Morgunblaðið - 30.03.2006, Síða 38

38 FIMMTUDAGUR 30. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þorgeir Þórar-insson fæddist í
Selvogi 4. nóv 1922
og ólst þar upp.
Hann lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði 22.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Þórarinn Snorrason
úr Selvogi, f. 27.
des. 1875, d. 7. nóv.
1970, og seinni kona
hans Ragnhildur
Jónsdóttir úr Stíflis-
dal í Þingvallasveit,
f. 6. nóv 1885, d. 14.
júlí 1935. Fyrri kona Þórarins var
Gíslína Ingibjörg Helgadóttir
(1875–1907). Systkini Þorgeirs,
samfeðra, voru Snorri Þórarins-
son (1902–1977), Helga Þórarins-
dóttir (1903–1989) og Geir Þórar-
insson (1906–1983). Alsystkini
Þorgeirs eru: Ingibjörg Þórarins-
dóttir (1913–2004), Valgerður
Þórarinsdóttir, f. 1914, býr á
Hrafnistu í Hafnarfirði, Jón Þór-
arinsson (1916–1978), Óskar Þór-
arinsson (1918–1981), Sigurður
Þórarinsson (1919–1943), Bóthild-
ur Kristín Þórarinsdóttir (1920–
1977), Ragnar Þórarinsson (1924–
1943) og Hörður Þórarinsson
(1928–1996).
Þorgeir kvæntist Helgu Guð-
mundu Haraldsdóttur frá Hafnar-
firði. Foreldrar hennar voru Guð-
mundína Sigurborg Guðmunds-
dóttir, f. 21.7. 1899, d. 14.6. 1981,
og Haraldur Þórðarson sjómaður
frá Kröggólfsstöðum í Ölfusi, f.
12.3. 1897, d. 2.12. 1941. Þorgeir
og Helga byrjuðu sinn búskap í
Hafnarfirði en fluttust 1974 til
Grindavíkur. Eign-
uðust þau átta börn,
sjö syni og eina dótt-
ur. Þau eru: 1) Lúth-
er, f. 25.7. 1946,
kona hans er Bryn-
dís Svavarsdóttir,
eiga þau fjögur börn
og fimm barnabörn.
Fyrir átti Lúther
tvö börn, sem eiga
átta börn og eitt
barnabarn. 2) Ragn-
hildur Jóna, f. 23.3.
1948, á þrjú börn og
fimm barnabörn. 3)
Ragnar Rúnar, f. 15.11. 1950,
kona hans er Penkhae. Ragnar á
eina dóttur, fósturson og eitt
barnabarn og Penkhae á fjögur
börn. 4) Haraldur, f. 30.9. 1952,
kona hans er Helga Haraldsdóttir.
Þau eiga fjóra syni og tvö barna-
börn. Fyrir átti Haraldur tvær
dætur sem eiga fjögur börn. 5)
Sigurboði, f. 28.7. 1956, d. 19.2.
1974. 6) Hafsteinn, f. 7.11. 1958,
kona hans er Áslaug Jakobsdóttir.
Þau eiga þrjú börn. 7) Sverrir, f.
10.9. 1960, kona hans er Birna Rut
Þorbjörnsdóttir. Þau eiga fjögur
börn og eitt barnabarn. 8) Grétar,
f. 23.4. 1963, kona hans er Díana
Von Anken. Þau eiga tvo syni, fyr-
ir átti Díana tvö börn.
Þorgeir var sjómaður, fyrst á
togurum en gerðist síðar útgerð-
armaður, gerði bát sinn Farsæl út
frá Grindavík. Síðustu árin voru
þau hjónin búsett á Hrafnistu í
Hafnarfirði.
Þorgeir verður jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku pabbi, þegar ég vaknaði í
morgun, opnaði gluggann og
heyrði í hrafninum, þá fannst mér
ég heyra í þér, notaleg tilfinning,
fékk mig til þess að brosa því núna
ertu líka kominn á betri stað. Þú
náðir alltaf að herma eftir hrafn-
inum, svo vel. Pabbi þú varst mér
svo góður faðir og við góðir vinir.
Ég sakna þín mikið.
