Morgunblaðið - 30.03.2006, Qupperneq 42

42 FIMMTUDAGUR 30. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ingin frá tólf ára til þrettán ára mjúk
því eiginmaður hennar, hann Rúnar,
tók við okkur í unglingadeildinni. Og
þá var þetta bara allt í stakasta lagi
að hætta að vera barn. Það var ekk-
ert launungarmál og sá hver mann-
eskja sem hitti Rúnar að maðurinn
hafði augu í höfðinu og hæfileika til
að hlusta á og sjá inn í sálarhirslur.
Hann kenndi okkur móðurmálið og
var næmari á unglinga en við áttum
að venjast af fullorðnu fólki. Þar með
áttum við ekki bara góðan kennara
heldur líka góðan vin sem líka var
alltaf í góðu skapi. Rúnar var yf-
irkennari skólans og á skrifstofu
hans var djúp og dularfull þögn í
loftinu sem var laust við að vera
helgidómur yfirboðara og bækur úti
um allt. Síðastliðið haust, áratugum
síðar, sáum við Rúnar í sjónvarpinu
svara fyrir hönd skólayfirvalda
vegna hins versta máls sem saga
Hafnarfjarðar geymir. Þar sýndi
hann enn og aftur hve mikill höfðingi
hann var í skólanum og mannlífinu.
Við gömlu nemendurnir hans Rún-
ars úr J-bekknum, árg. ’62, sendum
Dóru, okkar góða kennara, og börn-
um þeirra, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
J-bekkurinn.
Kveðja frá 12 ára B
árið 1964–1965
B-bekkingar hafa aldrei efast um
hve lánsamir þeir voru að fá Rúnar
Brynjólfsson sem kennara. Hann
var bæði kennari og félagi og gerði
námið að samfelldum leik og
skemmtun. Hann kom á ýmsum nýj-
ungum s.s. hópavinnu þar sem hóp-
arnir sýndu afrakstur vinnunnar í
máli og myndum eða tilbúnum leik-
ritum. Hann lagði mikla áherslu á
tjáningu og flutning af ýmsu tagi
enda mikill áhugamaður um íslenskt
mál.
Rúnar bar sig ætíð vel og var sú
besta fyrirmynd sem nokkur nem-
andi getur hugsað sér. Það sýndi
hann ekki síst í þeim lífsgildum sem
hann hafði tileinkað sér. Hæfileikar
hans og áhugamál nýttust okkur vel.
Rúnar skapaði sterkan félagsanda
innan bekkjarins og kenndi okkur
leiki sem allur bekkurinn tók þátt í.
Við munum líka gönguferðirnar,
hjólatúrana og útileguna í 12 ára
bekk sem hann fór í með okkur, en
slíkt var ekki venja á þeim tíma.
Þegar Rúnar réð sig að Öldutúns-
skóla 1964 voru góð ráð dýr því ekki
gátum við hugsað okkur að fá annan
kennara síðasta veturinn í barna-
skóla. Rúnar lét undan þrábeiðni
okkar og kenndi okkur þennan síð-
asta vetur fyrir hádegi en eftir há-
sumarið á sínum vegum og reyndist
hann mér jafn vel þar og annars
staðar.
Síðast sá ég Rúnar í sjónvarpi þar
sem hann ræddi við fréttamann um
kynferðisbrotamál sem kastaði ljót-
um bletti á okkar samfélag. Ég var
stoltur af Rúnari í þessu viðtali.
Hann kom fram af æðruleysi og við-
urkenndi vanmátt okkar allra þegar
svona mál koma upp. Mættu aðrir
taka viðbrögð hans sér til fyrir-
myndar.
Leiðir okkar Rúnars hafa ekki
legið saman í mörg ár og það var
ekki fyrr en í lok síðasta árs sem ég
heyrði að hann væri alvarlega sjúk-
ur. Það kom engu að síður sem reið-
arslag að heyra að hann væri fallinn
frá.
Hugur minn er nú með ástvinum
Rúnars sem eflaust töldu að þau
myndu njóta hans lengur. Ég veit að
minningin um góðan föður, góðan
eiginmann og góðan dreng mun
hjálpa þeim í sorginni.
Kristinn Þorsteinsson.
Rúnar er farinn heim.
Þannig taka skátar um allan heim
til orða þegar félagar falla frá.
Rúnar Brynjólfsson var skáti.
