Morgunblaðið - 30.03.2006, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. MARS 2006 37
MINNINGAR
og borgarmálin. Góðar kveðjur eru
sendar fjölskyldu hans frá sam-
starfsmönnum hans, í Fram og
Framsóknarflokknum, á kveðju-
stund.
Blessuð sé minning Ólafs A. Jóns-
sonar.
Alfreð Þorsteinsson.
Ólafur Aðalsteinn Jónsson toll-
vörður er látinn. Ólafur var félagi í
Hjartaheill, landssamtökum hjarta-
sjúklinga, og tók virkan þátt í starfi
samtakanna með ýmsum hætti.
Ólafur var fulltrúi á landsþingum,
hann átti sæti í nefndum samtak-
anna og var oft til hans leitað.
Ólafur var þekktur fyrir frísklega
framgöngu og höfðu hugmyndir
hans mikið vægi enda ævinlega sett-
ar fram á skýran og hnitmiðaðan
hátt.
Í mörg undanfarin ár tók Ólafur
þátt í gönguferðum hjartasjúklinga í
hverri viku og var ævinlega ánægju-
legt að vera í návist hans.
Ólafur var tollvörður að ævistarfi
og var starfsferill hans hjá tollinum
afar farsæll.
Vegna sjónskerðingar þurfti Ólaf-
ur að ganga með öflug gleraugu en
aldrei kom það fram að hann væri
hindraður af þeim sökum.
Glaðværð hans og lífsgleði var eft-
irtektarverð og er hans saknað fyrir
góða mannkosti og góða nærveru.
Stjórn og starfsmenn Hjartaheilla
senda innilegar samúðarkveðjur til
eiginkonu hans, barna og annarra
ástvina.
Fyrir hönd Hjartaheilla, lands-
samtaka hjartasjúklinga,
Vilhjálmur B. Vilhjálmsson
formaður. Ásgeir Þór Árnason
framkvæmdastjóri.
Kveðja frá
Barðstrendingafélaginu
Ein af styrku stoðum Barðstrend-
ingafélagsins í Reykjavík síðustu
áratugina, Ólafur A. Jónsson, er fall-
in frá.
Óli fluttist ungur til Reykjavíkur
vestan úr Reykhólasveit þar sem
hann hafði alist upp. Fyrir vestan
hafði hann alist upp í anda ung-
mennafélagsandans og fylgdi sá andi
honum alltaf. Eftir að Óli kom suður
gekk hann fljótlega í Barðstrend-
ingafélagið og var þekkt nafn innan
þess eftir það.
Óli var ekki einn af þeim sem unnu
sín verk í hljóði, það gustaði af hon-
um og fólk vissi líka hvar það hafði
hann. Hann gekk hreint til verks og
var óhræddur við að taka erfiðar
ákvarðanir og standa með þeim,
barðist fyrir því sem þurfti en hlust-
aði jafnframt á rök og skoðanir ann-
arra. Nokkrum sinnum þurfti hann
að skera á hnúta innan félagsins en
hann hafði kjark til þess og gerði það
með ágætum. Það var því ekki alltaf
hljóðlátt í kringum Óla. Hann lét sig
allt sem varðaði heill félagsins varða.
Hann var í stjórn félagsins í áratugi,
tók þátt í starfi allra deilda og má
segja að hann hafi verið í forystu-
sveit félagsins í áratugi. Fyrir störf
hans fyrir Barðstrendingafélagið
var hann heiðraður með gullmerki
þess.
Það er ekki ónýtt fyrir félag að
eiga félaga eins og Óla, tilbúinn í
hvað sem er, fróður, skemmtinn fjör-
maður og ekki hvað síst ósérhlífinn
hugsjónamaður. Ef hann tók þátt í
einhverju eða tók eitthvað að sér var
það gert alveg, hann var ekki að
þaka þátt í neinu af hálfum hug. Það
eru svona menn sem hafa byggt upp
mörg þau félög sem starfað hafa síð-
ustu áratugi, menn sem voru tilbúnir
til að berjast, menn sem voru ósér-
hlífnir, menn sem höfðu eitthvað að
segja. Fyrir átthagafélögin voru það
menn sem aldrei breyttu hjartslætti
sínum, hann sló alltaf í takt við átt-
hagana. Þannig var Óli, hann flutti
aldrei alveg suður, hluti af honum sló
alltaf í takt við Reykhólasveitina.
