Morgunblaðið - 30.03.2006, Síða 36

36 FIMMTUDAGUR 30. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólafur Aðal-steinn Jónsson
fæddist á Stað í
Súgandafirði 11.
október 1932. Hann
lést á Landspítalan-
um Fossvogi 18.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Vigdís Þjóð-
bjarnardóttir, f. 6.
júní 1910, d. 31.
mars 2003, og Jón
Kristinn Ólafsson,
f. 21. feb. 1903, d.
16. okt. 1976, sem
lengst af bjuggu á Grund í Reyk-
hólasveit í Austur-Barðastrand-
arsýslu. Ólafur var elstur fjög-
urra systkina. Hin eru Indriði, f.
1934, d. 1989, Lárus, f. 1935 og
Dröfn, f. 1940.
Ólafur kvæntist 15. okt. 1960
2003, Viktor Árni, f. 18. mars.
1986 og Jóhanna Sigrún, f. 13.
okt 1990.
Ólafur vann öll algeng sveita-
störf á sumrin til 1951, eftir það
vann hann hjá Landnámi ríkisins
á Reykhólum á sumrin en var
sjómaður á togurum Bæjarút-
gerðar Hafnarfjarðar á vetrum.
Hann var búsettur í Reykjavík
frá 1956. Hann var tollvörður í
Reykjavík frá 1. apríl 1957, varð-
stjóri var hann frá 1969. Um
nokkurra ára skeið var hann rit-
ari í samtökum norræna toll-
starfsmanna. Hann var í stjórn
Knattspyrnufélags Fram 1962–68
og formaður handknattleiks-
deildar félagsins 1968–76. Hann
var í stjórn HSÍ í nokkur ár.
Hann var í fulltrúaráði fram-
sóknarfélaganna í Reykjavík frá
1978. Ólafur sat um árabil í
stjórn BSRB og gegndi þar ýms-
um trúnaðarstörfum, núna sein-
ast í stjórn starfsendurmenntun-
arsjóðs. Alla sína tíð tók hann
mikinn þátt í störfum Átthaga-
félags Barðstrendinga.
Útför Ólafs verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Sigrúnu Bjarnadótt-
ur, f. 11. feb. 1936.
Synir þeirra eru: a)
Jón Kristinn, f. 17.
jan. 1960. Kona hans
er Sóley Sverrisdótt-
ir, f. 18. sept. 1962.
Börn þeirra eru Sig-
ríður G. Halldórs-
dóttir, f. 20. sept.
1979, Ólöf María, f.
28. júlí 1993 og Ólaf-
ur Aðalsteinn, f. 28.
feb. 1996. b) Bjarni
Þór, f. 19. júní 1961.
Hann kvæntist 1985
Sjöfn Finnbjörnsdóttur, f. 15. júlí
1964. Þau slitu samvistum. Unn-
usta Bjarna er Maureen Hindr-
ichs. Börn Bjarna og Sjafnar eru
Karl Arnar, f. 9. jan. 1983, dóttir
hans og Þóreyjar Bjarkar Þór-
isdóttur er Sara Björk, f. 3. júlí
Elsku pabbi.
Ein fyrsta minning mín er frá því
að þú keyrðir mig til Lilju á Grund til
sumardvalar. Á þessum árum var
þetta talsvert ferðalag. Ekki var nú
dvölin hjá mér löng hjá Lilju. Næsta
sterka minning mín er þegar sjónin
var að fara hjá þér og þú varst heima
blindur, það var erfiður tími fyrir
ykkur mömmu, þó að við Bjarni höf-
um verið það vitlausir að við skildum
ekki alvöru málsins. En ég man að
við bræðurnir vorum í sveit hjá Ingu
frænku og Herði þegar mamma
hringdi frá Danmörku og sagði okk-
ur að það hefði tekist að bjarga smá-
sjón á öðru auganu.
Önnur minning er þegar við bjugg-
um í Eyjum og peyinn fæddist og ég
hringdi í ykkur til að biðja þig um
leyfi um að fá að nefna peyjann Ólaf
Aðalstein. Þá sagði mamma að þú
hefðir varla snert gólfið það kvöld.