„Sá sem hefur boðorð mín og
heldur þau, hann er sá sem elskar
mig. En sá sem elskar mig, mun
elskaður verða af föður mínum, og
ég mun elska hann og birta honum
sjálfan mig.“ (Jóh 14:21)
Hvíl í friði
Þín dóttir,
Jóna.
Pabbi var aðeins 11 ára þegar
hann fór fyrst á sjóinn. Þá veiddi
hann fyrsta fiskinn sem kallaður
var maríufiskurinn, og var þá siður
að gefa gamalli konu hann. Hann
fór að stunda sjóinn 14 ára þegar
hann smíðaði sjálfur bát sem hann
skírði Farsæl.
Síðan lá leiðin til Þorlákshafnar
og síðan til Hafnarfjarðar þar sem
hann vann við uppskipun. Síðan lá
leiðin aftur á sjóinn og var hann á
Óla Garðari á stríðsárunum í sjö
ár. Eftir stríð fór hann á Bjarna
riddara og var á honum í þrjú ár.
Eftir það flutti hann til Hafnar-
fjarðar og byrjaði á bát sem hét
Fram og var vélstjóri á honum í
þrjú ár. Síðan á bát sem hét Ár-
sæll Sigurðsson og var í þrjú ár á
honum. Fór síðan á Guðbjörgina
frá Hafnarfirði. Og á meðan hann
var á henni lét hann smíða 12
tonna bát sem hann skírði Farsæl
GK 162. Hann tók við honum 1962
og var mikið happafley og hann
fiskaði vel á Farsæli. Ýmist reri
hann frá Hafnarfirði eða Grinda-
vík. Hann fluttist til Grindavíkur
1974 í hús sem hann lét byggja og
bjó í því í 28 ár á Marargötu 1. Á
gamla Farsæli var hann í 20 ár,
síðan keypti hann frambyggðan
bát frá Svíþjóð með bróður mínum,
Hafsteini, sem hann skírði líka
Farsæl GK 162. Honum gekk líka
vel með nýja Farsæl, var ýmist á
netum og var þá sjálfur með hann
en núna síðustu ár hafa bræður
mínir Grétar og Hafsteinn verið
með hann alfarið á snurvoð. Það
var svo að Farsæl rak upp hinn 6.
mars 1993, og var hann endur-
byggður og stækkaður og er nú 65
tonn og er nú í eigu Hafsteins og
Grétars.
Pabbi var yfirleitt alltaf vél-
stjóri, og saknaði ég þess þegar
hann veiktist að geta ekki hringt í
hann og leitað ráða hjá honum,
eins þegar eitthvað bilaði hjá mér
úti á sjó hringdi ég í hann og hann
hafði alltaf svör sem komu mér að
gagni.
Um sjötugt fór hann alfarið í
land en var ekki af baki dottinn.
Hann varði öllum stundum í bíl-
skúrnum við að búa til minkagildr-
ur og var þetta hans hugsjón og
hann talaði oft um minkagildrurn-
ar og breytingarnar sem hann var
að finna upp til að gera þær betri.
En þá dundi reiðarslagið yfir, hann
fékk krabbamein, fyrst í blöðru-
hálskirtlinum, síðan í beinin. Þá
komst hann í kynni við birkiöskuna
sem hann taldi síðar að hefði lækn-
að sig og nú var hann búinn að
breyta hugsjón sinn. Fyrst að
birkiaskjan hafði læknað hann vildi
hann að aðrir nytu góðs af og
reyndi að tala við sem flesta til að
sem flestir fengju lækningu eins
og hann. Hann trúði því að birki-
askan væri undralyf sem allir
þyrftu að kynnast.
Það sem einkenndi föður minn í
gegnum alla hans ævi var heið-
arleiki, góðmennska og léttleiki.
Hann gat oft slegið á létta strengi
þegar sá gállinn var á honum. Ég
bið góðan Guð að blessa föður
minn, því hann á það skilið.
Ragnar Rúnar Þorgeirsson.
Mig langar til að kveðja pabba
minn með fáeinum orðum. Ég er
stoltur af að vera sonur hans. Lífs-
hlaup hans er ótrúlegt. Þvílíkur
vinnuþjarkur, hann var alltaf að.