Fyrir hönd allra sem hafa starfað
með Ólafi A. Jónssyni í Barðstrend-
ingafélaginu sendi ég fjölskyldu
hans mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og þakka honum fyrir öll
hans störf í þágu félagsins.
Daníel Hansen.
Kveðja frá Perluvinum
Við félagar Ólafs úr gönguhóp sem
nefna sig Perluvini sendum kveðjur
með þessum línum og þakkir fyrir
frábæra samveru hans á gönguleið-
um okkar undanfarin ár.
Ólafur mætti í fyrstu göngu þessa
hóps í janúar 1999 og stundaði göng-
una ávallt síðan. Það voru hjarta-
sjúklingar í endurhæfingu sem hófu
að ganga á laugardögum og hafa
margir haldið því áfram þó fáir
þeirra mættu jafn vel og Ólafur,
enda var hann þar í forystusveit og
jafnan tilbúinn að leiða hópinn á nýj-
ar slóðir.
Hópurinn hefur mætt við Perluna
klukkan 11 á laugardagsmorgnum,
síðan gengið víðs vegar á Reykjavík-
ursvæðinu í klukkutíma og sest að
súpu í Perlunni á eftir.
Á þessum gönguferðum var gott
að eiga Ólaf að samferðamanni, því
margt er rætt jafnt á göngunni sem
og við súpudiskinn. Ólafur var mjög
fróður um menn og málefni og ekki
síður landið og söguna. Þá var ekki
ónýtt að eiga við hann spjall um
handbolta þar sem ekki var komið að
tómum kofunum.
Heimahagarnir við Breiðafjörðinn
voru honum mjög hugleiknir og hann
kunni margar sögur að segja okkur
þaðan og víðar af Vestfjörðum.
Hann hafði líka mikið yndi af því
að ræða við menn um pólitík og urðu
oft skemmtileg skoðanaskipti og
jafnvel hnútuköst á þeim vettvangi
þó í mesta bróðerni væri, en Ólafur
vissi vel hvað hann vildi í þessum
efnum og var tilbúinn að verja mál-
staðinn og sína menn.
Við vottum Sigrúnu og eftirlifandi
ættingjum samúð okkar og söknum
vinar í stað.
Fyrir hönd Perluvina
Rúrik Kristjánsson.
Þegar mér báust spurnir af því að
Ólafur væri látinn runnu gegnum
hugann minningar um samskipti og
samverustundir með Óla. Ég kynnt-
ist honum fljótlega eftir að ég hóf
störf í tollgæslunni en það var fyrir
32 árum. Hann hóf hins vegar störf á
þeim vettvangi 1956 ef ég man rétt.
Er ég kynntist honum hafði hann um
skeið unnið við eftirlit með tollfrjáls-
um forðageymslum skipafélaganna
og sinnti því uns hann fór á eftirlaun
fyrir fáum árum.
Óli var mikill félagsmálamaður og
hafði ýmsa fjöruna sopið í þeim efn-
um. Kann ég vart að nefna allt er
hann áorkaði í þeim efnum um æv-
ina. Mér eru þó minnisstæðust störf
hann fyrir Tollvarðafélagið. Ég man
ekki þau fáu skipti er hann lét sig
vanta á fundi og önnur tilefni á veg-
um félagsins. Hann var ritari félags-
ins um fjögurra ára skeið er ég
gegndi formennsku. Hann varð svo
um árabil fulltrúi Tollvarðafélagsins
í stjórn BSRB og gat sér þar gott orð
svo sem að líkum lætur. Öðrum fé-
lagsmálum sinnti Óli og varð ýmsum
tíðrætt um hvernig hann kæmist yfir
það allt saman. Hann var framsókn-
armaður að stjórnmálaskoðun og lét
að sér kveða á þeim vettvangi. Hann
starfaði í íþróttahreyfingunni og
með Barðstrendingum en þar var
hann upprunninn.
