Morgunblaðið - 24.02.2006, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. FEBRÚAR 2006 33
MINNINGAR
✝ Jón Garðar Sig-jónsson fæddist í
Vestmannaeyjum
18. október 1916.
Hann andaðist á
gjörgæsludeild
Landspítala í Foss-
vogi aðfaranótt 15.
febrúar síðastliðins.
Hann var sonur
hjónanna Sigrúnar
Runólfsdóttur úr
Rangárvallasýslu, f.
26.5. 1889, d. 18.11.
1991, og Sigjóns
Halldórssonar frá
Stórabóli á Mýrum, f. 31.7. 1888, d.
19.4. 1931. Systkini Garðars voru
Þórunn, f. 26.2. 1913, d. 25.7. 1998,
Bragi, f. 27.6. 1914, d. 25.9. 1985,
Tryggvi, f. 10.4. 1918, d. 26.1. 2000,
Þórhallur, f. 11.5. 1919, d. 17.7.
1993, Friðrik, f. 22.10. 1920, d.
24.12. 1944, Halldór, f. 1922, d.
1930, Guðríður, f. 26.12. 1924, d.
31.8. 1987, Kristbjörg, f. 26.5. 1925,
Gústaf, f. 4.1. 1927, og Guðmundur,
f. 22.3. 1928. Þegar Garðar var
tveggja ára geisaði spænska veikin
í Vestmannaeyjum og veiktist faðir
hans. Þá voru fjögur systkini send í
fóstur á fjóra bæi á Mýrum í Aust-
ur-Skaftafellssýslu. Garðar var
sendur í Flatey á Mýrum og ólst þar
upp við ástríki fósturforeldra
sinna, þeirra Guðrúnar Sigurðar-
dóttur, f. 25.3. 1879, d. 11.3. 1966,
og Jóns Jónssonar, f. 31.10. 1875, d.
2.9. 1940. Uppeldissystkini Garðars
voru Guðný Sigurbjörg, f. 8.10.
1903, d. 30.6. 1970, Steinunn Sigríð-
ur, f. 2.8. 1905, d. 20.5. 1966, Lovísa,
f. 1.8. 1905, d. 30.10. 2003, Sigurð-
ur, f. 19.8. 1906, d. 30.9. 1982, og
Guðjón, f. 11.8. 1912, d. 27.7. 1996.
Garðar var alltaf í sambandi við
foreldra sína og systkini, jafnvel
þótt hann hafi verið sendur í fóstur.
Hinn 30. október 1943 kvæntist
þeirra eru Hilmar Þór, f. 18.6. 1981,
Guðfinna, f. 16.11. 1983, og Kjartan
Már, f. 10.2. 1989. 4) Steinar, f. 8.1.
1966, kvæntur Ólafíu Ingibjörgu
Þorvaldsdóttur. Börn þeirra eru
Guðfinna Birta, f. 30.6. 1998, og
Stefán Ingi, f. 16.9. 2003.
Garðar ólst upp við hefðbundin
sveitastörf í Flatey á Mýrum og tal-
aði oft um það hve uppeldisforeldr-
ar hans hefðu reynst honum vel.
Garðar fór í fyrsta sinn á vertíð ár-
ið 1932 og var þá landmaður hjá
Sigurði Ólafssyni við Björvin SF.
Árið 1933 reri Garðar með Guð-
laugi föðurbróður sínum frá Vest-
mannaeyjum. Garðar stundaði
næstu ár sjómennsku frá Vest-
mannaeyjum, Keflavík og Akra-
nesi. Garðar lauk vélstjórnarprófi
frá Vélskólanum í Vestmannaeyj-
um 1938 og prófi frá Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík 1943. Garðar
stundaði sjómennsku og siglingar á
stríðsárunum og var á togurunum
Surprise RE, Baldri frá Bíldudal,
Reykjaborginni og Geir. Garðar
stundaði útgerð á Ásu SF-52 ásamt
Eiríki Þorleifssyni frá 1942–1944.
Einnig gerði hann út ásamt Eiríki
og Aðalsteini Aðalsteinssyni Brynj-
ar SF-53 á árunum 1945–1947.
Garðar var einn af stofnendum
Borgeyjar árið 1946 sem gerði út
Borgey SF-57 og síðar Hvanney
SF-51. Garðar var skipaskoðunar-
maður í fjöldamörg ár á Horna-
firði. Síðasta útgerð Garðars var
þegar hann gerði út bátinn Ver
SF-64 frá Hornafirði frá 1963–1969
er hann kom í land og gerðist hafn-
arvörður ásamt því að vera á hafn-
sögubátnum og leysa hafnsögu-
mann af til ársins 1987.