Það eru ógleymanlegar stundir
sem við fjölskyldan áttum með þér
og mömmu á ferðalagi okkar um
Vestfirðina í fyrrasumar. Þú varst
sem alfræðibók þegar við fórum um
Barðaströndina og Reykhólasveit,
sagðir okkur öll bæjarnöfnin og ýms-
ar sögur um íbúana. Þessar stundir
sem við áttum seinasta sumar eru
enn dýrmætari núna en ella.
Þú varst sérstaklega natinn við
barnabörnin og í ófá skiptin fóruð
þið mamma að horfa á eitthvert
barnabarnið keppa, hvort sem það
var í handbolta, fimleikum, sundi eða
einhverju öðru.
Núna seinast fyrir tæpum mánuði
komuð þið að horfa á Ólöfu Maríu á
sínu fyrsta karatemóti. Takk fyrir
allt.
Jón Kristinn Ólafsson.
Kæri Óli, mig langar að setja orð á
blað til að minnast kynna okkar og
þakka fyrir þær stundir sem ég og
fjölskylda mín áttum með þér og Sig-
rúnu.
Þegar ég kom inn í fjölskylduna
fyrir 22 árum, sem unnusta Jóns
sonar ykkar og síðar sem eiginkona
hans, fannst mér þú vera hlédrægur
og ekki hafa þig mikið í frammi en sú
skoðun breyttist fljótt þegar ég
kynntist þér. Þú varst ötull í þeim
málum sem hugur þinn stefndi til og
góður fylgismaður þess sem þú vald-
ir að sinna. Þið hjónin hafið alltaf
verið góð heim að sækja og ófá skipt-
in hefur þú bjargað mér um bækur
sem ég hef þurft að nota í skólanum.
Það var alltaf mitt fyrsta verk að
hringja eða koma við hjá ykkur til að
gá hvort þú ættir einhverja bók sem
mig vantaði. Oftast gátum við fundið
eitthvað sem ég gat notað. Það var
eins ef ég þurfti að finna gögn í blöð-
unum, þá varst þú boðinn og búinn
að fylgjast með blaðagreinum og
fréttum sem þú safnaðir saman fyrir
mig, þessi hjálp var mér ómetanleg.
Þú hafðir alltaf trú á þínu fólki og
hvattir það, sem sýnir sig í áhuga
þínum á áhugamálum barna-
barnanna. Þau voru ófá mótin og
sýningarnar sem þið hjónin mættuð
á til að fylgjast með og uppörva þau
og var þetta þeim ómetanlegt.
Eins langar mig að minnast sum-
arfríanna sem við fórum í en það
voru góðir tímar. Síðasta fríið sem
við fórum í var í sumar þegar við fór-
um um Vestfirðina en þangað hafði
ég aldrei komið áður. Það er ómet-
anlegt að hafa farið þessa ferð með
ykkur Sigrúnu síðastliðið sumar og
vera með kunnáttumann með sér því
þarna eru svo margir áhugaverðir
staðir til að skoða. Þegar heim var
komið sannfærðumst við um að þetta
væri bara byrjunin og að við ættum
eftir að fara margar ferðir um Vest-
firðina. Því miður verður þú bara
með okkur í anda í þeim ferðum en
við búum að þeirri vitneskju sem þú
miðlaðir til okkar í þeirri ferð.
Óli ég vil þakka þér góða viðkynn-
ingu og allan þann stuðning sem þú
hefur sýnt okkur þann tíma sem við
áttum með þér. Megi Guð fylgja þér.
Kær kveðja, þín tengdadóttir
Sóley.
Elsku afi, þú varst fábær afi og
það verður erfitt að lifa án þín, en við
deyjum öll einhvern tímann og þinn
tími var greinilega kominn. Ég á allt-
af eftir að muna eftir þér í hjartanu
mínu og mun aldrei gleyma þér, ég
veit að þú átt eftir að fylgjast með
okkur. Þú komst á fyrsta karatemót-
ið mitt og komst held ég líka á öll
sundmótin mín, það var gaman að þú
gast komið. Það var alltaf svo mikil
gleði í kringum þig. Ég á eftir að
sakna þín.
Hér er ljóð handa þér afi sem ég
bjó til:
Ég mun alltaf muna eftir þér,
þú varst alltaf svo góður mér.
Ég mun alltaf minnast þín
og þú munt alltaf minnast mín.
Ég mun alltaf minnast þín í hjarta mínu
og þú munt alltaf minnast mín í hjarta þínu.