Óli var afdráttarlaus í skoðunum
og málafylgju. Hann átti gott með að
koma fyrir sig orði og flutti marga
skörulega ræðuna á ýmsum vett-
vangi. Hann var og óhræddur að
viðra skoðanir sínar þar sem það átti
við, þótt þær féllu ekki alltaf í kramið
hjá öllum viðstöddum.
Ég hitti Óla síðast á 70 ára afmæl-
ishátíð Tollvarðafélagsins. Þar lét
hann sig að sjálfsögðu ekki vanta og
lék við hvern sinn fingur. Formaður
BSRB minntist í ræðu á hátíðinni
með hlýju starfa Óla í þágu BSRB.
Fannst mér og fleirum viðeigandi
sannmæli um þenna ágæta dreng.
Ég hef verið beðinn að færa kveðj-
ur frá félögum okkar Óla í tollgæsl-
unni með hugheilu þakklæti fyrir
störf hans í þágu tollvarða.
Að lokum votta ég aðstandendum
samúð vegna fráfalls þessa mæta
manns. Hans mun lengi minnst og
saknað sárlega.
Guð veri með ykkur.
Sveinbjörn Guðmundsson,
aðaldeildarstjóri í tollgæslu.
✝ Þórarinn IngiÞorsteinsson
fæddist í Reykjavík
24. febrúar 1930.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi í Foss-
vogi 23. mars
síðastliðinn. Þórar-
inn Ingi, eða Ingi
eins og hann var oft-
ast nefndur, var
einkasonur hjón-
anna Þorsteins Þór-
arinssonar vélstjóra
og konu hans Þóru
Einarsdóttur, húsmóður og
saumakonu.
Ingi kvæntist 6. september 1955
Fjólu Þorvaldsdóttur, f. 1. nóvem-
ber 1931. Sonur þeirra er Þor-
steinn Skúli, tölvufræðingur, f. 28.
júlí 1960.
Ingi ólst upp í Reykjavík, en
meðal annars um fimm ára skeið
aðalframkvæmdastjóri fyrir upp-
byggingu og rekstri stærsta iðn-
fyrirtækisins í Tansaníu á þeim
tíma. Hann var einnig aðalræðis-
maður Íslands í Nairobí í Kenýa er
hann bjó þar.
Ingi fluttist síðan aftur til Eng-
lands þar sem hann hafði aðsetur
síðustu árin.
Sonur Inga og Yunie Kalule sem
ættuð er frá Úganda en býr í Lond-
on er Ingi Lúðvík Tómas, f. 11.
febrúar 1984.
Ingi var virkur félagi í reglu frí-
múrara ytra og ennfremur í Rot-
ary-hreyfingunni.
Ingi var þekktur frjálsíþrótta-
maður á sinni tíð og keppti í mörg
ár undir merkjum KR og átti sæti í
landsliðinu sem grindahlaupari.
Hann var m.a. í hinu fræga sig-
urliði Íslands, sem sigraði Dani og
Norðmenn samtímis 28. og 29. júní
1951. Þá var Ingi í hópi þeirra, er
fyrstir lögðu stund á körfuknatt-
leik hér á landi.
Útför Inga verður gerð frá Nes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum
á Akureyri og síðan
prófi í viðskiptafræði
frá Háskóla Íslands.