Árið 1987 fluttust Garðar og
Guðfinna til Reykjavíkur. Eftir
andlát Guðfinnu fluttist Garðar í
íbúð fyrir eldri borgara í Hraunbæ
103, þar sem hann bjó til ársins
2005 er hann fluttist á Hrafnistu í
Hafnarfirði.
Garðar verður jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju í dag, og hefst at-
höfnin klukkan 15. Jarðsett verður
í Gufuneskirkjugarði.
Garðar Guðfinnu
Bjarnadóttur frá Nes-
kaupstað, f. 23.12.
1922, d. 21.2. 1997.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Hall-
dórsdóttir frá Eyrar-
bakka, f. 7.6. 1891, d.
21.1. 1979, og Bjarni
Vilhelmsson frá Nes-
kaupstað, f. 12.4.
1882, d. 5.10. 1942.
Garðar og Guðfinna
eignuðust fjóra syni.
Þeir eru: 1) Bjarni
Friðrik, f. 22.11. 1944,
kvæntur Þorgerði Steinþórsdóttur.
Synir þeirra eru: a) Jón Garðar, f.
30.12. 1970, kvæntur Huldu Valdísi
Gunnarsdóttur, börn þeirra eru
Bjarni Friðrik, f. 22.9. 1993, Elísa
Ösp, f. 28.2. 1995, og Daníel Snær,
f. 3.6. 2003. b) Steinþór Viggó, f.
23.12. 1972, sambýliskona Berg-
þóra Björg Karlsdóttir, dóttir
þeirra er Dagbjört Ósk, f. 21.12.
1997. c) Rúnar Þór, f. 12.9. 1979,
sambýliskona Svanhvít Eggerts-
dóttir, sonur þeirra er Eggert
Hrafn, f. 29.3. 2005. 2) Páll Örvar, f.
18.12. 1947, kvæntist Önnu Agnars-
dóttur, þau skildu. Sonur þeirra er
Helgi Hrafn, f. 5.11. 1974. Fyrir átti
Páll; a) Guðfinnu, f. 24.9. 1970, gift
Inga Henriksen, dóttir þeirra er
Tinna, f. 29.4. 2000. Fyrir átti Guð-
finna soninn Pál Andreas, f. 11.6.
1993. b) Svanur Þór, f. 25.5. 1971,
kvæntist Eddu Björk Arnardóttur,
þau skildu, synir þeirra eru Örn
Blævarr, f. 2.1. 1997, og Theodór
Breki, f. 28.9. 1999. Uppeldisbörn
Páls og börn Önnu Agnarsdóttur
eru Anna Margrét Jóhannsdóttir
og Einar Örn Jóhannsson. Sam-
býliskona Páls er Jóhanna Erlings-
dóttir. 3) Stefán Rúnar, f. 20.6.
1954, kvæntur Öddu Sigríði Arn-
þórsdóttur, d. 3.10. 2002. Börn
Elsku pabbi. Okkur bræður langar
að kveðja þig með nokkrum orðum.
Á stundu sem þessari koma fram
minningar sem eru okkur kærar. Við
minnumst þín sem mikils fjölskyldu-
föður og vinar. Einnig kemur upp í
huga okkar hjálpsemi þín við alla. Við
áttum því láni að fagna að alast upp á
heimili hjá ykkur mömmu við mikið
öryggi og hlýju.
Við eigum eftir að minnast þín um
ókomin ár og rifja upp alla þá góðu
tíma sem við áttum með þér.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku pabbi, Guð geymi þig.
Kveðja,
þínir synir.
Mig langar að minnast tengdaföð-
ur míns, Garðars Sigjónssonar, með
nokkrum orðum. Ég þekkti Garðar
sem einstaklega ljúfan mann, fé-
lagslyndan og vinnusaman. Alltaf var
hann að skera út í tré, klukku, gesta-
bók, eða annað sem hann hafði gam-
an af að gefa öðrum, og var ekki bú-
inn með verkið þegar það næsta var
komið í fulla vinnslu. Garðar hafði
gaman af því að spjalla, hvort sem
var um gamla tímann og sögur að
austan eða það sem var að gerast í
þjóðfélaginu á hverjum tíma og
fylgdist sérlega vel með öllu, þó sér-
staklega fréttum af sjónum og afla-
tölum báta. Garðar naut sín þó allra
best í sumarbústaðnum í Grímsnesi
sem hann byggði, var svo stoltur af
og átti svo góðar minningar frá.
