þar hefur hún sáð svo ótal-
mörgum fræjum. Í mínum huga er
hún ein af þessum persónum sem
eru eilífar því að viska hennar og
sjónarmið lita framtíð okkar sem eft-
ir erum. Hún sá hliðar á lífinu sem
oftast þarf að benda manni á. Hún
talaði alltaf fallega til fólks og fallega
um fólk. Hún var uppáhalds frænka
MARÍA ERLA
KJARTANSDÓTTIR
✝ María ErlaKjartansdóttir
fæddist á Strandseli
við Ísafjarðardjúp
30. janúar 1936.
Hún lést á heimili
sínu 7. desember
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Kópavogskirkju
12. desember.
mín, bestust, sætust,
yndislegust og flott-
ust.
Takk fyrir að hlusta
alltaf á litla stelpu eins
og það skipti svo miklu
máli sem hún segði.
Takk fyrir að heim-
ili þitt stóð alltaf opið
þegar mig langaði að
koma.
Takk fyrir að hrósa
mér og elska mig allt-
af á svo sannfærandi
og skilyrðislausan
hátt.
Takk fyrir að hjálpa mér að halda
tengslum mínum við föðurfólk mitt.
Takk, elsku hjartans engill.
Núna 30. janúar hefðir þú orðið
árinu eldri þótt ekkert okkar „muni“
eða „viti“ hvað þú hefðir orðið göm-
ul. Enda ávallt jafn ung og falleg.
Megir þú uppskera á ríkulegan hátt í
englakór Drottins í heilbrigðum lík-
ama því þú átt það svo sannarlega
skilið.
Þín
Fanney Dóra.