Ingi fékkst við marg-
víslegan atvinnu-
rekstur um ævina
hér á landi og erlend-
is. Hann stofnaði
ásamt föður sínum
verslunina Everest
og kom einnig að
rekstri prjónastofu á
Akranesi og nagla-
verksmiðju í Borgar-
nesi áður en fjölskyldan flutti ut-
an. Hann bjó fyrst í Englandi um
árabil þar sem hann fékkst við ým-
is viðskipti, en fluttist síðan til Afr-
íku, þar sem hann bjó meðal ann-
ars í Tansaníu, á Mauritius og í
Nairobí í Kenýa. Hann fékkst þar
við margvíslega starfsemi og var
Hann var alltaf vaskur maður
hann Ingi Þorsteinsson. Ekki vílaði
hann heldur hlutina fyrir sér. Þegar
kippt var stoðunum undan fyrirtæki
því, sem átti að sjá honum og fjöl-
skyldu hans fyrir lifibrauði, tók hann
sig til og fluttist til útlanda með allt
sitt nánasta fólk, ekki bara konuna
og barnið, heldur fylgdu þau líka
einkasyni sínum foreldrar hans.
Þetta var seint á sjöunda áratug síð-
ustu aldar. Síðan hefur starfsvett-
vangur Inga mestanpart verið á er-
lendri grundu, oft í framandi
umhverfi. Einstakur aðlögunareigin-
leiki hans, glaðsinna lund, hlýtt
hjartalag og góð framkoma gerði
honum þetta mögulegt. Ekki var það
alltaf auðvelt, á stundum erfitt, en
alltaf var bjartsýnin í fyrirrúmi og
hugarfarið jákvætt. Keppnisskap
gamla íþróttamannsins óbilandi.
Meðan Ingi bjó í Kenýa áttum við
Steinunn þess einu sinni kost að
heimsækja hann. Þá var hann reynd-
ar orðinn einn þar eftir af sínu fólki,
en móttökurnar voru engu að síður
höfðinglegar. Heimili hans stóð okk-
ur opið, og af kostgæfni skipulagði
hann dvöl okkar, svo að við gætum
notið hins bezta, sem til boða stóð í
gistilandi hans. Og ekki vöfðust fyrir
honum reddingarnar, þegar eitthvað
virtist ætla að fara úrskeiðis. Hann
vissi nákvæmlega, hvað gera þurfti,
og hann naut þess að geta greitt götu
annarra.
Ekki var það síður ánægjulegt að
fá Inga og fjölskyldu hans í heim-
sókn en að sækja þau heim. Það var
eins og hann liti á það sem skyldu
sína, þegar hann var gestkomandi,
að fylla hús vina sinna glaðværu lífi.
Ekki sízt fyrir þetta verður Ingi Þor-
steinsson fjölskyldu minni minnis-
stæður.
Við Steinunn og fjölskyldan send-
um vinum okkar Fjólu, Þorsteini og
Elínu og öðrum ástvinum Inga ein-
lægar samúðarkveðjur.
Hörður Einarsson.
Hörður Einarsson.
Það var óvænt að heyra um andlát
Inga Þorsteinssonar vinar míns að-
eins 77 ára að aldri. Leiðir okkar
höfðu reyndar ekki legið saman um
skeið, en ég vissi ekki að hann hefði
verið sjúkur og á sjúkrahúsi hér
heima.
Við Ingi kynntumst í Afríku þegar
við bjuggum þar báðir en um það
leyti var hann að flytja frá Máritíus
til Nairobi í Kenía þar sem ég bjó þá.
Ingi var ákaflega elskulegur maður
og hjálpsamur auk þess að vera
rausnarlegur gestgjafi og hafði gam-
an af samskiptum við fólk. Því var
sérstök ánægja að umgangast Inga
og konu hans, Fjólu. Þau komu sér
vel fyrir í borginni og Ingi rak þaðan
fyrirtæki sín í framleiðslu, ráðgjöf og
flutningaþjónustu. Hann var ræðis-
maður Íslands í Kenía og leysti
hvers manns vanda af stakri prýði.
Hann gerði gott í kring um sig, eins
og einhver orðaði það svo vel á okkar
ylhýra máli þegar minnst var annars
manns.
Við héldum síðan sambandi og
hittumst af og til þegar hann kom til
Íslands eftir að ég flutti heim, og eins
síðar eftir að Ingi flutti til Bretlands
og hóf starf þar fyrir íslenskt hug-
búnaðarfyrirtæki.