Hann gegndi mörgum trúnaðar-
störfum í skátafélaginu Hraunbúum
í Hafnarfirði. Nú síðast í allnokkur
ár sem Gildismeistari St.
Georgsgildisins í Hafnarfirði.
Rúnar var góður skáti og
skemmtilegur félagi. Síðast í októ-
ber 2005 var hann í forsvari fyrir
stórskemmtilegum vináttudegi St.
Georgsgildanna. Rúnars er sárt
saknað úr skátafjölskyldunni.
Fjölskyldu hans, skátafélaginu
Hraunbúum og St. Georgsgildinu í
Hafnarfirði eru færðar einlægar
samúðarkveðjur frá St. Georgsgild-
unum á Íslandi.
Elín Richards
landsgildismeistari.
Kveðja frá Skátakórnum
Tendraðu lítið skátaljós,
láttu það lýsa þér,
láttu það efla andans eld
og allt sem göfugt er.
Þá verður litla ljósið þitt
ljómandi stjarna skær,
lýsir lýð, alla tíð
nær og fjær.
(H. T.)
Rúnar vinur okkar Bryn tendraði
sitt skátaljós snemma og lét það lýsa
sér – og okkur. Hann var hrókur alls
fagnaðar hvar sem hann kom. Bros-
mildur, glaðvær skáti, leiðtogi og
framkvæmdamaður sem dreifði í
kringum sig hlátri og gleði.
Rúnar var einn af þeim sem stofn-
uðu Skátakórinn í upphafi og hefur
undanfarinn áratug verið ómissandi
hluti hópsins. Undarfarið hefur Rún-
ar ekki geta verið virkur í starfi
kórsins sökum veikinda. Hann var
þó aldrei langt undan og reglulega
fengum við fréttir af Rúnari þar sem
hann barðist við sjúkdóminn með
bjartsýnina og æðruleysið að vopni.
Fyrir síðustu jól kíktum við í heim-
sókn til Rúnars og sungum með hon-
um eins og okkar er siður og lifir sú
minning með okkur nú.
Rúnar var reisulegur maður,
brosmildur, beinn í baki og með
þetta blik í auga sem fær menn til að
skera sig úr í stórum hópi. Hann var
fæddur veislustjóri og virtist eiga
ótæmandi brunn sagna og brandara
sem hann gladdi samferðamenn sína
með ár eftir ár.
Nú er Rúni Bryn farinn heim, eins
og við skátar segjum. Við kórfélag-
arnir vottum fjölskyldu Rúnars okk-
ar dýpstu samúð, þökkum frábær ár
með einstökum skátavini og munum
gera okkar besta til að bera bjart-
sýni hans áfram.
Hjónin Dóra og Rúnar kenndu
okkur í J-bekknum, árgangi ’62, í
Öldutúnsskóla í Hafnarfirði, það
sem við þurftum að læra og vel það,
en það var ekki mikið meira sem við
þurftum að vita, áður en náttúran og
við sjálf rákum okkur með aðstoð
ættingja, vina, skólafólks og yfir-
valda, út í lífið sem oft á tíðum
reyndist ekki jafn þolinmótt eða með
jafn djúpa mannþekkingu og Dóra
og Rúnar. Við vorum svo lánsöm og
heppin að fá eiginkonu Rúnars,
Dóru, sem umsjónarkennarann okk-
ar í sjö ára bekk, og þegar tíminn
leyfði okkur ekki annað en að verða
þrettán ára, sama hvað við hefðum
streist á móti, því það þýddi að við
misstum Dóru sem umsjónarkenn-
ara okkar, varð breytingin og lend-
degi var hann í Öldutúnsskóla. Þann
vetur óskaði a.m.k. einn nemandi
þess ef ekki allir í bekknum að þessi
vetur tæki aldrei enda því það var
allt svo skemmtilegt.
Ekki liðu mörg ár þar til það frétt-
ist að Rúnar hefði eignast frábæra
konu og gladdi það okkur mjög enda
reyndust þau Dóra með afbrigðum
samhent hjón.
B-bekkurinn sem taldi 32 nem-
endur þegar flestir voru kom saman
síðastliðinn vetur ásamt sínum frá-
bæra kennara og naut þess að vera
saman og rifja upp gamlar minning-
ar og endurnýja tengslin. Rúnar var
hrókur alls fagnaðar eins og ávallt
og sagði gamansögur sem hann
heimfærði upp á sjálfan sig og kitlaði
hláturtaugarnar eins og svo oft áður.