Heimsóknir hans til okkar eru eft-
irminnilegar, sérstaklega fyrir það
hvað börnin hændust að afa sínum
enda fundu þau einlægnina og
hlýjuna frá honum og sátu iðulega í
fangi hans. Ég mun aldrei gleyma,
stuttu eftir að Guðfinna Birta fædd-
ist, hve gaman var alltaf þegar Garð-
ar kom keyrandi á Volvonum úr Ár-
bænum að heimsækja litlu Birtuna
sína.
Elsku Garðar minn, takk fyrir all-
ar góðu stundirnar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín tengdadóttir,
Ólafía Ingibjörg Þorvaldsdóttir.
Minn kæri afi, Jón Garðar Sigjóns-
son, er nú fallinn frá eftir stutta
sjúkrahúslegu. Minningar tengdar
afa mínum eru margar og ríkar af
kærleik og þakklæti. Hann var mæt-
ur maður, hlýr og vingjarnlegur og
allir sem þekktu til hugsa til hans
með hlýhug. Hvar sem hann steig
niður fæti eignaðist hann vini og
samferðafólk hans til allra þessara
ára minnist hans sem góðs vinar, sem
ekki mátti neitt aumt sjá.
Afi var mikill fjölskyldumaður og
margar voru ferðir okkar bræðra
með ömmu og afa í bústað í Stafa-
fellsfjöllum, þar sem ævintýri réðu
ríkjum. Sól og sumar í undraverðu
umhverfi. Kleinur, ísköld mjólk á
borðum, slöngusiglingar á vötnum og
veiðiferðir. Fast klapp á kollinn og
góðlegt bros voru einkenni afa í huga
barnsins.
Þá var afi einstaklega duglegur
maður. Alltaf að og sívinnandi að ein-
hverjum upplífgandi verkefnum,
hvort sem um var að ræða sumarbú-
staði eða minni verk. Tók hann sér
ýmislegt fyrir hendur og eiga ófáir
falleg tréverk eftir þennan dugmikla
handverksmann og hrausta sjómann.
Á efri árum sínum fluttu afi og
amma síðan til Reykjavíkur frá Höfn,
og alltaf var gott að koma til þeirra,
gista eða í stuttum heimsóknum
þiggja mat og helst ljúffengar klein-
ur ömmu; sem héldu frá barnæsku til
fullorðinsára, efsta sæti yfir það sem
á borðum var. Barnabörnin þeirra
fjölmörgu skipuðu háan sess hjá
þessum fallegu og virðulegu hjónum,
og ávallt gaman fyrir börnin að heim-
sækja afa og ömmu í Hraunbæinn.
Eftir að amma féll frá, flutti afi í
þjónustuíbúð, skammt frá fyrra
heimili sínu í Reykjavík og var ekki
farin bæjarferð með fjölskylduna án
þess að heimsækja afa auk þess sem
við vorum reglulega í símasambandi.
Hélt afi uppteknum hætti, duglegur
að finna sér verkefni og fylgjast með
sínu fólki.
Alveg sama hvað bjátaði á, hvort
sem væri söknuður liðinna tíma eða
veikindi, alltaf hélt afi minn reisn
sinni og horfði björtum augum fram
á við. Undir það síðasta var afi með
rúmgott herbergi á dvalarheimilinu
Hrafnistu í Hafnarfirði, umkringdur
myndum og hugljúfum minningum,
og kunni hann ákaflega vel við sig
þar.
Ég á eftir að sakna þín mikið, afi,
en er um leið afskaplega þakklátur
fyrir þann tíma sem ég og fjölskylda
mín höfum átt með þér. Og ég veit að
elsku amma tekur fallega á móti þér í
þinni hinstu vegferð. Þú getur verið
þess fullviss að þú lifir áfram í minn-
ingunni um aldur og ævi, í huga mín-
um, eiginkonu minnar og barna. Það
er ekki lítið sem þú skilur eftir þig að
lokinni viðburðaríkri ævi, mætir syn-
ir þínir og niðjar, og síðast en ekki
síst kæra minningu um góðan mann.
Þinn nafni,
Jón Garðar Bjarnason.
Hafið, bláa hafið, hugann dregur.
Hvað er bak við ystu sjónarrönd?
Þanngað liggur beinn og breiður vegur.
Bíða mín þar æskudrauma lönd.