Þó að ég hafi misst sjónar á Inga
síðari árin er mér söknuður í huga
þegar ég nú kveð hann að ferðalok-
um. Ég votta Fjólu og Þorsteini sam-
úð mína og bið þeim blessunar.
Minningin um Inga hlýjar okkur vin-
um ykkar.
Sigurður Jónsson.
Á mínum ungdómsárum voru það
mikil forréttindi fyrir okkur strák-
ana í vesturbænum að geta sótt
gamla Melavöllinn, leika þar og
sparka, og umgangast margar af
þeim frægu hetjum sem fylktu liði
þeirra frjálsíþróttamanna sem gerðu
garðinn frægan á gullaldarárum
frjálsra íþrótta.
Í hópi þessara manna var Ingi
Þorsteinsson, glæsilegur ungur
maður, hávaxinn, ljóshærður, léttur í
spori, spengilegur og glaðvær. Ekki
var verra að Ingi var KR-ingur og
nágranni minn í Skjólunum.
Ef ég man rétt var hann ágætur
spretthlaupari og langstökkvari en
fyrst og fremst gat hann sér orð sem
grindahlaupari, landsliðsmaður og
Íslandsmethafi. Ingi var formaður
Frjálsíþróttasambands Íslands
1962–65.
Þegar keppnisferli Inga lauk flutt-
ist hann snemma til útlanda og
dvaldist þar lengstum, einkum í Níg-
eríu og var kjörinn ræðismaður Ís-
lands þar í landi.
En Ingi kom oft heim, hringdi
gjarnan og spjallaði, við heilsuðumst
og göntuðumst á gangstéttinni í Fax-
askjólinu, og alltaf var sama birtan
og glaðværðin í fari hans. Minntist
gamalla daga, fylgdist með gangi
mála og var þakklátur fyrir árin sín í
íþróttunum og sínu gamla félagi.
Það var fyrir hans hvatningu að
haldið var upp á hina frægu sigra, í
knattspyrnunni á móti Svíum, og í
frjálsum gegn Dönum og Norð-
mönnum, fagran júnídag 1952, á
hálfrar aldar afmæli þessa merka
sigurdags í íslenskum íþróttum.
Snögglegt fráfall Inga Þorsteins-
sonar eru mér sorgarfréttir. Per-
sónulega og í nafni íþróttahreyfing-
arinnar kveð ég þennan höfðingja,
góðan dreng og skemmtilegan sam-
ferðamann og sendi konu hans og að-
standendum samúðar- og saknaðar-
kveðjur.
Ellert B. Schram.
ÞÓRARINN INGI
ÞORSTEINSSON
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og bróðir,
SVAVAR EIRÍKSSON,
Stóragerði 10,
Akureyri,
sem lést föstudaginn 24. mars, verður jarðsunginn
frá Akureyrarkirkju mánudaginn 3.apríl kl. 13.30.
Birna Sigurbjörnsdóttir,
Berglind Svavarsdóttir, Friðfinnur Hermannsson,
Hildigunnur Svavarsdóttir, Ögmundur H. Knútsson,
Anna Margrét Svavarsdóttir, Örvar Þór Jónsson,
Sveinn Svavarsson, Sigyn Sigvarðardóttir,
barnabörn og systkini.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GRETA MARÍA JÓHANNSDÓTTIR
frá Skógarkoti
í Þingvallasveit,
Skólabraut 3,
Seltjarnarnesi,
lést á Landspítala við Hringbraut miðvikudaginn
29. mars.
Útförin fer fram frá Seltjarnarneskirkju föstudaginn 7. apríl og hefst
athöfnin kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Hjartavernd.
Jóhann Birgisson,
Hanna Dóra Birgisdóttir, Þórður S. Óskarsson,
Ólína Birgisdóttir, Páll Gunnar Pálsson,
Greta María Birgisdóttir, Gunnar Lúðvíksson,
barnabörn og barnabarnabörn.