Frá morgni til kvölds. Ég man eft-
ir því þegar hann var að biðja mig
um að hjálpa sér við að greiða nið-
ur net, taka upp á pípu, splæsa
hanka eða eitthvað varðandi út-
gerðina á bátnum. Oft reyndi ég að
komast undan því, stundum grát-
andi af því ég ætlaði að fara að
leika mér við vini mína. Þá skamm-
aði hann mig og sagðist vera að
kenna mér að vinna. Ég skildi það
ekki þá en ég skil það núna hvað
hann meinti og þakka ég honum
fyrir það í dag. Ég fékk stundum
að fara með í róður á litla Farsæl á
handfæri. Og sumarið sem ég varð
12 ára reri ég með honum allt sum-
arið. Þá gat ég ekki skilið hvernig
hann gat staðið allan daginn við
stýrið, og spurði oft af hverju hann
útbyggi ekki eitthvert sæti til að
sitja á, því sigling tók oft drjúgar
stundir. Hann sagðist hafa útbúið
spýtu á lömum en þætti betra að
standa.
Ég man að þegar hann kom til
mín þegar ég var 26 ára og bað
mig um að taka við bátnum af sér.
Ég mat það mikils að hann skyldi
treysta mér fyrir ævistarfi sínu.
Ég setti eitt skilyrði, að hann
mætti aldrei skipta sér af hvernig
ég reri.Og hann stóð við það.
Stundum hringdi hann og rak mig
í land vegna veðurs, en spurði
aldrei hvers vegna ég væri ekki á
sjó í dag. Í 16 ár hringdi hann í
mig á hverjum degi hvort sem ég
var á sjó eða ekki og alltaf á sama
tíma, í hádeginu. Það var nánast
hægt að stilla klukkuna eftir því.
Hann kenndi mér svo margt og
eitt af því var eftirtektarsemi.
Hann sagði: „Taktu eftir öllu í
kringum þig, stóru og smáu, það
skiptir allt máli, og leggðu það á
minnið, það kemur sér vel síðar.“
Hann var farsæll skipstjóri og eng-
inn þekkti botninn betur en hann.
Út um allt sigldi hann, bara með
dýptarmæli og kompás.
Pabbi, ég veit að þú munt sigla
um lygnari sjó hjá Guði, sem þú
trúðir svo sterkt á. Því miður er
komið að kveðjustund en þú munt
alltaf vera í hjarta mínu. Guð
blessi þig.
Þinn
Grétar.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má
næðis njóta.
Hann hressir sál mína, leiðir mig um
rétta vegu fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, ótt-
ast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér, sproti þinn og
stafur hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir fjendum
mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu, bikar minn
er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Hvíl í friði.
Bryndís Svavarsdóttir.
Elsku afi. Það eru margar minn-
ingarnar sem við systkinin eigum
um þig og munu þær alltaf verða
hjá okkur hvert sem við förum. Þú
varst alveg ótrúlegur maður og ert
þú sá sem við lítum upp til. Það
var margt sem þú tókst þér fyrir
hendur sem var gaman að og
stundum að taka þátt í, eins og í
Selvoginum. Þú gerðir þarna smá
blett að þínum stað en samt var
allur Selvogurinn partur af þér. Þú
hélst alltaf svo upp á þennan stað
því þú varst uppalinn þarna og
upplifðir margt þarna á yngri og
eldri árum. Þú hafðir svo gaman af
fuglunum sem var hellingur af,
enda voru þeir vinir þínir þarna í
Selvoginum. Við munum eftir
minkagildrunum þínum sem þú
bjóst til, þú veiddir minkana til að
þeir myndu ekki drepa fuglana
þína, enda varð fuglalífið mun
meira eftir að þú byrjaðir á þessu.
Já, við heimsóttum þig á marga
staði, það var alltaf gaman að
koma hvar sem þú varst. Það voru
skemmtilegir tímar þegar þú og
amma voruð með hjólhýsi á Laug-
arvatni og við líka. Við skutumst
alltaf yfir til ykkar og fengum kök-
ur og kleinur hjá ykkur eins og
alltaf þegar við komum. Við vorum
alltaf svo hrædd um að rata ekki
til baka og eitt skiptið þurftir þú
að fylgja okkur aðeins þangað til
við sæjum hjólhýsið okkar. Oft
tókstu upp munnhörpuna í hjólhýs-
inu og spilaðir fyrir okkur og ætl-
aðir svo að kenna okkur að spila á
hana því þá gætum við spilað fyrir
alla sveitina.