Beggja skauta byr
bauðst mér aldrei fyrr.
Bruna þú nú, bátur minn.
Svífðu seglum þöndum,
svífðu burt frá ströndum.
Fyrir stafni haf og himinninn.
Ég minnist afa míns Garðars með
kvæðinu Sigling eftir Örn Arnarson.
Hugur afa var bundinn hafinu,
sjórinn var hans líf og þar lá hans lífs-
starf á meðan kraftar entust. Þótt afi
væri kominn í land var hugurinn
bundinn sjónum, hann þurfti nær
daglega að skreppa niður á bryggju
að kjafta við karlana, fá aflafréttir,
skoða skipin og finna sjávarlyktina
sem var honum í blóð borin.
Nú er afi minn farinn í sína hinstu
ferð frá þessari jarðvist að hitta
ömmu Guðfinnu. Það er trú mín að afi
sé nú laus við allan krankleika og
sigli á öðrum og enn betri miðum en
fyrr.
Ég bið afa mínum góðrar ferðar og
guðs blessunar.
Helgi Hrafn Pálsson.
Elsku afi.
Við kveðjum þig með sorg í hjarta,
en erum umfram allt þakklát fyrir
allar góðu minningarnar sem þú skil-
ur eftir, minningar sem munu lifa
með okkur alla ævi.
Minningarnar í Dísarásnum eru
mér ofarlega í huga. Þar varst þú
daglegur gestur, og gast eytt heilu
tímunum úti í bílskúr að smíða alls-
kyns dýrgripi, enda varstu afar
handlaginn. Það er mér ógleymanleg
stund þegar þú smíðaðir skálina góðu
undir „body shop“-sápurnar mínar,
og leið ekki heill dagur áður en allur
vinkonuhópurinn var komin að biðja
þig að smíða eins fyrir sig. Að sjálf-
sögðu gerðirðu það enda ávallt til í að
gera eithvað fyrir aðra og skipti ekki
máli hver átti í hlut.
Þú varst tíður gestur í kvöldmat í
Dísarásnum sem vakti mikla lukku
hjá okkur systkinum enda vissum við
af „kit-katinu“ sem beið okkar eftir
matinn.
Já, þú kunnir að meta góðan mat,
og hef ég hreinlega aldrei vitað til
þess að þér þætti ekki einhver matur
góður. Fiskur var að sjálfsögðu þitt
uppáhald, og man ég þegar þú spurð-
ir vinkonur mínar hvort þær fengju
aldrei fisk að borða heima hjá sér, og
þótti þér þær eitthvað veiklulegar
miðað við sonardóttur þína sem
gnæfði yfir vinkonuhópinn.
Elsku afi, þín verður sárt saknað,
en við vitum að nú líður þér betur í
faðmi Guðfinnu ömmu og mömmu,
sem þú hefur saknað svo sárt.
Hilmar Þór Rúnarsson,
Guðfinna Rúnarsdóttir,
Kjartan Már Rúnarsson.
Leiðir okkar Garðars lágu saman í
lok árs 2003 er ég kom fyrst í heim-
sókn í Hraunbæinn með honum
Rúnari. Þá sá ég strax hversu mikill
listamaður var þarna á ferð. Tréút-
skurður var hans listgrein og gerði
hann marga fallega gripi sem hann
að mestu leyti gaf frá sér. Ég var svo
einstaklega heppin að eignast hluti
eftir hann, og munu þeir ávallt halda
minningu hans á lofti í mínum huga.
Kynni okkar urðu strax ágæt og átt-
um við góðar samverustundir, ýmist
heima hjá þér eða heima hjá Rúnari,
jú stundum heima hjá mér og ekki
má gleyma sunnudagsbíltúrunum.
Það er ljúft og gott til þess að vita
að síðustu mánuðir í hérvist þinni
voru þér afar góðir og þú glaður og
sáttur við ný heimkynni á Hrafnistu í
Hafnarfirði, þar sem vel var búið að
þér, og þú gast stundað listgrein þína
og horft út yfir sæinn, lygnan sem úf-
inn.
En Garðar, sem betur fer þurftir
þú ekki að heyja langa baráttu við
það sem okkur öllum er óumflýjan-
legt, það er að fá hinstu hvíldina. Guð
hefur sagt okkur að trúa því að þá
taki enn betri vist við.
Að endingu vil ég þakka þér ein-
staklega góð kynni. Megi góður Guð
blessa þig og þitt fólk, og sendi ég
ykkur öllum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Kær kveðja
Gunnhildur.