Ég veit þú vakir yfir okkur
þó við séum allnokkur.
Kær kveðja, elsku afi minn.
Ólöf María Jónsdóttir.
Elsku afi.
Þú varst mjög góður afi. Ég mun
alltaf sakna þín, afi minn, og ég mun
alltaf muna eftir þér.
Afi, þú og amma voru með okkur
þegar við fórum Vestfirðina og Kjöl
og það fannst okkur mjög gaman.
Afi, við munum alltaf heita það
sama, þótt þú sért dáinn.
Faðir vor, þú sem ert á himnum.
Helgist þitt nafn,
til komi þitt ríki,
verði þinn vilji, svo á jörðu sem á himni.
Gef oss í dag vort daglegt brauð,
og fyrirgef oss vorar skuldir,
svo sem vér og fyrirgefum vorum skuldu-
nautum.
Eigi leið þú oss í freistni, heldur frelsa oss
frá illu.
Því að þitt er ríkið,
mátturinn og dýrðin
að eilífu. Amen.
Ólafur Aðalsteinn (Óli Steini).
Jafnaldri og góður vinur Ólafur
Aðalsteinn Jónsson er fallinn frá.
Kallið kom snöggt og lauk fljótt – lík-
lega í anda Ólafs að þurfa ekki að
glíma við erfið veikindi um lengri
tíma. Það hefði ekki verið honum að
skapi.
Á yngri árum hófust kynni okkar
og traust vinátta, sem entist til ævi-
loka. Ekki spillti fyrir að hann var í
ættmennahópi tengdafólks míns og
var einkar frændrækinn. Ættir sínar
átti hann m.a. að rekja til Breiða-
fjarðarbyggða, alinn upp í Reykhóla-
sveit með sterk ættartengsl við Vest-
ureyjar á Breiðafirði. Hann var
mikill Breiðfirðingur og unni sínum
heimaslóðum.
Ólafur var greindur, skýr í hugsun
og afar fróður um menn og málefni,
aldrei skoðanalaus og skjótur til
ráða. Við fyrstu sýn gat hann virst
hrjúfur á yfirborðinu, en engum
duldist sem kynntist að í honum bjó
hjartahlýja, var ávallt hreinskiptinn
og þægilegur viðmælandi.
Ólafur var félagssinnaður og
starfaði í ýmsum félögum. Þar var
hann virkur vel og jafnan í forystu-
sveit. Í áratugi stóð hann í forsvari
fyrir Bridgedeild Barðstrendinga-
félagsins og sinnti því af miklum
áhuga og dugnaði. Sú hugaríþrótt
var hans áhugamál, sem veitti hon-
um mikla ánægju. Ávallt drengileg-
ur, hress og fljótur til sagna við
spilaborðið þrátt fyrir að búa við
skerta sjón allt frá æsku. Röggsam-
ur var hann við allt, sem laut að
stjórn, og reglusemi var honum í
blóð borin. Við sem nutum þess að
spila í þessum hópi, sem Ólafur var í
forsvari fyrir, söknum spilafélaga og
vinar. Það kom vel í ljós þegar frétt-
ist um andlát hans.
Ég veit að ég má mæla fyrir hönd
þessa hóps og þakka honum margra
ára samveru og trausta og góða
stjórn.
Að leiðarlokum þakka ég Ólafi
langa og góða vináttu. Það er sökn-
uður í huga.
Við hjónin vottum eftirlifandi eig-
inkonu, börnum og vandamönnum
einlæga samúð.
Blessuð sé minning hans.
Leifur Kr. Jóhannesson.
Það var í hinni árlegu „Veiðiferð“
okkar stelpnanna hans Óla sem við
heyrðum að hann væri dáinn. Við
þessa fregn rifjaðist upp ansi margt
frá þeim góðu árum sem Óli var for-
maður handknattleiksdeildar Fram
1969–1976. Það má segja að Óli hafi
byrjað með stæl, enda tók hann við
góðu búi, fimm Íslandsmeistaratitlar
hjá yngri flokkunum 1969 og meist-
araflokkar karla og kvenna unnu
tvöfalt á Íslandsmeistaramótinu
1970.
Þetta var upphafið að nýju gullald-
artímabili mfl. kvenna og ekki að
ástæðulausu að Óli var okkar og við
stelpurnar hans. Óli passaði vel upp
á okkur, mætti á æfingar og í alla
leiki hvort sem þeir voru spilaðir á
Húsavík eða á höfuðborgarsvæðinu.