Þegar við komum til ykkar í
Grindavík þá sagðir þú okkur alltaf
nokkrar vísur sem þú kunnir og
voru þær nú orðnar margar. Þú
varst rosalega mikið fyrir tónlist
og leyfðir þú okkur að njóta henn-
ar með þér þegar við komum til
þín og svo tókstu nokkur dansspor
og lést okkur brosa.
Þetta er bara brot af minning-
unum sem við eigum og munu hin-
ar alltaf vera hjá okkur og þú líka.
Þótt vegir okkar séu farnir sinn í
hvora áttina þá munum við alltaf
verða með þig í hjarta okkar, elsku
afi. En með þessum orðum viljum
við systkinin þakka fyrir að hafa
kynnst þér og þakka fyrir allan
tímann sem við fengum með þér.
Þú eflaust heldur áfram að kveða
vísur og dansa nema bara á öðrum
stað.
Blessuð sé minning þín, elsku
afi.
Sjáið stelpuna, sjáið hana,
hún er ekki ósýnileg.
Sjáið lokkana ljósu,
þetta er stórkostlegt.
Hárið rauða það skrúfast upp,
eins og eldrauðir hnettir.
(Þ. Þ.)
Þetta ljóð samdir þú, afi, um
hana Guðnýju.
Þín elskandi barnabörn
Karen, Jakob og Guðný.
Þá ertu farinn frá okkur, elsku
afi minn. Ég hef síðustu daga verið
að rifja upp ýmislegt sem við höf-
um gert og upplifað saman. Það
verður mjög skrítin tilfinning að
vita til þess að þegar ég fer að
heimsækja ömmu á Hrafnistu þá
ert þú ekki þar. Þú varst alltaf svo
glaður og ánægður þegar ég kom í
heimsókn til ykkar en að síðustu
varstu orðinn mjög veikur og
þreyttur en ekki vildir þú leggja
þig fyrr en ég væri farin. Ég veit,
afi, að þér líður vel þar sem þú ert
núna og það hefur verið tekið vel á
móti þér. Þú varst svo góður mað-
ur og vildir öllum vel.
Ég var svo heppin að fá að koma
í heimsókn til ykkar ömmu í
Grindavík á hverju ári í þessi tíu
ár sem ég bjó í Svíþjóð, við vorum
saman um jól og áramót að und-
anskildum einum jólum sem voru
frekar tómleg því ekki fannst mér
vera jól nema vera hjá ykkur
ömmu.
Það er mér svo minnisstætt þeg-
ar ég, Kevin bróðir og pabbi feng-
um að fara með þér á sjóinn sum-
arið sem ég varð 12 ára. Við fórum
sjö túra á trillunni þinni Farsæli.
Ég var svo stolt að fá að fara með
þér á sjóinn því þú varst svo mikill
sjómaður og fiskinn, þú vissir allt-
af hvar fiskurinn var.
Afi, og allar sögurnar sem þú
sagðir okkur, þú gast alltaf sagt
okkur sögur af þér þegar þú varst
lítill og þó að þú segðir sömu sög-
una aftur og aftur var alltaf gaman
að hlusta á þig.
Elsku afi, ég á eftir að sakna þín
svo mikið. Þegar ég sagði Særós
dóttur minni að þú værir dáinn fór
hún að hágráta og sagði: „Hann
sem var alltaf svo góður við mig.“
Ég kveð þig nú, afi minn, með
miklum söknuði, ég skal hugsa vel
um ömmu fyrir þig.
Guð geymi þig.
Sandra Antonsdóttir.
Elsku afi minn, nú er þessu lok-
ið, löngu og ströngu baráttunni við
krabbameinið er lokið og þú hefur
fengið hvíld.
Ég trúi ekki að ég fái aldrei að
sjá þig aftur og heyra allar sög-
urnar sem þú hafðir að segja.