B-bekkurinn vill þakka Rúnari
allt sem hann hefur kennt okkur,
vináttu hans og félagsskap.
Dóru, Pálínu Margréti og Guð-
rúnu Brynju sendum við innilegar
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
blessa þær og veita þeim styrk í
sorginni.
Góður vinur og félagi hefur kvatt
þennan heim. Um leið og hans er
sárt saknað koma hlýjar og gefandi
minningar upp í hugann. Minningar
frá samstarfsárum í Öldutúnsskóla,
við blaðaútgáfu Fjarðarpósts og
Fjarðarfrétta og samverustundir í
leik og starfi. Á seinni árum var
samgangur af ýmsum ástæðum
minni en áður en þrátt fyrir það var
traust vinátta ætíð til staðar.
Kæri Rúnar. Drenglyndi þitt og
ríkur vilji þinn til að leysa allra
vanda er greypt í huga okkar og
hjarta. Fyrir það þökkum við þér við
leiðarlok.
Kæra Dóra, Pálína Margrét og
Guðrún Brynja. Megi algóður Guð
styrkja ykkur í sorg ykkar.
Minning um góðan dreng mun
ávallt lifa.
Erna og Ellert.
Nú þegar við kveðjum Rúnar
Brynjólfsson, fv. framkvæmdastjóra
í Skjóli, langar mig að minnast hans
með nokkrum orðum.
Þegar sex landssamtök stóðu að
stofnun hjúkrunarheimilis Skjóls ár-
ið 1985 var það eitt af fyrstu verkum
stjórnar að ráða mann sem fram-
kvæmdastjóra heimilisins. Fyrir val-
inu varð Rúnar Brynjólfsson þá yf-
irkennari í Hafnarfirði. Hann gegndi
því starfi í tæp 20 ár eða allt þar til
hann óskaði að láta af störfum fyrir
tveimur árum. Eftir það sá hann um
ýmis sérverkefni fyrir heimilið með-
an kraftar og heilsa entust.
Rúnar var hlýr og notalegur
stjórnandi, reglusamur og jákvæður
í leik og starfi. Honum var annt um
orlofshúsin sem hjúkrunarheimilin,
Skjól og Eir eiga í Grímsnesi. Hann
lagði mikla áherslu á að þar væri allt
í sem besta ásigkomulagi enda hefur
starfsfólk heimilanna notið þess að
vera þar í fríum. Hér með eru hon-
um færðar þakkir okkar stjórnar-
manna fyrir góð kynni og farsæl
störf þessa fyrstu tvo áratugi heim-
ilisins.
Í hugann koma ýmis atvik þar
sem ræktarsemi Rúnars kom vel
fram. Þau hjónin sýndu okkur Lísu
vinsemd á 60 ára afmælum okkar
beggja með nærveru sinni og eru
sérstakar þakkir færðar fyrir þær
stundir.
Konu hans og fjölskyldu sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Böðvar Pálsson.
Ég var staddur erlendis þegar
mér bárust þær sorglegu fréttir að
vinur minn og samstarfsmaður til
fjölda ára væri allur. Hann hafði um
nokkurt skeið átt við vanheilsu að
stríða en maður hafði vonað að hann
næði að yfirstíga þá erfiðleika. Okk-
ar kynni hófust haustið 1959 þegar
hann kom til starfa við Barnaskóla
Hafnarfjarðar en þar starfaði ég
líka. Eftir það lágu leiðir okkar sam-
an um nær 30 ár. Mér urðu snemma
ljósir mannkostir Rúnars. Sumarið
1962 fékk ég hann sem aðstoðar-
mann minn í unglingavinnunni í
Krýsuvík. Haustið 1964 var Rúnar
ráðinn í hálft starf við Öldutúnsskóla
og 1965 sem yfirkennari við skólann
og því starfi gegndi hann til 1987 er
hann hvarf til annarra starfa. Í 22 ár
störfuðum við saman að stjórnun
Öldutúnsskóla. Rúnar átti ekki lítinn
þátt í þeim svip sem skólinn setti á
skólamál hér á landi á þessum árum
ásamt öllu því ágæta fólki sem okkur
tókst að ráða til starfa. Á góðri
stundu þegar við rifjuðum upp starf-
ið þá kom í ljós að a.m.k. 36 kenn-
arar, sem störfuðu við Öldutúns-
skóla, frá þessum árum hefðu sest í
stól stjórnenda í skólakerfinu, m.a.
ráðuneytisstjóri menntamála og
rektor Kennaraháskóla Íslands. Það
var engin furða að þessi öflugi hópur
lyfti grettistaki með okkur Rúnari í
mótun Öldutúnsskóla.