Á æfingum var hann oft í hlutverki
barnapíunnar, börnin bættust smátt
og smátt í leikmannahópinn og ekki
kom annað til greina en að taka þau
með á æfingar, það var oft spurning
hvort væru fleiri að leik á sviðinu í
Höllinni eða leikmennirnir á æfingu
á gólfinu. Óli var mikill félagi okkar,
hann var eiginlega meiri pabbi en
formaður. Hann var naskur á að
fylgjast með hvernig okkur liði í prí-
vatlífinu, var alltaf meðvitaður um ef
eitthvað bjátaði á og svo kom auðvit-
að ekkert annað til greina hjá honum
en að þær sem ólofaðar voru ættu
bara að skoða strákana í Fram, ekk-
ert að vera að kíkja á önnur félög!
Þetta gekk svosem misjafnlega vel
eftir en hann gerði sitt besta í þessu
eins og öðru er hann tók sér fyrir
hendur. Óli hvatti okkur til að taka
meiri ábyrgð, vildi að við ættum okk-
ar fulltrúa í stjórn deildarinnar sem
og varð og þar var samstarfið við
hann ekki síðra en á leikvellinum.
Hann virti óskir okkar og þegar kom
að þátttöku í Evrópukeppnunum
1970, 1975 og 1976 stóð hann eins og
klettur að baki, þótt við værum auð-
vitað ekki alltaf sammála og oft
skammaði hann okkur hressilega
þegar við áttum það skilið. Hann ól
okkur vel upp og vorum við kannske
ekki alveg þær stilltustu á þessum
árum, en árangurinn lét ekki á sér
standa. Óli var mikill Framari, mikill
og góður maður með hlýja nærveru,
sem kvaddi allt of snemma.
Á kveðjustundu er okkur efst í
huga söknuður og þakklæti, við vilj-
um þakka Óla fyrir að vera okkar
ekki bara á formannsárunum heldur
æ síðan, fyrir góðar og skemmtilegar
samverustundir, hann kenndi okkur
margt sem reyndist okkur gott vega-
nesti, ekki bara á handboltavellinum
heldur líka í lífsbaráttunni og við er-
um vissar um að honum þótti heldur
ekki leiðinlegt að starfa með okkur.
Blessuð sé minning Ólafs Aðal-
steins Jónssonar, takk fyrir allt.
Kæru Sigrún, Jón Kristinn, Bjarni
Þór og fjölskyldur, okkar dýpsta
samúð.
Kveðja
meistaraflokkur kvenna
í Fram 1969–1976.
Við kveðjum í dag góðan dreng,
Ólaf Aðalstein Jónsson tollvörð.
Þrátt fyrir að Ólafur væri Framari
féll hann vel í hádegisverðarhópinn
sem aðallega er skipaður Valsmönn-
um. Í rúm fjörutíu ár hefur þessi
hópur komið saman til þess að létta
sér lundina og breyta til frá daglegu
amstri. Óli tók alltaf virkan þátt í
umræðunni og varð eins og aðrir að
venja sig við stríðnina sem henni
fylgir. Óli varð mjög ötull stjórnar-
maður hjá handknattleiksdeild
Fram, þó ekki væri hann keppnis-
maður og unni sínu félagi mjög.
Hann var formaður deildarinnar á
tímabilinu 1970 til 1976 og var
óþreytandi að sækja æfingar og
keppnir til þess að styðja sitt fólk og
þá voru gjarnan strákarnir hans,
þeir Jón Kristinn og Bjarni Þór, með
í för.
Óli hreinlega geislaði af áhuga og
fann ánægjuna í því að láta gott af
sér leiða fyrir unga sem eldri kepp-
endur. Seinna meir þegar golfbakt-
erían tók að herja alvarlega á félaga í
hádegisselskapnum og keppni var
haldin innan hópsins eða út á við var
Óli hinn sjálfsagði mótstjóri. Óli var
hinn röggsami stjórnandi og hefði
mátt halda að þar væri alvanur kylf-
ingur.
Óli var hreinskiptinn og heiðarleg-
ur og jafnan var stutt í græskulaust
gaman, þegar sá gállinn var á hon-
um, já Óli var sannur vinur.