Það var svo yndislegt að fá að
alast upp á neðri hæðinni hjá ykk-
ur ömmu á Marargötunni og geta
alltaf skroppið í heimsókn í
hlýjuna hjá ykkur.
Þegar við Hermann gistum hjá
ykkur og fengum okkur Coco puffs
þá varðst þú að smakka líka, kall-
aðir þetta reyndar alltaf kúlur, og
þér fannst þetta svo gott að þú
varst farinn að stelast í þetta í
tíma og ótíma.
Við fórum líka oftar en einu
sinni með ykkur ömmu upp í hjóls-
hýsi á Laugarvatni og þar
skemmtum við okkur alltaf jafnvel.
Það var bakað rúgbrauð í jörðinni
sem okkur fannst rosalega merki-
legt og auðvitað besta rúgbrauð í
heimi. Þú kenndir okkur líka að
tálga spýtu og var lóðin fyrir fram-
an hjólhýsið undirlögð í þá iðju.
Þú áttir líka hundinn Spora sem
fylgdi þér hvert fótmál og hann
var alveg jafnyndislegur og ljúfur
og þú, tryggari hund hefur maður
ekki séð.
Tónlist var þér mikilvæg, þú
varst alltaf að leyfa manni að
heyra eitthvert lag sem þér fannst
svo gott, svo söngstu og söngstu
en kunnir samt aldrei textann. Þú
áttir líka þessa rosalega flottu
lakkskó sem þú varst svo ánægður
með og fórst í á skemmtanirnar á
Hrafnistu og dansaðir og dansaðir,
það fannst þér skemmtilegt.
Elsku afi minn, vonandi líður
þér vel og þú getur kannski núna
tekið fram lakkskóna og tekið
nokkur spor.
Hvíl í friði.
Sóley.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð,þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Vinur okkar Þorgeir Þórarins-
son eða Geiri eins og við kölluðum
hann, hefur kvatt þetta líf.
Geiri var góður og duglegur
maður sem vann sig upp úr fátækt,
eignaðist stórt skip því sjó-
mennska var hans líf. Fjölskyldan
skipaði ávallt fyrsta sæti í huga
hans og síðan sjómennskan.
Fáum höfum við kynnst sem
höfðu jafn skemmtilega frásagn-
argáfu og Geiri. Hann var mjög
draumspakur og dreymdi fyrir
fiskiríi og sá lengra en margur
annar. Skemmtilegt er til þess að
vita að eitt barnabarn hans, Her-
mann Sverrisson, gerði stuttmynd
eða viðtal við Geira sem er alveg
frábært.
Geiri vinur okkar var litríkur
persónuleiki og hlýr maður.
Við þökkum góð kynni um leið
og við vottum þér, Helga mín,
samúð okkar og fjölskyldunni allri.
Guð blessi minningu Þorgeirs
Þórarinssonar.
Hvíldu í friði.
Hrefna og Trausti.
Nú er elsku afi farinn heim í
dýrð Drottins. Ég á ofboðslegar
góðar minningar um afa, hann var
alltaf svo glaður. Þegar ég hugsa
um afa minnist ég þess hvað hann
hafði gaman af að segja sögur,
syngja og dansa, hann hafði alltaf
eitthvert lag til að leyfa manni að
heyra og svo hækkaði hann vel og
flautaði með eða söng og tók nokk-
ur spor. Alltaf tók hann fagnandi á
móti okkur þegar við komum í
heimsókn, það var mjög notalegt.
Það er mikill söknuður að afi skuli
vera farinn en hann er á góðum
stað hjá Föðurnum á himnum sem
hann trúði á og átti í hjarta sínu.
Elsku amma og fjölskylda, enn
og aftur votta ég ykkur mína
dýpstu samúð og bið Guð að
styrkja ykkur í sorginni, vernda
ykkur og blessa.
Við kveðjum þig nú, afi minn,
með þessum orðum úr Jóhannesar-
guðspjalli 3:16: „Því svo elskaði
Guð heiminn, að hann gaf son sinn
eingetinn, til þess að hver sem á
hann trúir glatist ekki, heldur hafi
eilíft líf.“
Natalie, eiginmaður og barn.
ÞORGEIR
ÞÓRARINSSON