Fallinn er frá einn af aldamóta-
mönnum frá byrjun 19. aldar, Garðar
Sigjónsson frá Hornafirði. Hann var
sjómaður frá unga aldri og 16 ára fór
hann fyrst í siglingu til Englands.
Síðan þegar aldur leyfði tók hann að
sér skipstjórn á fiskibátum og gekk
þar allt áfallalaust. Einnig var hann
hafnarvörður í ein 20 ár í Hornafjarð-
arhöfn sem var og er ein óróamesta
höfn landsins, þar sem stórfljót og
haf mætast, þarf ekki mikið hugar-
flug til að sjá þann ógnarkraft. Í
gegnum þetta stýrði Garðar skipum
öll þau ár sem hann starfaði sem
hafnarvörður án áfalla.
Ég kynntist Garðari fyrir 10 árum
í Gerðubergi þar sem hann stundaði
tréskurð á listilegan hátt og liggja
eftir hann margir fagrir gripir, sem
sjálfsagt prýða mörg heimili barna
hans og vina. Garðar var mikill
áhugamaður á öllum þeim sviðum
sem hann tók sér fyrir hendur, og
þurftu oft hlutirnir að ganga hratt
fyrir sig. Garðar var ákaflega hrein-
lyndur maður og sagði sínar skoðanir
hispurslaust. Aldrei heyrði ég hann
hallmæla eða lasta nokkurn mann,
það var gaman og lærdómsríkt að
kynnast honum. Hann byggði sér
sumarhús í Grímsnesinu fyrir nokkr-
um árum og þótti honum vænt um
húsið og talaði um staðinn sem mik-
inn sælureit. Datt honum í hug sl.
sumar að stækka húsið og byggja
gestahús, fór ég með honum í bygg-
ingarvöruverslun og var þar selt lítið
hús sem honum leist mjög vel á, taldi
ég fullvíst að hann væri ákveðinn í að
kaupa það. En eitthvað kom í veg fyr-
ir það, trúlega var það aldurinn, hann
orðinn 89 ára. Kannski í fyrsta skipti
sem hann viðurkenndi aldur sinn, því
mikil var framkvæmdagleðin hjá
Garðari og áræðið. Honum datt í hug
að smíða líkan af bát, súðbyrðingi 80–
90 cm. Þetta þoldi enga bið og þar
sem ég hafði próf upp á kunnáttu í
bátasmíði komst ég ekki undan því að
aðstoða hann við þetta verkefni. Við
fórum því saman að leita að teikningu
sem hentað gæti, fundum eina af
gömlum bát, ca 200 ára gömlum, sem
hét Þorskur og var frá Æðey við Ísa-
fjarðardjúp. Síðan keyptum við efni
og hófumst handa. Þar sem ég hafði
prófið var ég hans leiðbeinandi við
verkið en fljótlega sá ég að Garðar
kunni vel til verksins og hvað allir
hlutir hétu, þannig að brátt snerust
hlutverkin við og ég orðinn neminn.
Bátasmíðinni lauk en ekki var Garð-
ar alveg ánægður með verkið svo að
hann byrjaði á öðrum bát og að
mestu leyti einn og kláraði með mikl-
um sóma enda í góðri æfingu eftir
þann fyrri. Ég held að ég tali fyrir
munn allra sem voru samtíða Garðari
í handavinnu í Hraunbæ 105 og eins
þeirra er þar búa, bera honum allir
sömu söguna. Garðar var sannur
heiðursmaður og söknuður að fráfalli
hans.
Að lokum votta ég öllum hans að-
standendum samúð okkar Kristínar
og þakklæti fyrir góð kynni.
Ingvar.
GARÐAR
SIGJÓNSSON
Elsku afi, þú sem varst alltaf
svo góður við mig. Ég sakna
þín alveg rosalega mikið og
við vorum alltaf bestu vinir
og við verðum það um alla ei-
lífð. Það var svo gaman þeg-
ar þú komst í heimsókn til
okkar og borðaðir hjá okkur.
Guð geymi þig og veri með
þér alla eilífð.
Þín
Guðfinna Birta.
HINSTA KVEÐJA
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÞRÁINN JÓNSSON,
Ekrusíðu 9,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri miðviku-
daginn 22. febrúar.
Halla Gunnlaugsdóttir,
Ásta Þórunn Þráinsdóttir,
Gunnlaugur Þráinsson, Erla Margrét Haraldsdóttir,
afa- og langafabörn.