Við söknum góðs vinar og sendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
til Sigrúnar og allrar fjölskyldunnar.
Fyrir hönd félaga í FÍGP,
Halldór Einarsson,
Hermann Gunnarsson.
Góður vinur og félagi Ólafur A.
Jónsson er fallinn frá. Því miður varð
ekki af fyrirhuguðum fundi okkar,
sem við sammæltumst um að efna til
þegar við hittumst í tengslum við
sextíu ára afmæli Tollvarðafélags Ís-
lands um miðjan desember síðastlið-
inn. Ólafur hafði þá sent mér skrif
um sögulegar rætur félagsins og ég
hafði áhuga á að fræðast frekar af
honum og heyra mat hans á líðandi
stundu og vangaveltur um framtíð-
ina. Ólafur var sérlega íhugull mað-
ur, skarpgreindur og glöggur á
stefnur og strauma. Hann var óend-
anlega áhugasamur um pólitíkina og
hafði hann lengi verið virkur innan
Framsóknarflokksins. Á vettvangi
BSRB nutum við krafta Ólafs um
langan tíma. Hann var fulltrúi toll-
varða í ýmsum nefndum og ráðum og
sat um langt árabil í stjórn heildar-
samtakanna. Þar kynntist ég Ólafi
vel og lærði að meta kosti hans.
Hann reyndist BSRB sérlega holl-
ráður og er óhætt að segja að jafnan
hafi menn lagt við hlustir þegar Ólaf-
ur lagði til málanna í erfiðum úr-
lausnarefnum. Um leið og ég þakka
Ólafi A. Jónssyni samfylgdina, og
allt það sem hann hefur unnið í þágu
BSRB, votta ég fjölskyldu hans sam-
úð á erfiðri stundu.
Ögmundur Jónasson,
formaður BSRB.
Ólafur A. Jónsson, fyrrverandi
tollvörður, var í forystusveit Knatt-
spyrnufélagsins Fram á árunum
1962–76 og gegndi m.a. formennsku í
handknattleiksdeild félagsins á
miklu blómaskeiði kvennaliðs Fram,
sem var nær ósigrandi um langt ára-
bil. Umhyggja Ólafs fyrir kvenna-
handboltanum var einstök, en góður
árangur í íþróttum skapast gjarnan,
þegar keppnisfólk, þjálfarar og for-
ystumenn ná vel saman.
Ólafur A. Jónsson lét hlut sinn
ekki eftir liggja til að þessi árangur
næðist. Munu margir minnast dugn-
aðar og elju Ólafs á þessum árum, en
auk starfa sinna fyrir Fram átti Ólaf-
ur sæti í stjórn Handknattleikssam-
bands Íslands.
En áhugamál Ólafs lágu víðar.
Hann var í hópi forystumanna op-
inberra starfsmanna og sat í stjórn
BSRB. Sömuleiðis var hann virkur í
stjórnmálastarfi framsóknarmanna í
Reykjavík. Blandaðist engum hugur
um, að Ólafur hafði sterkar skoðanir
á mönnum og málefnum og hikaði
ekki við að segja forystumönnum
flokksins til syndanna, ef svo bar
undir. En þrátt fyrir afdráttarlausar
skoðanir var hann þó alltaf tilbúinn
til rökræðna og nálgast viðfangsefn-
in úr annarri átt. Þannig náðum við
Ólafur oft saman í sameiginlegum
bíltúrum upp í Breiðholt eftir
stormasama fundi. Þannig var Ólaf-
ur. Gat verið harður í horn að taka,
en alltaf tilbúinn að mætast á miðri
leið.
Sá, sem þessar línur ritar, á marg-
ar góðar endurminningar um sam-
starf við Ólaf, bæði um íþróttamálin
ÓLAFUR
AÐALSTEINN
JÓNSSON
Ástkær bróðir minn , frændi og vinur,
GUÐMUNDUR KARL GUÐMUNDSSON
frá Syðra Hóli,
lést á heimili sínu, Birkihólum 16, Selfossi, aðfara-
nótt mánudagsins 27. mars.
Jarðarförin fer fram frá Ásólfsskálakirkju föstu-
daginn 31. mars kl. 13.00
Sigurjón B. Guðmundsson og synir,
Auðunn Óskar Jónasson, Ingibjörg Guðmundsdóttir
og frændsystkini.