Rúnar var einstakur félagsmála-
maður og laðaði fram krafta og hug-
kvæmni þeirra sem hann starfaði
með. Það var einstakt hvað hann gat
laðað fram frábært leikverk hjá
nemendum sínum og virkjað alla.
Á kveðjustund er margs að minn-
ast og margs að sakna. Ég sendi
Dóru og dætrunum innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Haukur Helgason.
Mig langar í örfáum orðum að
kveðja góðan mann, sem ég var svo
heppinn að fá að kynnast. Kynni
okkar hófust þegar ég flutti inn á
heimili hans og Dóru á Krosseyr-
arveginum, þar sem mér var tekið
með opnum örmum sem einum af
fjölskyldunni. Mannkosti Rúnars
þarf vart að fjölyrða um, en hann var
með eindæmum ljúfur, hógvær og
óeigingjarn maður, sem ávallt var til
staðar fyrir vini og fjölskyldu og bú-
inn og boðinn til aðstoðar.
Síðast þegar ég hitti Rúnar bar
hann sig vel að vanda og gerði held-
ur lítið úr veikindum sínum og því
var það mikið áfall fyrir mig þegar
ég frétti af andláti hans. Mér finnst
ég ekki hafa náð að kveðja þennan
góða vin almennilega og vil ég því
nota þessa stuttu minningargrein til
að þakka fyrir ógleymanleg kynni og
allt sem hann gerði fyrir mig á þeim
tíu árum sem leiðir okkar lágu sam-
an.
Elsku Dóra, Pálína og Guðrún,
stórt skarð hefur verið höggvið í líf
ykkar við fráfall Rúnars og votta ég
ykkur mína dýpstu samúð.
Valur Guðjón Valsson.
RÚNAR
BRYNJÓLFSSON
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÍÐAR PÁLSDÓTTUR,
Seljahlíð,
áður til heimilis í Drápuhlíð 19.
Svanhildur Jóhannesdóttir, Einar Nielsen,
Bjarni Jóhannesson, Ásta Jóhannsdóttir,
Jón Hermannsson,
Jóhannes Jónsson,
Hermann Jónsson, Ragnhildur Sigurðardóttir,
Bjarni Jóhannes Jóhannesson, Sveinbjörg Gunnarsdóttir,
Guðni Páll Nielsen, Anna Svava Þórðardóttir,
Einar Leif Nielsen,
Guðríður Svana Bjarnadóttir, Högni Stefán Þorgeirsson,
Hanna Heiður Bjarnadóttir, Kjartan Antonsson
og barnabarnabörn.
Okkar ástkæri faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
INGÓLFUR GUÐMUNDSSON
fyrrum bóndi
frá Króki,
verður jarðsunginn frá Kálfholtskirkju, Ásahreppi,
laugardaginn 1. apríl kl. 14.00.
Ingólfur Magnússon, Þorbjörg Fjóla Sigurðardóttir,
Hólmfríður Hjartardóttir, Ólafur Sigfússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR MARÍNÓ ÁSGRÍMSSON,
Hjallaseli 55,
áður til heimilis í
Hólmgarði 27,
verður jarðsunginn frá Kirkju óháða safnaðarins
föstudaginn 31. mars kl. 14.00.
Emilía Benedikta Helgadóttir,
Helgi Guðmundsson, Anný Helgadóttir,
Örn Guðmundsson, Esther Sigurðardóttir,
Ásgrímur Guðmundsson, Svava Jakobsdóttir,
Guðrún Björg Guðmundsdóttir, Gísli Sváfnisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem veittu okkur stuðning og hlýju við
fráfall og útför unnusta míns, föður, sonar, fóstursonar, bróður og vinar,
JÓNS HALLDÓRS HARÐARSONAR.
Sérstakar alúðarþakkir fá læknar og annað hjúkrunarfólk sem annaðist
Nonna í veikindum sínum.
Auður Ólafsdóttir,
Hörður Sverrisson,
Sigríður Jónsdóttir,
Magnús Stefánsson,
börn hins látna, systkini,
tengdafjölskylda og aðrir aðstandendur.
 Fleiri minningargreinar um Rún-
ar Brynjólfsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Bára Friðriksdóttir
og Óalfur Mixa